ตอนที่ 2
1513 Words
เอ่ยแล้วภูอนลกระแทกฝีเท้าจากไปกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ส่วนใครบางคน” ถึงกับเต้นผาง ที่เหมือนถูกของแข็งกระแทกใส่หน้าอย่างจัง
พอใกล้จะถึงบ้าน ก็มีโทรศัพท์ดังขึ้น ด.ร ฉายกริชนั่นไง
“พี่กริช มีอะไรเหรอคะ โทร.มาหาช่อในเวลานี้”
น้ำเสียงหล่อนหวาน ฉายกริชพึงพอใจนัก แอบรักช่องิ้วมานาน หล่อนก็ไม่เคยยอมใจอ่อน เวลาที่ผ่านมา ด.ร.ฉายกริช เป็นพี่ที่ดีให้คำปรึกษาแก่หล่อน ช่วยซับพอร์ตในบางเรื่อง สักวันคิดว่าหล่อนจะตอบแทนเขาบ้าง
ช่องิ้วเหนื่อย ไม่ต่างจากหล่อนลงในสนามรบ มีกิเลสและกามารมณ์ เป็นเครื่องทดลอง หล่อนอยู่ตรงกลาง ต้องรับแรงกระแทกจากหลายด้าน ที่หวังดีและไม่หวังดี ซึ่งเห็นหล่อนเป็นแค่เหยื่อ
“หมู่นี้ ไม่ค่อยได้เจอหน้าช่อเลย”
น้ำเสียงดูตัดพ้อเล็กน้อย
“พี่กริชสิคะ มัวทำแต่งาน”
“งานพี่ก็หนักเหมือนกัน หนักและค่อนข้างเครียดไปทางวิจัย” ด.ร.หนุ่มทำงานเกี่ยวกับด้านการวิจัยเศรษฐกิจและสังคม เขาจบเศรษฐศาสตร์
“ค่ะ พี่กริช ช่อก็เหมือนพี่ ไม่มีเวลาว่างสำหรับส่วนตัวสักเท่าใด”
“พี่เข้าใจ” คำนี้คือการปิดสนทนาของทั้งคู่
ถึงบ้านพัก หญิงสาวเปิดแอร์ไล่ความร้อนในห้องส่วนตัว ร่างท้วมของคุณเตือนอนงค์ ก้าวเข้ามา
“เพิ่งกลับ”
“ค่ะ แม่ วันนี้เหนื่อยพอสมควร”
เอ่ยแล้วหล่อนพ่นลมหายใจออกมา ทรุดนั่งกับโซฟา
“ แม่ล่ะใจหายใจคว่ำไปหมด” มารดายกมือทาบอก
“แม่กลัวเกิดเรื่อง หนูไม่คิดจะเชื่อแม่บ้าง”
นางบ่นแกมรู้สึกกังวล
“หนูเชื่อแม่ แต่คิดว่าจัดการได้ค่ะ”
ชิดชลัยตอบมารดาด้วยน้ำเสียงร่าเริง แม้จะเหนื่อย
“แม่หวั่นๆ กลัวถลำลงไป เราอาจจะพลาด”
“ไม่พลาดหรอกค่ะ ช่อศึกษาวางแผนเรื่องนี้อย่างดี”
“งั้นก็ตามใจลูก” พูดทีไร ชิดชลัย ไม่เชื่อ แถมดื้อดึง เลยต้องปล่อย
“งั้นนอนเถอะ แม่จะกลับห้องเหมือนกัน”
“ค่ะแม่”
ภูอนล ถึงห้องพักของเขาเช่นกัน คอนโดสุดหรู ทรุดนั่งบนเบาะสีน้ำตาลเข้มโซฟาหรูตัวใหม่กลางห้อง
จำได้ว่าคมกล้าใช้คำพูดว่า ผู้หญิงของฉัน “ ท่วงท่าหล่อนดูบอบบางร่าเริง ผิวเนียนละเอียด ยอมรับภูอนลไม่เคยพบผู้หญิงผิวเนียนสวยสะดุดตาอย่างนี้ มาก่อน ท่วงท่าของหล่อนคล่องแคล่วไปทุกอิริยาบถ ชื่อ ก็ลืมถาม แต่ฟังจากคมกล้าพูด ชื่อ ช่อ
คุณศิริวรรณฉวีโทร.เข้ามาในเวลานี้เกือบปาเที่ยงคืน
“งานเรียบร้อยมั๊ย”
“เรียบร้อยครับ แต่ก็เกือบจะ”
“มีอะไรเหรอภู”
ถามลูกชายสีหน้าตกใจเล็กน้อย คุณศิริวรรณฉวีกับสามีเดินทางกลับก่อน ซึ่งคิดว่าลูกชายคงจัดการเรียบร้อย ในเรื่องที่นางฝากฝัง
