เทวิกา ที่แปลว่า เทพธิดา

ยิ่งหนียิ่งเจอ

"ข้าวกลางวันเรียบร้อยแล้วค่ะคุณเมฆินทร์ ให้ป้าตักข้าวเลยไหมคะ"

“ไม่ต้อง ป้าน้อยไปกินข้าวเถอะ อ่อ เย็นก็ตั้งสำรับที่นี่นะ” เสียงเขาอ่อนลงเมื่อคุยกับป้าน้อย

"เอ่า...ตักข้าวซิ นั่งเฉยอยู่ทำไม จะรอให้ใครทำให้ หรือต้องให้ฉันตักให้"

เทวิกาลุกขึ้น ตักข้าวจากหม้อใส่จานให้เขา และของตัวเอง หันไปรินน้ำจากเหยือกวางไว้ให้เขา แล้วกลับมานั่งทีโต๊ะของตัวเอง เริ่มกินข้าว เธอตักข้าวไม่เยอะ แค่ทัพพีเดียว ยังคิดว่าตัวเองจะกลืนข้าวลงคอไหม อยากจะคลั่ง เธอไม่เคยนั่งกินข้าวสองต่อสองกับผู้ชาย ในฐานะแบบนี้ โคตรเกร็ง

เธอกับเขานั่งตรงข้ามกัน เทวิกา ใครก็ได้บอกฉันที นี่ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย หญิงสาวกินข้าวหมดแล้ว นั่งรอเพราะเขายังไม่อิ่ม นี่เขากินข้าวช้า หรือว่าแกล้งเธอกันแน่นะ วันนี้เธอยังไม่ได้เริ่มงานเลยสักอย่าง เกือบสามสิบนาที เขากินข้าวหมดจาน จนเขายกแก้วน้ำดื่มนั่นแหละ หญิงสาวถึงได้ลุก เหมือนจะรู้ ป้าน้อยกับระพีเดินเข้ามาเก็บสำรับกับข้าวออกกไปทันที

เทวิกา ออกไปเข้าห้องน้ำในห้อง แวะไปขอน้ำเปล่าขวดใหญ่จากป้าน้อยมาสองขวด เธอดื่มน้ำเยอะ หลังจากนั้นก็เริ่มทำงาน โดยที่ไม่ได้สนใจคนที่นั่งหน้าเครียดตรงข้ามกับเธออีกเลย ไม่เข้าใจว่าเขาจะเครียดอะไรนักหนา โชคดีที่โต๊ะที่เธอนั่งทำงาน อยู่ตรงข้ามกับที่เขานั่ง เทวิกาก้มหน้าก้มตาทำงาน ไม่ได้เงยหน้ามองคนตรงข้ามเลย จนรู้สึกว่าอยากเข้าห้องน้ำ เธอลุกไปเข้าห้องน้ำที่ห้องนอนส่วนตัว เสร็จแล้วก็กลับมานั่งทำงานต่อ ไม่ได้มองว่าเขาทำอะไรอยู่

เสียงเคาะประตู ป้าน้อยกับระพี ทยอยยกกับข้าวมื่อเที่ยง เข้ามาวางที่โต๊ะ เหมือนเดิม หญิงสาวตักข้าวให้เขา ให้ตัวเอง รินน้ำใส่แก้ว วางไว้ให้เขา แล้วกลับมานั่งที่กินข้าวเงียบๆ โดยที่ไม่มองหน้าเขาเลย ไม่มีการพูดคุย ต่างคนต่างกิน เขาไม่ถามเธอก็ไม่พูด และไม่ชวนเขาคุยด้วย กินข้าวอิ่มแล้วก็นั่งรอเขา เหมือนเดิม เกือบสามสิบนาที ป้าน้อยกับระพีเก็บสำรับข้าวออกไปแล้ว

