พันธนาการรักนายเวฆา

มารยาท

"เฮ้อ"

เสียงถอนหายใจยาวดังขึ้นภายในรถคันหรูสีขาวมุกของพริมาที่จอดอยู่หน้าบ้านของอาทิตย์ผู้เป็นเจ้านายของเธอ

หญิงสาวไม่ได้อยากจะมาที่นี่สักเท่าไหร่ แต่เพราะต้องมาลาเจ้านายที่ถือว่าเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ที่นับถือก่อนจะเดินทางไปเรียนต่างประเทศเลยจำเป็นต้องมา

เพียงแค่เห็นชายคาบ้านของเขาเรื่องราวที่พยายามลืมมาตลอดเกือบสามเดือนนับตั้งแต่วันที่เขาจับตัวไปก็พาลวนเวียนเข้ามาในหัว

แต่ละการกระทำที่เปรียบเสมือนฝันร้ายจนทำเอาเธอยังคงต้องนอนผวาอยู่ชัดเจนขึ้นมาเป็นฉากๆ

ยิ่งคิดน้ำตาก็พานจะไหล ทำไมเธอต้องมาเจอคนจิตใจร้ายกาจแบบเวฆาด้วยก็ไม่รู้

"คุณคะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ"

"เปล่าค่ะ"

เสียงเคาะกระจกรถของพยาบาลที่มีหน้าที่ดูแลอาทิตย์เรียกสติของพริมาคืนมา

มือบางรีบยกขึ้นปาดน้ำตาแล้วเปิดประตูก้าวลงจากรถทันที

เธอรีบเดินเข้าบ้านอย่างบุคคลที่เข้าออกบ้านหลังนี้บ่อยๆ ปล่อยให้พยาบาลคนนั้นยืนมองด้วยความสงสัยโดยที่เธอไม่พูดอธิบายอะไร

"นี้ฉันต้องเสียทนายดีๆ ไปจริงๆ เหรอเนี้ย"

อาทิตย์พูดอย่างตัดพ้อขึ้นมาทันทีที่เห็นพริมาเดินเข้ามาภายในห้องรับแขก

เขาเอ็นดูเธอเหมือนลูกเหมือนหลานจนอยากที่จะทำใจได้ว่าเธอจะไม่อยู่ทำงานให้แล้ว

อีกอย่างพริมาค่อนข้างเก่ง ทำงานได้ถูกใจเขา แล้วต่อไปจะหาคนเก่งที่ไหนมาแทนที่เธอ

"เดี๋ยวหนูเรียนจบก็จะกลับมาทำงานให้คุณท่านเหมือนเดิมนะคะ"

พริมาตอบออกมาอย่างเอาอกเอาใจคนแก่ แต่ในใจเธอกลับคิดอีกแบบ

เธอคงไม่มีวันกลับมาเมืองไทยอีกแล้วเพราะที่นี่มันโหดร้ายเกินไปสำหรับเธอ

พอไปถึงที่นู่นเธอจะหาหนทางเจริญก้าวหน้าทางอาชีพของตัวเองให้ได้ดีกว่าพี่ชาย เพื่อไม่ให้พ่อกับแม่ตามตัวเธอกลับมาได้อีก

ฝันร้ายจะไม่มีทางตามหลอกหลอนเธอได้

"ถ้ากลับมาคราวนี้ฉันจะเพิ่มเงินเดือน ซื้อตัวหนูเอาไว้เลย ไปๆ ทานข้าวกันดีกว่า"

อาทิตย์ลุกขึ้นเดินนำหน้าหญิงสาวไปยังห้องอาหารเพื่อจะได้เริ่มมื้ออาหารเย็นที่นัดกับหญิงสาวเอาไว้

พร้อมกับพูดติดตลกไปด้วยทั้งที่อนาคตข้างหน้าหญิงสาวจะกลับมาไหมไม่รู้

"ค่ะ"