“คงจะเป็นสองพ่อลูกนั่น” คาดเดาออกมา คงไม่ผิด เป็นเรื่องที่รู้ดี คนนอก คงไม่มีใครกล้าวางอำนาจกับลูกชายนาง
“ครับ มันกร่าง ซ่าเหลือเกิน ผมเลยจัดการสั่งสอนไป”
“ระวังหน่อยนะภู คนพวกนี้ผูกใจเจ็บเก่ง”
“แม่ไม่ต้องห่วง ภูหาทางรับมือกับพวกนี้อยู่ตลอด”
ฟังแต่ก็ยังถอนใจ เพราะพอจะรู้ตื้นลึกหนาบางที่เกิดขึ้น ว่าใครเริ่มก่อน และจุดประสงค์ นางเข้ามาเป็นภรรยาของพี่ชายศักดา และ คมกล้า หลานสามี ย่อมไม่พอใจอยู่แล้ว ต้องการสร้างฐานอำนาจแข่งกับนาง ที่เป็นผู้บริหารคนหนึ่ง มีสิทธิ์เทียมเท่า และบางอย่างเหนือกว่าอีกฝ่าย ทำให้ศักดาหาทางกำจัดเธอพ้นทาง
“แม่รีบเข้านอนเถอะ ดึกมากแล้ว ภูจะนอนเหมือนกัน” เหลือบดูนาฬิกาเที่ยงคืนครึ่งแล้ว และเขาเริ่มหาวหวอด
“จ้ะ แล้วเจอกัน ที่ออฟฟิศ ว่าง อย่าลืมแวะมาหาแม่ที่บ้านด้วยนะ ยังไง บ้านหลังนี้ ถือว่าเป็นบ้านของภูด้วยนะ”
นางกล่าวทิ้งท้ายก่อนลาราตรีสวัสดิ์กับลูกชาย ภูอนลฟังคำมารดาทิ้งท้าย
มันไม่ใช่บ้านของเขาหรอก และไม่อยากได้ เพราะสิ่งที่อยากได้ คือเขาต้องสร้างมากับมือตัวเองจนสำเร็จเท่านั้น ถึงจะยอมรับและภูมิใจกับมัน
คุณศิริวรรณฉวีเธอจะแคร์อะไร ครอบครัวใหม่เธอมี แล้วไง ทั้งสามีและลูก ลึกๆ ในความรู้สึกที่ซุกซ่อนอยู่
ภูอนลเคยคิด เขาเป็นเด็กที่ขาดความอบอุ่น แม้คุณศิริวรรณฉวีพยายามเติมเต็มให้ แต่มันก็ยังขาดครึ่ง
นายมุทธาหลับสนิทไปนานแล้ว ดีเหมือนกัน หล่อนจะไม่พะวงในตัวเขา
เพราะในทุกวันนี้ คุณศิริวรรณฉวีคิดว่าหล่อนได้ทุกอย่างมาไว้ในกำมือหมดแล้ว และหล่อนจะบงการให้เป็นเช่นไรก็ย่อมได้
ดึกแล้ว ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เวลานั้นปาเข้าเกือบเที่ยงคืน การนึกคิดเรื่องบางอย่าง ทำให้คุณศิริวรรณฉวีผละจากเตียงนอน ก้าวลงแล้วนางก็เปิดประตูออกไป สิ่งที่ตรงไปคือ ห้องของลูกชายคนเล็ก ยังไงก็ลูก จะดีจะเลวอย่างไร ถือว่าเป็นน้องชายของภูอนล
กลับกลายเป็นว่า ห้องของนารสยังไม่ปิดไฟ เขาไม่หลับนอนแล้วหรือ มันดึกอย่างนี้ เอ๊ะ แต่แปลกใจที่มีน้ำเสียงออดอ้อนออเซาะเหมือนลูกชายไม่ได้อยู่คนเดียว
ฟังน้ำเสียงนั่นเป็นผู้หญิง ที่ลูกชายคงจะเก็บตกมาจากข้างนอก หลังจากเที่ยวอย่างเต็มที่ หิ้วมาที่บ้านเพื่อค้างแรม
ตายแล้วหนักหนาเหลือเกิน หล่อนยอมรับไม่ได้ เห็นที่นี่เป็นซ่องหรือยังไง น้ำเสียงผู้หญิงนั้นดูเหมือนครางกระเส่าในลักษณะพร่ำพรอด สุดที่หล่อนจะทนได้
"นารส นี่เปิดประตูให้แม่เดี๋ยวนี้นะ แกเอาผู้หญิงที่ไหนมาบ้านอีก นี่มันในบ้าน ไม่ใช่ซ่องหรือโรงแรม แม่ไม่อนุญาต ลากตัวผู้หญิงคนนั้นออกมาเดี๋ยวนี้นะ แกด้วยถ้าคิดจะเสพล่ะก็โน่นออกไปให้พ้นจากบ้าน"
เสียงนั้นเหมือนประกาศิตดังลั่นในยามค่ำคืน
นารถตกใจพร้อมกับคู่ขาเด็กสาวที่เขานำพาเข้ามาในบ้านดึกป่านนี้แล้วเขาคิดว่าทุกคนจะหลับนอนสนิท
"ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้"
นางแทบไม่เหลือบมามองหน้า แต่เพียงแค่เห็นสภาพแบบนี้ ก็รู้แล้วว่าคืออะไร เด็กสาวคนดังกล่าวพยายามสวมเสื้อผ้าลวกๆ และกลัดกระดุม หลังจากที่สวมกระโปรงสั้นเหนือเข่า
นารสรู้ดีว่ามารดาของเขาอารมณ์นั้นกำลังฉุนเฉียวและโกรธเต็มที่ ดังนั้นเขาจึงดึงมือสาวคู่ขาออกไปด้วยกัน
และเพียงไม่นานนักนั่นเองก็ได้ยินเสียงรถยนต์แล่นออกไปจากเขตของคฤหาสน์หรู และในหัวอกของคนเป็นแม่ คุณศิริวรรณฉวีตรมด้วยทุกข์เหลือเกิน ก่อนที่นางจะเข้าไปปิดดับไฟในห้องของบุตรชาย และลากสังขารเอาร่างอวบของนางกลับเข้ามาที่ห้องนอนอีกครั้ง
ท้องถนนข้างนอกเวลาจะปาเข้าตีหนึ่งครึ่ง
"ไปไหนกันดีล่ะ ไม่รู้จะเที่ยวไหน ป่านนี้แล้วผับเธคคงปิดกันหมด งั้นพี่จะพาเธอไปส่งที่บ้าน"
"ไม่เอาหรอก หนูไม่อยากกลับบ้าน หนูอยากอยู่กับพี่"
เด็กสาวตอบออกมา ทำให้นารสยิ้มวาบที่มุมปาก ซึ่งเขาเข้าใจความหมายดี
"งั้นคืนนี้คงหาโรงแรมแถวๆ นี้นอนอีกล่ะ"
"ใช่แล้วพี่ ชีวิตของเรามันร่อนเร่เหมือนนกขมิ้นเหลืองอ่อน"
เด็กสาวยังมีแก่ใจใช้คำพูดประชดชีวิตของตัวเอง
รุ่งเช้าที่ภูอนลรีบลุกตื่นในเวลาอันควรตามปกติ
เขาไม่เคยตื่นสายและรู้เวลาดี ต่อให้นอนดึกเพียงไร หัวสมองก็ต้องมีเรื่องงานที่บังคับให้เขาต้องสะสาง กายสูงของชายหนุ่มประกอบด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาเค้าโครงของเรือนร่างและรูปใบหน้าที่เจ้าเสน่ห์
ถือว่าหาทางจับตัวได้ยากคนหนึ่ง ชายหนุ่มอยู่ในชุดสูทลำลองสีดำ เขาไม่ได้ใส่เพื่อไว้ทุกข์ของใคร แต่เป็นเพราะเขาใส่เป็นปกติ
แปดโมงตรงจริงๆ ที่เขาขับรถเข้ามาถึงที่ทำงาน ปรากฏว่าเขาพบเจอคุณศักดาที่เดินตรงเข้ามาพอดี
"มาแต่เช้าเชียวนะนายภู"
ทำให้ภูอนลยิ้มเพียงแค่นิดหนึ่งฉายผ่านที่มุมปากเท่านั้น
"นายคมมันยังไม่ตื่นเลย เมื่อคืนนี้คงหนักล่ะ"
คมกล้านะหรือ ใช่ เมื่อนายศักดาเอ่ยถึงลูกชายคนนี้ ภูอนลนั้นเจอมากับตา เห็นภาพ แต่เขาจะไม่เอามาพูดตรงนี้แน่ เพราะเขาไม่ชอบสนใจเรื่องของคนอื่น
"งั้นผมขอตัวก่อน"
ภูอนลเอ่ยแล้วฝีเท้าของเขาที่สวมรองเท้าหนังสีดำมันปลาบก็ก้าวยาวๆ ตรงไปที่ลิฟต์ก่อนลับหายเข้าไป
การทำงานร่วมกันมีการประชุม และอีกอย่างอย่างการเรียนรู้อุปนิสัยใจคอกันในระดับหนึ่ง
- Writer
