พ่ายรักสิบแปดมงกุฎ

ตัวต่อตัว

​

“เธอทำตัวเองทั้งนั้นสาวน้อย” เบนจามินพูดบอกร่างบ้างที่ตอนนี้ร้องไห้สะอึกสะอื้นดูน่าสงสารไม่น้อยแต่พวกเขาก็คงช่วยอะไรเธอไม่ได้

“จะทำอะไรปล่อยฉันนะ...กรี้ดดดดดด!!” เสียงกรีดร้องที่ดังออกมาจากห้องมืดไม่ได้ทำให้มาเฟียหนุ่มรู้สึกสะเทือนแม้แต่อย่างไดเขายังคงจิบไวน์อย่างใจเย็นสายตาทอดมองออกไปที่สระน้ำของเพนท์เฮ้าส์ คิดมากระตุกหนวดเสืออย่างเขามันก็สมควรแล้ว

กริ้งงง กริ้งงง

“ฮัลโหล” คามินกดรับสายเมื่อมีคนโทรเข้ามาโดยที่เขาไม่จำเป็นต้องมองก็พอจะรู้ว่าใครที่เป็นคนโทรมา

‘เป็นอย่างไรบ้างครับนายท่านจัดการแม่แมวน้อยไปถึงไหนแล้ว’ เรียวพูดเย้าแหย่เพื่อน

“เก็บกวาดไปแล้วว่ะ หึหึ”

‘ถามจริง’

“จริง” คามินตอบเสียงไม่สะทกสะท้านในขณะที่เรียวอุทานเสียงดังมาตามสาย

‘เหี้ยจริงว่ะผู้หญิงก็ไม่เว้น’

“มึงจะโทรมาด่ากูแค่นี้” เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์ ก็แค่นังแมวขโมยคนหนึ่งไม่จำเป็นที่เขาจะต้องไปใส่ใจ ฆ่าทิ้งก็ดีแล้วจะได้ลดภาระของโลกไปอีกนิด

‘เปล่า จะกลับดูไบเมื่อไหร่’

“ถามทำไมจะไปกับกู?” เขาเลิกคิ้วแปลกใจ

‘เปล่าแค่ถามดู ฮ่าๆๆๆ แค่นี้แหละ’

“...” คามินยกโทรศัพท์ออกจากหูงงๆ นี่เพื่อนของเขาเป็นบ้าอะไรของมันโทรมาเพื่อถามเรื่องแค่นี้เนี้ยนะ ไอ้บ้า!! เขาโยนโทรศัพท์ไว้ที่เดิมแล้วยกไวน์ขึ้นจิบ

พรึ่บ

“อ็อก แค่ก แค่ก” แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งเพราะโดยจู่โจมจากทางด้านหลังไม่ทันได้ตั้งตัว

“ไอ้ชั่วตายซะเถอะ!!” คามินดึงเชือกที่ถูกตวัดเข้าคล้องคอเขาจากทางด้านหลังแล้วกระตุกรัดคอเขาไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บสองมือพยายามดึงรั้งเชือกไม่ให้บาดคอเขาไปมากกว่านี้

“หน๋อยแหน่สั่งฆ่าใครไม่สั่งมาสั่งฆ่าฉัน ตายซะเถอะไอ้เลว!!” ที่รักดึงรั้งเชือกรองเท้าให้แน่นขึ้นด้วยความโกรธ เพราะไอ้ผู้ชายคนนี้สั่งฆ่าเธอดีนะที่เธอใช้เล่ห์เหลี่ยมจนรอดเงื้อมมือของลูกน้องมันออกมาได้ ทีแรกเธอก็จะหนีออกไปเงียบๆ แต่พอหันมาเจอไอ้คนที่นั่งหันหลังให้อย่างสบายอกสบายใจเธอก็พอจะเดาได้ว่าเขาคือคนที่สั่งฆ่าเธอแน่นอน เธอไม่รอช้ารีบดึงเชือกรองเท้าของตัวเองออกมาเพราะตอนนั้นมันคิดหาอาวุธไม่ออกจริงๆ เลยใช้เชือกรองเท้าเน่าๆ ของเธอนี่แหละจัดการไอ้คนเลวนี่

