16
1097 Words
“จริงหรือ งั้นกินเลยเต็มที่ ผมเลี้ยงเอง ผมทำให้คุณต้องเลิกงานค่ำ แล้วยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงอีก”
พร้อมพรมองเจ้านาย ดวงตาสวยซึ้งเบิกกว้างขึ้นด้วยอาการแปลกใจ เธอลืมไปเลยว่าตัวเองยังไม่ได้กินข้าว แต่ที่แปลกใจคือวัชระเศรษฐ์รู้ได้อย่างไร
“บอสรู้ด้วยหรือคะ”
วัชระเศรษฐ์ยิ้ม ไม่ตอบคำถามของเธอด้วยคำพูด หลังจากสั่งอาหารไปไม่นาน พนักงานก็นำมาเสิร์ฟ หลังกินอิ่มแล้ววัชระเศรษฐ์อาสามาส่งเธอที่บ้าน
วันนี้วัชระเศรษฐ์ขับรถเอง ไม่มีคนขับให้แบบทุกที และเธอก็ไม่ได้อยากรู้เลยไม่ถามว่าคนขับรถของเขาไปไหน
วัชระเศรษฐ์คว้าน้ำยกดื่มตลอดทาง พร้อมกับหันมาถามเธอ
“คุณไม่หิวน้ำหรอ”
“คะ” พร้อมพรถามกลับแล้วก็อมยิ้ม “บอสหมายถึงที่ร้านนั้นใส่ผงชูรสเยอะไปใช่มั้ยคะ”
“ใช่ใช่มั้ย” วัชระเศรษฐ์ถามกลับ พร้อมพรเลยยิ้มจนหัวเราะออกมาเบาๆ “เมยก็หิวเหมือนกันค่ะ ใกล้ถึงบ้านแล้วค่อยไปกินที่บ้านค่ะ”
วัชระเศรษฐ์ถามเรื่องงาน ถามเรื่องที่บ้านตลอดทาง พร้อมพรคุยตอบอย่างที่รู้สึกไปเองคนเดียวหรือเปล่าก็ไม่รู้ว่าเธอขยับความสนิทสนมเข้าไปอีกขั้น
จนเห็นว่ารถติดไฟแดงที่แยกก่อนจะเลี้ยวเข้าซอยที่บ้าน พร้อมพรก็ใจกล้าถามวัชระเศรษฐ์เรื่องหนึ่ง
“วันนี้บอสดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยนะคะ”
วัชระเศรษฐ์หันมามองเธอแล้วหันไปที่ถนนตรงหน้า เธอเห็นว่าใบหน้าของเขาขยับเป็นรอยยิ้มนิดๆ
“คุณสังเกตเห็นด้วยหรือว่าผมอารมณ์ไม่ดี”
“ค่ะ” พร้อมพรตอบรับแล้วยกมือตัวเองขึ้นแตะที่คิ้วของตัวเองขณะอธิบายเพิ่ม “ก็ปกติบอสจะไม่ขมวดคิ้วตลอดเวลานี่คะ แต่เมื่อเช้านี้ บอสเอาแต่ขมวดคิ้วตลอดเลยน่ะค่ะ”
“ผมเป็นห่วงคุณบุหงา”
วัชระเศรษฐ์บอกออกมาในที่สุด
ที่แท้เขาก็เป็นกังวลเรื่องของบุหงานี่เอง
“แต่เมื่อเย็นผมโทรหาบุหงาแล้ว เห็นว่าไม่ได้ทำอะไรมาก แค่ไปช่วยประสานงานเท่านั้น เดี๋ยวมะรืนนี้ก็คงกลับเข้าออฟฟิศอย่างเดิม”
อ้อ ที่แท้เขาก็เป็นห่วงกลัวว่าสาขาจะใช้งานคนใต้ปกครองของเขาจนมากเกินเหตุนี่เอง
พร้อมพรเลยไม่ถามอะไรเขาอีก
ใช้เวลาไม่นาน วัชระเศรษฐ์พารถจอดลงตรงนอกหน้าบ้านของพ่อและแม่ของเธอ เขาหันมามองหน้าเธอแล้วค่อยเอ่ยปากขึ้น
“จะรบกวนไหม ถ้าวันนี้ผมจะขอเข้าไปดื่มน้ำหน่อย”
“ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ เมยก็หิวจนปากแห้ง คอแห้งแล้วเหมือนกัน”
พร้อมพรตอบรับเจ้านาย แล้วก็เดินไปผลักประตูรั้วให้เปิดออกเพื่อนำเขาเข้าไปที่ด้านในของบริเวณบ้าน
บ้านของพ่อและแม่เป็นบ้าน 2 ชั้น ลักษณะไม้ผสมปูน ต่อเติมไปเรื่อยๆ จึงไม่ได้เป็นรูปทรงสวยงามเท่าใดนัก นึกแปลกใจเล็กน้อยที่ภายในบ้านยังเปิดไฟอยู่ เพราะนี่ก็สามทุ่มเข้าไปทุกทีแล้ว
