บทที่13
ระหว่างที่เกิดความอึมครึมในจวนตระกูลอวิ๋นที่ตั้งอยู่ในเมือง เพราะอยู่ดี ๆ นายท่าน และนายท่านใหญ่ทั้งสองก็เกิดห่วงบุตรสาวไม่ยอมกลับพรรคจนทุกคนต้องมาทำงานกันอยู่ที่จวนในเมืองกันหมด
ที่จริงมันก็ไม่ได้เป็นอะไรเพียงแต่สำหรับชิงหลันที่ก่อนหน้านี้เคยชินที่จะมีซงหลิวอยู่กับนางตลอดเวลา ก็ต้องรู้สึกแปลก เมื่อตอนนี้พี่ชายยืมตัวอีกฝ่ายไปและส่งคนอื่นมาช่วยทำงานแทน
“ตรงนี้ถูกไหมเจ้าคะคุณหนู” ชิงหลันพยักหน้า พลางนึกในใจว่าช่วงที่ซงหลิวเป็นคนช่วยงานนาง เขาไม่ต้องนำมาให้นางช่วยตรวจเลยสักนิด
แตกต่างกับคนของพี่ชาย แม้จะพามาช่วยถึงสองคนแต่ก็ยังทำงานสู้ซงหลิวคนเดียวไม่ได้เลย แล้วอีกอย่าง ชิงหลันไม่อยากพูดอย่างนี้หรอก แต่ช่วงนี้นางรู้สึกเหมือนกับตัวเองขี้เกียจ
รถเข็นไม้ที่เคยเข็นได้เองก็ไม่อยากเข็นเสียอย่างนั้น เวลาทำงานไปแล้วรู้สึกคอแห้งก็ไม่มีใครเอาน้ำชามาให้ถ้าไม่เปิดปากถาม ไม่รู้ว่าเมื่อไรพี่ชา
