EP:3
1314 Words
"กรี๊ดดด..อื้อ!!!”
พอเขาพูดประโยคนี้จบเขาก็ฉีกเสื้อฉันจนกระดุมหลุดกระเด็นเต็มพื้นเสียงฉันที่กำลังกรีดร้องออกมาอย่างตกใจก็ถูกกลืนหายไปทันทีเพราะเขาปิดปากฉันด้วยปากของเขาเขาจูบปากฉันด้วยความรุนแรงจนฉันรู้สึกชาไปทั้งปากแล้วส่วนมือของเขาก็เลื่อนจากเอวฉันขึ้นมาบีบหน้าอกฉันจนมันเจ็บไปหมด
“ฮึก!!…ปล่อยฝุ่นเถอะนะ ฝุ่นกลัวแล้ว”
พอเขาผละออกจากปากฉันๆก็พูดขอร้องเขาออกมาทั้งน้ำตาด้วยความกลัว
“อ๊ะ!!!อื้ออ!!คุณธิม…อย่า”
แต่เขาก็ไม่ได้ฟังคำขอร้องของฉันเลยเขาก้มลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอของฉันแทนเขาทั้งดูดทั้งขบเม้มจนฉันแสบไปหมด
พรึบ!!
“อย่า…”
ฉันร้องห้ามขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเขากระชากเสื้อเซิตของฉันที่กระดุมมันหลุดออกไปเพราะเขาฉีกมันก่อนหน้าออกจนตอนนี้ฉันเหลือแค่บราเท่านั้นที่ปกปิดส่วนบนที่เปลือยเปล่าเอาไว้
งับ!!! จ๊วบบ
“อือ!!เจ็บ”
เขาก้มลงงับหน้าอกของฉันผ่านบราก่อนที่เขาจะกระชากบราออกแล้วดูดมาที่อกของฉันอย่างเอาเป็นเอาตายอ้อมแขนของเขาก็ประคองตัวฉันเอาไว้ไม่ให้ล้มเพราะตอนนี้เขาทำกับร่างกายของฉันในท่าที่กำลังยืนอยู่
ผลัก!!
“อย่า..อื้อ!!!คุณธิม..ปล่อย”
ฉันดิ้นทุรนทุลายส่ายหน้าเป็นพันลวันเพราะตอนนี้เขาดันตัวฉันไปติดกับผนังห้องแล้วเขาก็พุ่งหน้าลงมาฉกจูบดูดดึงหน้าอกฉัน
“ฮึก!!!เจ็บ....คุณธิม!!! ฝุ่นเจ็บ”
ฉันใช้เรี่ยวแรงที่มีอันน้อยนิดของฉันทั้งทุบทั้งตีที่แขนที่ไหล่ของเขาแต่มันก็ไม่เป็นผลเขาไม่สะดุ้งสะเทือนเลยสักนิดเดียว
“อ่าส์!!หน้าอกเธอแม่ง..เหมาะมือฉันเหลือเกินสาวน้อยของจริงแบบนี้สิ..ฉันชอบ”
เขาไม่ฟังเสียงขอร้องอ้อนวอนของฉันเลยสักนิดเขาเงยหน้าจากน้าอกฉันขึ้นมาพูดประโยคนี้แล้วก้มลงไปขบกัดที่หน้าอกของฉันอย่างรุนแรงและป่าเถื่อนพร้อมกับที่เขากำลังถอดกางเกงของเขาเองไปด้วย
“ฮึก!!!อย่า..ฮือๆ”
ตอนนี้สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือยืนร้องไห้ร้องห้ามเขาอย่างสิ้นหวังเพราะดูแล้วเขาคงไม่ยอมหยุดแน่ๆถึงความหวังมันจะริบหรี่แต่อย่างน้อยถ้าเขาเป็นคนดีอ่อนโยนเป็นสุภาพบุรุษอย่างที่ใครๆพูดจริงๆน้ำตาของฉันอาจช่วยเรียกสติเขาได้บ้างถึงแม้ว่าตอนนี้ร่างกายของเขาจะเปลือยเปล่าต่อหน้าฉันแล้วก็ตาม
พรึบ!!
“กรี๊ดดด...ไม่นะ!!”
จบแล้วความหวังที่จะใช้น้ำตาเรียกสติเขามันหมดลงไปแล้วในตอนนี้ตอนที่เขาถลกกระโปรงฉันขึ้นแล้วดึงกางเกงในฉันออกอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะยกขาของฉันขึ้นมาเกี่ยวที่เอวเขาไว้ตอนนี้คุณธิมเหมือนคนที่ขาดสติไปแล้วเขามองหน้าฉันพร้อมกับเขาเอาไอ้นั้นของเขามาถูที่ร่องของฉัน
“พี่รักชานะทำไมชาไม่เลือกพี่”
เขาขาดสติไปแล้วจริงๆค่ะเขาพูดกับฉันแต่พูดชื่อของใครก็ไม่รู้ออกมา
“คุณธิม!! คุณกำลังเข้าใจผิดฝุ่นไม่ใช่…อื้อ!!”
ฉันยังพูดไม่ทันจบเขาก็ก้มลงมาประกบปากจูบกับฉันส่วนข้างล่างเขากับจับไอ้นั้นของเขาถูที่ร่องฉันไม่หยุดเขาจูบฉันสักพักก็ผละจูบออกจากฉันแล้วมองหน้าฉันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเขามองฉันด้วยสายตาที่ฉันเองก็บอกไม่ถูกแล้วเขาก็พูดประโยคนี้ออกมา
“อย่าเลือกมัน..ลืมมันซะเป็นของพี่เถอะนะน้ำชา”
“ไม่นะคุณฉันไม่ใช่…”
สวบ!!!
"กรี๊ดดด!!!"
ฉันกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อเขาเสียบไอ้นั่นของเขาเข้ามาในร่องของฉันครั้งแรกของฉันต้องมาเสียให้กับผู้ชายที่เมาไม่ได้สติแบบนี้เหรอ
"อ่าห์!!!โคตรแน่นน้ำชา..ที่รักของพี่"
"ฮึก!!เจ็บ...เอาออกไป"
ฉันร้องไห้ออกมาอย่างสมเพชตัวเองมันเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจเลยค่ะตอนนี้เขาทำกับฉันโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นใครแถมยังคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงอีกคน
พับ พับ
"ซี๊ดด!!ออกไม่ได้แล้วที่รัก..ชาเป็นของพี่แล้วนะ"
"ฮึก!! ฉันไม่ใช่...อ๊ะ!!!เจ็บ"
เขากระแทกเข้ามาอย่างหนักหน่วงจนร่างกายของฉันสั่นไหวไปตามแรงกระแทกของเขาฉันไม่รู้ว่าความเจ็บปวดนี้มันจะสิ้นสุดลงตอนไหนแต่ที่รู้คือเขาพร่ำเพ้อเรียกชื่อผู้หญิงที่ชื่อน้ำชาตลอดเวลาที่เขาทำอะไรกับร่างกายฉัน
ตัดภาพมาปัจจุบัน
"ฝุ่น...ฝุ่นลูก...ยัยฝุ่น!!"
"คะ..คะแม่!!"
"เป็นอะไรลูกนั่งเหม่อตั้งนานสองนานแม่เรียกก็ไม่ได้ยิน"
"ปะ..เปล่าค่ะ ฝุ่นแค่ง่วงเมื่อคืนเลิกงานดึกน่ะค่ะ"
ฉันเลือกที่จะโกหกแม่แล้วพูดออกไปแบบนั้นทั้งๆที่อาการนั่งเหม่อลอยของฉันมันเกิดจากอะไรฉันเองก็รู้อยู่แก่ใจตอนนี้ฉันมาหาแม่ที่โรงพยาบาลค่ะกว่าจะลากตัวเองออกมาจากที่นอนได้ก็เกือบค่ำฉันยอมรับว่าฉันยังเครียดยังเสียใจยังหดหู่ใจกับเหตุการณ์เลวร้ายเมื่อคืนที่มันตามมาหลอกหลอนฉัน
"ถึงว่าสิเมื่อคืนไม่เห็นมาแม่ก็เป็นห่วงกลัวว่าจะเป็นอะไร"
"ฝุ่นขอโทษนะแม่ที่ไม่ได้โทรมาบอกเมื่อคืนที่ผับแขกเยอะมากฝุ่นเลยเพลียน่ะค่ะเลยไม่ได้มาหาแม่"
โกหกอีกแล้วค่ะฉันไม่อยากโกหกแม่เลยจริงๆแต่ฉันจำเป็นต้องทำ
"พักบ้างก็ได้นะลูกหรือเลิกทำไปเลยก็ได้ไอ้งานกลางคืนน่ะแม่เป็นห่วงทำแค่ร้านกาแฟตอนกลางวันก็พอแล้วไหนจะเรียนอีกมันเหนื่อยมากนะลูก"
"ฝุ่นยังไหวค่ะแม่อีกอย่างงานที่ผับเงินดีมากๆฝุ่นจะได้มีเงินเยอะๆไว้รักษาแม่ไงคะ"
ฉันพูดกับแม่ออกไปแบบนี้หลังจากที่ท่านพูดเรื่องงานที่ฉันทำ ความจริงฉันทำงานสองที่ค่ะ ตอนกลางวันฉันทำงานที่ร้านกาแฟวันปกติก็ทำหลังเลิกเรียนถึงสองทุ่มหลังจากนั้นสามทุ่มครึ่งก็ไปทำงานที่ผับจนถึงตีหนึ่งตีสองแล้วก็ไปเรียนวันไหนมีเรียนเช้าก็จะเหนื่อยหน่อยค่ะแต่ฉันก็ทนได้เพราะงานที่ผับเงินดีจริงๆ
"โรคนี้มันไม่มีทางหายหรอกฝุ่นปล่อยมันไปตามเวรตามกรรมเถอะอีกอย่างแม่ก็ไม่ใช่.."
"แม่!! ไม่พูดแบบนี้สิยังไงแม่ก็คือแม่ของฝุ่นนะแล้วแม่ก็ต้องหายฝุ่นจะทำทุกอย่างเพื่อรักษาแม่..ฝุ่นรักแม่นะ"
ฉันรีบพูดแทรกแม่ขึ้นมาทันทีฉันรู้ค่ะว่าแม่จะพูดอะไรฉันไม่อยากได้ยินคำนี้จากแม่เลยค่ะสำหรับฉันไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไงแม่คนนี้ก็คือแม่ของฉันแม่ที่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่จำความได้
"แม่ก็รักฝุ่นนะลูกแล้วแม่ก็เป็นห่วงฝุ่นมากด้วย"
"แม่ไม่ต้องห่วงฝุ่นหรอกฝุ่นดูแลตัวเองได้แล้วฝุ่นก็ยังทำงานไหวแม่สบายใจได้เลย"
"ลูกสาวแม่เก่งอยู่แล้วแม่เชื่อว่าฝุ่นของแม่เก่งและฝุ่นก็ไม่ทำให้แม่ผิดหวังแน่นอน"
- Writer
