สามีข้าไม่น่ารักขนาดนั้น

ตอนที่ 4

ในหัวของอี้ฟานเวลานี้มีแต่คำว่าภารกิจ อาหารและเงินสามร้อยตำลึงเท่านั้น ในเมื่อระบบสั่งให้ทำตามก็ต้องทำ

“ก็ได้” คำตอบให้เลือกแค่ใช่กับไม่ ถ้าตอบไม่ คงไม่ใช่อี้ฟานแล้วล่ะ อย่างน้อยเธอก็ขอเก็บข้อมูลภารกิจลับพวกนี้สักหน่อย อาจต้องใช้เวลาบ้างแต่คงไม่เสียหาย ในเมื่อระบบเกมได้ออกแบบให้เวลาหนึ่งชั่วโมงในโลกจริงเท่ากับหนึ่งวันในโลกของท่องนภาฯ ดังนั้นจึงเหลือเวลาอีกมากมายกว่าจะถึงช่วงที่เธอต้องตื่น

หลังจากถูกเชิญเข้าประตูเมือง หลิวฮั่นได้สั่งนางกำนัลสาวสวยให้พาอี้ฟานไปพักผ่อน

อี้ฟานมองดูทัศนียภาพรอบกายด้วยความแปลกใหม่ ปกติเมืองหลวงที่เธออยู่นั้นจะประดับไปด้วยสีทองโอ่อ่า แต่ที่นี่กลับเต็มไปด้วยนิลและสีดำ แม้ว่าจะยังมีรูปร่างของสถาปัตยกรรมแบบจีนโบราณ ไม่เว้นแม้แต่เสื้อผ้าอาภรณ์ของชายหญิงที่แต่งด้วยสีดำเป็นส่วนใหญ่ ไร้ซึ่งสีสันอันสวยงาม

เข้มแข็งและดุดัน ดูเหมาะกับบรรยากาศเหล่านี้เป็นที่สุด

และเมื่ออี้ฟานต้องมายืนอยู่ท่ามกลางพวกเขา ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเธอแตกต่างอย่างชัดเจน เด่นสุดคงเป็นชุดสีชมพูอมส้มที่ชื่นชอบ แต่มันเด่นเกินไปจนเธอรู้สึกไม่ชินกับสายตาของชาวเมืองรอบข้างเอาเสียเลย

ร่างเพรียวบางเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นเพื่อให้ถึงที่พัก เป็นไปได้ก็อยากจะใช้วิชาตัวเบาให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าไม่ติดที่ไม่รู้ว่าที่พักอยู่ตรงไหน

เมื่อถึงที่พักที่มีป้ายขึ้นว่าเป็นห้องรับแขกชัดเจน เหล่านางกำนัลสาวสวยจึงเอ่ยลา

“เชิญท่านจอมยุทธพักผ่อนตามสบาย เมื่อถึงพลบค่ำข้าน้อยจะมาเรียนเชิญอีกที” พวกหล่อนโค้งคำนับลงอย่างสวยงามก่อนจะเดินกลับไป

อี้ฟานหันมองห้องพักของตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปข้างในด้วยความอยากรู้อยากเห็น เมื่อเปิดดูสมุดภารกิจของตัวเองก็พบว่ามีข้อมูลเพิ่มขึ้น ตั้งแต่ผู้กล้าเข้าประตูเมือง ผู้กล้าตกลงร่วมงานเลี้ยง และช่วงเวลาพักผ่อน

ภารกิจซับซ้อนแบบนี้เธอยังไม่เคยทำมาก่อนเลยสักครั้ง ช่างซับซ้อนสมกับเป็นภารกิจลับเสียจริง

ดวงตากลมมองภารกิจที่ต้องทำในบรรทัดสุดท้าย

ช่วงเวลาพักผ่อน? แล้วต้องทำอย่างไรจึงจะผ่าน

อี้ฟานมองซ้ายมองขวาก่อนเหลือบไปเห็นชุดน้ำชาที่วางอยู่บนโต๊ะไม้แกะสลัก จะว่าไปเธอก็กำลังหิวนี่นะ ถ้าเธอดื่มมันจะถือว่าเป็นการพักผ่อนหรือเปล่า

หญิงสาวเทน้ำชาใส่ถ้วยชาใบเล็ก ก่อนยกขึ้นสูดดมกลิ่นตามความเคยชิน กลิ่นหอมของมันลอยมาเตะจมูก ทำให้อี้ฟานชะงักพร้อมกับก้มมองถ้วยชาในมืออย่างพิจารณา น้ำชาสีแดงและมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ รูปและกลิ่นที่เธอคุ้นเคยอย่างดี

น้ำชามีพิษ!

