ทิมนิดาเห็นลางร้ายกำลังเคลื่อนเข้าหาตัว จึงยกมือยันกับอกกว้าง พยายามดึงกายถอยออกห่าง ขณะละล่ำละลักบอกคนตรงหน้า
“ฉัน...ฉันยอมเข้าไปในบ้านกับคุณแล้วค่ะ เราไปกันกลับกันเถอะ”
“เสียใจด้วย นกยูง คุณปลุกผมให้ร้อนฉ่าแล้วจะหนีไปง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้”
ราเอลปฏิเสธเสียงแหบลึกอยู่ในลำคอ กวาดสายตามองรอบๆ บริเวณชายหาดส่วนตัว พอเห็นว่ามีโขดหินก้อนใหญ่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว ก็ออกแรงทั้งดึง ทั้งลากทิมนิดาให้เดินตามตนเองไป
ทิมนิดารู้ถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า พอถูกราเอลทั้งลาก ทั้งจูงให้เดินตรงไปยังโขดหินก้อนใหญ่ ก็พยายามโก่งตัวหนี พร้อมกับเอ่ยขอร้องไปด้วย
“คุณราเอล คุณมีงานสำคัญรออยู่ไม่ใช่หรือคะ คุณกลับเข้าไปในบ้านดีไหมคะ”
“ยังไม่ใช่ตอนนี้” ราเอลตอบสั้น ก่อนจะเค้นเสียงคาดโทษต่อ “คุณต้องรับผิดที่ทำให้กายของผมตื่นตัว ร้อนรุ่มจนแทบระเบิด คุณเป็นคนปลุกไฟให้มันลุกฮือ เพราะฉะนั
