ตอนที่ 7
1009 Words
กล่าวจบก็วางมือเธอลงแล้วลุกเดินเข้าไปในครัว เมลิดามองตามแผ่นหลังกว้างอย่างชั่งใจก่อนค่อย ๆ หยัดกายลุกเดินเขย่งเท้าตามไป
“เมย์ทำเองก็ได้ค่ะ...คุณภูมิ”
หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มหันกลับมากระแทกโดนไหล่บาง เมลิดาทำท่าจะเซล้มทว่าแขนแข็งแรงทั้งสองข้างของเขาโอบรับร่างบางไว้ได้ทัน ร่างหนาดันเธอเข้าไปชิดผนังห้องแต่ไม่ยอมคลายอ้อมแขนทำเอาหญิงสาวหายใจติดขัด
“คุณภูมิ....เมย์ไม่เป็นไรแล้วค่ะ เมย์ยืนเองได้”
เธอรีบบอกเขาทั้งที่หัวใจเต้นรัวเร็วกับสัมผัสอันแนบชิดซึ่งเกิดเป็นหนที่สอง ภูมิโน้มใบหน้าลงมาใกล้
“ผมแค่อยากกอดคุณเมย์ไว้แบบนี้....ไม่ได้หรือครับ?”
เมลิดาหน้าแดงเมื่อได้ยินเสียงกระซิบอ่อนโยนและลมหายใจหนักโลมไล้อยูที่ใบหู เขาตั้งใจกอดเธอแน่นขึ้นแต่หญิงสาวกลับไม่รู้สึกอึดอัด กระทั่งใบหน้าคมคายก้มต่ำลงไปหา ชายหนุ่มไม่ยอมหยุดตัวเองเหมือนคราวแรก คราวนี้ลิ้นหนาล้วงลึกเข้าไปในโพรงปากของเธออย่างตั้งใจ เจ้าของร่างบางตัวสั่นด้วยไม่เคยพานพบสัมผัสเช่นนี้มาก่อน มันทำให้เธอล่องลอย เบาหวิว
ยามลิ้นกระทบลิ้นก็รู้สึกเสียวซ่านตั้งแต่ลำคอลงไปถึงทรวงอกที่บดเบียดอยู่กับแผงอกกว้างและแล่นลิ่วไปถึงปลายเท้าจนคลายความเจ็บตึงแผลไปได้ชั่วขณะ มือเรียวบางคว้าไหล่ของเขาราวจะหาที่จับยึด เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังทุกข์ทรมานจากการโลมเล้านั้นเจียนขาดใจ มันทำให้เธอร้อนรุ่มยิ่งกว่าเทียนลนไฟ
เมลิดาอยากทักท้วงว่าเธอหาใช่ผู้หญิงใจง่ายแค่รู้จักเขาไม่เท่าใดก็ปล่อยใจไปตามความถวิลหาที่เกาะกุมสำนึกนับแต่วินาทีแรกที่ได้พบบุรุษผู้นี้หากก็สายเกินไปเพราะร่างกายมันไม่ยอมทำตามใจที่พยายามปฏิเสธทั้งตอบสนองความกระหายหิวของเขาที่เร่าร้อนขึ้นทุกที
“คุณภูมิคะ....”
หญิงสาวร้องครางออกมาเมื่อได้จังหวะหายใจตอนเขาถอนริมฝีปากออกและซบหน้าลงกับอกของเขาที่เธอรับรู้ถึงจังหวะเต้นของหัวใจเร็วแรงมิได้ต่างจากกันเลย
“ทำไมคุณเมย์ตัวสั่นแบบนี้ คุณไม่เคยโดนจูบหรือยังไงกัน”
“คุณภูมิคงไม่เชื่อว่าเมย์ไม่เคยใกล้ชิดใครอย่างคุณ....เมย์ยังไม่เคยพบความรักของตัวเองเลยค่ะ”
“คุณกำลังจะบอกผมว่าตอนนี้คุณเจอความรักของคุณแล้ว”
เมลิดาเงยหน้ามองชายหนุ่มอย่างมีความหมาย
“ค่ะ...เขาไม่ใช่คนรวยล้นฟ้า...ไม่ใช่ผู้ชายที่ชื่อ ทศภาค ภควัตณ์ แต่เป็นคนขับเรือธรรมดาที่เขามีน้ำใจกับเมย์ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันค่ะ”
“คุณเมย์แน่ใจแล้วหรือครับ อย่าลืมว่าผมเป็นคนไม่มีอะไร เป็นแค่คนบ้านนอกไม่มีอะไรอย่างคนเมืองหลวงเหมือนคุณ”
ชายหนุ่มกระซิบอยู่ใกล้ ๆ ขณะขบเม้มติ่งหูหญิงสาวเบา ๆ เขาเหมือนไฟร้อนที่คอยลามเลียจนขี้ผึ้งอย่างเธอละลายแทบกลายเป็นน้ำ เมลิดาอ่อนยวบไปหมดทั้งตัว เขาจะรู้หรือไม่ว่าลมหายใจที่ราดรดสั่นไหวประสาทรับรู้ของเธอมากแค่ไหน เขาทำเหมือนกำลังล่อลวงหัวใจดวงนั้นและเธอก็ยินดีติดกับอยู่ในบ่วงเสน่ห์ที่เขาทอดมาให้
“เมย์ไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้นะคะ เชื่อใจ ไว้วางใจ เมย์คิดว่าเมย์ดูคนไม่ผิด”
“แล้วถ้าวันใดวันหนึ่งผมไม่ใช่ผู้ชายแสนดีอย่างที่คุณเมย์คิด คุณเมย์จะทำยังไง?”
ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า หากแต่สติของเขายังคงนิ่งเหมือนน้ำในบ่อ ส่วนเมลิดานี่สิ.....ในภวังค์อันสับสนนั้นวุ่นวนไปหมดแล้ว เธอรู้แต่เพียงคำตอบสำหรับคำถามนั้นยังเป็นเรื่องอีกยาวไกล ทว่าตอนนี้เธอเรียนรู้ที่จะใช้แขนเรียวราวลำเทียนกอดเอวหนาของเขาไว้คล้ายเป็นคำตอบอยู่ในที
“เมย์ได้แต่ภาวนาขออย่าให้อนาคตโหดร้ายกับเมย์เหมือนที่ผ่านมา และสำหรับคุณภูมิ แค่คุณดีกับเมย์แบบนี้ วันข้างหน้าเมย์จะไม่กลัวอะไรอีก”
เมลิดาแนบใบหน้าลงกับบ่ากว้างของเขา แสงสีทองของอาทิตย์ย่ำอัสดงมลังเมลืองอยู่เบื้องนอกสาดเข้ามากระทบใบหน้าคมคายที่ขบกรามนูนเป็นสัน รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏขึ้นตรงมุมปากและร่องรอยของความอำมหิตฉาดฉายอยู่ในแววตาอันแค้นเคียด เงาแห่งซาตานแผ่ขยายโอบคลุมร่างบอบบางที่ยินดีวางหัวใจของเธอไว้ ณ ที่แห่งนั้น ดินแดนหวานฉ่ำที่อีกไม่นานมันจะแปรเปลี่ยนเป็นทะเลเพลิง!!
ล่วงเข้าวันที่สามเมลิดารู้สึกดีขึ้นไม่ปวดเหน็บแผลเหมือนวันแรก แต่เท้าเรียวก็ยังมีผ้าพันไว้เพื่อป้องกันแผลจากการเสียดสีและติดเชื้อ ร่างระหงในชุดกระโปรงแขนยาวผ้าชีฟองลายดอกนั่งพลิกหนังสือนิยายที่เธอชอบอ่านไปมาที่หน้าระเบียงของบ้านพักหากแต่สายตากลับมองไปยังทางเดินที่ทอดยาวออกไปตามแนวต้นปาล์มเตี้ย ๆ ในบังกะโล
ตั้งแต่วันไปทำแผลที่โรงพยาบาล ภูมิก็คอยดูแลเธอไม่ห่าง เขาช่างเป็นผู้ชายแสนดีจนทำให้เธอแทบจะหลงลืมชีวิตในเมืองใหญ่ไปเกือบหมดสิ้น บุรุษผู้นั้นเป็นคนค่อนข้างสุขุมและใจเย็น เขายินดีทำให้เธอทุกอย่าง ทั้งทำอาหารให้เธอทาน อยู่เป็นเพื่อนคุย
- Writer