วัชระเศรษฐ์บ่นเล็กน้อยเรื่องที่กินอาหารมาแล้วหิวน้ำแบบนี้ เพราะเขาไม่เคยเจอมาก่อน พร้อมพรฟังไปก็ขำไป เธอบอกเขาไปว่าเธอเจอบ่อยจนชินแล้ว
เดินไปจนถึงประตู ค่อยแว่วเสียงคุยกันอยู่ที่ด้านใน พร้อมพรผลักประตูเข้าไป พบว่าลูกของเธอยังไม่นอน นอกจากลูกแล้วก็ยังเห็นพ่อและแม่ของเธอนั่งล้อมวงกันอยู่ และรัฐศาสตร์ก็นั่งอยู่ตรงพื้น เล่นอยู่กับแสนรักของเธอด้วย
รัฐศาสตร์มองสบตากับเธอแล้วมองเลยไปยังด้านหลัง
“พ่อกับแม่ของเมยเองค่ะบอส”
เขาทำความเคารพพ่อกับแม่ของเธออย่างที่รู้มารยาททางสังคมเป็นอย่างดี พร้อมพรมองแล้วก็นึกชื่นชมเจ้านายของตัวเองเงียบๆ แล้วจึงแนะนำพ่อกับแม่และเขาให้ได้รู้จักกัน
“เจ้านายของเมยค่ะ ชื่อคุณวัชระเศรษฐ์”
“ส่วนคนนี้ลูกชายสุดที่เลิฟของเมยค่ะบอส”
พร้อมพรย่อตัวลงคุยกับลูกชายของตัวเองแล้วก็บอกให้ยกมือไหว้เขา “ชื่ออะไรไหนบอกคุณลุงสิครับ” แสนรักลูกชายของเธอยกมือไหว้วัชระเศรษฐ์แล้วบอกด้วยเสียงแบบเดียวกับที่รายงานคุณครูที่โรงเรียน
“ผมชื่อเด็กชายจิรัฐกิตติ์ครับ ชื่อเล่นน้องแสนรักครับ”
จบคำแนะนำตัวเองแล้วมีรอยยิ้มฉายบนใบหน้าของทุกคนในบ้าน ก่อนที่บรรยากาศจะกลายเป็นเงียบและอึดอัดในนาทีต่อมา
ไม่มีใครถามรัฐศาสตร์ที่นั่งเงียบอยู่ด้านหลังของลูกชาย กลับกลายเป็นรัฐศาสตร์เองที่แนะนำตัวเองขึ้น
“ผมเป็นพ่อของแสนรักครับ ชื่อรัฐศาสตร์”
วัชระเศรษฐ์มองสบตาด้วย แล้วยื่นมือไปจับกับรัฐศาสตร์ ทักทายสั้นๆ แค่ว่ายินดีที่ได้พบกันแค่นั้น แล้วปล่อยมือจากกันไป
“บอสนั่งก่อนค่ะ เดี๋ยวเมยไปเอาน้ำมาให้”
พร้อมพรแยกตัวเดินไปหยิบน้ำให้วัชระเศรษฐ์ เธอได้ยินเสียงพ่อกับแม่คุยทักทายวัชระเศรษฐ์
เขานั่งคุยอยู่ด้วยครู่ใหญ่ก็เอ่ยขอตัวกลับ พร้อมพรจึงขยับตัวลุกขึ้นเพื่อเดินออกมาส่งเขา เธอยืนรออยู่ตรงนั้นจนรถของเจ้านายขับหายไปในความมืดแล้ว ค่อยหมุนตัวจะเดินเข้าบ้านก็พบว่ารัฐศาสตร์ยืนอยู่ที่ด้านหลังของเธอนี่เอง
“พี่ไม่เห็นรู้เรื่องที่เมยกลับไปทำงานเลย นี่ถ้าพี่ไม่มาที่บ้านพ่อกับแม่ พี่ก็คงไม่รู้ว่าเมยออกไปทำงานแล้ว แล้วยังกลับบ้านดึกขนาดนี้อีก ทำงานตั้งแต่กี่โมงถึงกี่โมงกัน เจ้านายเมยก็ใจดีนะ ถึงขนาดว่ามาส่งลูกน้องที่บ้านด้วย ว่าแต่...เจ้านายของเมยนี่ เขาไปส่งลูกน้องแบบนี้ทุกคนมั้ย”
พร้อมพรไม่ได้ตอบคำถามของรัฐศาสตร์ เธอเลี่ยงจะเข้าบ้านไป ฟังจากคำพูดและอารมณ์ที่แฝงมาแต่ละคำ พร้อมพรบอกได้เลยว่าเธอไม่พอใจ รัฐศาสตร์เองก็รู้ตัวเองดีว่าเขากำลังใช้คำพูดและท่าทางหึงหวงพร้อมพร แม้ว่าจะหย่ากันแล้วแต่ก็ยังมีอารมณ์แบบนี้อยู่
รัฐศาสตร์ยื่นมือมารั้งแขนของเธอเอาไว้
“มีอะไรหรอคะ”
- Writer