ไม่รู้ว่านี่เป็นการกลั่นแกล้งหรือเป็นแค่บททดสอบอย่างหนึ่งของภารกิจกันแน่ พิษชนิดนี้รุนแรงไม่ใช่เล่น เพราะถ้าสัมผัสกับมันจะทำให้กลายเป็นอัมพาตไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง จำเป็นต้องถอนพิษภายในสองชั่วโมง ไม่อย่างนั้นจะถูกพิษเล่นงานจนตาย

แต่พวกเขาคงลืมไปว่าเธอมีอาชีพนักฆ่า นักฆ่ากับยาพิษมันเป็นของคู่กัน!

ใบหน้าสวยเหยียดยิ้มก่อนกระดกถ้วยชาทีเดียว!

ตอนนี้อี้ฟานเริ่มไม่แปลกใจเท่าไหร่แล้วว่าทำไมถึงยังไม่มีคนได้เงินสามล้านตำลึงมาอวดชาวโลก ก็ดูการทดสอบของพวกเขาสิ ต้องอำมหิตแค่ไหนถึงสามารถฆ่าคนที่ให้ความช่วยเหลือได้

อี้ฟานถอนหายใจออกมายาว ๆ พร้อมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้

คิดทำการใหญ่ อย่าสนใจเรื่องเล็ก บางทีการทดสอบพวกนี้อาจเป็นแค่การคัดกรองของธรรมชาติ

เป้าหมายในตอนนี้ของเธอไม่ใช่แค่เงินสามล้านตำลึง ถ้าเธอรู้ความลับและเงื่อนไขทั้งหมดในภารกิจลับพวกนี้ได้ อนาคตเธอจะได้มากกว่าสามล้านตำลึงแน่นอน!

อี้ฟานดื่มน้ำชาจนหมดเหยือกเพราะรู้ว่าพิษพวกนี้ทำอะไรเธอไม่ได้ แม้ว่ากระเพาะจะไม่ได้ย่อยอาหาร ลำพังแค่น้ำก็ไม่ทำให้อิ่ม เธอคงต้องฝากท้องไว้ที่งานเลี้ยงต้อนรับเสียแล้ว ไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะต้องเจอกับพิษชนิดไหนอีก ขอแค่เอาตัวรอดออกไปจากภารกิจวิปริตพวกนี้ให้ได้ก็พอ

เมื่อได้ยืนเสียงเตือนจากระบบก็พบว่าเธอทำขั้นตอนช่วงเวลาพักผ่อนสำเร็จแล้ว ขั้นตอนต่อไปที่เคยเลือนรางค่อย ๆ ชัดขึ้น

เตรียมตัวเข้างานเลี้ยง?

ทันใดนั้นก็เกิดแสงสว่างวาบขึ้นบนเตียงนอน หญิงสาวเดินเข้าไปดูเข้าใกล้ ๆ จึงพบว่ามันคือชุดเสื้อผ้าชุดใหม่สีชมพูอมส้มที่เธอชอบ แต่รูปแบบเหมือนกับชุดนางกำนัลที่ดูมิดชิดมากกว่า เพราะมันปิดตั้งแต่คอจรดเท้าเลยทีเดียว

อี้ฟานไม่อยากจะคิดลึกว่าหลิวฮั่นเป็นคนส่งมา เพราะในเมืองนอกจากเขาจะเป็นคนประกาศภารกิจแล้ว ยังมีอาชีพขายเสื้อผ้าอีกด้วย! และเธอก็เข้าไปใช้บริการอยู่ทุกครั้งที่มีการอัปเดตร้านค้าแฟชั่น

จะว่าไปมันก็เป็นเรื่องเหลือเชื่อเกินไป หลิวฮั่น พ่อค้าขายเสื้อผ้าคนนั้น กลายเป็นคนใหญ่คนโตของพรรคฝ่ายดำไปได้อย่างไร ใบหน้ายิ้มแย้มเวลาเธอจ่ายเงิน คำพูดโน้มน้าวให้เธอต้องเสียเงินอยู่บ่อยครั้ง ทำเอาคิดสภาพการเป็นเสนาของเขาไม่ออกเลยจริง ๆ

ไม่อยากเชื่อว่าพวกเขาจะเป็นคนคนเดียวกัน แต่พวกเขามีบางอย่างที่เหมือนกันคือรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์!