“ยัยบ้า อ๊ากก ใครปล่อยเธอออกมาห๊ะ” คามินยื้อแย่งเชือกออกจากคอแต่ก็ยังสู้แรงจากคนด้านหลังไม่ได้ แน่สิยัยนี่มันเล่นทีเผลอไม่อย่างนั้นอย่าหวังจะใช้เชือกรัดคอเขาอย่างตอนนี้ได้!

“แกจะถามทำไม ฉันจะฆ่าแกให้ตายตามลูกน้องแกไปซะ มึงตาย อึ้บ!!”

“อ็อก!!” คามินเริ่มหายใจไม่ออกเพราะเชือกเริ่มรัดแน่นขึ้นจนใบหน้าหล่อเหลาเริ่มแดงคล้ำเพราะขาดอากาศหายใจ เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีจับล็อกแขนของคนด้านหลังแล้วกระชากแรงจนร่างนั้นลอยข้ามหัวเขาไปนอนแอ้งแม้งอยู่ตรงหน้าโซฟาที่เขานั่งอยู่ก่อนที่เขาจะหายใจเข้าปอดแรงๆ เพราะเขาเกือบขาดอากาศตายเพราะยัยบ้านั่น

“โอ้ย! ไอ้หน้าตัวเมีย มึงตาย” ที่รักที่ลุดขึ้นจากการโดนทุ้มลงพื้นได้ก็กระโจนเข้าหาคนตรงหน้าทันทีไม่ได้สนใจว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ชายแล้วก็แข็งแรงกว่าเธอมาก

“บ้าซิบ!!” คามินพลิกตัวหนีเมื่อนางแมวกระโจนเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็วแต่ก็ช้ากว่าเขาอยู่ดี เขาพลิกตัวกลับมาเป็นฝ่ายจับอีกคนเอาไว้พร้อมกับกดไปที่โซฟา

พลั่ก!!

“โอ๊ะ!” คามินเซถอยหลังเมื่อโดนคนตัวเล็กกว่าใช้เท้าถีบเข้าที่หน้าท้องแกร่ง หนำซ้ำหมัดเล็กๆ ยังลอยตามมาเข้าที่หน้าหล่อติดๆ จนหน้าเขาสะบัดไปตาแรงกระแทกจนล้มลงไปนั่งกองกับพื้น เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มสองสามทีพร้อมกับยกมือขึ้นจับปากที่ตอนนี้เลือดมันซึมติดมือเขาออกมาด้วย มาเฟียอย่างเขาโดนผู้หญิงต่อยจนปากแตก!!

“แกอย่าอยู่เลย” เมื่อคู่ต่อสู้ล้มลงไปที่รักก็หันไปคว้าขวดไวน์เงื้อมขึ้นสุดแขนก่อนที่จะฟาดไปที่หัวคนตรงหน้าแต่ก็พลาดท่าอีกครั้งเมื่อเขาขยับตัวหลบจนเธอฟาดไปโดนโต๊ะจนขวดแตกกระจายเต็มพื้นห้อง แต่ก็ดีอย่างน้อยขวดที่แตกเป็นปากฉลามแบบนี้ก็ฆ่าไอ้เลวนั่นได้ง่ายขึ้น

คามินมองดูขวดที่แตกแล้วขยับตัวขึ้นยืนก่อนที่เขาจะกระโจนเข้าต่อสู้กับยัยแมวขโมยนั่นอุตลุดจนสุดท้ายเขาก็สามารถหยุดความบ้าดีเดือดของเธอได้ตอนนี้เขานอนทับร่างเล็กเอาไว้ใต้ร่างจับสองแขนเรียวไพร่หลังแล้วใช้เชือกที่เธอรัดคอเขามามัดแขนเธอไว้แทน แต่ไม่วายสองขาของเธอยังจะพยายามถีบเขาจนเขาต้องนอนกดทับเอาไว้แบบนี้เขาก้มมองคนใต้ร่างที่ตอนนี้ผมเผ้ารุงรังปิดใบหน้าไปหมดจนมองไม่เห็น

