24
1113 Words
“ไม่แล้วค่ะบอส”
“น้ำเปล่าก็แล้วกัน หรืออยากสั่งอะไรเพิ่ม ผมจะโทรลงไปสั่งให้”
“อิ่มมากเลยค่ะบอส”
“ลงสระได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“มาถึงขนาดนี้ไม่มีคำว่าเกรงใจแล้วล่ะค่ะ” บุหงาบอกแล้วก็เดินตรงไปที่สระ ก่อนจะกระโดดลงไปเสียงดังตู้ม พร้อมพรตกใจ เธอเดินตามไปแล้วค่อยๆ หย่อนตัวลงนั่งที่ขอบสระ
วัชระเศรษฐ์ส่งเสียงร้องออกมาคำหนึ่งแล้วถามขึ้น
“พวกคุณว่ายน้ำเป็นกันใช่ไหม”
“เป็นค่ะ” บุหงาตอบรับแล้วว่ายโชว์ให้ดูในทันที พร้อมพรยิ้มแหยๆ ถามบุหงา “น้ำลึกมากไหมคะ”
“เดี๋ยวพี่หยั่งขาให้ดู”
บุหงาบอกแล้วทิ้งตัวลงใช้ขาแตะที่พื้นสระ ชูมือขึ้นทั้งสองข้างก็พบว่าปลายนิ้วอยู่ปริ่มกับน้ำพอดี แสดงว่าลึกท่วมหัวนั่นเอง
“เมยว่ายน้ำไม่ค่อยแข็งน่ะค่ะ”
“อ้าวแล้วก็ไม่บอก จะได้พาไปลงสระเด็ก” วัชระเศรษฐ์บอกมาจากทางด้านหลัง เสียงของเขาเรียบขรึมก็จริง แต่คนที่แซวอดหมั่นไส้ไม่ได้
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ”
“บอสไม่เล่น...” บุหงาถามไม่ทันจบดี ก็ยกมือไม้ทำท่าแปลกๆ“ช่วยด้วยค่ะ ตะ...” บุหงาพูดไม่จบประโยคอีกครั้ง เพราะตัวกำลังดิ่งลงก้นสระ วัชระเศรษฐ์เห็นเช่นนั้นก็ล้วงเอาของในกระเป๋ากางเกงของเขาออกวางกองที่โต๊ะ ก่อนจะพุ่งตัวลงไปช่วยเลขาของเขาขึ้นมา
“บอส บุหงาขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ นานๆ จะเห็นคนจมน้ำต่อหน้าต่อตาสักครั้ง ตื่นเต้นเหมือนกัน” วัชระเศรษฐ์กล่าวปลอบขำๆ จนคนจมน้ำอดยิ้มอดขำตามเจ้านายไปด้วยไม่ได้
พร้อมพรยืนมองด้วยใจระทึก พึมพำขึ้น “สงสัยเราต้องลงเล่นสระเด็กจริงๆ แล้วมั้งคะ”
วัชระเศรษฐ์เข้าไปเอาผ้าเช็ดตัวมาส่งให้ บุหงารับมาห่มแล้วก็ไม่กล้าลงไปเล่นน้ำอีก เขาจึงส่งเครื่องดื่มให้ ส่วนพร้อมพรยังคงนั่งขอบสระน้ำ ตีขาไปมา
“ผมสอนไหม” เสียงถามอ่อนโยนดังมาจากด้านข้าง พร้อมพรเอี้ยวคอไปมองแล้วยิ้มก่อนถามเขากลับไป “อะไรคะ”
“ว่ายน้ำไง”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เกรงใจบอส”
“หูย เรามาถึงขนาดนี้แล้วยังมีอะไรต้องเกรงใจบอสอีกล่ะเมย” บุหงาถามปนขำ
“นั่นสิ” วัชระเศรษฐ์พยักหน้าเห็นด้วยเอ่ยหยอกเย้าสำทับหน้าตาย แล้วจึงลงสระทั้งชุดนั้นเลย แล้วว่ายน้ำมาที่ตรงหน้าของเธอ พร้อมกับยกมือขึ้นสองข้าง เหมือนจะรอรับลงในสระ
“มาเถอะ ผมสอนเก่งนะ”
พร้อมพรมองเข้าไปในดวงตาของเขาแล้วก็ให้รู้สึกถึงหัวใจของตัวเองที่เต้นแรง แรงเต้นที่ก็เต้นต่อเนื่องเป็นจังหวะหนักๆ เธอยิ้มให้เขาแล้วส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร เธอไม่ลง ก่อนจะลุกออกจากขอบสระ หมุนตัวจะไปสมทบกับบุหงา แต่ตรงนั้นเปียกและลื่น อีกทั้งเธอยังไม่สร่างดีจากค็อกเทลที่ร้านอาหารจึงทำให้เสียหลักตกลงไปในสระน้ำในตอนนั้น
