เทวิกา ที่แปลว่า เทพธิดา

ตัดสินใจผิดพลาด

“วิศาล วันจันทร์ให้พนักงานคนใหม่ มาพบผมด้วยนะ” เมฆินทร์วางสายจากวิศาล ตาเขามองลงไปที่บ้านไม้หลังเล็ก จุดที่เขายืน สามารถมองเห็น บ้านหลังเล็กนั้นชัดเจน รู้ว่าคนในบ้านนั้นทำอะไรบ้าง เด็กนั่นตื่นเช้าทุกวัน แม้กระทั่งวันหยุด ทำเองทุกอย่าง ช่วงเช้าเขาเห็นหล่อนซักผ้า ตากผ้า ทำความสะอาดบ้าน บ่ายๆ เสร็จจากงานทั้งหลายก็เห็นว่านั่งอ่านหนังสือ เดินมากินข้าว กลางวัน กลับไปบ้านทำโน่นทำนี่ เย็นเดินมากินข้าว กลับบ้าน เสียงเล่นกีตาร์เบาๆ ดีที่รู้จักเกรงใจคนอื่นเขาบ้าง ไม่เกิน 3 ทุ่ม ไฟในบ้านก็ปิด เช้าตีห้าก็ตื่นแล้ว อยากจะรู้เหมือนกัน จะอยู่แบบนี้ได้นานขนาดไหน ดูท่าว่าจะชอบแบบ

“ป้าคะ แถวนี้มีคนสูบบุหรี่ไหมคะ ฉันได้กลิ่น เห็นว่าทิมก็ไม่สูบ”

“ป้าน้อยหันมาหาเทวิกาทันที คุณได้กลิ่นแถวไหนคะ”

“แถวหลังบ้านค่ะ สงสัยว่าไม่เคยเห็นทิมสูบบุหรี่เลย หรืออาจเป็นพวกคนงาน ไม่เป็นไรค่ะป้า ไม่ได้กลิ่นตลอดเวลาหรอกค่ะ แค่ตอนก่อนนอน แล้วก็ได้ยินเหมือนมีคนเดิน เลยคิดว่ามีพนักงานใหม่มาอยู่หรือเปล่า ส่วนเรื่องกลิ่นบุหรี่ได้กลิ่นมาสามสี่คืนแล้วค่ะ พอดีฉันไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ค่ะ จมูกดีด้วย เลยได้กลิ่นเร็ว”

“อาจจะเป็นพวกพนักงานก็ได้ค่ะ ป้าน้อยตอบหญิงสาวเสียงเบา”

“มีอะไรเหรอป้าน้อย “

“คุณเทวิกาบอกว่า ได้กลิ่นบุหรี่แถวหลังบ้านที่เธออยู่ เวลาเดิมตั้งแต่มาอยู่ ก่อนนอนประมาณ 3 ทุ่ม แล้วก็ได้ยินเสียงคนเดินด้วยค่ะ ตอนนี้เธอเข้าใจว่าเป็นพวกคนงาน ป้ากลัวว่าจะใครที่แอบลักลอบเข้ามาขโมยของในสวนค่ะคุณเมฆินทร์ พวกนี้สูบบุหรี่จัดด้วย ป้าเป็นห่วงคุณเทวิกาด้วยค่ะ อยู่บ้านคนเดียว ตรงนั้นต้นไม้เยอะ มืดมากด้วย เกิดอะไรขึ้น จะช่วยเหลือได้ช้า”

“ห่วงเขาเหรอ “

“ก็ห่วงค่ะ คุณเขาไม่เหมือนใคร มีน้ำใจ ไม่เรื่องมาก ไม่วุ่นวาย ดูท่าจะชอบอยู่เงียบๆคนเดียว ไม่ชอบวุ่นว่ายกับใคร พูดน้อย”

