Lie (SPG)

Lie

Disclaimer:

This is a work of fiction. Any names, characters, events, businesses, songs, places, and ideas are the product of the author's imagination. Any resemblance to an actual person, living, dead or events are purely coincident.

I don't own the photo used on the book cover. It was generated by AI and I just added text according to my taste.

All Rights Reserved ⓒ

Lie

L Series #2

Caithlyn Leigh Imperial

“What do you think you’re doing, Caithlyn?” he asked when I arrived at our house.

Our house

Napangisi ako nang inulit ko ang huling dalawang salita. Masaya sana akong banggitin iyan kung hindi lang ganito ang nangyari sa amin.

“Nothing. Bakit mo ba ako pinapakialaman?” I asked nonchalantly.

Nawawalan ako ng gana kapag ganito palagi ang bubungad sa akin pag-uwi. Pagod na nga ako sa trabaho, dadagdag pa siya sa problema ko.

“Caithlyn, you’re my wife! Natural lang papakialaman kita,” sambit niya na may diin ang boses.

Napailing naman ako at saka napangisi. Ang lakas ng loob niyang sabihin iyan kung nagsisinungaling naman siya? Sino ang pinagloloko niya?

“Wife? Really, Matthew?” natatawang tanong ko sa kaniya at tiningnan siya sa kaniyang mga mata kasabay. Unti-unting nawala ang aking ngiti sa labi. “Sa’yo pa talaga nanggaling ’yan, Matthew? Wow!”

“Caithlyn, hindi ako nakikipagbiruan.” Lumapit siya sa akin ngunit itinaas ko ang aking kamay. Dahil sa aking ginawa ay napatigil siya sa paglapit at nakita ko kung paano umigting ang kaniyang panga.

“Hindi rin ako nakikipagbiruan, Matthew. Kaya huwag kang lumapit sa akin kasi nandidiri ako,” wika ko at tumalikod sa kaniya.

“Caithlyn, please. Hindi naman ako—”

“Tantanan mo iyang paliwanag mo, Matthew! Hindi ko kailangan iyan!” sigaw ko bago tumalikod sa kaniya upang pumunta sa aking kuwarto.

Kung tutuusin ay puwede namang hindi ako umuwi pero kasi hindi ko puwedeng basta iwan ang anak ko. Puwede ko siyang kunin pero alam kong hindi ako papayagan ni Matthew.

Marami siyang koneksyon kaysa sa amin. Kaya impossibleng hahayaan niya kaming makalayo sa kaniya. Imbis na tumakbo palayo, mas gugustuhin ko na lang manahimik at magtiis sa iisang bubong kasama siya.

“Mommy, why are you crying?” he asked.

Napahawak naman ako sa aking pisngi at hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako. Tila nabuhusan naman ako nang malamig na tubig kaya agad ko itong pinunasan at ngumiti sa aking anak. “Wala ito, baby. Napuwing lang si mommy.”

“Are you sure, mommy?” tanong niya sa akin at lumapit sa akin. Yumuko naman ako at hinalikan ang kaniyang ulo bago siya buhatin.

“Lumalaki na talaga ang baby ko!” Pinugpog ko siya ng halik dahilan para matawa siya.

Kahit kasama ko si Matthew sa bahay na ito, hinding-hindi ako mapapagod lumaban para sa anak ko.