Austeja
Tulala akong nakatingin sa kisame ng kuwarto ni Zigger.
Umaga na. Obvious iyon sa liwanag na sumisilip sa kurtina ng bintana. Hindi ko lang masabi kung ano na ang eksaktong oras.
Pero isa lang ang sigurado ako: hindi ako nakapasok sa ekswela. Ni hindi na nga rin ako nakalabas nitong kuwarto ng lalaking iyon matapos ng ginawa namin kagabi.
Hanggang ngayon ay hindi pa lubusang nagsi-sink in sa akin ang lahat. Pero sa tuwing tatagilid ako nang higa rito sa kama, ang kirot na nararamdaman ko—hindi lang sa pagkab*bae ko—kundi pati na rin sa buong katawan ko ay ipinapaalala kung papaano ako bumigay sa sarili kong pinsan.
Kung papaano ko naipabuya sa kanya ang sarili ko.
Damang-dama ko pa rin siya sa ibaba ko hanggang sa mga sandaling ito. Mabuti na lang rin at naalis na ang pananak