“มาอยู่ไม่กี่วัน รู้นิสัยเขาหมดเลยรึไงป้าน้อย“

“จริงๆ นะคะคุณเมฆินทร์ คุณคนนี้ไม่เหมือนหลายคนที่เคยมา สวยมากด้วย ขนาดไม่แต่งหน้า ไม่แต่งตัวนะคะ ยังสวยขนาดนี้ ไม่ถือตัวด้วย ระพีสบายเลยค่ะ ไม่ต้องซักผ้า ไม่ต้องไปทำงานบ้านโน้น คุณเขาทำเองหมดทุกอย่าง มีแค่กับข้าวอย่างเดียวที่ไม่ได้ทำเอง แต่ป้าเห็นนะคะเธอฝากให้ ระพีซื้อพวกอาหารสด ของแห้งมาให้ ป้าคิดว่าเสาร์ อาทิตย์ คุณเขาคงอยากจะทำกินเอง”

“เอาล่ะพอแล้ว เขาอยากทำก็ให้เขาทำไป แล้วไม่ต้องมาเล่าอะไรให้ผมฟังอีก ถ้าอยากรู้ผมจะถามเอง “ หน้าของเขานิ่ง พวกผู้หญิงนี่ หัวอ่อนจริงๆ เห็นใครทำดีหน่อยก็ว่าเขาดี ยังไม่เผยธาตุแท้ออกมาน่ะซิ

“เป็นอะไรไปแม่ หน้างอมาเลย คุณท่านดุเหรอ”

“ไม่เข้าใจคุณท่านเลย ได้พนักงานดีๆ มาก็ไม่ยินดียินร้าย ต้องการแบบไหนกันนะ คนที่ไม่มีปัญหาไม่ชอบ ชอบแต่อะไรก็ไม่รู้ “

“คุณท่านก็เป็นแบบนี้แหละแม่ ยังไม่ชินอีกเหรอ อยู่กันมาตั้งนาน อะไรที่เรียบๆ ง่าย ๆ คุณท่านไม่ค่อยชอบหรอก ชอบโลดโผน ฉันสังหรณ์ใจนะแม่ เดี๋ยวต้องมีเรื่องแน่ๆ เลย มันเงียบผิดปกติ แล้วอีกอย่างคุณก็ไม่ยอมพบกับคุณเทวิกา ฉันว่าอีกไม่นานหรอก ต้องมีเรื่องแน่ๆ”

“เฮ้ย กินข้าวดีกว่า อย่ายุ่งเรื่องของเจ้านายเลย เดี๋ยวจะซวย”

เทวิกามีความรู้สึกว่ามีใครบางคน คอยแอบมองเธอ เวลาที่กวาดใบไม้ที่ลานหน้าบ้าน หรือทำอะไรก็ตามที่อยู่นอกบริเวณบ้าน ไม่เปิดหน้าต่าง เปิดเท่าที่จำเป็น รู้สึกแปลกๆ กับการหายตัวไปของวิศาล

เทวิกาคิดว่าจะต้องมีปัญหาอะไรสักอย่าง เมื่อคืนเธอโทรคุยกับแม่ มีสายแปลกๆโทรหาแม่เธอ เรื่องที่ดิน หญิงสาวมาคิดทบทวน การที่เธอเซ็นต์สัญญาทำงาน 1 ปี เพิ่งที่นี่ที่แรกที่ยังไม่ผ่านทดลองงานเลย ที่นี่ก็ให้เธอเซ็นสัญญาแล้ว ไหนจะเรื่องที่คอยบริการเธอและแม่ให้ไปอยู่ที่คอนโดที่กรุงเทพฯอีก แล้วนี่ผ่านมาเกือบจะเข้าสองสัปดาห์แล้ว เธอยังไม่ได้พบหน้านายจ้างเลย เห็นแต่ลายเซ็นของเขา ยังไงกันแน่นะ เทวิการู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลอะไรบางอย่าง รู้สึกห่วงแม่กับน้อง และบ้านสวนของเธอ ปืนพ่อยังอยู่ที่นั่น เธอเอาแต่ปืนพกมา หญิงสาวคิดวนไปวนมา วันนี้ทั้งวันเธอไม่ออกไปนอกบ้านเลย ไม่เดินไปที่บ้านหลังใหญ่ด้วย

