เทวิกา ที่แปลว่า เทพธิดา

ทำงานอย่างมีความสุข

เทวิกาตื่นตั้งแต่ตีห้า เธอตื่นแบบนี้เป็นปกติทุกวัน ตื่นเอง ไม่ต้องใช้นาฬิกาปลุก หญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ยังหกโมงเช้าอยู่เลย

“แม่ดูคุณเทวิกากวาดบ้านซิ ทำไมเป็นแบบนั้น สงสัยคุณคงคิดว่าเรายังไม่ตื่นกัน เลยยังไม่เข้ามาเนาะแม่เนาะ “ระพีชี้ชวนให้ป้าน้อยดูเทวิกากวาดบ้าน ก็จริงใครก็กวาดบ้านได้ แต่พวกนางไม่เคยเห็นพนักงานคนไหนที่ทำ มีแต่จะเรียกให้พวกนางไปทำให้ แทบทุกอย่าง

“เออ...เห็นแล้วก็เห็นเหมือนกันนี่แหละ ไปๆ ทำงาน เดี๋ยวจะได้เวลาตั้งโต๊ะกินข้าวเช้าแล้ว” สองแม่ลูกต่างแยกย้ายกันไปทำงานประจำของตัวเอง

เทวิกากวาดระเบียงหน้าบ้านเสร็จแล้ว มองไปทางบ้านหลังใหญ่ ยังไม่เห็นมีแสงไฟ เธอมองนาฬิกาที่ข้อมือเกือบเจ็ดโมงเช้าแล้ว เมื่อวานก็ลืมถามว่าอาหารเช้ากี่โมง แต่ปกติเธอก็จะกินข้าวเช้าประมาณ 07.00-07.30 เพราะเธอต้องเข้างาน 08.00 วันหลัง ถ้าที่นี่กินข้าวเช้าสาย เธอต้องหาซื้อขนมปัง กับกาแฟมาสำรองไว้ดีกว่า จะได้ไม่ต้องกวนบ้านใหญ่ อยู่ฟรีกินฟรีก็เถอะ เธอรู้สึกเกรงใจ รถเก๋งคันใหญ่วิ่งเข้ามา จอดที่หน้าบ้านไม้หลังใหญ่ เป็นวิศาลจริงๆ เทวิการีบเดินเข้าไปหาเขา

“สวัสดีค่ะคุณวิศาล มาแต่เช้าเลยนะคะ “

“ไม่เช้าหรอกครับคุณเทวิกา เกือบสายเลย พอดีเช้านี้ผมไปส่งลูกสาวกับลูกชายที่โรงเรียนครับ ภรรยาเป็นไข้หวัด เลยมาช้า ลืมบอกไปครับว่าที่นี่กินข้าวเช้า 07.30 ต้องขอโทษด้วยครับ

ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เป็นเวลาปกติ ดิฉันก็กินข้าวเวลานี้

ไปครับเข้าไปข้างในกันเถอะ วิศาลเดินนำหน้าหญิงสาวเข้าไปในบ้าน ป้าน้อยและระพี ตั้งโต๊ะสำหรับมื้อเช้ารอทั้งสองคนแล้ว

เชิญครับ ลงมือเลยครับคุณเทวิกา เสร็จแล้วผมจะได้มอบหมายงานให้ พอดีว่าผมต้องรีบกลับ จะพาภรรยาไปหาหมอครับ

ทั้งสองคนนั่งกินข้าวด้วยกันเงียบๆ ป้าน้อยกับระพี กลับไปกินข้าวที่ครัวแล้ว "ที่นี่จะเป็นแบบนี้นะครับ เจ้านายกินเสร็จก็ค่อยมาเก็บ ไม่ต้องมายืนเฝ้า"