เทวิกานั่งทำงานต่อ อีก 4 ชั่วโมง ก็จะได้เวลานอนของเธอพอดี ช่างเถอะ งานก็ไม่ใช่น้อยๆ เมื่อบ่ายวิศาลส่งรายละเอียดของงานมาให้เธออีก และต้องรีบส่งพรุ่งนี้ก่อนเที่ยง งานของวันนี้เธอยังทำไม่ถึงครึ่งเลย เพราะเสียเวลาไปเมื่อเช้า นั่นหมายความว่า คืนนี้เธอจะไม่ได้นอนสามทุ่มแน่ๆ หญิงสาวไม่คิดว่าตัวเองจะหนีเสือปะจรเข้

หกโมงเย็น เจ้าของห้องก็ลุกออกไปข้างนอก หญิงสาวถอนหายใจ และทำงานต่อไปเงียบๆ เสียงแมลงกลางคืนเริ่มส่งเสียงร้อง อยู่บนนี้ไม่ค่อยได้ยินเท่าไหร่ ไม่เหมือนอยู่บ้านหลังเล็กจะได้ยินชัดเจนมาก

เทวิกานั่งทำงานต่อจนเกือบเที่ยงคืน ก็เสร็จหมดทุกอย่าง กดส่งงานทันทีเหมือนกัน ประสบการ์ณเธอเคยมีเมื่อสมัยทำงานอยู่ที่เก่า ทำงานเสร็จมีคนไม่หวังดี ทำลายไฟล์งานเธอ หลังจากนั้นมาเธอต้องสำรองข้อมูลทุกอย่างไว้ก่อนส่งทุกครั้ง ไม่รู้หรอกว่าจะมีใครแกล้งไหม แต่กันไว้ก่อนดีกว่า

กดส่งงานเสร็จแล้ว หญิงสาวปิดไฟ ปิดแอร์ ทุกอย่างในห้องทำงาน แล้วเดินเข้าห้องตัวเอง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องทำงานมากนัก เข้ามาในห้องรู้สึกว่าสะอาดกว่าตอนที่ขนของเข้ามามาก ไม่ป้าน้อยก็คงเป็นระพีที่เข้ามาทำความสะอาดให้ หญิงสาวนึกขอบคุณ ไม่ลืมล็อคกลอนประตูอย่างแน่นหนา เธอยังไม่กล้าเปิดหน้าต่างนอน ทั้งที่อยากเปิด เพราะอากาศข้างนอกดีเหลือเกิน ไม่เปิดแอร์ยังนอนได้ เทวิกาใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย เปลี่ยนชุดนอนได้ก็ขึ้นเตียงนอนหลับสนิททันที ลืมไปเลยว่าจะต้องโทรหาแม่

ถึงจะนอนดึกขนาดไหน เทวิกาก็ตื่นเวลาเดิม หญิงสาวอาบน้ำเสร็จยังไม่หกโมงเช้า จะใส่ชุดอะไรวันนี้ เธอมีแต่เสื้อเชิ้ต กับกางเกงยีนต์ ก็ใครจะไปรู้ว่าทำงานในป่าแบบนี้ จะให้ใส่กระโปรง วันนี้เธอจะโดนอีกไหม หญิงสาวถอนหายใจเสียงดัง เริ่มรู้สึกกังวล กับชีวิตของตัวเอง

เช้านี้ก็เหมือนเดิม เธอนั่งกินข้าวคนเดียว

“เที่ยงนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะคุณเทวิกา” ป้าน้อยชวนหญิงสาวคุย เมื่อเห็นว่าเทวิกามีสีหน้าครุ่นคิดไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน นางไม่คุ้นกับอาการของเทวิกาเฉยชากับเจ้านายของนาง ปกติผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาทำงาน หว่านเสน่ห์ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเจ้านาย แต่งตัวยั่วยวน พูดจาอ่อนหวาน ฉอเลาะเจ้านายตลอดเวลา

