8. รูปปริศนา

1852 Words

เพียะ! ฟ้าใสที่ได้ฟังถึงกับรีบตีมือแก้วตาเป็นสัญญาณให้หยุดพูด คงจะกลัวฉันรู้สึกไม่ดีที่ได้ฟังเรื่องพวกนี้ “แกจะพูดให้น้ำขิงคิดมากทำไม” “น้ำขิง ฉันขอโทษ ฉันมันปากไม่มีหูรูด พี่ต้นคงไม่เป็นอย่างที่คนอื่นพูดกันหรอก” แก้วตารีบขอโทษขอโพยยกใหญ่ “ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้คิดอะไร” “ถ้าแกมีเรื่องไม่สบายใจ ปรึกษาพวกเราได้เลยนะ” “ใช่ มีอะไรแกบอกมาได้เลย พวกฉันอยู่ข้างแกเอง” “ขอบใจพวกแกสองคนมากนะ” หันไปยิ้มให้เพื่อนทั้งสอง ตอนนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย ฉันอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ เลิกคิดแล้วก้มหน้าก้มตาทำการบ้านดีกว่า เดี๋ยวก็เสร็จไม่ทันกันพอดี ความสัมพันธ์ของฉันกับพี่ต้นก็ไปได้ดีเสมอมา เขามารับมาส่งไปกลับมหาวิทยาลัยทุกวัน ตอนกลางคืนเราก็โทรคุยกันทุกคืน แต่บางคืนก็คุยได้ไม่นานเพราะเขาจะมีนัดดื่มกับเพื่อนๆ บ้างเป็นบางคืน แต่ก็จะบอกก่อนไปทุกครั้ง ก็ไม่เชิงว่าขออนุญาตหรอก เพราะฉันก็ไม่ได้ห้ามอะไรเขาอยู่แล้ว ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะใช้ชีวิตของตัวเอง ขอแค่ไม่ทำอะไรที่ผิดต่อกันก็พอ เสียงข้อความไลน์ดังขึ้น ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิดดูก็เป็นข้อความของใครก็ไม่รู้ซึ่งไม่ได้รู้จักกันเลย ส่งเข้ามาเป็นรูปภาพรูปหนึ่ง เป็นรูปด้านหลังของชายหญิงที่นั่งแนบชิดกันในสถานบันเทิง คงจะส่งมาผิดแน่นอน เพราะส่งมาแค่รูปแต่ไม่มีข้อความอะไรพิมพ์มาเลย @ร้านหมูกระทะ . วันนี้พวกเรานัดรวมกลุ่มกันไปกินหมูกระทะที่อยู่แถวๆ มหาวิทยาลัย พี่ต้นไม่ได้มาด้วยหรอกเพราะเขามีนัดดื่มกับเพื่อนอีกตามเคย แต่ถึงชวนเขาก็คงจะไม่มา “นานแล้วนะที่พวกเราไม่ได้นัดรวมกลุ่มกันออกมาหาอะไรกินแบบนี้” ท็อปเอ่ยขึ้น “อืม วันหลังพวกเรานัดกันบ่อยๆ นะ” แก้วตาพูดเสริมขึ้นอีกคน ร้านนี้เป็นร้านแบบบุฟเฟต์ พวกเราพากันไปตักอาหารใส่จานก่อนจะมานั่งรวมกันแล้วลงมือปิ้งย่าง หลังจากกินไปได้ไม่นานโทรศัพท์ของโชกุนก็มีสายเข้าแต่เหมือนเขาจะกดทิ้งไม่ยอมรับสายนี้ “นายไม่รับเหรอ เห็นโทรมาตั้งหลายครั้ง” ฉันถามไป งงว่าทำไมถึงไม่รับ ที่เห็นก็เพราะเขาวางโทรศัพท์ไว้ข้างบนโต๊ะ “ใครก็ไม่รู้ คงโทรผิดน่ะ” “โทรผิด” “อื้ม” อีกคนตอบมาแบบนี้ก็เอาตามนายว่าแล้วกัน โทรผิดก็โทรผิด แต่ใครจะโทรผิดตั้งหลายสายขนาดนี้ แต่ก็ช่างเถอะเรื่องของเขา กินต่อดีกว่า ทางด้านโชกุนที่เพื่อนสาวของเขาถามมาดังนั้น และยังมีสายเรียกเข้าที่ไม่อยากรับโทรเข้ามาติดกันอีกหลายสาย จึงได้ขอตัวออกไปเข้าห้องน้ำ โดยที่มีฟิวส์ขอตามออกมาด้วย “ใครโทรมาวะ อย่าบอกนะว่า…” “อืม ริสา” เธอคือหญิงสาวที่เคยมีความสัมพันธ์แบบวันไนท์สแตนด์กับเขาเพียงแค่ครั้งเดียว หลังจากจบเรื่องคืนนั้น เวลาที่เธอไปเที่ยวก็มักจะโทรมาชวนผมออกไปดื่มด้วยทุกครั้ง คงจะอยากได้คู่นอนล่ะสิ แต่ผมก็ไม่ได้ออกไปตามที่เธอเชิญชวนหรอก เพราะไม่อยากให้เรื่องมันยืดเยื้อ ถึงแม้ริสาจะบอกว่าแค่สนุกกัน แต่ใครจะรู้ล่ะว่าถ้าอยากผูกมัดกันขึ้นมาผมจะทำอย่างไร เพราะใจของผมมันมีให้ผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้น ซึ่งทุกคนก็รู้ว่าคือใคร “มึงรับเหอะว่ะ กูเห็นโทรมาตั้งหลายสายละ” “เบื่อว่ะ แม่งเอ้ย กูไม่น่าเลย” ยกมือขึ้นยีผมของตัวเองแรงๆ อย่างหัวเสีย “มึงเด็ดอะดิ สาวเลยติด ฮ่าฮ่า” “ติดบ้าอะไร เธอก็มีคู่นอนตั้งหลายคน ยังจะมาวุ่นวายอะไรกับกูอีก” “รับๆ ไปเถอะ แล้วก็บอกตรงๆ ไปเลยดิ” คุยกับฟิวส์อยู่ เธอก็โทรเข้ามาเรื่อย ๆ จนผมรำคาญ กะจะปิดเครื่องหนี้แล้วนะ แต่เอาวะ เอาตามที่ไอ้ฟิวส์มันว่าก็แล้วกัน ---Call--- ริสา (ฮัลโหล ทำไมนายไม่รับสายพี่เลย พี่คิดถึงนายมากเลยนะ) โชกุน (เลิกโทรมาได้ละ เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ) ริสา (พี่เข้าใจดี แค่จะโทรชวนออกมาเที่ยวเอง นายอย่าใจร้ายไปหน่อยเลย อย่างน้อยเราก็เคยนอนด้วยกันนะ ลืมแล้วเหรอคืนนั้นเรามีความสุขกันมากแค่ไหน) โชกุน (ถ้าจะโทรมาพูดเรื่องนี้จะวางแล้วนะ แล้วไม่ต้องโทรมาอีก เรื่องมันจบตั้งแต่ผมก้าวออกจากประตูห้องแล้ว อย่าลืมนะว่าพี่เป็นคนยื่นข้อเสนอนี้ออกมาจากปากเอง) ริสา (ไม่เอาน่า ก็ได้ๆ นายคงจะอยู่กับเพื่อนสินะ ไม่เป็นไรไว้พี่ค่อยไปหานายที่มหาลัยก็ได้) โชกุน (หยุดเลยนะ) ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด ---------- ริสาชิงวางสายไปเสียก่อน อย่าหาว่าผมเห็นแก่ตัวเลย คืนนั้นดื่มจนเมาหนักมาก และเธอก็เป็นคนชวนผมไปนอนด้วยเอง ทุกประโยคเธอเป็นฝ่ายเสนอผมแค่สนอง ใช่ว่าเธอจะไม่เคยผ่านผู้ชายมาก่อน “ทำไมวะ คุยกันไม่รู้เรื่องเหรอ” “ไม่รู้เรื่องไม่พอ ขู่จะมาหากูที่มอด้วยว่ะ” “แรงเหมือนกันนะริสาเนี้ย แล้วมึงจะเอาไงต่อ” “ไม่รู้เว้ย ผู้หญิงเชี้ยอะไรวะ ไม่เคยพบเคยเจอ” ทำเอาผมหนักใจมากถึงมากสุด ผมไม่อยากให้น้ำขิงรู้เรื่องพวกนี้เลย แต่ก็คงต้องคอยดูไปก่อนเพราะไม่รู้จะเอาไงต่อ ริสาอาจจะแค่ขู่ เพราะเรื่องมันก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว เธอก็ยังไม่เคยมาหาผมเลยสักครั้ง นอกจากจะโทรมาตื้อแค่นั้น หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จพวกเราสองคนกลับเข้าไปนั่งที่โต๊ะดังเดิม “หายไปนานจังวะ” ท็อปถามขึ้นมาทันที ผมกับฟิวส์มองหน้ากันแต่ก็ไม่ได้ตอบกลับ เดี๋ยวพวกมันก็ไปถามกันเอาเอง ทางด้านน้ำขิงหลังจากที่โชกุนกับฟิวส์กลับมาจากเข้าห้องน้ำ ผ่านไปไม่นานเธอกะจะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายขึ้นมาดูเวลา แต่ก็พบว่ามีข้อความไลน์ถูกส่งเข้ามาได้ประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว ฉันกดเข้าไปดูข้อความดังกล่าว เป็นไลน์เดิมที่เคยส่งรูปมาครั้งก่อน และรอบนี้ก็เหมือนเดิมส่งมาแค่รูปไม่ได้มีข้อความอะไรพิมพ์ส่งมาด้วย