"ดีจังเลยค่ะ เราหิวเขาก็หิว แบบนี้ก็ดีนะคะ เราไม่ต้องเกร็งด้วย เวลามีคนมายืนเฝ้าเวลากินข้าว หรือทำอะไร ดิฉันก็ไม่ค่อยชินค่ะ เอ่อ..คุณวิศาลคะ ดิฉันจะรบกวนอะไรสักหน่อยได้ไหมคะ"

"มีอะไรเหรอครับ"

"นี่ค่ะ พอดีดิฉันลืมหยิบมาค่ะเตรียมไว้แล้ว แต่ดันลืมเฉยเลย"

วิศาลก้มรับกระดาษแผ่นใหญ่ และซองสีน้ำตาลเล็กๆ ที่หญิงสาวยื่นให้มาดู รายการซื้อของใช้ และพวกกาแฟ ขนมปังต่างๆ พร้อมเงินสด

“ผมนึกว่าอะไร รีบไหมครับของพวกนี้”

“เอ่อ...ถ้าได้เร็วก็ดีค่ะ เพราะดิฉันต้องซักผ้า พวกกาแฟและขนมปัง อยากได้มาไว้เผื่อบางวันไม่อยากกินข้าวค่ะ ปกติดิฉันดื่มกาแฟหลังข้าวกลางวัน”

“ได้ครับเดี๋ยวผมจัดการให้ครับ “

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ วิศาลสอนงาน และให้เทวิกานั่งศึกษางานเอกสารทั้งหมดที่เกี่ยวกับในไร่ ทั้งหมดทุกอย่าง เขาไม่อยากอัดเยอะ เดี๋ยวจะลำบาก อยู่ไม่ได้อีก ก็จะกลายเป็นว่า เขาทำงานไม่สำเร็จ

"คุณเทวิการลองศึกษาดูนะครับ โน้ตบุคนี่ใช้ได้เลย ไม่มีรหัสอะไร ข้อมูลในนี้มีเยอะ ลองเปิดดูนะครับ สงสัยตรงไหนโทรหาผมได้เลย กลางวันที่นี่กินข้าวเที่ยงตรง กลางวันผมไม่อยู่กินข้าวด้วยนะครับ จะขอตัวกลับเลย พรุ่งนี้เจอกันนะครับ "

"ขอบคุณนะคะคุณวิศาล ถ้าติดตรงไหน เดี๋ยวดิฉันจะโทรหานะคะ"

วิศาลออกไปข้างนอกแล้ว เทวิกาก้มหน้าก้มตา อ่านและศึกษารายละเอียดของงาน อย่างตั้งใจ

"สวัสดีครับคุณเมฆินทร์ ผมเอารายละเอียดเพิ่มเติมมาให้ครับ ตอนนี้คุณเทวิกานั่งทำงานอยู่ในห้อง ผมให้ศึกษางานของที่ไร่ก่อนครับ"

"ขอบใจนะวิศาล ทำดีมาก พรุ่งนี้ค่อยให้เขามาพบผมล่ะกัน ไปได้แล้ว"

เทวิกานั่งทำงานไม่นาน เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น “เชิญค่ะ”

"อ้าวป้าน้อย มีอะไรเหรอคะ" เทวิกายิ้มให้ป้าแม่บ้าน ยิ่งเห็นยิ่งคิดถึงแม่

"ป้าเอาน้ำมาให้ค่ะ เห็นคุณนั่งทำงานไม่ลุกไปไหนเลย ห้องนี้มีห้องน้ำในตัวนะคะ หรือจะออกไปเดินผ่อนคลายข้างนอกก็ได้นะคะคุณ เผื่อนั่งทำงานแล้วเบื่อ ป้าน้อยแนะนำหญิงสาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม อ่อ.ป้าจะมาบอกด้วยค่ะว่า ข้าวกลางวันเที่ยงตรงที่ห้องอาหารที่เดิมนะคะ"

