ซ่อนใจรักเพื่อนสนิท Love my girlfriend

@โรงเรียนมัธยม . “น้ำขิง” นี่คือชื่อของฉันเอง และคนที่เรียกก็คือเพื่อนสนิทชายเพียงคนเดียวภายในกลุ่ม เขามีชื่อว่า ‘โชกุน’ หล่อ และรวยมาก ตอนนี้เราก็เรียนใกล้จะจบมัธยมกันแล้ว แต่เพื่อนชายของฉันยังไม่เคยมีแฟนเลยสักคน ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ ยังไม่เคยมีเลยสักคน จนฉันกับเพื่อนๆ ต่างคิดว่ามันเป็นเกย์ แต่จะว่าไปฉันก็ยังไม่มีแฟนเหมือนกันนะ ตอนนี้พวกเรากำลังมานั่งดูการแข่งบาสเกตบอลกันอยู่ ฉันนั่งอยู่กับเพื่อนรักอีกสองคนนั่นก็คือแก้วตากับฟ้าใส และโชกุนก็คือหนึ่งในนักกีฬาที่ลงแข่งด้วย “ขอกินน้ำหน่อยสิ” ว่าแล้วขวดน้ำที่ถืออยู่ก็ถูกคว้าไปเปิดดื่ม โชกุนมักจะชอบกินอะไรต่อจากฉันเป็นประจำ จนมันชินไปแล้วล่ะ หลังจากกินเสร็จก็วิ่งลงสนามต่อเพราะเป็นช่วงขอเวลานอก “โชกุนนี่ก็แปลกเนาะ น้ำก็ซื้อมาตั้งหลายขวดก็ไม่เอาไปกิน” เสียงของแก้วตาที่แอบบ่นให้กับเพื่อนชายตามหลัง “มันก็เป็นแบบนี้มานานแล้วปะ แกก็ยังไม่ชินอีกเหรอ” ฟ้าใสพูดขึ้นอีกคน สองคนนี้มักจะชอบพูดแขวะเพื่อนชายเพียงคนเดียวเป็นประจำ จะบอกว่าเป็นเกย์ก็ไม่เชิง เพราะมันก็ยังดูแมนๆ อยู่นะ ทั้งเล่นกีฬา เล่นดนตรี และความชอบอื่นๆ ก็ยังเหมือนผู้ชายทั่วไป แต่แปลกตรงที่โชกุนมักจะชอบมานั่งอยู่กับกลุ่มพวกเรา และจะชอบนั่งข้างๆ ฉันอยู่ตลอด เรียกได้ว่าถ้าสิงฉันได้ก็จะสิงแล้วล่ะ “เฮ้อ เหนื่อยอะ” แข่งกันเสร็จพ่อนักกีฬาของเราก็วิ่งหายใจหอบเหนื่อยมานั่งข้างๆ แล้วแย่งน้ำในมือไปเปิดดื่มอีกครั้ง “ชื่นใจ” พูดยิ้มๆ “เอาอีกขวดมั้ย จะได้หายเหนื่อย” ยื่นน้ำไปให้อีกขวด วิ่งเสียขนาดนั้นจะไม่ให้เหนื่อยได้อย่างไรล่ะ ขนาดพวกเราแค่นั่งร้องตะโกนเชียร์ยังเหนื่อยเลย โชกุนรับน้ำจากฉันไป รายนี้พอยื่นอะไรให้ก็เอาหมด ขอแค่มาจากมือของฉันเขาไม่มีทางปฏิเสธ นี่ถ้าใส่ยาพิษเข้าไปมันคงตายไปแล้วล่ะ ส่วนสองสาวตอนนี้ไม่ได้สนใจพวกเราเลย สนใจแต่หนุ่มๆ นักกีฬาที่กำลังเดินออกจากสนาม ดูมองกันสิ ตาเป็นมันวาวเชียว “พวกแกสองคนจะไม่กลับใช่มั้ย งั้นฉันกับโชกุนจะกลับก่อนแล้วนะ” ตะโกนเรียกเพื่อนสาวทั้งสองที่มองผู้ชายไม่วางตา อะไรจะขนาดนั้น แต่จะว่าไม่ได้นะ ก็นักกีฬาโรงเรียนของพวกเราหล่อๆ กันทั้งนั้นเลย “กลับๆ” แก้วตากับฟ้าใสหันมาตอบเป็นเสียงเดียวกัน เข้าขากันดีจริงๆ เลยเพื่อนฉัน หลังจากการแข่งขันครั้งนี้ เราก็เหลือเวลาอีกเพียงเดือนเดียวก็จะเรียนจบมัธยมกันแล้ว เตรียมตัวไปเป็นหนุ่มสาวมหาวิทยาลัย และพวกเราทั้งสี่คนยังเอ็นติดมหาวิทยาเดียวกัน แถมยังอยู่คณะเดียวกันอีกด้วยนะ อะไรจะตามติดกันขนาดนั้น แต่ฉันก็ดีใจที่พวกเราทั้งกลุ่มจะได้เรียนด้วยกันอีกตั้งสี่ปี @ไร่องุ่นนันทิญา . นี่คือไร่องุ่นของที่บ้านฉันเอง และชื่อไร่ก็เป็นชื่อของลูกสาวเพียงคนเดียวของที่นี่ ตอนนี้โรงเรียนก็ได้ปิดเทอมแล้ว อยู่บ้านว่างๆ ฉันก็เข้าไปช่วยพ่อดูแลไร่และเก็บผลองุ่น ไร่ของเราส่งขายทั้งองุ่นสดและนำไปแปรรูปเป็นผลิตภัณฑ์ที่ทำจากองุ่นอีกหลายอย่าง แต่ส่งขายภายในประเทศเท่านั้น เพราะยังไม่มีความรู้เรื่องส่งออกต่างประเทศสักเท่าไร และไร่ของเรายังได้เป็นไร่ตัวอย่างด้วยนะ ดังนั้นจึงมีนักท่องเที่ยวมาเยี่ยมชมและเก็บองุ่นกันอยู่ไม่ขาดสาย ส่วนด้านท้ายไร่ยังมีโฮมสเตย์อีกหลายสิบหลัง เพราะอยู่ใกล้กับน้ำตก บรรยากาศดีมากๆ เหมาะแก่การพักผ่อน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในช่วงบ่ายของวัน ฉันหยิบมันขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเพื่อนชายคนสนิทที่โทรเข้ามา ---Call--- น้ำขิง (ว่าไงโชกุน) โชกุน (เธอว่างเปล่า ไปห้างเป็นเพื่อนหน่อยสิ) น้ำขิง (ไปห้าง ไปทำไม ฉันกำลังช่วยพ่อเก็บองุ่นอยู่) โชกุน (ซื้อของขวัญวันเกิดให้แม่น่ะ ไปช่วยเลือกหน่อย เดี๋ยวฉันไปช่วยเก็บก็ได้องุ่นนะ จะได้เสร็จเร็วๆ) น้ำขิง (อืม ๆ ก็ได้ เดี๋ยวฉันออกไปรอที่บ้านนะ) โชกุน (รับทราบครับผม) ---------- หลังจากวางสายก็กลับเข้าบ้านไปล้างเนื้อล้างตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวใหม่ ขลุกอยู่ในไร่ทั้งวันมีแต่เหงื่อไคลเหนียวตัวไปหมด “แม่คะ เดี๋ยวหนูออกไปห้างกับโชกุนนะคะ” เดินลงไปชั้นล่างของบ้าน แล้วเข้าไปขออนุญาตผู้เป็นแม่ที่กำลังจัดการกับบัญชีรายรับรายจ่ายของไร่อยู่ “ไปกันสองคนเหรอลูก” “ค่ะแม่ โชกุนให้ไปช่วยเลือกของขวัญวันเกิดให้แม่เขาน่ะค่ะ” “รีบไปรีบกลับนะ อย่ากลับค่ำล่ะ” “ค่ะแม่” พ่อกับแม่รู้จักเพื่อนๆ ของฉันเป็นอย่างดี ทั้งสามคนเคยมาเที่ยวที่ไร่บ่อยๆ ดังนั้นเวลาจะออกไปไหนมาไหนด้วยกัน พวกท่านมักจะไม่ค่อยห่วงเท่าไรถ้าไปกับสามคนนี้ “สวัสดีครับคุณป้า” ชายหนุ่มที่เพิ่งมาถึงยกมือไหว้ทักทายแม่ของเพื่อนสาว “หวัดดีจ้ะโชกุน” “ผมขออนุญาตพาน้ำขิงไปช่วยเลือกของขวัญวันเกิดให้แม่นะครับ” “ไปกันเถอะจ้ะ แล้วอย่าพากันกลับค่ำล่ะ มันอันตราย” “ครับคุณป้า” “ไปก่อนนะคะแม่” “จ้ะ” เราสองคนเดินออกมาที่รถ เพื่อนชายของฉันก็สุภาพบุรุษเสียจริง เดินมาเปิดประตูรถให้เข้าไปนั่งด้วย @ห้างสรรพสินค้า . ทันทีที่มาถึงพ่อสุภาพบุรุษก็ก้าวลงจากรถอย่างไว แล้วเดินมาเปิดประตูรถให้ฉันลง ท่อนแขนแกร่งเลื่อนขึ้นมาคล้องคอแล้วพาเดินเข้าไปในห้างอย่างถือวิสาสะ ก็ชอบทำตัวแบบนี้ไง จะให้มีแฟนได้อย่างไรกันล่ะ และมันก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะจีบฉันด้วยนะ แต่ก็ชอบทำตัวติดกันตลอดอย่างกับแมวหวงก้าง เราพากันเดินเข้าไปดูของที่จะนำไปเป็นของขวัญวันเกิดให้กับแม่ของเขาอยู่หลายร้าน ฉันก็ไม่เคยไปบ้านของโชกุนหรอก และไม่เคยพบเจอครอบครัวของเขาด้วย ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าท่านเหมาะกับของขวัญแบบไหน “โช แม่นายชอบอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า” ฉันถามโชกุนที่เอาแต่เดินตามหลัง เดินตามจริงๆ นะ คอยตามติดอย่างเดียวไม่ได้ช่วยเลือกอะไรเลย “ไม่รู้อะ” ขนาดลูกชายของท่านยังไม่รู้ แล้วฉันจะเลือกอย่างไรล่ะทีนี้ พวกเราเดินดูจนเมื่อยขาหมดแล้ว ก็ยังไม่ได้ของขวัญที่ถูกใจเลย ทางบ้านของฉันก็ไม่เคยซื้ออะไรแบบนี้เซอร์ไพรส์กันด้วยสิ ปกติถ้าเป็นวันเกิดของพ่อกับแม่ ก็จะจัดงานกันที่ไร่เลย ให้คนงานมาร่วมกินเลี้ยงกันด้วย ซึ่งก็ยังไม่เคยมอบของขวัญพิเศษให้พ่อกับแม่มาก่อน นอกจากจะลงมือทำเค้กวันเกิดด้วยตัวเอง เลือกไปเลือกมา ก็ดันไปสะดุดตากับนาฬิกาไม้เรือนหรูที่เป็นของตกแต่งบ้าน สีไม้เรียบหรูดูแพง ตัวเรือนสวยงามมาก ไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป “ฉันว่านาฬิกาก็เหมาะดีนะ สวยดี” “เธอเลือกอันไหน ฉันก็เอาอันนั้นแหละ” “ตกลงแม่นายหรือแม่ฉันกันแน่” “แม่ของเราไง” พูดยิ้มๆ “เธอเป็นเพื่อนฉัน แม่ฉันก็เหมือนแม่เธอ แม่เธอก็เหมือนแม่ฉัน ต่างกันตรงไหน ใครเลือกก็เหมือนกันนั่นแหละ” พูดออกมาได้หน้าตาย มันเหมือนกันที่ไหนล่ะ แม่ใครก็แม่ของคนนั้นสิ สรุปแล้วเราก็ได้นาฬิกาไม้สำหรับตกแต่งบ้านไปเป็นของขวัญวันเกิดให้กับแม่ของโชกุน หลังจากที่เดินเลือกกันเกือบสองชั่วโมงจนขาแทบลาก “ไปหาอะไรกินกันเถอะ” โชกุนเอ่ยชวนหลังจากที่นำของขวัญไปเก็บไว้ที่ท้ายรถ แขนของเขาก็แทบไม่ออกห่างจากลำคอของฉันเลย กลัวหายหรือไงไม่ทราบไอ้เพื่อนบ้า ในเมื่อชวนแล้วฉันก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะ พามาเสียพลังงานขนาดนี้แล้ว ก็ต้องชดเชยด้วยของอร่อยๆ ด้วยล่ะ “อืม ไปสิ เลี้ยงด้วยนะ” เงยใบหน้าหวานขึ้นตอบ “ตัวแค่นี้ฉันเลี้ยงได้สบายมาก” ยีผมเบาๆ แล้วพาฉันเดินไปยังที่ร้านอาหารภายในห้าง มากับเศรษฐีหนุ่มเสียอย่าง ฉันไม่เกรงใจหรอก อยากเปย์ดีนักก็จัดการสั่งอาหารหลายๆ อย่างไปเลย เอาให้คุ้มกับค่าเหนื่อยที่พาฉันออกมา @ไร่องุ่นนันทิญา . หลังจากที่เรากินอะไรกันเสร็จ โชกุนก็มาส่งที่ไร่ และฝากของขวัญวันเกิดไว้ที่บ้านของฉันก่อน พร้อมกันนั้นก็ได้ขออนุญาตพ่อกับแม่ของฉันล่วงหน้า เพื่อที่จะขอพาไปงานวันเกิดแม่ของตน ที่จะจัดขึ้นในอีกสามวันข้างหน้าอีกด้วย ซึ่งเขาจะเป็นคนมารับมาส่งเอง พร้อมกับมารับของขวัญวันเกิดที่ฝากเอาไว้ด้วย “กลับก่อนนะน้ำขิง” “อื้ม” “อย่าลืมชวนสองคนนั้นไปด้วยล่ะ” “อื้ม” สองคนนั้นที่ว่าก็คือแก้วตากับฟ้าใสนั่นแหละ ฉันโทรไปชวนแล้วสองสาวก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ออกจะตื่นเต้นเสียด้วยซ้ำ เพราะพวกเราจะได้ไปบ้านของโชกุนเป็นครั้งแรกหลังจากที่เรียนด้วยกันมาตั้งหกปี