ไอน้ำลอยออกมาจากห้องอีกด้านหนึ่ง อี้ฟานเดินตามไปจึงพบว่ามันคือห้องอาบน้ำที่มีถังน้ำให้นั่งแช่ขนาดใหญ่ บนผิวน้ำมีกลีบดอกไม้นานาชนิดลอยอยู่ เมื่อมองเสื้อผ้าที่หยิบติดมือมาด้วยจึงคิดว่ามันสอดคล้องกัน

คงเป็นขั้นตอนเตรียมตัว

ตลอดหนึ่งปีมานี้ อี้ฟานไม่เคยอาบน้ำในเกมเลยสักครั้ง เพราะเธอไม่รู้ว่ามีระบบแบบนี้อยู่ด้วย วัน ๆ เอาแต่ทำภารกิจ ฆ่าสัตว์อสูร ฝึกวิชา เหงื่อไหลไคลย้อยแค่ไหนก็ไม่เคยอาบ เพราะมันไม่ใช่เรื่องจำเป็นในเกมสักหน่อย แต่พอต้องมาอาบน้ำแบบนี้แล้วกลับทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองช่างเป็นผู้หญิงที่ซกมกสกปรกจริง ๆ ถ้าเป็นโลกจริงไม่ได้อาบน้ำเกินหนึ่งวันเธอคงอยู่ไม่เป็นสุข

แต่พอได้แช่น้ำร้อน ๆ แบบนี้แล้วรู้สึกสบายตัวดีจริง ๆ หลังจากนี้เธอคงต้องหาโรงเตี๊ยมที่มีห้องอาบน้ำแบบนี้ไว้พักผ่อนบ้างแล้ว

เรื่องมันชักจะสมจริงเกินไปแล้วสิ

หญิงสาวจัดการเปลี่ยนชุดให้เป็นชุดที่ทางระบบได้จัดเตรียมไว้ พอก้มมองดูตัวเองก็ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นจอมยุทธในหนังจริง ๆ

อย่างกับจะไปออกรบอย่างนั้นแหละ

เมื่อแต่งตัวเสร็จเสียงของระบบดังขึ้นเป็นอันเสร็จสิ้นขั้นตอน ขั้นตอนต่อไปคือเข้าร่วมงานเลี้ยง

ก๊อก ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเหมือนรู้งาน

“ท่านจอมยุทธ ท่านหลิวฮั่นได้ส่งข้าน้อยมาเชิญท่านไปที่ห้องโถงใหญ่เจ้าค่ะ”

“จะไปเดี๋ยวนี้” เสียงหวานตอบกลับพร้อมกับคว้าคันร่มติดมือไปด้วย

ร่างเพรียวเดินก้าวออกจากห้องด้วยความมั่นใจ โดยมีนางกำนัลเดินนำ ใบหน้าหวานแยกยิ้มเมื่อคิดถึงความสำเร็จที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

เอาล่ะเจ้าสามล้านตำลึง ข้ากำลังจะไปรับเจ้าแล้ว!

อี้ฟานถูกเชิญให้นั่งติดกับหลิวฮั่น เขาหันมายิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร แต่หลังจากที่รู้จักกันมานาน รอยยิ้มนั้นช่างไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

ยังไม่ทันได้ทักทายเสียงกลองตีรัวดังสนั่นพร้อมกับเสียงตะโกนของเหล่าทหารที่นั่งอยู่ข้างล่าง อี้ฟานตื่นตาตื่นใจไปกลับเหตุการณ์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน พวกเขาโห่ร้องราวกับกำลังเรียกใครบางคน เมื่อเธอมองตามสายตาของคนอื่นไปที่บัลลังก์ ก่อนที่ร่างของคนคนหนึ่งจะเดินมานั่ง เพราะมีม่านบังอยู่ทำให้เธอมองใบหน้าของเขาไม่ชัด

แต่ถ้าให้เดาผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างบนนั้นคงเป็นประมุขของพรรคฝ่ายดำ ไม่คิดไม่ฝันว่าเธอจะได้มาเจอประมุขพรรคตัวเป็น ๆ

ขณะที่อี้ฟานกำลังถูกความลึกลับนั่นดึงดูด จู่ ๆ หลิวฮั่นก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับยกจอกเหล้ายื่นออกไปทางบัลลังก์

“เอาล่ะวันนี้วันดี ประมุขของพวกเราได้บูชาเทพธิดาจันทรา เพื่อสร้างขวัญและกำลังใจ ข้า! หลิวฮั่น ขอคารวะหนึ่งจอก!” แล้วเขาก็กระดกรวดเดียว

“หนึ่งจอก!”