“ขอบคุณนะคะป้าน้อย ทำตามเมนูของป้าน้อยเถอะค่ะ ฉันกินได้หมดยกเว้นเนื้อสัตว์ใหญ่”

ป้าน้อยมองตามหลังของเทวิกาที่เดินไปหยิบน้ำขวดใหญ่สองขวดแล้วเดินเข้าไปในห้องเจ้านายเพื่อทำงาน

หญิงสาวเคาะประตูห้อง ก่อนที่จะผลักเข้าไป ร่างสูงใหญ่นั่น ยืนหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง

“สวัสดีค่ะคุณเมฆินทร์” เทวิกายกมือไหว้เขา ไม่มีสัญญาณตอบรับ เธอนั่งลงที่โต๊ะทำงาน และเริ่มทำงานทันที ไม่ได้สนใจคนตรงหน้าอีกเลย วันนี้เธอทาลิปสีชมพูบางๆ ทาแป้งที่ผสมกันแดดในตัว แค่นี้ก็พอ ใส่กางเกงทรงสุภาพ ที่มีอยู่เพียงสองตัว ใส่เสื้อยืดแขนในตัวสีขาว สอดชายเสื้อไว้ในกางเกง โชคดีที่ติดเสื้อสูทสีดำมาด้วยหนึ่งตัว เธอคิดว่าวันหยุดอาทิตย์หน้า จะออกไปหาซื้อเสื้อผ้าไว้ใส่ทำงานสักหน่อย

“ทำไมไม่มากินข้าวเช้ากับฉัน” อยู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาเสียงดัง เทวิกาตกใจ

“เอ่อ...ดิฉันไม่ทราบค่ะ คุณวิศาลบอกแค่ว่าให้กินแค่กลางวันกับตอนเย็น ดิฉันเลยกินที่ห้องอาหารเหมือนทุกวัน”

“แล้วทำไมเธอไม่ถามฉัน ฉันนั่งหัวโด่อยู่กับเธอทั้งวันเมื่อวาน”

ทำไมต้องเสียงดังด้วย บอกกันดีๆก็ได้ หญิงสาวคิดในใจ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ ช่วยเทวิกาได้

“เข้ามา ป้าน้อยทีหลังไม่ต้องชงกาแฟให้ฉันนะ ให้เป็นหน้าที่ของเทวิกา จำไว้ว่าทุกเช้า กลางวัน เย็น เทวิกา กินข้าวพร้อมฉันที่ห้องนี้ ออกไปได้แล้ว”

ป้าน้อยชำเลืองมองมาที่เทวิกา มองหน้าสวยนั้นอย่างเป็นห่วง

เทวิกากลืนน้ำลาย แล้วนั่งทำงานต่อ ยังหรอก ยังไม่ได้ทำ เสียงเจ้านายก็ดังขึ้นมาอีกรอบ

“ไหนลุกขึ้นยืนให้ฉันดูหน่อย”

อะไรของเขาอีก นี่งานเธอจะไม่เสร็จนะ

“บอกให้ลุก หูไม่ดีรึไง”

เทวิกาเงยหน้ามองเขา ไม่เคยเห็นดวงตาของใครน่ากลัวเท่าเขาเลย แล้วเดินออกไป ยืนต่อหน้าเขา ที่มีโต๊ะทำงานไม้ตัวใหญ่กั้นไว้

“หมุนตัว ถอนเสื้อสูทออก แล้วมองหน้าฉันตรงๆ“

เอาให้สุด เทวิกาทำตามที่เขาบอก หญิงสาวถอนเสื้อสูท หมุนตัวช้าๆตามที่เขาต้องการ จะเกิดอะไรขึ้นกับฉันอีก

“แค่นี้แหละ ทำงานต่อได้แล้ว บ่ายนี้เตรียมตัวออกไปข้างนอกกับฉัน”

