พ่ายรักสิบแปดมงกุฎ

ขัง

“ถุย!! ไปตายซะไอ้ชิงหมาเกิด” คามินหันมามองหน้าคนตรงหน้าพร้อมกับปาดน้ำลายที่เธอบังอาจถุยใส่เขาออกช้าๆ หน้าเหี้ยมโหดจนเธอขยับจะถอยหนีแต่เขาคงไม่ให้โอกาสนั้นกับคนอย่างเธอแน่นอน

“เธอจะต้องร้องขอชีวิตกับฉันหรือไม่ก็ร้องขอความตายแทนการหายใจอยู่บนโลกใบนี้!!

“..!! ..” ที่รักเบิกตาโตกับเสียงตะคอกใส่จากคนตรงหน้า มันหมายความว่ายังไงที่เธอจะต้องร้องขอชีวิต ไม่ทันที่ที่รักจะได้ตอบโต้ออกไปร่างบางก็มีอันลอยละลิ่วขึ้นไปนอนพาดอยู่บนบ่ากว้างของผู้ชายหน้าหล่อแต่นิสัยสุดเลวอย่างไม่ทันตั้งตัว

"จะพาฉันไปไหน ปล่อยนะเว้ย บอกให้ปล่อย! " คามินไม่สนร่างบางที่ดิ้นกระแด่วเหมือนปลาโดนทุบอยู่บนบ่าสักนิด เขาสาวเท้าเดินออกไปจากห้องมุ่งหน้าสู่ห้องมืดที่เอาไว้ลงโทษพวกไม่รักดีหรือพวกศัตรูของเขาแต่ตอนนี้มันกำลังจะกลายเป็นที่ตายของผู้หญิงคนนี้!!

"ปล่อย กูบอกให้ปล่อยไอ้สัตว์นรก!! " เสียงกรีดร้องด่าทอดังตลอดทางที่เขาเดินมาถึงหน้าห้องมืด

"เงียบ!! "

"ฉันไม่เงียบไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ ปล่อย กรี้ดดดด! " ที่รักกรีดร้องเสียงดังเผื่อไอ้คนใจคอโหดเหี้ยมจะรำคาญแล้วปล่อยเธอลง แต่เธอคิดผิดนอกจากที่จะไม่ปล่อยเธอลงแล้วเขายังจับเธอโยนลงพื้นก่อนที่จะลาโซ่เส้นใหญ่เดินเข้ามาหาเธอที่ตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนอยู่กลางห้อง

คลืด...แกร็ก...คลืด...แกร็ก

"ทำบ้าอะไร ปล่อยกูนะไอ้ชั่ว" เธอเบิกตากว้างอย่างตื่นกลัวเมื่อเขากระชากข้อเท้าของเธอเข้าไปหาก่อนจะดึงโซ่เพื่อคล้องเท้าของเธอ ที่รักพยายามดีดดิ้นไม่ให้เขาจับข้อเท้าได้แต่ก็ไม่อาจสู้แรงผู้ชายที่ตัวโตกว่าเธอเป็นสองเท่าได้เลย

คามินจัดการล่ามโซ่ผู้หญิงร้ายกาจตรงหน้าเสร็จก็ลุกขึ้นโดยที่มือข้างหนึ่งถือปลายโซ่ไว้แล้วก้มลงมองด้วยสายตาเย็นชา

"ปากดีนักนะยัยตัวดี หึ! "

"อย่าเผลอแล้วกันกูจะฆ่ามึง ไอ้เลวระยำ! " คามินมองร่างบางที่นอนดิ้นไม่มาแล้วยิ้มเหี้ยมก่อนที่เขาจะดึงปลายโซ่แรงๆ เข้าห้องมืดไม่ได้สนใจคนที่ถูกลากตามมาด้วยว่าจะดิ้นแรงขนาดไหน

"..."

คามินมองลูกน้องของตัวเองสองคนนอนสลบแน่นิ่งอยู่ตรงพื้นห้องสภาพไม่น่าดูนัก เหมือนพวกมันจะรู้ว่าถึงเวลาลุกจากการนอน พวกนั้นค่อยๆ ลืมตาขึ้นแล้วพยุงตัวเองขึ้นยืนท่าทางสะบักสะบอมก้มหัวให้เขาก่อนจะยิ้มเห่ยๆ แล้วพยุงกันออกไปจากห้อง ผู้หญิงคนนี้ร้ายกว่าที่เขาคิดไว้เยอะทีเดียว คามินมองผู้หญิงที่พยายามสะบัดโซ่ออกจากข้อเท้าก่อนที่จะเดินไปล็อกปลายโซ่ไว้กับเตียงอย่างแน่นหนาแล้วเดินกลับมาดึงกระชากแกะเชือกออกจากคนตรงพื้นไม่มีออมมือ

"โอ๊ย! " ที่รักอุทานออกมาเพราะเจ็บที่โดนเชือกบาดเอาตรงแขนเล็ก เพราะเขาดึงเชือกออกไม่ปรานีเธอเลย

"หึหึ กลัวเหรอ" เธอมองเขาที่นั่งลงแล้วเอื้อมมือใหญ่บีบคางเธอแน่นจนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บพยายามแกะมือที่แข็งดั่งคีบนั่นออกแต่ก็ทำไม่ได้

"ใครกลัวแก ไอ้หน้าตัวเมียรังแกได้แม้แต่เพศแม่ของตัวเอง! "

"ปากดี! " คามินจ้องมองคนตรงหน้าสายตาอำมหิตถ้าเขาจะหักคอเธอทิ้งซะตรงนี้ก็ย่อมได้ แต่เขาไม่ทำเขาจะทรมานจนผู้หญิงคนนี้ต้องร้องขอความตายจากเขาเอง!

"สัตว์นรกมาเกิด! ถุย!! " เป็นรอบที่สองที่เขาโดนผู้หญิงถุยน้ำลายใส่หน้าของวันมันสามารถทำให้เขาหลุดการควบคุมจนกว่าจะยั้งมือได้

เพี๊ยะ เพี๊ยะ!!

“โอ๊ย!” คามินมองร่างที่ล้มลงไปนอนกองกับพื้นสายตาเกรี้ยวกาจก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมามองเขา สองแก้มใสขึ้นเป็นรอยนิ้วมือชัดเจน มุมปากมีเลือดซึมออกเขาไม่คิดว่าตัวเองจะตบแรงจนเลือดกบปากเธอได้ขนาดนี้คามินมองหญิงสาวสายตาไหววูบไปแวบหนึ่งก็กลับมาเป็นเช่นเดิม สายตาของเธอที่มองเขาบอกว่าเธอนั้นเกลียดเขามากแค่ไหนแต่เขาไม่แม้แต่จะสนใจหรือสงสารตอนนี้เขามีแต่ความโกรธต่อเธอเท่านั้น

“อย่าทำตัวสถุนกับฉันแล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน” เขาชี้นิ้วใส่หญิงสาวด้วยความโมโห

"..."

"อ่อ คนอย่างฉันไม่ได้ใจดีอย่างที่เธอคิดหรอกนะยัยสิบแปดมงกุฎ อย่าคิดทำอะไรตุกติกอีก ไม่อย่างนั้นเธอตายแน่! " น้ำเสียงเย็นชาที่เขาพูดขู่ออกมาทำให้ที่รักรู้สึกขนลุกเกรียวไปทั้งตัว เขามันซาตานร้าย!!

ที่รักมองผู้ชายตรงหน้าอย่างเกลียดชัง ผู้ชายที่ทำร้ายได้แม้แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ เขามันหน้าตัวเมีย เลวอย่างไม่มีที่ติ เธออยากจะให้เขาตายลงตรงหน้าเธอไปซะตอนนี้เลย หญิงสาวคิดด้วยความโกรธแค้นแล้วเจ็บปวดไปทั้งตัวที่ถูกผู้ชายตรงหน้าทำร้ายอย่างไม่ออมมือ

“สักวันฉันจะทำให้แกต้องอ้อนวอนฉัน คอยดูแล้วกัน” เค้นเสียงพูดสายตาถ้าเป็นคมมีดคามินคงขาดเป็นชิ้นๆ ต่อหน้าเธอไปแล้ว

"หึ!! " เขายกยิ้มเยาะก่อนที่จะเดินหันหลังให้เธอออกไปจากห้องท่ามกลางสายตาอาฆาตแค้น

“สักวันแกจะต้องเจ็บกว่าฉันเป็นร้อยเท่าพันเท่าไอ้คนชั่ว!” เธอตะโกนตามจนเขาหายลับจากประตูไปพร้อมกับประตูที่ถูกปิดสนิทความมืดเริ่มมาเยือน มีเพียงแสงสว่างจากโคมไฟเท่านั้นที่ยังคงพอให้เธอได้มองเห็นภายในห้องนี้

ที่รักมองไปรอบๆ ห้องที่เธอพึ่งจะหนีออกไปได้ไม่ครึ่งชั่วโมงก็มีอันต้องกลับมาอยู่ในห้องแสนอึดอัดนี้อีกครั้ง ห้องที่มีเพียงเตียงนอนเก่าๆ กลางห้อง โคมไฟดวงเล็กๆ นอกจากนั้นก็ไม่มีแสงสว่างจากสิ่งอื่นใดอีกเลย เธอกวาดสายตาไปรอบๆ ที่ตอนนี้คนของเขาได้คลานออกไปจากห้องหมดแล้ว มันดูเคว้งคว้าง หดหู่และก็เริ่มร้อนจากห้องอับแสงอับอากาศแบบนี้

"จะทำยังไงดี คิดสิที่รัก คิดหาวิธีออกไปจากที่นี่ให้ได้" พึมพำกับตัวเองกวาดสายตาหาทางหนีแต่ก็ไม่มีแม้แต่ช่องเล็กๆ ให้มดผ่านออกไปได้เลยแม้แต่ตัวเดียว เธอลองขยับโซ่เส้นใหญ่ที่ถูกล่ามตรงข้อเท้าแรงๆ หวังว่ามันจะหลวมหลุดออกได้แต่ก็ต้องสิ้นหวังเพราะไม่เพียงแต่มันจะหลุดแต่ความแข็งของเหล็กกับเสียดสีเนื้อตรงข้อเท้าของเธอจนถลอกเป็นรอยแดงซ้ำ ที่รักขยับตัวนั่งชันเข่าพิงผนังห้องเธอรู้สึกกลัวเพราะเธอกลัวความมืดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งมาในห้องนี้มันยิ่งทำให้เธอกลัว น้ำตาเม็ดโตที่พยายามฝืนเอาไว้ตอนนี้มันไหลอาบแก้มใสไม่ขาดสาย

"ลุงจ๋าช่วยที่รักด้วย ที่รักกลัว อึก...ฮืออ...พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยหนูด้วย อึก...อึก"

-----------------------------