"ขอบคุณนะคะป้าน้อย พอดีฉันทำงานเพลิน ไม่เบื่อหรอกค่ะป้า สนุกดี เดี๋ยวก่อนเที่ยงสักหน่อยฉันออกไปกินข้าวนะคะ "

ป้าน้อยกลับออกไปแล้ว เทวิกาก้มหน้าทำงานต่อ หญิงสาวทำงานเพลิน จนเลยเวลาข้าวกลางวัน จนป้าน้อยเดินมาตามอีกครั้ง

"ขอโทษนะคะป้าน้อย ฉันทำงานเพลินไปค่ะ ลำบากป้าน้อย ต้องเดินมาตามจนได้" หญิงสาวยกมือไหว้ขอโทษ จนคนแก่กว่า รับไหว้แทบไม่ทัน

"ไม่ต้องไหว้ป้าหรอกค่ะคุณเทวิกา มันเป็นหน้าที่ของป้า ว่าแล้วว่าคุณต้องทำงานเพลิน ไปค่ะ รีบไปกินข้าวเถอะ เดี๋ยวจะเลยเวลาไปมากกว่านี้"

หลังกินข้าวกลางวันเสร็จแล้ว เธอขอน้ำเปล่าขวดใหญ่สองขวด และกลับไปทำงานต่อที่ห้องทันที และไม่ออกมาอีกเลย จนได้เวลาเลิกงาน หญิงสาวออกมาอีกครั้ง เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น ไม่ต้องให้ป้าน้อยเข้าไปตามเหมือนเมื่อกลางวัน กินข้าวเสร็จเข้าไปปิดโน๊ตบุค ปิดไฟ ปิดพัดลม เธอไม่ได้เปิดแอร์ เพราะอากาศไม่ร้อนเลย ออกจากห้องมาก็ไม่เจอใครแล้ว ทุกคนคงกำลังทำงานของตัวเอง เทวิกาเดินไปหาป้าน้อยที่ห้องครัว เจอทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่นั่น

"ป้าน้อยคะ ขอขัดจังหวะแป๊ปนะคะ ฉันอิ่มแล้ว ขอบคุณสำหรับอาหาร อร่อยทุกอย่างเลย ฉันจะกลับบ้านพักเลยนะคะ" หญิงสาวยิ้มให้ทั้งสามคน และเดินกลับบ้านพัก

สามคนแม่ลูกนั่งมองหน้ากัน ต่างคนต่างงง กับท่าทางของเทวิกา ทั้งสามไม่เคยเจอกิริยาท่าทางที่เป็นกันเอง และนอบน้อมแบบของเทวิกา แต่ก็แอบดีใจกันเงียบๆ เพราะนั่นหมายความว่า พวกเขาจะไม่ต้องวุ่นวาย หลายอย่าง เหมือนพนักงานคนก่อนๆ ที่เคยมาทำงานก่อนหน้านี้

ยังมีเวลาเหลืออีกนิดหน่อย ออกกำลังกายสักหน่อยคงจะดี เทวิกาหยิบไม้กวาดทางมะพร้าว ที่วางอยู่ใต้โคนต้นจำปี มากวาดใบและดอกของมันที่หล่นเกลื่นกลาดอยู่ลานหน้าบ้าน ช่วงนี้จำปีกำลังผลัดใบ ต้นสูงใหญ่มาก หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นไปบนต้นจำปี ใจก็อยากได้ดอกของมัน มาวางไว้บนหัวเตียง แต่ต้นมันสูงเกินไป ไม่เป็นไรหรอก นอนกลางคืนก็หอมมากแล้ว ห่างออกไป เป็นต้นจำปา ที่ออกดอกหอมแข่งกัน เทวิกาชอบดอกไม้ไทย เกือบสามสิบนาที ที่หญิงสาวกวาดใบไม้หมด หกโมงเย็นพอดี เทวิกาเข้าบ้าน อาบน้ำ และเข้าห้องนอนส่วนตัว ห้องเล็กกะทัดรัดดี ไม่ต้องเก็บให้มาก ห้องยิ่งใหญ่ของยิ่งเยอะ

