บทที่12
“ท่านพ่อ ท่านพี่ ทำไมจะมาไม่ให้คนไปบอกก่อนเจ้าคะ” คงเพราะความเคยชินจึงทำให้ตอนนี้ชิงหลันลืมตัวไปว่านางกำลังถูกซงหลิวอุ้มอยู่ ต่างกับซงหลิวที่รู้ตัวแล้ว
“คุณหนูถึงห้องโถงแล้วนั่งรถเข็นไม้ก่อนเถอะขอรับ” ชิงหลันค่อย ๆ ถูกปล่อยให้นั่งลงที่รถเข็นไม้ท่ามกลางสายตาแปลก ๆ จากบิดาและพี่ชาย แต่ชิงหลันกลับไม่ทันสังเกตเลยแม้แต่นิด
“ท่านพ่อไม่ได้เจอท่านพ่อนานข้าคิดถึงท่านพ่อที่สุดเลยเจ้าค่ะ ท่านพี่ธุระเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”
“ข้าขอตัวก่อนนะขอรับ” ซงหลิวที่เห็นว่าครอบครัวกำลังอยู่พร้อมหน้าก็กะจะขอตัวออกไปแต่กลับถูกเรียกเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยวก่อน”
ซงหลิวชะงักทันทีที่ถูกเรียก “ขอรับนายท่านใหญ่”
คนมีอายุมองอีกฝ่ายก่อนจะถอนหายใจหนัก “เจ้าอยู่ที่นี่ก่อน ไม่ต้องไปไหน”
ระหว่างที่ซงหลิวรู้สึกว่าตนโดนหมายหัว คุณหนูของเขาก็กำลังอารมณ์ดีที่ได้เจอท่านพ่อกับท่านพี่ของตน ชายหนุ่มมองรอยยิ้มของหญิงสาวแล้ว
