Insignia

3

               HER

"Okay. Class dissmissed." Agad ako'ng tumayo at sumabay sa professor namin sa paglabas ng pinto. Kinuha 'ko ang booklet na binigay sakin kanina ng dean at hinanap kung saan pwedeng magpahinga.

Kanina pa 'ko naiirita sa mga kaklase 'ko, kailangan ko'ng magpalamig ng mood, yung tipong nasa classroom ka nga, may prof, may mga kaklase, pero hindi mo maintindhihan yung tinuturo ng Prof nyo, dahil sa mga katabi mo na walang ginawa kundi mag daldalan ng magdaldalan, eh, mas marami pa kong narinig na chismisan nila kesa sa lesson ngayon. Sayang tuloy! Ugh!

Kalma ka lang Helena. They're nothing. So don't bother to waste your time killing them on your mind.

Gaya ng sinabi ng inner self 'ko, tinigilan ko na ang pagpatay sa kanila sa isip ko at binuksan nalang ang mp3 ko, tska nagsaksak ng Earphone. Tinignan ko ang relo ko at ang schedule ko, three hours ang vacant ko, kaya to. Matutulog muna 'ko.

First day na first day 'ko naman kasi, nairita na nila ko agad. Bwisit naman talaga oh. Di lang siguro ako sanay sa new surrounding 'ko kaya ganito.

    -----

"s**t! Helena naman! Such a stupid girl! Bakit kasi sa Garden ka pa natulog diba? Bakit di ka nalang umuwi? Naman!" I know i looked insane talking to myself right now. But heck! Thirty minutes late na ko sa General Psychology class 'ko dahil sa tagal ng tulog 'ko.

"Nasan na ba yung room na yon?! Ugh! Makisama ka!" Naiirita na talaga ko sa sarili ko, yeah crazy

Lakad, takbo ang ginawa ko para lang mahanap agad ang hinayupak na room na yon. Pati room gala na ngayon. Hirap hanapin. Bakit kasi ang laki ng skwelahan na 'to? Eh, bakit ba kasi ito ang pinili ko'ng pasukan? "Room 102..103..104. Heck! Nasan ka na ba?"

Pero bigla ko na lang naramdaman ang pagtalsik ko at paglapat ng pang upo k sa sahig. Naman oh! Kung kelan naghahadali ako, malas ng araw na to. Kahit masakit ang balakang ko sa pagkakabagsak, tumayo ako agad at kinuha ang mga hawak ko na libro, na nakakalat na ngayon sa sahig. I should hurry or else i'm dead.

"Fvck that who bumped me." Napatigil ako sa pagpulot ng mga libro ko ng may marinig akong pamilyar at nakakabwisit na malamig na boses, inis akong humarap sa kanya at tinignan sya ng masama.

"Are you stupid? This Hallway is too damn wide for you to bump anyone. So don't dare shouting on me. Tss. Damn. I'm late."

Nakita 'ko naman na, umawang ng konti ang bibig nya. Inirapan ko sya at umalis na. Bwisit na yon. Letche plan. Late na nga, naliligaw na nga, tapos naka bangga pa ng epal at aroganteng lalaki na yon. What a day! Just great. Just damn great Helena!

Pinagpatuloy 'ko na ang paghahanap sa room 'ko. "Shoot! Ito na yon." Napangiti nalang ako. Salamat naman. Nakita 'ko din 'to.

Kumatok ako ng tatlong beses bago buksan ang pinto. Nakita 'ko ang isang lalaki na mid 20's na nakaupo sa isang mono block chair at may hawak na book. Naka polo shirt syang black at pants na black. May hikaw din sya sa left ear nya. Pero hindi naman panget tignan at hindi naman ganon kalaki yung pears. Then naka military cut ang hair nya. Wow lang ah? Parang hindi Instructor.

I bowed. Na sesense 'ko na sya ang instructor namin. "Good morning Sir. Sorry if i'm late. I had lost earlier, while looking for this room." I said and smile apologizly.

Akala ko magagalit sya, but he just smile and nod. "You must be Miss Schmid?"

I nod. "Yes sir."

"Okay. Introduce yourself." I cursed under my breath. Bakit naman kasi nauso pa to? Ano 'ko, elementary student? Tss.

Marahan akong naglakad papunta sa harap ng classroom and gave them all a cold stare. "Goodmorning. Helena Schmid is the name. And." I stop at nilibot ang tingin ko sa buong kwarto, tska ngumisi. "I don't need friends. So, stay away from me. Go'rit?" They all nod. Humarap ako sa Instructor namin, na kasalukuyang nasa state of shocked pa yata. "Thankyou. Sir?"

"A-ahh. Yes. I'm Josh Fardez. Y-your adviser and Gen. Psych instructor." I nod and gave him a small smile, before proceeding to a vacant spot.

Tae. Buti talaga di ako napagalitan. Ginamitan ko sila ng Helena's style e. Pfftt. I laughed with my own thought. Kulit mo lang Helenaaa.

Boring putek, nako. Pero Buti naman at nakita ko na to. Napatingin ako sa relo ko. 30 minutes late na pala ako. Puro naman kasi kamalasan ang inabot ko ngayong araw. The last time i check, wala naman ako'ng balat sa pwet ah. Eh bakit ganon? Dumagdag pa yung lalaki na may magic yung mata. Hay na'ko. Ayoko sya maging classmate. Baka makapatay ako. Againts the law pa naman ang pumatay ng hayop. Oo nga no? Hihi. You are so great Helena.

"Miss Schmid. Are you listening?" Napatingin ako sa harap. Nakita 'ko ang instructor namin na naka pamewang at naka taas ang isang kilay. Yung totoo? Bakla ba to'ng isang to?