“สวัสดีค่ะคุณเทวิกา นอนไม่ค่อยหลับเหรอคะ” ดูหน้าตาเหมือนไม่ค่อยได้นอน ระพีทักหญิงสาวเมื่อเธอเดินเข้าไปในห้องอาหาร

“จ๊ะ นอนไม่ค่อยหลับ” หญิงสาวตอบเนือยๆ เมื่อคืนเธอนอนตั้งแต่ 2 ทุ่ม ตื่นมาตอนตี 1 แล้วก็หลับๆตื่นๆ ได้กลิ่นบุหรี่ อยู่แถวหลังบ้าน เธอระแวงจนนอนไม่ค่อยหลับ

“สวัสดีครับคุณเทวิกา เป็นยังไงบ้างครับ หน้าตาไม่ค่อยสบายเลยนะครับ ดูท่าทางเนือยๆ วิศาลทักทายเทวิกา เมื่อเขาเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหารเช้า

“ค่ะ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ”

“เห็นป้าน้อยบอกว่า คุณได้กลิ่นบุหรี่เหรอครับ “

“ใช่ค่ะปกติจะได้กลิ่นตอนก่อนนอนทุกคืน แต่เมื่อคืนนี่ ทั้งคืนเลยค่ะ เลยหลับๆตื่นๆ เหมือนมีคนคอยมองอยู่ตลอดเวลา “หญิงสาวไม่ได้เล่าให้เขาฟังว่าอีกเสียงที่เธอได้ยิน เพราะไม่แน่ใจว่าควรที่จะต้องเล่าให้ฟังดีไหม วิศาลก็รับฟังแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาเงียบ นั่นยิ่งทำให้เทวิกาสงสัย เขาแปลกไป

“เดี๋ยวกินข้าวเสร็จไปพบคุณเมฆินทร์ด้วยกันนะครับไ แค่นั่นแล้วทั้งสองก็ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตากินข้าว

“พร้อมไหมครับ” วิศาลหันมาถามเทวิกา เมื่อทั้งสองกินข้าวเช้าเสร็จ

“พร้อมค่ะ “เทวิกาตอบมาทันที ด้วยท่าทางที่มั่นใจ

“เข้ามาได้”เสียงใหญ่ห้าวนั้นดังออกมาจากภายในห้อง ที่แอร์เย็นเฉียบ

“คุณเทวิกาครับ นี่คุณเมฆินทร์ ธาราธรณี เจ้าของไร่แห่งนี้ และเป็นเจ้านายของเราทั้งสองคน”

“คุณเมฆินทร์ครับ นี่คุณเทวิกา กุญชรทิวา พนักงานใหม่ของไร่ธาราธรณีครับ ”

“สวัสดีค่ะคุณเมฆินทร์” หญิงสาวยกมือไหว้ค้าง เมื่อคนที่ยืนหันหลัง ไม่ยอมหันหน้ามารับไหว้เธอ ทำยังไงล่ะ ก็ต้องเอามือลงซิ เข้าไม่รับไหว้นี่

ทั้งวิศาลและเทวิกา ยังยืนอยู่ที่เดิม เงียบไปทั้งห้อง เชื่อว่าวิศาลคงชินแล้ว หน้าตาเขานิ่งมาก เทวิกาเองก็ยืนนิ่ง ผู้ชายตรงหน้าเธอสูงน่าจะเกิน 180 ได้ ตัวเขาใหญ่ เขาใส่เสื้อยืดแขนสั้น สีครีม กางเกงสแลคสีดำขายาว ผิวเขาน่าจะสีแทน เกือบเข้ม ขนาดมองข้างหลังท่าทางเขายังดูน่ากลัว เทวิกาไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนที่เห็นแค่ข้างหลัง ยังแผ่พลังอำมหิต ได้ขนาดนี้ ถ้าหันหน้ามาจะขนาดไหน หญิงสาวกำลังรู้สึกว่าที่ตัดสินใจมาทำงานที่นี่ เป็นการตัดสินใจถูกหรือผิดกันแน่