“เก่งดีนี่ ขอดูหน้าหน่อยเถอะวะ” เขาพูดพร้อมกับปัดผมออกจากใบหน้าคนใต้ร่างไม่เบานักจะเรียกว่าตบออกยังได้

“เลว!!” ที่รักด่าออกมาเมื่อเริ่มหายเหนื่อยจากการต่อสู้ขนาดย่อมแล้วเธอก็พ่ายแพ้อยู่ในตอนนี้

“...” คามินมองใบหน้าเล็กตรงหน้าอึ้งๆ นี่โจรสมัยนี้มันพัฒนาไปไกลขนาดนี้แล้วหรอว่ะ ตาคมมองสำรวจใบหน้าเล็กสวย ดวงตากลมโต ปากแดงอิ่มที่ถูกกัดเม้มไว้แน่น สวย! เขาเลื่อนสายตาลงมองลำคอระหงก่อนที่จะเลื่อนขึ้นมาสบตากลมโตอีกครั้งด้วยสายตาแปลกๆ จนคนถูกมองรู้สึกขนลุกพร้อมกับดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ก็เหมือนไร้ประโยชน์เพราะไม่ว่าจะดิ้นแรงแค่ไหนสุดท้ายมันก็ไม่สามารถหลุดออกไปได้อยู่ดี

“ฉันไปทำอะไรให้แกห๊ะไอ้เลว” เธอตะคอกใส่ผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว ตอนนี้เธอไม่กลัวอะไรทั้งนั่นเพราะความโมโห

“เธอขโมยของของฉัน” คามินพูดน้ำเสียงเยือกเย็นก่อนที่จะกระชากร่างบางให้ลุกขึ้นก่อนที่จะพลักเธอไปที่โซฟาจนเธอหัวทิ่มขมำลงไปไม่เป็นท่าก่อนที่หน้าสวยนั่นจะหันมาถลึงตาใส่เขา

“...”

“เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใครสาวน้อย” คามินสาวเท้าเข้าไปยืนตรงหน้าก่อนที่จะเอื้อมมือบีบคางเรียวเล็กจนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

“ขนาดแกยังไม่รู้ว่าแกเป็นใครแล้วคนอื่นจะรู้ได้ยังไง โง่!” เขากัดฟันกรอดเมื่อโดนด่าว่าโง่จากคนที่ไม่มีทางสู้เขาได้แม้สักนิด เธอกล้ามากที่เล่นกับคนอย่างเขา

“แล้วเธอจะได้รู้ว่าฉันเป็นใครแล้วทำอะไรได้มากกว่าที่เธอคิด” คามินกระชากที่รักขึ้นมาจ้องสบตาสายตาเขาดุดันจนเธอเริ่มกลัว ถึงแม้เขาจะหล่อเหลามากเหมือนเทพบุตรแต่เขามันไม่ใช่แค่เทพบุตรแน่นอนเขามันซาตานร้ายชัดๆ

“ถุย!!ไปตายซะไอ้ชิงหมาเกิด” คามินหันมามองหน้าคนตรงหน้าพร้อมกับปาดน้ำลายที่เธอบังอาจถุยใส่เขาออกช้าๆ หน้าเหี้ยมโหดจนเธอขยับจะถอยหนีแต่เขาคงไม่ให้โอกาสนั้นกับคนอย่างเธอแน่นอน

“เธอจะต้องร้องขอชีวิตกับฉันหรือไม่ก็ร้องขอความตายแทนการหายใจอยู่บนโลกใบนี้!!”

“..!!..”