หญิงสาวไม่ลืมที่จะโทรหาแม่และน้องชาย เทวิกายังไม่ง่วง เธอหยิบกีตาร์ขึ้นมาเล่นเพลงที่ชอบ หญิงสาวชอบเพลงเก่า เพลงใหม่ๆ ร้องไม่ค่อยเป็นนัก นอกจากเพลงไหนที่ชอบจริงๆ ถึงจะหัดเล่น แต่ก็ไม่เยอะ เสียงดีดกีตาร์นั่น ถึงคนเล่นพยายามไม่ให้เสียงดัง แต่ถึงจะพยายามให้เบายังไง เสียงก็ดังแว่วไปถึงบ้านใหญ่ หญิงสาวเล่นกีตาร์สองเพลงยาวๆ ก็เงียบไป แสงไฟจากห้องเล็กดับลง เหลือไว้เพียงไว้ไฟรอบตัวบ้าน ทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงแมลงกลางคืนที่พากันร้องระงม กลบเสียงร่ำไห้เสียงบ่นพึมพำ จนแทบไม่ได้ยิน คืนนี้เสียงจักจั่นร้องดังมาก ไม่นานเสียงจากท้ายสวนที่ลอยมาตามลม ก็เงียบหายไปเช่นกัน

เช้านี้เทวิกากินข้าวคนเดียว วิศาลไลน์มาบอกว่า ภรรยาเขาป่วยหนัก ให้เธอทำงานที่ยังค้างอยู่ และศึกษางานเอกสารไปก่อน ภรรยาเขาดีขึ้นแล้วจะเข้ามา ไม่เป็นไร งานที่เขาให้เธอทำยังไม่เรียบร้อยดี หญิงสาวกินข้าวเช้าเสร็จ ก็ขอน้ำเปล่าจากป้าน้อยขวดใหญ่ 2ขวด แล้วเข้าห้องทำงานไป หายเงียบไปเลย จนใกล้ได้เวลาอาหารกลางวัน เธอก็จะออกมากินข้าว เหมือนเดิมนั่งกินคนเดียว เสร็จแล้วก็เข้าไปทำงานต่อในห้องคนเดียว เทวิกา ทำงานได้รวดเร็ว รอบคอบ เธอส่งงานให้กับวิศาลทางเมล เพื่อให้เจ้านายเซ็น เธอเริ่มทยอยส่งงานที่เหลือให้วิศาลตรวจ ดีที่วิศาลให้เธอใช้โทรศัพท์ที่ทำงานได้ มีบางอย่างที่เธอต้องติดต่อกับพนักงานในแต่ละที่ งานเอกสารของไร่นี้หญิงสาวทำเสร็จเรียบร้อย รอแค่คีย์ข้อมูลในแต่ละวัน จริงๆ เทวิกาอยากออกไปดูสวน ดูพื้นที่ว่าตรงไหนทำอะไรบ้าง เอาประกอบกับการทำงาน เธอแจ้งความประสงค์ให้วิศาลแล้ว เขารับปากว่าจะพาเธอไปดูหน้างาน

ถึงเวลากินข้าวเย็น เธอก็ออกมานั่งกินคนเดียว กินเสร็จก็เข้าห้องทำงานต่อนิดหน่อย หญิงสาวขอน้ำเปล่าขวดใหญ่จากป้าน้อยอีก 2 ขวด เทวิกาดื่มน้ำเยอะ เลิกงานก็กลับบ้านไม้หลังน้อยของเธอ ออกกำลังกายโดยกวาดใบไม้ ทำงานบ้านบ้าง เทวิกาทำแบบนี้เจ็ดวันเต็มๆ วิศาลก็หายไปเลย เขาอ้างว่าภรรยายังไม่หายดี แต่ก็ส่งงานให้เธอทำตลอด ของใช้ส่วนตัวที่เธอฝากเขาซื้อ ก็กลายเป็นทิมกับระพีไปซื้อมาให้ เพราะเธอเพิ่มพวกของใช้ที่จำเป็นของผู้หญิง