“รับทราบค่ะ” เทวิกาใส่เสื้อเหมือนเดิม เดินมานั่งที่โต๊ะทำงาน เริ่มลงมือทำงานของเธอต่อไป จนได้เวลากินข้าวกลางวัน ต่างคนก็ต่างกิน เธอไม่ลืมรินน้ำวางไว้ให้เขา ป้าน้อยเข้ามาเก็บสำรับออกไปแล้ว มีเวลาพักหนึ่งชั่วโมง หญิงสาวออกไปเข้าห้องน้ำที่ห้องส่วนตัว และกลับมานั่งทำงานต่อให้เสร็จ เพราะบ่ายเธอต้องออกไปข้างนอกกับเขา รำคาญหนวด กับเคราของเขาจังเลย บวกกับแผลเป็นที่แก้มของเขาอีก มันทำให้เธอกลัวและแขยงนิดๆ

เทวิกาเตรียมสมุดโน้ตเล่มเล็ก พร้อมปากกา ใส่กระเป๋าเป้ หญิงสาวไม่ลืมปิดโน๊ตบุค ก่อนที่จะรีบเดินตามเขาลงไปข้างล่าง

“ไม่ต้องทิม คุณเทวิกาจะเป็นคนขับเอง “

ทิมชะงักเล็กน้อย แต่ก็ยื่นกุญแจรถให้เทวิกา

จากที่กำลังจะเดินไปฝั่งข้างคนขับ เธอต้องหันหลังกลับ มาขึ้นฝั่งคนขับแทน หญิงสาวขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับสตาร์ทเครื่อง เปิดแอร์ เขายังยืนนิ่ง เทวิกาลงจากรถอีกรอบ เดินอ้อมไปอีกฝั่ง เปิดประตูรถให้เขา เมื่อเขาก้าวขาขึ้นรถนั่งเรียบร้อยแล้ว เธอปิดประตู และมานั่งประจำคนขับ ดีที่เธอขับรถเกียร์ธรรมดาเป็น แต่เขารู้ได้ยังไง ในใบสมัครเธอบอกแค่ขับรถเป็นเฉยๆ ไม่ได้จำแนกว่าเกียร์อัตโนมัติ หรือเกียร์ธรรมดา

เทวิกาได้ยินว่าเขานัดตีกอล์ฟกับคนรู้จักชื่อถาวร คงไม่ใช่คนเดียวกันหรอกน่า ไม่น่าจะบังเอิญขนาดนั้น เขาบอกจุดที่จะไป เทวิกาเปิดจีพีเอส ระหว่างนั้นเธอก็ตั้งใจขับรถ ไม่ได้สนใจว่าคนข้างๆ จะมองหรือจะทำอะไร ประมาณสี่สิบนาทีก็ถึงที่หมาย ทางเข้าร่มรื่นมาก นี่คงเป็นสนามกอล์ฟของเขากระมัง คนรวยทำอะไรก็ได้ มีพนักงานรักษาความปลอดภัย ส่งสัญญาณให้เข้าไปจอด น่าจะเป็นที่สำหรับเจ้านาย รถจอดปุ๊ป รถกอล์ฟ พร้อมแคดดี้ก็มารออยู่แถวนั้นแล้ว

เทวิกาเปิดท้ายรถให้แคดดี้ มายกถุงกอล์ฟลง เมฆินทร์คุยโทรศัพท์กับคนชื่อถาวร ไม่นานรถที่เธอคุ้นตามาก ก็แล่นผ่านหน้าเธอไปยังที่จอดรถ เทวิกาใจเต้น เป็นนายถาวรนั่นแน่แล้ว เธอจำรถเขาได้ อะไรกัน นี่เขารู้จักกันเหรอ อย่าบอกนะว่าก๊วนกอล์ฟวันนี้ จะมีนายถาวรนั่นร่วมด้วย เทวิกา เริ่มเครียด หญิงสาวก้าวขาถอยหลัง หลบอยู่ข้างหลังเมฆินทร์ เชื่อว่าเขาก็รู้สึกว่าเธอยึดเขาเป็นที่พึ่ง เมื่อเห็นว่านายถาวรกำลังเดินตรงมาที่เขากับเธอยืนอยู่

