ฉันเฝ้ารอเขามารับในเย็นวันนั้น แต่...มอร์แกนก็ไม่มา
ก็ใช่ว่าฉันจะไม่โทรหานะ ฉันโทรหาเขาแล้วแต่เขาไม่รับสาย โทรไปหลายๆ สายเข้า เขาก็ปิดโทรศัพท์ใส่เสียอย่างนั้น เข้าใจว่าเขาคงจะยุ่งอยู่ ฉันก็เลยทำเพียงแค่ส่งข้อความไปบอกเขาว่าถ้าว่างเมื่อไรก็ให้ติดต่อกลับมา เพราะการไปคุยกับแม่ของลูกเขา ดูท่าคงจะใช้เวลานาน
ถามว่าฉันเป็นกังวลไหม? ก็...มีอยู่บ้าง ทว่าก็พยายามไม่คิดอะไรมากด้วยไม่อยากจะเป็นอีบ้าที่เอาแต่หึงหวงและตามจิกจนเขารำคาญ ฉันรู้ตัวดีว่าไม่ใช่คนแบบนั้นแม้ว่าจะอยากให้เขาติดต่อกลับมาให้เร็วที่สุดก็ตามที
กระนั้นมอร์แกนก็ไม่ติดต่อมาอยู่ดีจนกระทั่งเข้าวันใหม่ ฉันเฝ้ารอโทรศัพท์หรือไม่ก็ข้อความจากเขาทั้งคืน แต่ก็ไร้วี่แวว กระทั่งตื่นเช้าขึ้นมา ฉันก็คว้าโทรศัพท์มาดูก่อนเป็นอันดับแรก
นิ่งสนิทเหมือนเดิม...
ไม่ชอบให้เขาเป็นแบบนี้เลย มันทำให้ฉันนึกถึงตอนนั้น...ตอนที่เขาไม่ติดต่อฉันหลังจากที่เรามีอะ