รัฐศาสตร์มองดูอรุณวดีที่กำลังเก็บของลงกระเป๋าด้วยสายตางุนงงปนไม่พอใจ ดูจากแรงกระแทกกระทั้นของหญิงสาวก็รู้ว่าเจ้าตัวกำลังโมโหอยู่ จะโมโหด้วยเรื่องอะไร รัฐศาสตร์ก็พออยู่บ้าง แต่เขาก็ทำมึน ทำเป็นไม่รู้เสียอย่าง จะไม่ได้เลยหรืออย่างไร
อรุณวดีหาเรื่องเขาที่บังเอิญเจอเข้ากับพร้อมพร และหากหล่อนรู้ว่าเขาเห็นพร้อมพรเดินมากับกลุ่มเพื่อนจากที่ไกลๆ แล้วนั้นอรุณวดีคงโกรธมากกว่านี้เป็นแน่
ตอนนั้นเขาลุกจะเดินไปดูให้เห็นกับตา แต่ก็ทำอย่างใจคิดไม่ได้ เพราะอรุณวดีก่อเรื่องที่โต๊ะอาหาร เมื่อพนักงานยกน้ำมาแล้วทำหกใส่เจ้าหล่อน อรุณวดีก็โวยวายลั่นจะเอาเรื่องให้ได้ เขาเกลี้ยกล่อมเป็นนานกว่าอรุณวดีจะสงบลง มองหาพร้อมพรที่เห็นเดินเลียบหาดอยู่ตรงนั้นก็หายไปแล้ว
มาถึงตอนนี้แล้ว เขาเองก็จะกล่าวหาอรุณวดีกลับไปเช่นกันว่าเธอคิดมากจนเกินพอดี
รัฐศาสตร์เอ่ยปากถามจากตรงที่เขายืนตรงนั้นเลย โดยไม่เข้าไปคุยด้วยใกล้ๆ “ทำอะไรของคุณน่ะ”
อรุณวดีชะงักมือที่กำลังเก็บของลงในกระเป๋าเดินทาง อารมณ์เดือดดาลก่อนหน้านี้ทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น เมื่อได้ยินรัฐศาสตร์เรียกแทนตัวหล่อนว่า ‘คุณ’
“ฉันจะย้ายที่พัก ก็คุณบอกเองไม่ใช่รึไงว่าที่นี่คนเยอะแยะน่ารำคาญ อย่างนั้นเราก็ย้ายเถอะค่ะ เดี๋ยวลงไปรีฟันด์ห้องตอนนี้เลย”
รัฐศาสตร์ยืนสบถเบาๆ เมื่อได้คำตอบจากอรุณวดี
ก่อนหน้านี้ตอนพูด เขาไม่เห็นพร้อมพร แต่พอรู้ พอได้เห็นกับตาตัวเองว่าอดีตภรรยาพักอยู่ที่นี่ ความคิดที่จะย้ายโรงแรมที่พักก็มลายหายไปในทันที
รัฐศาสตร์เป็นผู้ชาย เขาไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยถึงคำเรียกที่ตัวเขาเองใช้ หรือแม้แต่อรุณวดีใช้ จึงเป็นการก่ออารมณ์ที่มีอยู่เดิมของอรุณวดีให้เพิ่มระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาตอบกลับหล่อนกลับไปว่า
“มันดึกขนาดนี้แล้วเนี่ยหรอคุณจะย้ายที่พัก”
“อะไรคะ เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่าย้ายค่ำ ย้ายดึกแค่ไหนก็ได้ ทำไมคะ ตอนนี้ไม่อยากย้ายแล้วหรอ หรือพอเห็นเมียเก่าคุณพักอยู่ที่นี่ก็เลยไม่อยากจะย้ายหรือไง แบบนั้นใช่ไหมคะ”
ได้ยินคู่สนทนาขึ้นเสียง ใบหน้าสวยที่เคยชอบเคยหลงใหลตอนนี้กลายเป็นบิดเบี้ยวด้วยแรงอารมณ์โกรธของเจ้าตัว รัฐศาสตร์จึงลดเสียงของตัวเองลง
“มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกน่าหนูดี”
อรุณวดีได้ยินเขาเอ่ยชื่อเล่นก็อ่อนลงเล็กน้อย แต่ยังไม่หายโกรธ ตวาดกลับไป “ทำไมจะไม่ใช่ เห็นอยู่ว่าพี่พีทมองเมียเก่าตาละห้อยเลย ทำไมคะ ยังอาลัยอาวรณ์กันอยู่อีกหรอ ก็เอาเลยสิ กลับไปคืนดีกันเลยสิ ไปเลย เชิญค่ะ ลูกของหนูดี หนูดีไม่เอาออกหรอก หนูดีเลี้ยงลูกคนเดียวก็ได้”
อรุณวดีเสียงสั่นในตอนท้ายประโยคพร้อมกับทรุดตัวลงบนเตียงยกมือปิดหน้าร้องไห้ไปด้วย
- Writer
