บทที่ 5: เพียงสายตาที่คุณเว้าวอน 3

1283 Words

หากทว่าเมื่อฉันลุกขึ้นจะไปหาอะไรกิน หูทั้งสองข้างก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น ใครน่ะ หรือจะเป็นพี่บี๋? พี่บี๋ไม่เคยมาที่คอนโดฯ ฉันหรอก แต่เธอก็รู้ที่อยู่ของฉัน บางทีการที่ฉันขาดงานหลายวัน เธออาจจะมาตามเพื่อดูว่าฉันเป็นอะไรหรือเปล่าก็ได้ ฉันรีบลูบใบหน้าและเส้นผมเพื่อทำตัวให้เป็นปกติที่สุด ก่อนจะตรงไปเปิดประตูออก “มาแล้วค่ะ” น้ำเสียงที่ฉันปั้นแต่งให้มันสดชื่นดังขึ้นเพียงประโยคเดียวเท่านั้น จากนั้นมันก็หายไปเมื่อประจักษ์ได้ว่าคนที่มาเคาะประตูนั้นคือใคร “มอร์แกน...” ฉันครางชื่อเขา คนตรงหน้าในชุดทำงานมองหน้าฉันพลางปั้นหน้าเครียด “คุณไม่ไปทำงานหลายวัน ผมติดต่อคุณไม่ได้ด้วย คุณเป็นอะไร” เป็นอะไรอย่างนั้นหรือ? เขายังจะมีหน้ามาถามอีก! ความโกรธเกรี้ยวบังเกิดขึ้นในใจเมื่อเขาทำเป็นไม่รู้สึกรู้สา และฉันก็ไม่คิดที่จะตอบคำถามของเขาด้วย กระชากประตูปิด หากทว่ามอร์แกนก็คว้าประตูเอาไว้เสียก่อน “เ

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD