Austeja
Hindi humupa ang panginginig ng katawan ko sa sobrang takot habang iginigiya ako ni Zigger palapit sa lamesa, kung saan nakaupo ang mga kasamahan niya.
Gusto kong tabigin ang kamay niyang nakahawak sa may bewang ko, pati na rin ang isa sa may braso ko ngunit wala akong lakas na gawin iyon. At kung sakali mang gawin ko, baka mapaupo na lamang ako sa sahig dahil sa panlalambot ng mga binti ko.
Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwalang nakapatay ang pinsan ko sa harapan ng maraming tao. Hindi ko man lang rin makitaan ng guilt ang hitsura niya. Kahit konting pagsisisi rin ay wala akong mabakas sa mukha niya.
Ni hindi man lang siya mukhang nababahala sa kung ano ang puwedeng maging resulta nitong ginawa niya. Wala siyang takot.
Akala ko ay masama na ang tatay ko pero may m