ในที่สุดเขาก็หันหน้ามา เทวิกามองหน้าเขาตรงๆ หญิงสาวตกใจไม่น้อย เขาดูแก่กว่าอายุมาก ทั้งหนวด ทั้งเครา ไหนตาดวงตาที่แข็งกร้าวของเขานั่นอีก นายถาวรที่ว่าน่ากลัว ผู้ชายคนนี้น่ากลัวมากกว่าหลายเท่า ไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ คนแบบนี้มองยากมาก หญิงสาวยกมือไหว้เขาอีกครั้ง

เขาไม่ได้รับไหว้เธอ เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาน่าเกลียดมาก เหมือนว่าเขาไม่ได้คิดอะไรดีสักอย่าง แสดงออกมาทางแววตาของเขา

"ไม่มีใครบอกใครสอนเธอรึไง ว่าเวลามาพบเจ้านาย ให้แต่งตัวเรียบร้อย เธอใส่กางเกงยีนต์ เสื้อยีนต์ มาพบฉันได้ยังไง ผมเผ้าปล่อยได้เหรอ หน้าตาไม่แต่งแบบนี้ได้เหรอ ฉันจ้างเธอมาทำงานนะ ไม่ได้ให้มาเป็นแม่บ้าน หรืออยากทำงานแม่บ้าน ถ้าอยากทำฉันจะได้เปลี่ยนให้เดี๋ยวนี้เลย" ไม่พูดเปล่าเขายังจ้องหน้าเธอนิ่ง ไม่ต้องบรรยายว่ามันน่ากลัวขนาดไหน

เทวิกาอึ้งไป หันไปมองหน้าวิศาล เธอเห็นเขาก้มหน้านิ่ง หลบสายตาเจ้านายของเขา เทวิกานับหนึ่งถึงสิบ มือทั้งสองข้างกุมกันไว้ ไม่ให้สั่น

"ว่าไงจะเปลี่ยนหน้าที่ใช่ไหม เธอทำงานมากี่วันแล้ว ไหนบอกว่าเก่งรอบตัวไง แค่แต่งตัว ยังไม่รู้กาละเทศะเลย แล้วจะทำอะไรได้ ฉันจ้างเธอมาแพงขนาดนี้ ทำให้สมกับราคาที่จ้างหน่อย"

เทวิกากัดปากตัวเองไว้ไม่ให้สั่น ไม่รับไหว้ฉัน ยังมาด่าฉันอีก หญิงสาวบีบมือตัวเองจนรู้สึกว่าเจ็บ

"พรุ่งนี้ย้ายมานั่งทำงานที่ห้องนี้ แล้วเปลี่ยนการแต่งตัวให้เหมาะสมด้วย ออกไปทำงานของเธอได้แล้ว ฉันจะคุยกับวิศาล"

และหลังจากนั้น เขาก็ทำหมือนไม่มีเธออยู่ตรงนั้นอีกเลย เขาคุยงานกับวิศาล สั่งงานวิศาล มอบหมายงานให้วิศาล และงานทั้งหมด เป็นงานที่เธอทำทั้งหมด ทำไมเขาไม่คุยกับเธอ ทำไมต้องผ่านวิศาล

"พูดไม่รู้เรื่องรึไง ฉันจะคุยกับวิศาล บอกให้ออกไปไง" เสียงเขาตะคอกเธอกลับมาอีกครั้ง เทวิกาก้าวขาออกมาจากห้องนั้นเงียบๆ ทันได้ยินเสียงเขาต่อว่าวิศาล เรื่องการแต่งตัวของเธอ เทวิกามึน งงมาก นี่เธอฝันไป หรือว่าเป็นเรื่องจริงกันแน่ หญิงสาวหยิกแขนของตัวเอง เจ็บนี่นา ไม่ได้ฝัน มันเป็นเรื่องจริง ช่างเป็นเช้าที่แย่เหลือเกิน ลางสังหรณ์เธอไม่เคยพลาดสักครั้ง แล้วทำไมเธอไม่คิดได้ก่อนหน้านี้นะ หญิงสาวรู้สึกว่า ตั้งแต่มีเรื่องที่บ้านสวนของเธอคืนนั้น เรื่อยมา หรือว่า...คงไม่หรอกน่า ไม่น่าเป็นไปได้ เทวิกาเดินตรงไปที่ห้องทำงาน

