ผู้พันจาฮัสด์หรี่ตามมองจิลลาภาอยู่ครู่หนึ่ง พอเห็นสิ่งที่เผยออกมาจากดวงตาทั้งคู่ ก็พอจะรับรู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวคนนี้กำลังเป็นโรคขาดผู้ชายไม่ได้ ฉะนั้นสิ่งที่จะขู่ให้ผู้หญิงคนนี้หวาดกลัวได้ น่าจะเป็นปืนในมือเขาซะมากกว่า
“เจ้าคงเป็นโรคขาดผู้ชายไม่ได้ และก็คงไม่กลัวผู้ชายสินะ แต่เจ้าคงกลัวปืนที่อยู่ในมือของเรา”
“คุณไม่มีทางกล้ายิงฉันหรอก คุณยิงฉันตาย ตำรวจก็ต้องมีหลักฐานมัดตัวคุณ ในที่สุดคุณก็ต้องติดคุกหัวโต”
“แล้วใครบอกเจ้าว่าเราจะเก็บหลักฐานไว้ให้ตำรวจสาวเจอตัวล่ะ”
ผู้พันจาฮัสด์เอ่ยเสียงเย็นยะเยือก พร้อมกับขึ้นไกปืน จากนั้นก็ใช้ปลายกระบอกปืนไล้ไปตามใบหน้ารูปไข่ก่อนจะเอ่ยขู่ต่อ
“คนตัวเล็กๆ อย่างเจ้ายิงแค่นัดเดียวก็ตายตาเหลือกอยู่ตรงหน้า ส่วนการทำลายศพเจ้าก็ไม่ใช่เรื่องยาก แค่หันศพเจ้าแยกออกเป็นชิ้นๆ เอาไปโยนทะเลให้ไอ้หลามมันกิน แค่นี้ตำรวจก็หาหลักฐานไม่เจอแล้ว”
“คุณ...คุณ...ขู่