“สวัสดีครับคุณเมฆินทร์ สบายดีไหมครับ เป็นเกียรติมากเลยที่วันนี้ได้ร่วมก๊วนกอล์ฟด้วย” ถาวรเดินยิ้มร่าเข้ามาทักทายเมฆินทร์ แต่ต้องชะงักทันทีที่เห็นเทวิกา

“สวัสดีคุณถาวร สนามกอล์ฟ ธาราธรณี ยินดีต้อนรับนะครับ วันนี้ผมขอแค่ 9 หลุมพอนะครับ ผมต้องพาเลขาผมไปธุระสักหน่อย” เขาพูดพร้อมขยับตัวออกเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นเทวิกา

“ขอแนะนำนะครับ นี่คือคุณเทวิกา เลขาของผมเอง”

หน้าตาของถาวรดูตื่นเต้นและดีใจมาก “เทวิกา ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ อย่าบอกนะว่าที่คุณหายไป คุณมาทำงานกับคุณเมฆินทร์ แล้วใครอยู่บ้านสวนของคุณ”

“อ้าว...นี่คุณทั้งคู่รู้จักกันเหรอครับ ผมตกข่าวใช่ไหม” เสียงของเมฆินทร์น่าเกลียดจริงๆ

"สวัสดีค่ะคุณถาวร" เทวิกาไม่ได้ยกมือไหว้เขา

"คุณถาวรเป็นเจ้านายเก่าของดิฉันเองค่ะ โลกมันกลมจังเลยนะคะ อะไรที่ไม่อยากเจอ ก็ได้เจอ อะไรที่ไม่อยากเห็นก็ได้เห็น สงสัยฉันต้องทำบุญกรวดน้ำเยอะๆ รู้สึกว่าเจ้ากรรมนายเวรฉันมีอยู่ทุกที่เลย”

"เทวิกา คุณก็พูดเกินไป" ถาวรไม่พูดเปล่า เขายังขยับเข้ามาใกล้ ยื่นมือมาหาหมายจะจับแขนของเทวิกา เขาดีใจ เขาเฝ้าตามหา คิดถึงหญิงสาวตลอดเวลาเหมือนจะบ้า เขาระงับอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองไมได้เลย ดีใจที่สุด พบกับผู้หญิงที่เขาอยากได้มาไว้ครอบครอง

เทวิกาขยับตัว ถอยไปอยู่ข้างหลังเมฆินทร์ มืออีกข้างจับชายเสื้อเขาไว้ ถาวร ไม่ได้มีความเกรงใจเมฆินทร์เลยแม้แต่น้อย

"คุณถาวร มีปัญหาอะไรกับเลขาผมรึเปล่าครับ" เสียงของเขาบอกให้รู้ว่าไม่พอใจอย่างมากกับกิริยาของถาวร

"เทวิกา มีอะไรก็คุยกับผมได้ ผมรับรองว่าเพียงจันทร์ไม่มาวุ่นวายกับคุณแน่ ทำไมคุณไม่คุยกับผมดีๆ หนีผมมาทำไม กลับไปกับผมเถอะนะ เราเริ่มต้นกันใหม่ได้ ผมรับรองจะไม่ให้คุณลำบากแน่นอน"

"นี่คุณถาวร นี่คุณไม่สำนึกเลยรึไง คุณก็มีครอบครัวอยู่แล้ว จะมายุ่งกับฉันทำไม คุณเป็นเจ้านายฉัน และฉันเป็นแค่อดีตลูกน้องคุณเท่านั้น อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระกับฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะคุณฉันก็ไม่ต้องตกงาน กรุณาอย่ามายุ่งกับฉันอีก ไม่งั้นฉันไม่เกรงใจคุณแน่" หญิงสาวคลำที่เอวกางเกง เตรียมพร้อม ถ้าไม่มีใครช่วยเธอได้ เธอก็ต้องป้องกันตัวเอง เทวิกาถอยออกไปยืนห่างจากเมฆินทร์

