"เมื่อกี้ผมขอโทษนะครับผมไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินคุณลดา ผมแค่ทำตามใจตัวเองเฉยๆ"
ฉันเงียบตลอดเวลาที่ติดอยู่ในลิฟท์มันเป็นความรู้สึกหลายๆอย่างปะปนกันไปทั้งดีใจ ทั้งตกใจในเวลาเดียวกัน ฉันรู้สึกได้เลยว่าเขาเปลี่ยนไปจากที่เจอกันแรกๆ ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่ๆแต่ฉันสงสัยว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับฉันกันนะ
"ยังกลัวอยู่ไหมครับ"
เขายื่นใบหน้ามากระซิบกระซาบข้างๆใบหูของฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขาตรงซอกคอของฉัน ทำไมฉันถึงทำตัวไม่ถูกแบบนี้นะเมื่อไหร่ประตูจะเปิดออกสักที
"ทำไมไม่ตอบผม เป็นอะไรหรือเปล่า"
"เอ่อ คือว่า"
แอ๊ดดดดดดดดดดดดดด
"คุณลดา เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
ฉันสะดุ้งตกใจกับเสียงของคนด้านนอกก่อนจะค่อยๆเดินออกมาจากในลิฟท์โอ๊ยยยย ฉันต้องเรียกสติตัวเองกลับมาก่อนไม่ไหวๆเสียศูนย์หมดแล้วตอนนี้อ่ะ
"ฉันโอเคค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาช่วย"
พวกเขาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินไปเก็บของอุปกรณ์ต่างๆ ฉันหันหน้าไปสบตากั