"Yes. Of course. Why wouldn't I SIR?" Ts. Nakakainis pa e. Mano'ng wag nalang nya 'ko pansinin diba? Para walang problema.

"I thought you're not. 'Cause your smiling like a lunatic there." He then gave me a smirk at kasunod non ang pagtawa ng mga blockmates 'ko.

Yung totoo? Ako lang ba yon o talagang nang iinis sya? Tsk.

Tumaas ang kilay ko at tinignan sya. "You think so sir? Let me tell you this. Why don't you try the don't interrupting my moment method? Why don't you try that SIR? It's effective, you'naw." I then flip my hair. Bwisit to e. Di ko naman inaano. First day na first day pinapahiya ako. Tsk.

-----

"Manong. Twenty pesos ng fishball tska kikiam. Eto bayad 'ko." Sabay abot sa kanya ng twenty pesos. Kakatapos lang ng last class ko,which is Gen. Psych. Matik! 5 hours pala yon? Tokwa lang, tapos pinag iinitan pa ko nung Instructor ko, panay tawag sakin, nakaka init ng ulo. Isa pa yung lalaking arogante na nakabangga ko sa hallway kanina. Classmate ko sya and worst seatmate ko pa, hayyyy buhay ko, lagi nalang malas, nakakainis lang, kasi sya ang kauna unahang lalaki na hindi ko matignan directly sa mata. I really don't know, may something talaga sa mata nya, na pag tinignan mo, ayaw mo nang alisin. Yung parang nakaka adik na? Kaya nga hindi 'ko sya tinitignan.

"Ineh oh." Napatigil ako sa pag iisip, ng biglang iabot sakin ni Manong ang Plastick cup na puno ng fishball at kikiam.

"Salamat manong." Ngumiti naman sya, pero nakatingin parin sakin. May ano ba sa mukha 'ko? "Manong bakit po?" Pero umiling sya at mas lalong ngumiti--or more like ngumisi.

"Ineh, dyan ka ba nag aaral?" Sabay turo nya sa Brentwood college. Tumango naman ako. "May nangyayari ba sayo na kakaiba dyan?" My forehead crease. Ang weird ng tinatanong nya sakin ah. Bakit ba?

"Wala po manong, bakit po?"

"Wala naman. Nakita kasi kita kanina. Kausap mo yung matangkad na lalaki. Yung may itim na buhok at tsokolateng mata." Napaisip naman ako kung sino yung sinasabi nya.

Teka--"Yung arogante na yon? Oh, may ano po sakanya?"

Tumigil sya sa pag hahalo at tumingin sakin. "Mag iingat ka ineh. Mag iingat ka lagi sakanila. Hindi mo sila kilala."

"Eh. Hindi ko din naman po sila kilala e. Kaya chilax ka lang dyan manong."

Umiling sya. "Basta mag iingat ka. Pero, wag kang mag alala. May magliligtas naman sayo mula sakanila, at Isa 'yon sakanila."

Tumango nalang ako, para di na humaba. Weird talaga. Tss. Nag paalam na 'ko tska umalis.

Pag uwi 'ko sa bahay, walang tao. Kaya sinarado 'ko ang pinto at isang bintana lang ang binuksan para pumasok ang hangin. Nagpalit na 'ko ng damit at humiga.

Ako lang ba 'to? O meron talaga? Pakiramdam ko kasi mula kaninang pag uwi 'ko, may nakatingin sakin.

Dumapa ako at pumikit. Napaparanoid lang siguro ako. Eh, wala naman akong kilala dito sa Namsheap e. Imposible naman. Tska, kung tinitignan nya o nila 'ko, dapat nakikita ko sila. Ano sila, mga vampires? Supernaturals? I laugh at my own joke. Heck, Helena, anong nangyayari sayo? Nababaliw ka na ba?

Pero teka may naalala 'ko. Paano nakita ni manong na kausap 'ko yung arogante na 'yon? Eh, nasa dulo ang building namin at third floor 'yon. Imposible na makita 'yon.

Imposible nga ba?

                         ZION

Naglalakad ako sa isang madilim na pasilyo papunta sa aking napaka buting Ama. Tanging mga apoy na nakalutang na bumububukas pag nadadaanan, ang aking nagsisilbing ilaw. Nauna na 'ko sa mga kasama 'ko kanina, dahil sa mensahe ng matanda na 'to, bahagyang yumuko ako ng makarating sa dulo. Puros itim at pula ang makikita mo na kulay sa buong kwarto nya.

"Mahal kong anak." Diretso na akong umupo sa isang upuan na nakalaan talaga para saaking pagdating. Pero nakangisi sya, kaya mas lalo akong nainis. Fvck.

"Bakit mo 'ko ipinatawag?" Malamig na sabi 'ko. Matagal nang naging malamig at walang buhay ang pakikitungo 'ko kay ama, dalawang taon na ang nakakaraan.

"Alam mo kung ano ang dahilan ng pagpasok mo sa paaralan na 'yan. Limitado lang ang oras na ibinigay ko sa'yo Zion."

"Bakit ba gustong gusto mo na gawin 'yan? Ano ba talaga ang mapapala mo dyan? At kung gusto mo, ikaw ang gumawa." Sanay na 'ko, lagi kaming ganito. Wala nang bago.

"Huwag mo nang hayaan na magalit ako Zion. Alam mo ang kaya 'ko."

Walang sabi sabi na tumayo ako at umalis. Nakakabwisit na 'to. Lagi nalang nya kong pinipilit sa mga bagay na ayoko. Tapos ngayon he's commanding me to do that? What the heck? Buhay naman na to! Tss. Sumakay na 'ko sa kotse at mabilis na pinaandar papunta sa tambayan.