พริมายิ้มรับแต่ในใจกลับปฏิเสธเสียงแข็ง คงไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับคนบ้านนี้อีกโดยเฉพาะกับเวฆา

แล้วเธอก็เดินตามอาทิตย์เข้าไปที่ห้องอาหารเพื่อทานอาหารเย็นรวมกับเขา

ทุกอย่างในห้องอาหารถูกจัดเอาไว้อย่างเลิศหรูอลังการราวกับยกโรงแรมมาไว้ที่บ้าน แต่มันก็ไม่แปลกเพราะอาทิตย์รวยระดับพันล้าน

หญิงสาวร่วมกินอาหารเย็นกับอาทิตย์เพียงสองคน ตลอดมื้ออาหารคนทั้งคู่พูดคุยอย่างเป็นกันเองราวกับพ่อพูดคุยกับลูกสาว จนมีบางครั้งที่พริมาแอบเผลอคิดไปว่าอยากจะมีพ่อแบบอาทิตย์ ด้วยพ่อของเธอมีแต่จะพูดกดดันเธอตลอดเวลาไม่เคยถามสารทุกข์สุกดิบแบบอาทิตย์เลย

"เวมาทานข้าวด้วยกันก่อนสิ"

สายตาคมที่มีความเหี่ยวย่นทางวัยล้อมรอบเหลือบไปเห็นลูกเลี้ยงคนรองเดินเข้ามาพอดีจึงเอ่ยทัก

เขาปฏิบัติแบบนี้กับลูกชายทุกคนถึงแม้จะรู้ว่าเวฆาไม่มีทางเดินมาร่วมโต๊ะอาหารกับใคร

ลูกชายคนนี้ของเขาค่อนข้างชอบใช้ชีวิตสันโดษตัวคนเดียวไร้การเกี่ยวข้องกับใคร นี่ถ้าบอกว่าเป็นมาเฟียเหมือนพ่อมันที่เอาลูกมายกให้เขารับเลี้ยงไว้เขาก็เชื่อ

"ครับ"

เสียงหนาขานรับอาทิตย์คนที่เขานับถือราวกับพ่ออีกคนตามที่ลูกชายควรจะทำ

แต่สายตาที่อยู่ภายใต้แว่นตาสีดำกลับจ้องมองดูอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับพ่อเลี้ยงของเขา

"หนูขอตัวกลับก่อนนะคะท่าน"

พริมาที่อิ่มพอดี ดีดตัวลุกขึ้นเมื่อมีผู้มาใหม่มาเยือน

เธอไม่อยากจะเจอหน้าเขาอีก การหนีคงเป็นวิธีที่ดีที่สุด

คนไร้อำนาจไร้พวกพ้องอย่างเธอคงไม่มีวิธีใดจะไปสู้กับมาเฟียอย่างเขาที่มีอาชีพนักธุรกิจบังหน้า

"จะกลับแล้วเหรอ ยังทานไม่อิ่มเลยนะ"

อาทิตย์หันมาสนทนากับหญิงสาวต่อเพราะเขายังเห็นเธอกินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่เลย แล้วทำไมอยู่ดีๆ ถึงอิ่มและขอตัวกลับขึ้นมาได้

"ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะ หนูลานะคะ"

พริมายกมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างอาทิตย์ด้วยท่วงท่าที่เรียบร้อยอ่อนหวานเพื่อบอกลา

"เดินทางปลอดภัยนะ"

อาทิตย์รับไหว้พร้อมกับให้พรหญิงสาวที่รักและเอ็นดูมาก

ในใจกำลังเสียดายอย่างที่สุดที่ต้องเสียคนทำงานดีๆ ไป

"กรุณาหลบทางด้วยค่ะ"

ร่างบางรีบสาวเท้าเดินออกจากห้องอาหารเพื่อจะไปขึ้นรถของตัวเองที่จอดอยู่ตรงหน้าบ้าน