"คุณเทวิกาไม่ต้องซักผ้าเองก็ได้นะคะ เอามาให้ระพีซักให้จะได้ไม่เหนื่อยค่ะ" ป้าน้อยบอกหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง นางเห็นหญิงสาวทำงานทั้งวัน ไม่ค่อยมีเวลาเป็นของตัวเอง นางเดาเอาว่าเทวิกาคงซักผ้าก่อนนอน เพราะนางเห็นว่าหญิงสาวตากผ้า ตอนหัวค่ำ

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้าน้อย ฉันทำเองได้ค่ะ ปกติก็ทำเองไม่ค่อยให้ใครซักให้หรอกค่ะ เกรงใจงานของทุกคนก็เยอะอยู่แล้ว ระพีกำลังท้อง ฉันไม่กวนหรอกค่ะ แค่ป้าทำกับข้าวให้กินทุกมื้อฉันก็เกรงใจจะแย่แล้ว เลิกงานแล้วฉันก็ว่าง ทำเองดีกว่า ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะป้า ที่ดูแลกัน มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะคะ ฉันยินดี พรุ่งนี้คุณวิศาลบอกว่าให้ฉันหยุดประจำสัปดาห์ แป๊ปเดียวนะคะป้า ฉันมาทำงานที่นี่ครบ 10 วันแล้ว"

"ค่ะเร็วมาก ป้าดีใจนะคะที่คุณชอบที่นี่" ป้าน้อยพูดสั้นๆ แล้วขอตัวไปทำงานของนางต่อ เทวิกาหยิบน้ำ 2 ขวด ใหญ่จากตู้เย็น แล้วเดินเข้าห้องทำงานไป มีเอกสารหลายอย่างที่ยังไม่ครบ ใกล้สิ้นเดือนแล้ว เธอต้องรีบเร่งทำบัญชีให้เจ้านาย รวมถึงต้องเตรียมทำค่าแรงให้พนักงานในไร่ด้วย

หลายวันแล้วที่วิศาลไม่มา แต่เธอก็คุยไลน์กับเขา เห็นว่า เขาติดไข้หวัดใหญ่จากภรรยา ทำให้หญิงสาวยังไม่ได้พบหน้าเจ้านาย เธอทำงานเสร็จก็ส่งให้วิศาลตรวจ วิศาลส่งต่อให้เจ้านาย

เขากลับมาจากกรุงเทพฯ หลายวันแล้ว แต่เธอก็ยังไม่เคยเห็นหน้าเขา ถ้าวิศาลไม่เข้ามาที่ไร่ และพาเธอไปแนะนำตัวกับเขา ก็คงจะไม่ได้เจอหน้าเขา

ไม่เป็นไรหรอก ไม่เจอก็ดี ทำงานเงียบดี งานที่ทำก็ไม่ได้ยากอะไร แค่ทำความเข้าใจให้มาก เธอทำได้อยู่แล้ว เธอยังคิดว่าที่นี่สวัสดิการดีมากๆ ที่พักฟรี อาหารฟรี เช้า กลางวัน เย็น หยุด เสาร์ อาทิตย์ มีอย่างเดียวคือ ห้ามออกไปข้างนอก จะออกไปได้แค่ เดือนละ 2 ครั้งเท่านั้น สบายอยู่แล้วสำหรับเทวิกา เธอชอบแบบนี้ ไม่ได้อยากออกไปเจอใครหรอก อีกอย่าง เธอทำงานที่ต้องพบเจอผู้คนมากมายมาก่อน รู้สึกเบื่อหน่าย พอมาอยู่แบบนี้ ถูกใจเธอที่สุด