เมื่อเห็นว่าเขายืนนิ่ง ท่าทางและคำพูดของเธอ ไม่ได้มีความเกรงกลัวถาวรเลย บอกให้รู้ว่าถ้าใครเข้ามาเพื่อทำมิดีมิร้ายกับเธอ หญิงสาวไม่มีวันที่จะยอมแน่ ในเมื่อไม่มีใครช่วยเธอได้ เธอต้องช่วยตัวเอง

"ไม่เอาน่าเทวิกา ที่ผมยื่นข้อเสนอให้คุณยังไม่พอใจใช่ไหม อยากได้อะไร อยากได้เดือนละเท่าไหร่ หรือว่าเลขาผม มันบอกคุณไม่หมด บ้าน รถ ที่ดิน เครื่องเพชร เงินเดือนละแสน ยังไม่พอใจคุณอีกเหรอ คุณต้องการอะไรอีก ช่วยบอกผมหน่อย ผมจะได้จัดให้คุณ เราจะได้มีความสุขกันสักที"

เทวิกาโกรธจนหน้าสวยนั่นแดง หัวหูร้อนไปหมด "หยุดอยู่ตรงนั้นเลยคุณถาวร ถ้าคุณขยับเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียวฉันยิงคุณแน่ ฉันจะบอกคุณเป็นครั้งสุดท้ายว่าอย่ามายุ่งกับฉันอีก เรื่องที่คุณไปรังควาญน้องกับแม่ฉันที่คอนโด ไหนจะที่ไร่ของฉันอีก อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่อง อย่าคิดว่ามีเงินแล้วอยากได้อะไรก็ต้องได้ เงินไม่ได้ซื้อทุกอย่างเสมอไปหรอกนะ ฉันจะบอกให้"

ทุกคนที่ยืนอยู่บริเวณนั้นตกใจ กับท่าทางที่ยืนในท่าที่พร้อมจะลั่นไกของเทวิกา และที่สำคัญ นักกอล์ฟเริ่มที่จะเดินทางเข้ายังที่จอดรถแล้ว

"คุณถาวร คุณไม่ให้เกียรติผมเลยนะครับ คุณเทวิกาทำงานกับผม เรื่องส่วนตัวของพวกคุณ ควรที่จะนัดเจอกัน หรือหาเวลาคุณเคลียร์กันให้เสร็จสิ้น ผมมาทำงานไม่ได้มาฟังพวกคุณพูดเรื่องที่น่ารักเกียจ หวังว่าจะเข้าใจกันทั้งสองคนนะ คุณทำให้ผมไม่พอใจอย่างมาก เทวิกาเก็บปืน กลับ "

"อย่ามายุ่งกับฉันอีก" เทวิกาหันกลับมาหาถาวร และรีบเดินตามหลังเมฆินทร์ไปขึ้นรถ เขานั่งอยู่ที่ฝั่งคนขับ พอหญิงสาวก้าวขึ้นรถ ยังไม่ทันที่เธอจะปิดประตู เขาก็กระชากรถออกไปโดยเร็ว ปล่อยให้ถาวรยืนมองตามหลังอ้าปากค้าง

เทวิกาหันหน้าออกข้างนอก เจ็บใจที่ถาวรดูถูก เสนอสิ่งของให้ เขาเห็นเธอเป็นอะไร โคตรดูถูก เจ็บใจ หญิงสาวเก็บปืน เขาขับรถเร็วเกินไป และไม่ได้พาเธอกลับไร่ รอให้เขาใจเย็นก่อนเถอะ คงโดนไล่ออกวันนี้แหละเทวิกา เตรียมใจไว้เลย