“ค่ะ กลับดีๆ นะคะ”
ไม่มีหน้าจะเอ่ยถึงสามีคนตรงหน้าอีกแล้ว ส่วนอีกฝ่ายก็ตอบรับแล้วก็พาลูกชายผละจากไป ฉันมองทั้งคู่หายไปจนลับสายตาแล้วใจก็สั่นไหวขึ้นมาอีกระลอก พร้อมกับปลอบใจตัวเองว่าเขากลับไปหาภรรยาและคืนดีกันก็ดีแล้ว ไมเคิลจะได้มีครอบครัวที่พร้อมหน้าพร้อมตาและสมบูรณ์ ทว่าปลอบใจได้แค่นั้น ความแข็งแกร่งทุกอย่างก็พังทลายลงเมื่อฉันหันกลับมาในห้องเรียนอีกครั้ง น้ำตามากมายไหลอาบใบหน้าอย่างที่ฉันควบคุมมันไม่ได้ ทำเอาพี่บี๋ที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะประจำตัวเห็นแล้วก็ส่งเสียงดังด้วยความตกใจ
“โรส! ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรเธอ”
ฉันไม่พูด ได้แต่สะอึกสะอื้นจนพี่บี๋ต้องรีบลุกจากเก้าอี้มาปลอบฉัน
“ใจเย็นๆ โรส มีอะไร บอกพี่ได้นะ”
จะให้ฉันบอกหรือว่าที่ฉันร้องไห้เป็นเพราะว่าฉันไปหลงรักสามีของคนอื่น
ไม่...พูดไม่ได้ มันน่าละอาย ฉันละอายแก่ใจมาก ถึงอย่างนั้น...ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว โผกอดพี่บี๋แล้วปล่อยโฮออกมาอย่างสุ
