“คุณทำให้ฉันตกหลุมรักคุณอีกแล้วรู้ไหม”
มอร์แกนเลิกคิ้วน้อยๆ ทำเหมือนไม่เข้าใจที่ฉันพูด แต่เขาก็ยิ้มกว้างในท้ายที่สุดราวกับเข้าใจว่าฉันตกหลุมรักเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไร แล้วโผเข้ากอดฉันที่กำลังจะหลั่งน้ำตาอีกครั้ง
“ฉันคิดว่าตัวเองจะเข้าไปทำลายครอบครัวของใครซะแล้ว”
“โธ่ ที่รัก...”
เขากอดฉันไว้แน่น ฉันก็สะอึกสะอื้นในอ้อมกอดของเขา ก่อนจะได้รับจูบปลอบประโลมที่ประทับลงมาบนหน้าผากหลายต่อหลายครั้ง พอฉันเริ่มหยุดร้องไห้แล้ว จูบนั้นก็เปลี่ยนมาประทับที่ริมฝีปากของฉันแทน
“ผมขอโทษกับทุกอย่างที่ผ่านมา นับแต่วินาทีนี้...เรามาเริ่มกันใหม่นะ”
ฉันสบตาเขา ดวงตาคู่นั้นยังคงฉายแววเว้าวอนฉันเหมือนเดิม ฉันคลี่ยิ้มออกมาจนได้ โผกอดตอบเขาแล้วกระซิบกลับไป
“แล้วฉันจะทนสายตาเว้าวอนของคุณได้เหรอคะ”
เป็นการตอบรับแล้วว่าฉันตกลงทำตามคำพูดเขา มอร์แกนหัวเราะพลันก็จรดจูบลงมาอย่างแนบแน่น พอผละออกไป เขาก็พึมพำราวกับเพ้
