ตอนที่ 9 ต่อลองเก่ง
984 Words
"เพราะไม่เคยมีใครอยู่ได้นะสิ" ถ้อยคำประโยคนี้ ยิ่งตีความหมายชัดเจน ร่างอรชรรีบวิ่งเกาะแขนแกร่งรั้งไว้ แม้ว่าบอดี้การ์ดเปิดประตูรออำนวยความสะดวก ต่างหันมองตามแรงหยุดเท้าเจ้านาย ต้องเผลอปริยิ้มกับท่าทางใสซื่อ คู่หมั้นหนุ่มตีหน้านิ่งเลิกคิ้วเอียงถาม ใช้ข้อศอกอีกข้างกระแทกประตูปิดกิริยาล่อแหลม
"ไม่ปากดีต่อล่ะ" ใบหน้าหนาเอียงถามอย่างเหนือกว่า ไม่ต้องคาดเดายากเลยว่าเด็กสาวขี้กลัวขนาดไหน นัยน์ตาเข้มจ้องมือบางให้รับรู้ แขนเสื้อเชิ้ตยับยู้ยี่น่าหงุดหงิด ถ้าหากเข้าบริษัทคงได้ตำหนิสั่งสอนบ้าง
"ขอหนูไปด้วยได้ไหม ไม่อยากอยู่คนเดียวเลย" แรงกระตุกแขนขอร้อง กอดไว้แน่นแนบอกอวบคล้ายกับซ่อนรูป ไม่ได้สนใจอิริยาบทตัวเอง ตอนนี้สายเดี่ยวชุดนอนร่วงหล่นไปข้างนึง เผยเนินเนื้อผิวขาวละเอียดน่าดึงดูดไม่น้อย
"ฉันไม่ชอบให้วุ่นวาย" ต้นไม้จำทุกคำพูดตัวเองได้ดี เคยลั่นวาจาไปแล้ว ถอนลมหายใจกลายๆเบื่อหน่าย ชีวิตสีเทาก็วุ่นวายมากเกินพอ เหตุไฉนถึงรับเธอมาดูแลซ้ำเติมไปอีก ทุกคนรอบกายล้วนอยู่ในอันตราย ทั้งสองครอบครัวคิดผิดมหันต์
"แต่หนูกลัวจริงๆ งั้นขอไปนอนบ้านกับเอเดนก็ได้" เธอไม่แน่ใจเสียเลยว่าพี่ชายฝาแฝดจะอยู่หรือเปล่า แต่มันดีกว่าการอยู่คนเดียวในสภาพแวดล้อมวังเวงแน่ๆ ดวงตากลมเริ่มกรอกกลิ้งน้ำตา มักใช้กับพ่อแม่ได้ผลเสมอ
"ถ้าจำไม่ผิดเธอยังอยู่ในการปกครอง"
"แต่หนูกลัวจริงๆ" ครั้นเริ่มย้อนมองส่องไปด้านในอีกรอบ ความวังเวงประเดประดัง หัวเล็กสั่นปฏิเสธตอนท่อนแขนแกร่งพยามสลัดออก เหมือนกับเป็นความหวังเดียวสุดท้ายที่มี
"ให้หนึ่งนาที" ต้นไม้บอกอย่างรำคาญ ในประโยคสั้นๆ แต่ก็ไม่อาจทำให้นาเบลลดแรงพยายาลง ปากบางเปลี่ยนเป็นยิ้มแฉ่ง วิ่งกุลีกุจอเข้าห้องตัวไปเปลี่ยนชุด ไม่ลืมชะโงกหน้าผ่านประตูคอยดูเขาอยู่เป็นระยะ
.
.
.