ฉันแปลกใจมาก ไม่เข้าใจว่าส่งมาทำไม คราแรกคิดว่าส่งผิด แต่นี่มันรอบที่สองแล้วนะ และรูปดังกล่าวก็เหมือนเดิม เป็นภาพของชายหญิงคู่หนึ่งที่นั่งใกล้ชิดกัน แต่รอบนี้ผู้ชายโอบผู้หญิงเข้าไปกอดด้วย คนที่ส่งมามีเจตนาอะไรกันแน่ “แกดูอะไรอะ ทำไมทำหน้าซีเรียสจัง” ฟ้าใสเอ่ยทักขึ้น คงจะเห็นฉันขมวดคิ้วเป็นปม มันไม่ได้คิดมากอะไรหรอก แค่สงสัยเฉยๆ “มีอะไรรึเปล่าน้ำขิง” คราวนี้เป็นโชกุนที่ถามขึ้น ไหน ๆ เพื่อนก็พากันถาม ฉันเลยเอาไลน์ดังกล่าวให้ดู “ใครส่งมาอะแก” แก้วตาถามมา ถ้าฉันรู้คงไม่ต้องขมวดคิ้วสงสัยอยู่แบบนี้หรอก “ไม่รู้อะ นี่รอบสองแล้วนะที่ส่งมา” ฟ้าใสยื่นมือมาหยิบโทรศัพท์ต่อจากแก้วตาเพื่อกดขยายภาพให้ใหญ่ขึ้น แต่ถึงดูก็ไม่รู้ว่าใครหรอก ในคลับมืดขนาดนั้นจะมองออกได้อย่างไร “แก ฉันว่าหุ่นเหมือนพี่ต้นเลยอะ” “ไหน ๆ แกเอามาให้ฉันดูอีกที” แก้วตาขอดูรูปอีกครั้ง “จะว่าไปด้านหลังก็คล้ายๆ อยู่นะ แต่ว่านาฬิกานี่ก็เหมือนของพี่ต้นเลย ฉันเคยแอบมองนาฬิกาข้อมือแบรนด์หรูที่พี่เขาใส่มา แบบนี้เลย ฉันจำได้” ฟ้าใสกับแก้วตาพากันพูดแบบนี้ ฉันก็เริ่มกังวลขึ้นมาบ้างแล้ว คืนนี้พี่ต้นก็ขอออกไปเที่ยวจริงๆ แต่เขาจะทำแบบนั้นทำไม ดูก็ไม่เหมือนคนเจ้าชู้สักหน่อย ฉันคงจะเป็นแฟนที่ไม่ค่อยใส่ใจเท่าไร ทำไมถึงดูไม่ออกว่าเป็นแผ่นหลังของพี่ต้น หรือสองคนนั้นก็แค่เดากันมั่วๆ ความคิดในหัวมันตีกันจนสับสนไปหมด “พวกเธอแน่ใจนะว่าเป็นไอ้ต้น” โชกุนลุกขึ้นยืนทำหน้าถมึงทึงเอ่ยถามเสียงดัง ตึกตัก ตึกตัก หน้าของโชกุนดูกรุ่นโกรธเอามาก ที่สองสาวนั้นพูดว่าคนในรูปคือพี่ต้น ใจฉันเต้นแรงแทบจะหลุดออกจากอก ไม่เคยเห็นโชกุนโมโหแบบนี้มาก่อนเลย “โช นายใจเย็นๆ ก่อน” “ใจเย็นได้ไงวะ ถ้าเป็นมัน แสดงว่ามันกำลังนอกใจเธอ” “นอกใจอะไรกัน นี่เรื่องมันจะไปกันใหญ่แล้วนะ นายนั่งลงก่อนได้มั้ย นะ ฉันขอร้อง” ส่งสายตาอ้อนวอนให้เพื่อนชายนั่งลงสักทีเถอะ โต๊ะของเรากำลังเสียงดังกันมากและมีแต่สายตาจับจ้องมาทางพวกเรา ท็อปเอามือมาจับแขนของโชกุนแล้วดึงให้นั่งลง ดีที่เขายอมฟังและนั่งแต่โดยดี “มึงใจเย็นๆ ก่อนดิวะ ฟังน้ำขิงก่อน” ฟิวส์ช่วยพูดให้โชกุนใจเย็นอีกคน “เรื่องมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่พวกเราคิดกันก็ได้” ฉันพยายามพูดด้วยเหตุผล รูปมันก็แค่เห็นด้านหลัง แม้ฉันดูแล้วมันก็แอบคล้ายกันอยู่บ้าง ไหนจะเรื่องนาฬิกาที่แก้วตาพูดถึงอีก แต่มันอาจจะบังเอิญมีคนใส่เหมือนกันก็ได้ “มันอยู่ไหน” โชกุนจ้องหน้าฉันแล้วเอ่ยถาม “ใคร” “ก็ไอ้ต้นไง” “คืนนี้พี่ต้นไปเที่ยวไม่ใช่เหรอน้ำขิง” แก้วตาเอ่ยขึ้นมา โชกุนได้ยินถึงกับถอนลมหายใจออกมาพรืดใหญ่ด้วยความโมโห “มันไปที่ไหน ตามไปดูเหอะ เดี๋ยวก็รู้ว่าใช่มันรึเปล่า” “ฉันไม่รู้ เขาไม่ได้บอก” “มันบอกน่ะสิแปลก คงกลัวว่าเธอจะไปรู้ไปเห็นเรื่องที่มันอยากปิดบัง”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more