EP:2

1257 Words
บ้านใหม่หลังกลางเก่ากลางใหม่ในซอยแห่งหนึ่ง -เวลา 12.00 น- "อือ!! ทำไมมันปวดไปทั้งตัวแบบนี้นะ" ฉันพูดกับตัวเองด้วยเสียงที่แหบพร่าเมื่อฉันตื่นขึ้นมาแล้วกำลังจะขยับตัวแต่ร่างกายฉันตอนนี้มันเหมือนโดนรถสิบล้อทับยังไงยังงั้น "อ๊ะ...ซี๊ด" พอฉันรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีเพื่อจะลุกออกจากเตียงฉันก็ต้องร้องออกมาอย่างเจ็บปวดที่กลางกายสาวของฉัน "ฮึก!!" พอนึกถึงสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ฉันก็ถึงกับร้องไห้ออกมาฉันสมเพชตัวเองตอนนี้ที่สุดเลยชีวิตฉันทำไมต้องเจอแต่เรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วยนะ สวัสดีค่ะทุกคนฉันชื่อฝุ่นค่ะชีวิตก็ไม่มีค่าสมชื่อเพราะตั้งแต่เด็กจนโตชีวิตฉันเหมือนเศษฝุ่นละอองที่ไม่มีค่าไม่มีราคามาตลอดบ้านก็โคตรจนต้องทำงานดิ้นรนส่งตัวเองเรียนแล้วต้องดูแลแม่ที่ป่วยเป็นมะเร็งระยะที่2แล้ว ชีวิตฉันตั้งแต่เด็กจนโตก็มีแต่แม่ค่ะและฉันก็ไม่รู้ว่าท่านจะอยู่กับฉันได้อีกนานแค่ไหนฉันเลยต้องทำงานหนักทุกอย่างเพื่อที่จะได้มีเงินมารักษาท่านเพื่อให้ท่านอยู่กับฉันได้นานที่สุด แต่แล้วเมื่อคืนฉันก็ดันพลาดไปทำเรื่องที่หน้าอับอายฉันถูกผู้ชายคนนั้นข่มขืนอย่างเลือดเย็นผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้านายฉันผู้ชายที่ใครๆต่างพูดถึงว่าเขาเป็นเหมือนเจ้าชายและเทพบุตรแต่สิ่งที่ฉันเจอเมื่อคืนเขามันปีศาจร้ายชัดๆเลย ยิ่งคิดภาพเหตุการณ์ที่เลวร้ายเมื่อคืนมันก็ผุดขึ้นมาในหัว //ย้อนไปเหตุการณ์เมื่อคืน// Halem Pub "ฝุ่นวันนี้ฝุ่นกลับได้เลยนะไม่ต้องช่วยพวกนี้เก็บหรอก" "ไม่เป็นไรพี่โบว์อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว" "มันดึกแล้วอีกอย่างนี่ก็เลิกงานแล้วไม่รีบไปดูแม่ที่โรงพยาบาลรึไง" "จริงด้วย! งั้นฝุ่นกลับก่อนนะพี่โบว์" ฉันคุยกับพี่โบว์พีอาร์สาวของผับที่ฉันมาทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟฉันทำงานที่นี้ได้เพราะเป็นเด็กฝากพี่โบว์นี่แหละพี่โบว์เป็นแฟนพี่บอสผู้จัดการผับนี้ ฉันทำงานที่นี้ได้อาทิตย์กว่าแล้วค่ะที่ฉันเลือกทำงานที่นี่เพราะผับนี้ปลอดภัยค่ะเชฟพนักงานทุกคนดีมากและแขกที่มาใช้บริการที่นี่ก็เป็นแขกชั้นดีเลยไม่ค่อยมีอันตราย ส่วนวันนี้เลิกงานแล้วค่ะและฉันก็กำลังช่วยเพื่อนๆเด็กเสิร์ฟจัดของแต่พี่โบว์เข้ามาบอกให้ฉันกลับก่อนได้เพราะพี่โบว์รู้ว่าฉันต้องรีบไปหาแม่ที่ตอนนี้พักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลหลังจากทำคีโม "พวกเธอฉันขอโทษนะที่ช่วยเก็บต่อไม่ได้คือฉันต้องรีบกลับไปดูแม่น่ะ" "ไม่เป็นไร พวกเราเข้าใจกลับก่อนเถอะ" ฉันลาพี่โบว์เสร็จก็หันไปบอกเพื่อนๆสาวเสิร์ฟของฉันที่เก็บของกันอยู่อย่าเกรงใจที่ไม่ได้อยู่ช่วยแต่เพื่อนๆก็เข้าใจค่ะพวกเขาก็บอกให้ฉันกลับก่อนหลังจากที่ลากันเสร็จฉันก็เดินไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อไปเปลี่ยนชุด "ฝุ่น!!" "อ้าว...