บทที่ 12
จิลลาดานั่งรอผู้พันจาฮัสด์ตลอดทั้งคืน หญิงสาวครุ่นคิดเป็นร้อยๆ เหตุผลว่า ใครกันที่ทำให้ผู้พันจาฮัสด์ต้องรีบเร่งออกจากห้องพักโดยไม่บอกเธอแม้แต่คำเดียว และเมื่อทำใจกล้าลองโทรไปหาอีกฝ่ายในตอนรุ่งสาง ก็ปรากฏว่าไม่สามารถติดต่อผู้พันหนุ่มได้ ทำเอาหญิงสาวยิ่งเสียใจและคิดว่าผู้พันจาฮัสด์คงไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอแล้ว จึงตัดสินใจกลับไปยังบ้านพักของตนเอง
“กลับบ้านสักทีเถอะแพรไหม เธอหมดประโยชน์สำหรับผู้พันจาฮัสด์แล้ว”
หญิงสาวบอกตัวเองขณะคว้ากระเป๋าสะพายใบเล็กมาคล้องไหล่ แม้ยังรู้สึกอาลัยอาวรณ์กับผู้เป็นเจ้าของห้องพักอยู่บ้าง แต่ในที่สุดก็ตัดใจเดินออกจากห้อง เรียกรถแท็กซี่ให้ไปส่งเธอยังบ้านพักหลังเล็ก
เมื่อมาถึงบ้านพัก จิลลาดาก็ต้องส่ายหน้าช้าๆ ด้วยความเหนื่อยใจ เพราะเห็นรองเท้าหลายสิบคู่ถอดอยู่หน้าบ้าน แถมยังมีเสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานดังเล็ดลอดมาให้ได้ยินตลอด
“เฮ้อ...ยายนะยาย