ท่าเรือจตุโชติ
"เราต้องข้ามฝากตอนดึกด้วยหรอคะ" เด็กสาวแหงนหน้าถาม เพราะตอนแรกไม่รู้ว่าคู่หมั้นหนุ่ม จะไปทำธุระที่ไหน เลยเลือกใส่ชุดกระโปรงเดรสสวมง่ายช่วงเร่งรีบ โดยลืมนึกถึงท่าทีกระฉับกระเฉง แต่เขาช่างไม่สนใจเลือกหันคุยงานกับลูกน้อง เตรียมสิ่งของขึ้นเรือสปีดโบ๊ทจอดริมฝั่ง ท้องฟ้ายามดึกไร้แสงดาว มืดมิดพานน่ากลัว คงไม่ดีหากมีผู้ประสงค์ร้ายดักซุ่มอยู่
"ครับคุณหนู" โจรับหน้าที่พี่เลี้ยงให้คำตอบแทน ยังยืนอยู่ด้านหลังคอยดูแล ยกมือสั่งงานลูกน้องที่เหลือไปพร้อม
"จะไปนานไหมคะ ถ้าไม่งั้นเบลรอในสำนักงานได้ คนของคินคินยังอยู่เลย" ลมโชยโบกพัดแล้วพัดอีก ตีกระโปรงตัวบางพริ้วไสว เธอรีบตะครุบปิดด้วยอาการเขินอาย คงไม่สะดวกกระโดดปีนป่ายขึ้นเรือเหมือนครั้งก่อน แถมลูกน้องท่าเรือทุกคนยังคุ้นเคยใบหน้ากัน ไม่น่ามีสิ่งใดเป็นกังวล
"อย่างี่เง่า" น้ำเสียงเข้มเอ็ดดุ ประหนึ่งผู้ใหญ่สั่งสอนเด็กชอบต่อลอง ไม่งั้นงานสำคัญคงเสียหายเพียงแค่เรื่องไร้ประโยชน์ พานให้ใจดวงน้อยสั่นกลัว หันหน้าขอความเห็นจากพี่เลี้ยง ซึ่งเขาพยักหน้าให้ทำตาม
"ก็ได้ค่ะ" แววตากลมสลดลง ไม่อาจขัดขืนผู้ปกครองได้ในตอนนี้ เจ้านายใหญ่เลือกพยักหน้าส่งสัญญาณ โยนสมาร์ทโฟนเครื่องใหญ่ให้โจดูแลแทน กลุ่มบอดี้การ์ดเร่งวิ่งสำรวจบนเรือซ้ำอีกรอบ เปิดทางให้ผู้เป็นนายได้ขึ้นก่อน มีเพียงที่นั่งสองที่เท่านั้น อีกฝั่งปลายทางคนของพวกเขาได้รออยู่ก่อนแล้ว
โป๊ะ!!!!
ร่างอรชรแทบล้มทั้งยืน ลำเรือโครงเครงหัวเล็กโขกเสาอลูมิเนียนเสียงดัง มือบางยกลูบคลำ ดีขนาดไหนไม่มีเลือดออก ภาพตรงหน้าคล้ายเบลอชั่วขณะ พอหันไปขอความช่วยเหลือ ใบหน้าสากกลับเบือนหนี ไร้การสนใจแลดูน่ารำคาญเสียมากกว่า จนรู้สึกว่าตัวเธอเองเป็นส่วนเกิน พยามตีหน้าเศร้าไปนั่งลงใกล้ร่างกำยำ ส่วนโจอมยิ้มเล็กน้อยไปยืนข้างหน้าตรงกัปตัน
"หนาวจังเลย......" พอเรือแล่นด้วยความเร็ว ผมยาวสีน้ำตาลพริ้วสลวยปกปิดใบหน้าอิ่มเอม มือบางเอื้อมจับเบี่ยงไว้ข้างลำคอระหงอีกด้าน ถึงแม้ไม่ใช่ฤดูหนาว แต่อุณหภูมิกลางทะเลช่วงดึกยิ่งเย็นยะเยือก พาขนไรอ่อนลุกชัน เขยิบตัวใกล้ชิดร่างกำยำ สอดคล้องแขนข้างนึงหวังช่วยเพิ่มความอบอุ่น โดยเจ้าตัวไม่ได้สนใจนึกจับบุหรี่สูบควันลอยไปตามลม
"อีกนานไหม" คนตัวสูงเชิดหน้าดูเกาะฝั่งปลายทาง มีแสงไฟสว่างชัดเจน พ่นควันเทาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ชีวิตเคยอิสระกลับมามีภาระ ไม่ได้มีความเต็มใจใดใด เส้นทางสีเทาพร้อมภัยอันตรายทุกเมื่อ ไม่ควรมีบ่วงพันธะให้ต้องนึกถึง
"คะ?"
"จะต้องทนอยู่กับเธออีกนานไหม" เรียวแขนเล็กกระชับกอดไม่ปล่อย อกอวบปล่อยอุณหภูมิอุ่น แนบชิดหัวไหล่กว้าง พยามอบรมถึงมารยาทเวลาอยู่ใกล้กับชายชาตรี แต่ดูเหมือนเธอยังคงประมาทเกินควร
"แค่หนูเรียนจบก็พอค่ะ แล้วเราจะหาเรื่องแยกกันก่อนงานหมั้นดีไหมคะ" เสียงใสพูดเจื้อยแจ้ว วาดวางแพลนอนาคตอีกยาวไกล จินตนาการอย่างสนุก ยังมิได้นึกถึงความคิดเห็นของผู้ใหญ่ ไม่ได้ทันสังเกตุสีหน้าคนข้างกายแลดูไร้อารมณ์
"อืม"
.............................
สวัสดีวันหยุด แต่บางคนก็ยังไม่ได้พัก เช่นไรท์เอง555
- Writer