คิวมีอะไรเหรอ" ในตอนที่ฉันกำลงเดินไปที่ห้องแต่งตัวฉันก็เจอเพื่อนร่วมงานอีกคนที่ถือถาดเหล้ามาหาฉันอย่างรีบๆเขาคือคิวค่ะเด็กเสิร์ฟผู้ชายในร้าน "ฝุ่นจะกลับแล้วเหรอ" "อืม!" "เฮ้ย!! อย่าพึ่งกลับช่วยไรหน่อยดิ" "ช่วยอะไร" "ฝุ่นช่วยเอาเหล้าชุดนี้ขึ้นไปให้คุณธิมที่ห้องทีคือคิวปวดท้องอ่ะอั้นไม่ไหวแล้วเนี้ย" คิวพูดกับฉันพร้อมทำท่าบิดไปมาเขาดูอั้นไม่ไหวอย่างที่บอกจริงๆค่ะ "อ่อ! ได้สิเดี๋ยวฝุ่นเอาขึ้นไปให้คิวไปเข้าห้องน้ำเถอะ" "ขอบใจนะฝุ่น..เอาขึ้นไปให้คุณธิมแล้วฝุ่นก็กลับบ้านได้เลยนะเดี๋ยวที่เหลือคิวจัดการเอง" "โอเค" พอฉันรับปากที่จะช่วยคิวก็ยื่นถาดเหล้ามาให้ฉันๆก็ถือมันขึ้นไปยังห้องคุณธิมที่อยู่ชั้นสองทันที ก๊อกๆ "เข้ามา" พอเสียงขานรับจากด้านในดังขึ้นฉันก็เปิดประตูเข้าไปทันทีแต่เสียงคุณธิมวันนี้ดูเมามากๆเลยค่ะปกติฉันก็ไม่เคยได้คุยได้เข้าใกล้คุณเขามากหรอกค่ะเคยเห็นไกลๆแต่เท่าที่รู้มาคุณธิมเป็นคนจิตใจดีและสุภาพอ่อนโยน "ขอโทษคะ..ฝะ..ฝุ่นเอาเหล้ามาให้ค่ะ" พอฉันเดินถือถาดเหล้าเข้ามาฉันก็ต้องรีบหันหลังกลับแล้วรีบเดินก้มหน้าเอาถาดเหล้าไปวางที่โต๊ะทันทีแลัวที่ฉันพูดตะกุกตะกักก็ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะก็แค่ฉันเห็นคุณธิมยืนอยู่ในสภาพที่ใส่แค่กางเกงยีนต์แต่เสื้อไม่ใส่เป็นใครมาเจอภาพแบบนี้ก็คงเป็นเหมือนฉัน "นี่ลงทุนเอาชุดเด็กเสิร์ฟผับนี้มาใส่เลยเหรอ..เข้าท่าดีนะ" "คะ!" แล้วฉันก็ต้องหันไปพูดกับเขาอย่างงงๆ..ลงทุนอะไรก็ฉันเป็นเด็กเสิร์ฟก็ต้องใส่ชุดนี้สิพูดอะไรของเขา หมับ!! "ว้าย!!" แต่ในขณะที่ฉันยืนงงอยู่คุณธิมก็เดินมาประชิดตัวแล้วรวบเอวฉันจนตัวฉันแนบสนิทกับอกแกร่งของเขาจนฉันร้องออกมาอย่างตกใจ "ตกใจอะไร..ฉันแค่กอดเอง" คุณธิมพูดคำนี้ออกมาด้วยเสียงแหบพร่าแล้วสายตาของเขาตอนนี้มันน่ากลัวมากเลยตาเขาแดงกล่ำไม่รู้ว่าเพราะความเมาหรือเพราะอะไรแถมเขายังก้มหน้ามามองหน้าฉันใกล้ๆจนตอนนี้ฉันเริ่มสั่นเพราะความกลัวเขาแล้ว "ปล่อยค่ะ!! คะ…คุณจะทำอะไร" ฉันพยายามบิดตัวออกจากการโอบกอดของเขาแล้วพูดกับเขาด้วยเสียงสั่นๆ “กลัวฉันเหรอ…ผู้ชายแสนดีที่ใครๆก็เรียกฉันมันน่ากลัวตรงไหนกัน” คุณธิมค่อยๆคลายกอดออกจากฉันแล้วพูดประโยคนี้ออกมาอย่างเลื่อนลอยนี่เขาเมาจนพูดจาเรื่อยเปื่อยได้ขนาดนี้เลยเหรอจริงสิฉันต้องรีบหนีเขาตอนนี้ตอนที่เขาผละออกจากฉันถึงเขาจะยังยืนประชิดตัวฉันแบบนี้ก็เถอะอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้กอดฉันไว้ หมับ!! เฮือก!! “จะไปไหน” ฉันถึงกับหลุดหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อถูกคุณธิมเอาแขนของเขามารวบเอวฉันไว้อีกครั้งในตอนที่ฉันกำลังถอยออกจากเขาเขาถามฉันด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบจนฉันขนลุกไปหมดแล้ว “คะ…คุณธิมเมามากแล้วพักผ่อนเถอะค่ะ ฝะ…ฝุ่นจะกลับแล้ว” “หึ!! กลับเหรอ ขนาดผู้หญิงอย่างว่าอย่างเธอก็ยังจะทิ้งผู้ชายที่แสนดีอย่างฉันอีกคนงั้นเหรอ” เขาเมามากจริงๆค่ะเท่าที่ฟังจากสิ่งที่เขาพูดออกมาเขาพูดทั้งที่ยังเหม่อลอยอยู่ด้วยซ้ำแล้วผู้หญิงอย่างว่ามันคืออะไรทำไมต้องมาเรียกฉันแบบนี้ด้วย “ในเมื่อเป็นคนดีเป็นผู้ชายที่แสนดีแล้วเขายังไม่เลือก…ฉันก็จะเป็นคนเลวให้ดู” แควก!! "กรี๊ดดด..อื้อ!!!”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD