ถึงห้องเลยได้แต่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง ขอแต่งตัวไปส่งงานอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยก่อนก็แล้วกัน เมื่อตัดสินใจได้แล้วเลยรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาชั้นล่าง ฉันสอดส่ายสายตาหาพ่อกับคุณนายแต่ไม่เห็นแล้วสองคนนั้นสงสัยออกไปด้วยกันอีกแล้วมั้ง
“คุณโซรีนจะไปไหนคะ!”ปูนิ่มเรียกฉันเสียงดัง
“ไปมหาวิทยาลัยนะสิ มีงานต้องส่งอาจารย์ แล้วก็ปูนิ่มเลิกเรียกฉันว่าคุณโซรีนสักทีเถอะ เรียกพี่โซรีนเฉยๆ ก็ได้”
“ทำไมล่ะคะ”ปูนิ่มทำหน้าไม่เข้าใจ
“ก็ฉันไม่ใช่คุณหนูของบ้านนี้นี่!”
“อ๋อเข้าใจแล้วค่ะ”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ”
เดินมาถึงกลางซอยอากาศครึมเหมือนฝนจะตกอีกแล้ว ดีที่วันนี้พกร่มออกมาด้วย ฉันยืนรอรถเมล์อยู่หน้าปากซอยไม่นานรถก็มา ถึงมหาวิทยาลัยฉันเร่งฝีเท้าเพื่อไปพบอาจารย์ ผ่านด้านหน้าตึกคณะนิเทศ ฉันลืมบอกไปว่าอาจารย์ที่ปรึกษาฉันเป็นรองอธิการบดีของมหาวิทยาลัยแถมยังสอนภาษาอังกฤษเสียด้วย
“ขออนุญาตคะ”ฉันเคาะประตูกระจกเบาๆ แล