ภาพที่เทวิกานั่งทำงานเพลินนั่น สวยมาก แสงแดดที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง แสงกระทบกับอีกด้านของเทวิกา ตั้งแต่ผู้หญิงคนนี้มาทำงานที่นี่ ทำให้ห้องนี้ที่ปิดเงียบมานาน มีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง นานๆ จะได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์กับคุณวิศาล หลังจากนั้นก็นั่งทำงานเงียบๆไป แอร์ก็ไม่เปิด คงจะชอบความเงียบมาก ป้าน้อยแอบดูเทวิกาทำงานเงียบๆ อยู่บ่อยๆ

“คุณเทวิกาคะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ ป้าเรียกคุณตั้งหลายครั้ง”

“อ้าวเหรอคะป้า ขอโทษทีค่ะ พอดีฉันทำงานเพลินไปหน่อย นี่ห้าโมงครึ่งแล้วเหรอคะ” หญิงสาวยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู “เดี๋ยวฉันตามไปนะคะป้า ขอเก็บของแป๊ปค่ะ วันเสาร์ อาทิตย์ ห้องนี้เปิดไหมคะป้า”

“เจ้านายให้ปิดค่ะ เปิดแค่วันจันทร์-ศุกร์ ทำไมเหรอคะ”

“อ่อ..ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เผื่อไม่มีอะไรทำ จะแวะเข้ามาทำงาน แต่ไม่เปิดก็ไม่เป็นไรค่ะ ไปค่ะ กินข้าวกันเถอะ” หญิงสาวเดินตามร่างท้วมของป้าน้อยออกไปที่ห้องอาหาร เหมือนเดิม เธอนั่งกินข้าวคนเดียว บางคนอาจไม่ชอบ แต่เทวิกาชอบ รู้สึกว่าไม่ต้องเกร็งเหมือนเวลากินข้าวกับคนอื่น

“ป้าน้อยคะ ฉันอิ่มแล้วค่ะ “ หญิงสาวยกสำรับกับข้าวไปส่งให้ป้าน้อย

“คุณเทวิกา ไม่ต้องยกมาหรอกค่ะ โธ่ คุณจะทำให้ฉันเป็นคนขี้เกียจนะคะ ไม่ต้องยกนะคะ ป้าน้อยรับถาดจากมือของเทวิกามาถือไว้ หลังจากที่หญิงสาวยกอาหาร จาน ชาม แก้วน้ำ มาให้เสร็จสรรพ

ป้าคะ ให้ฉันได้ช่วยเถอะ เวลาป้าทำอะไรให้ฉัน ทำให้คิดถึงแม่ค่ะ อีกอย่าง ก็ไม่ได้มากมายอะไร กินแล้วก็เก็บ ช่วยๆกันค่ะ ฉันไปก่อนนะคะ”

หญิงสูงวัย มองตามหลังเทวิกาที่เดินออกไปจากบ้าน เลี้ยวหายไปยังบ้านพักหลังเล็ก ตั้งแต่ผู้หญิงคนนี้มาอยู่ที่นี่ ไม่เคยเรียกใช้ เรียกหา หรืออยากได้อะไรเลย อยู่เงียบๆคนเดียว ทำเองทุกอย่าง ขอให้อยู่นานๆเถอะ จะได้ไม่ต้องหาคนใหม่ให้ปวดหัว บางทีนางก็นึกสงสารคุณวิศาล ที่ต้องหาคนมาทำงานบ่อยๆ นางรู้สึกดีกับเทวิกาจริงๆ แต่ก็แปลกใจว่าทำไม คุณท่านของนางไม่ยอมให้พนักงานใหม่คนนี้เข้าพบสักที ช่างเถอะมันเป็นเรื่องของเจ้านาย ไม่ใช่หน้าที่ของนางที่จะต้องรู้ทุกเรื่องเสมอไป ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก่อนเถอะ