"ทิม ระพี ป้าน้อย จะขนของไปไหนกันคะ นี่อะไรกันคะป้า" เทวิกาตกใจเมื่อเดินมาถึงห้องทำงาน ก็พบว่า ทั้งสามคน กำลังช่วยกันขนเอกสารที่เธอทำงาน ใส่กล่อง ช่วยกันยกออกจากห้อง เรียกว่าเอกสารแทบทุกอย่าง ที่อยู่ในห้องนั้น ถูกย้ายออกไปทั้งหมด แล้วเขาขนไปไหนกัน

"คุณเมฆินทร์มีคำสั่งให้ย้ายเอกสารไปที่ห้องทำงานของท่านค่ะ ให้คุณไปนั่งทำงานในห้องนั้น" ป้าน้อยบอกกับเทวิกาด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"ระพีให้ฉันขนเองดีกว่า กำลังท้องกำลังไส้ ระพีปัดกวาดที่ห้องนี้เถอะ ส่งมาฉันขนเอง มันหนัก เดี๋ยวอันตราย"

เทวิกาหอบเอกสารตามหลังทิม กับป้าน้อยไปที่ห้องที่เพิ่งเดินออกมาเมื่อกี้ เขายังคุยกับวิศาลอยู่ด้วยหน้าตาเคร่งเครียด หญิงสาวไม่ได้มองหน้าใคร ขนของเข้าไปวางเสร็จแล้วก็ถอยออก เธอกลับไปช่วยระพีทำความสะอาดในห้องที่เพิ่งขนของออกมา

"คุณเทวิกา ระพีเอาใจช่วย อย่าเพิ่งถอดใจนะคะ พวกเราเอาใจช่วยค่ะ"

"ขอบใจมากนะ ระพี ฉันยังงงอยู่ "

"คุณเทวิกาครับ คุณท่านเชิญที่ห้องครับ"

"ขอบใจนะทิม ฉันจะไปเดี๋ยวนี้" หญิงสาวรีบเดินตรงไปที่ห้องเดิม เจ้านายของเธอนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะของเขา วิศาลยังนั่งอยู่ต่อหน้าเขาเหมือนเดิม

"คุณเทวิกา ต่อไปมาทำงานที่ห้องนี้นะครับ เรื่องงานสอบถามผมได้ตลอด ต่อไปคุณทำงานเสร็จก็ส่งต่อให้คุณเมฆินทร์ได้เลย ไม่ต้องผ่านผม และเดี๋ยวเย็นนี้ คุณขนของย้ายขึ้นมานอนบนบ้านหลังใหญ่นี้ เดี๋ยวป้าน้อยจะพาคุณไปดูห้อง" ยังไม่ทันที่วิศาลจะพูดจบ ป้าน้อยก็เข้ามารออยู่หน้าประตูห้องแล้ว เทวิกาจำต้องลุกเดินตามป้าน้อยออกไป

"ป้าน้อยคะ เกิดอะไรเกิดคะ ทำไมเป็นแบบนี้ ฉันทำอะไรผิดไปคะ นอกจากแต่งตัวไม่สุภาพ นี่ฉันงงไปหมดแล้วนะคะป้า"

"ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ป้าเอาใจช่วย เดี๋ยวป้าจะไปขนของที่บ้านเล็กขึ้นมาไว้ในห้องให้นะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะป้า เดี๋ยวฉันไปช่วย ไม่อยากให้ระพีเดินบ่อย ยิ่งท้องอ่อนๆ ไปค่ะ ของบางอย่าง ฉันต้องเก็บเอง เดี๋ยวฉันเก็บเสร็จ ค่อยให้ทิมช่วยขนมาดีกว่าค่ะ ไม่มากหรอก รอบเดียวก็คงหมด" หญิงสาวพูดด้วยเสียงเหงาๆ จนคนฟังจับสังเกตุได้