ระหว่างทางเดินเธอถูกร่างใหญ่ของเวฆาเข้ามาดักทางเอาไว้

หญิงสาวรวบรวมความกล้าเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพูดเสียงแข็งใส่เขา

มือเล็กที่ถือกระเป๋าหนังอยู่บีบเข้าหากันแน่น หยดเหงื่อเปียกแฉะกลางฝ่ามือเพราะความกลัวกำลังเข้าหลอกหลอนในจิตใจ

"เชิญ"

เขาเบี่ยงตัวเล็กน้อยให้เธอเดินต่อไป

"ขอบคุณค่ะ"

พริมาไม่ลืมที่จะของคุณเขาเพราะอาทิตย์ยังคงมองดูอยู่ เธอไม่อยากให้ใครมาสงสัย

"มารยาทดีหนิ"

เสียงเรียบเอ่ยพูดกับเธอในช่วงที่เธอเดินผ่านหน้าไป

ทำให้หญิงสาวต้องหยุดชะงักฝีเท้าที่กำลังก้าวเดิน

เธอมองหน้าเขาอย่างสงสัย ทำไมถึงต้องมาพูดกับเธอแบบนั้นทั้งที่เธอทำตามมารยาท

"เวหยุด"

อาทิตย์รู้นิสัยของลูกเลี้ยงตัวเองดีรีบเอ่ยห้ามปราบ

"ลูกรักเสียด้วย"

เหมือนคนโดนห้ามจะไม่ได้ยิน พูดกระทบกระเทียบใส่หญิงสาวเข้าไปอีก

"เวฆา"

เสียงของอาทิตย์ดังขึ้นอีกเมื่อครั้งแรกยังคุมเวฆาไม่ได้ ไอ้ลูกคนนี้ดื้อยิ่งกว่าอะไร แถมร้ายกาจอย่าบอกใคร พริมาไม่ควรเข้าใกล้

"หึ"

ร่างหนากลับหลังหันเดินขึ้นไปยังบนชั้นสองของบ้านเพื่อทำตามที่อาทิตย์ผู้เป็นพ่อเลี้ยงต้องการ

อาทิตย์ถึงกับส่ายหน้าเบาๆ ให้กับความร้ายของลูกเลี้ยงที่มีต่อพริมาอย่างเอือมระอาทั้งที่แทบไม่เคยเจอกันมาก่อน

ส่วนพริมารีบเดินออกจากบ้านไปในทันทีโดยไม่หันกลับมามองอะไรภายในบ้านหลังใหญ่นั้นอีก

"ทำไมกางเกงมันคับจัง อ้วนขึ้นเหรอ"

เช้าของวันเดินทาง พริมาลุกขึ้นมาแต่งตัวเตรียมความพร้อมด้วยชุดที่ทะมัดทะแมง

เธอหยิบกางเกงผ้าขายาวขึ้นมาใส่ แต่ทว่ามันกลับรูดซิปติดตะขอไม่ได้

หญิงสาวยืนมองตัวเองอยู่ที่หน้ากระจกด้วยความมึนงง เธอจะอ้วนอะไรรวดเร็วขนาดนี้ทั้งที่ไม่ค่อยได้กินเพราะเธอมัวแต่ยุ่งเรื่องเตรียมตัวไปเรียน

"อุ๊บ"

ความเคลือบแคลงใจยังไม่ทันจางหายกับรูปร่างของตัวเองที่เปลี่ยนไป

ร่างบางก็รีบวิ่งตัวปลิวเข้าห้องน้ำไปทั้งที่ยังแต่งตัวไม่เสร็จ

เธออาเจียนออกมาอย่างหนักจนหมดไส้หมดพุงทั้งที่ยังไม่ได้กินอะไรลงไปในท้อง

หญิงสาวถึงกับหน้ามืดเป็นลมแต่ก็ยังฝืนแต่งตัวต่อจนเสร็จ และฝืนลากสังขารไปยังสนามบิน