นางเองก็ตกใจไม่น้อยที่ได้รับคำสั่งจากเจ้านาย ให้ย้ายห้องทำงาน และให้ย้ายของเทวิกาจากบ้านเล็ก ขึ้นมานอนบนบ้านหลังใหญ่ สงสารก็สงสาร นางได้ยินที่เจ้านายดุหญิงสาวเรื่องการแต่งตัว นางก็เห็นว่าเรียบร้อยดี ไม่หวือหวา ไม่โป๊ ยั่วยวน เหมือนหลายๆคนที่ผ่านมา มิดชิดดีออกนางชอบ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า แต่งตัวสุภาพของเจ้านายจะต้องเป็นแบบไหน ในเมื่อก็อยู่แต่ในบ้าน ในป่าแบบนี้ ไม่ต้องพบเจอคนมากมายสักหน่อย

สรุปว่าเทวิกา ลงไปช่วยทิม ขนของขึ้นมาไว้บนบ้านหลังใหญ่ เที่ยงนี้เธอนั่งกินข้าวคนเดียวเหมือนเดิม วิศาลยังอยู่ในห้องกับเขา เห็นว่าป้าน้อยจัดอาหารเข้าไปข้างใน ก็ดีถ้าได้นั่งร่วมโต๊ะกับเขา เธอคงกลืนข้าวไม่ลงแน่ๆ กินข้าวเสร็จยังมีเวลา เทวิกาเข้าไปจัดของในห้องใหม่ ห้องนี้ใหญ่มาก อยู่คนละฝั่งกับบ้านที่เธออยู่ ห้องกว้างเสียจนวังเวง เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่าง คล้ายของบ้านหลังที่เธออยู่ แต่ใหญ่กว่า เตียงเหมือนเดิม เครื่องนอนเป็นสีขาวล้วน แต่ห้องนี้มีเหล็กดัดที่เป็นเหล็ก มีมุ้งลวด ดูท่าว่าจะไม่ค่อยได้เปิดหน้าต่างเลย และคงปิดไว้นาน หญิงสาวได้กลิ่นฝุ่น มีห้องน้ำในตัว เห็นทีคืนนี้เธอต้องทำความสะอาดก่อนนอน

อีกห้านาทีจะบ่ายโมงตรง เทวิกาออกจากห้อง ตรงไปที่ห้องทำงาน วิศาลกลับไปแล้ว เธอหวังว่า เขาจะไม่อยู่ในห้อง โชคไม่เข้าข้างเธอ เทวิการู้สึกถึงอาการกลัวของตัวเอง ไม่เหมือนอาการที่กลัวนายถาวรนั่น กลัวคนละแบบ ซึ่งตัวเธอเองก็ตอบไม่ถูก หญิงสาวเริ่มจัดการกับเอกสารและโน้ตบุค กว่าจะจัดเรียงทุกอย่างให้เรียบร้อย กว่าจะได้ทำงาน เวลาก็ล่วงเลยไปเกือบบ่ายสามโมง หญิงสาวนั่งลงที่โต๊ะเริ่มลงมือทำงาน ไม่ได้สนใจคนที่นั่งอยู่ในห้องอีกเลย มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อ ป้าน้อยมาเรียกไปกินข้าวเย็น

"ป้าน้อยไปจัดข้าวเย็นมาที่นี่ ของผมด้วย กินข้าวเย็นเสร็จคุณเทวิกา ยังจะต้องทำงานต่ออีก 4 ชั่วโมง ชดเชยที่ไปช่วยป้าขนของ ทำงานนอกเหนือคำสั่งของผม รีบไปจัดมา ผมหิวข้าวแล้ว ไม่ต้องสงสัยอะไร ทำตามที่สั่ง"