ฮักจังผู้สาวไทยบ้าน

มารความรัก..

"โอยยย..เบื่อจัง ชั้นมาทำอะไรที่นี่เนี่ยเมื่อไรจะได้กลับบ้านเสียทีหิวข้าวแล้วด้วย"

ขณะที่ธนภพกำลังคิดถึงที่นอนนุ่มๆอยู่บ้านนั้นก็ได้เวลากลางวันพอดีขนมจีนกับจ่อยเดินมาที่ตรงที่เขาอยู่ ขนมจีนถอดเสื้อแขนยาวถอดหมวกฟางออกเนื้อตัวเปียกชุ่มไปทั้งตัวเพราะเหงื่อหน้าแดงเพราะไอความร้อนธนภพจ้องมองเธออย่างอึ้งทึ่งในความสวย

"คนอะไรใช้ความสวยได้เปลืองมากขนาดทำนา

ยังสวย"

**มองอะไรกินข้าว..จ่อยมากินเข่าสวยนำกัน บ่ต้องกลับเฮือนดอก**

(จ่อยมากินข้าวกลางวันด้วยกันไม่ต้องกลับบ้านหรอก)

ทั้งสามคนตั้งวงกินข้าวกลางวันธนภพรู้สึกขัดหูขัดตามากจ่อยกับขนมจีนกินข้าวเหนียวปั้นจิ้มปั้นจิ้มคุยภาษาถิ่นกันหัวเราะคิกคักคิกคักเขาฟังไม่รู้เรื่อง เหมือนไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้นเลย

"เจ้ามาจากกรุงเทพแม่นบ่ผิวพรรณขาวอ๋องต่องมาเฮ็ดหยังม่องนี้หล่ะ"

(คุณมาจากกรุงเทพใช่ไหมผิวพรรณขาวจั๊วมาทำอะไรที่นี่)

**อ่อเพิ้นมาฝึกเฮ็ดนานาน่ะฟังเฮาบ่ฮู้เฮื่องดอกต้องเว้ากลางนำเพิ้น**

(เขามาฝึกทำนาฟังเราไม่รู้เรื่องหรอกต้องพูดภาษากลางกับเขา)

"อ๋อ...อยู่กรุงเทพมีงานทำเยอะแยะทำไมคิดอยากทำนาล่ะ"

"ผมไม่ได้อยากทำนาแต่อยากเปิดคาเฟ่กลางทุ่งนาแต่พ่อไม่ให้งบน่ะนี่คือข้อตกลงว่าถ้าจะทำต้องมาเรียนรู้วิธีทำนาและวิธีอยู่กับคนระแวกนี้"

"มันจะขายได้จั๋งได ขอโทษๆ..มันจะขายให้ใครได้แถวนี้มีแต่ชาวนาจนๆพวกเขาไม่มีกำลังจะซื้อหรอก"

"ผมไม่ได้จะขายให้คนแถวนี้แต่จะขายผ่านโซเชียลมีเดียสมัยนี้ทุกคนชอบสร้างคอนเทนต์กันทั้งนั้นที่ไหนดังไกลขนาดไหนก็ไปผมจะขายให้พวกนั้นแหละแล้วอีกอย่างถ้าถึงฤดูที่ไม่ได้ทำนาคนหนุ่มสาวระแวกนี้จะได้มีรายได้พิเศษจากคาเฟ่ของผมด้วยสนใจมาช่วยผมมั๊ยแต่อีกหนึ่งปีนะ"

"สนใจครับ"

*"อย่าไปเซื่อเพิ้นหลายจะทนได้ซำได่**

(อย่าไปเชื่อเขาจะทนได้เท่าไรกัน)

กินข้าวกลางวันเสร็จแล้วก็พากันแยกย้ายกลับบ้านระหว่างทางที่กลับบ้านธนภพไม่เคยเดินบนพื้นที่ขรุขระและก็เล็กบนคันนามาก่อนเขาจึงเซถลาเกือบจะตกท้องนาเปล่าที่มีแต่น้ำและตมขนมจีนคว้าแขนไว้ทันแต่ตัวเขาใหญ่ผู้หญิงตัวเล็กๆจึงยื้อไว้ไม่ไหว ตกลงไปด้วยกันในโคลนตมที่มีน้ำเนื้อตัวเปรอะเปื้อนหมด ขนมจีนทับอยู่บนร่างใหญ่กำยำของธนภพ สายตาประสานกันโดยบังเอิญนิ่งและนานหัวใจทั้งสองเต้นแข่งกันจนแทบจะทะลุออกมาทักทายกันอยู่ข้างนอกทันใดนั้นเอง มีบางอย่างกระดกขึ้นมาจากเป้าของชายหนุ่มและไปชนตรงขาอ่อนนุ่มๆของหญิงสาว ขนมจีนหน้าแดงหูแดงก่ำไม่รู้ว่าอายหรือตกใจโกรธกันแน่

**เพี๊ยยบ...!**

"โอ๊ยยย"

**ไอ้โรคจิต..ไอ้ลามก..**

"เดี๋ยวสิ..อะไร..ลามก..อะไร..นี่คิดอะไรอยู่น่ะรอเดี๋ยวสิ โอ้ย..อะไรมันอยู่ไนกางเกงเนี่ย..?"

++..ตุ๊บ..อ๊บๆ อ๊บๆ..++

"ไอ้กบบ้าเพราะแกเลยเธอเข้าใจชั้นผิดเลยเดี๋ยวจับต้มแม้งเลย..รอด้วยสิ..รอด้วย.."

**อย่ามาใกล้นะเดินห่างๆไปเลย**

ธนภพพเดินคอตกกลับบ้านเนื้อตัวมอมแมมจนถึงบ้านพ่อคำปัน แม่บัวผันทำอาหารรอแล้วส่วนพ่อคำปันซ่อมรถมอเตอร์ไซค์เก่าอยู่หน้าบ้านทุกคนเห็นสภาพทั้งสองคนต่างหัวเราะขบขัน ธนภพอาบน้ำล้างตัวเสร็จแล้วก็มานั่งกินข้าวพร้อมกันทุกคนธนภพมาช้าสุดเพราะกลิ่นโคลนมันล้างออกยาก

"อื้อหือพี่ภพตัวหอมจัง..."

ข้าวปุ้นน้องชายขนมจีนเด็กวัยรุ่นอายุ15กำลังคะนองสาวอยากมีแฟนตอนนี้กำลังอยากรู้อยากเห็นเรื่องเพศศึกษา สนใจในความหล่อสมาร์ทและกลิ่นตัวหอมของหนุ่มกรุงเทพ

"พูดภาษากลางได้ด้วยเหรอ?"

"วัยรุ่นสมัยนี้ส่วนใหญ่ก็จะพูดกลางทั้งนั้นแหละถ้าพูดกับคนกรุงเทพฯแต่ถ้าพูดกับคนพื้นที่เดียวกันก็พูดภาษาถิ่น.....แล้วเอื้อยเป็นหยังล่ะแก้มแดงเป็นลูกตำลึง..นั่งก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่จากับใครหิวเข่าแฮงบ่"

**นี่ข้าวปุ่นอย่าเว้าอีสานคำกลางคำเพิ้นจะฟังบ่ฮู้เฮื่อง**

(ข้าวปุ้นอย่าพูดอีสานคำกลางคำเดี๋ยวเขาจะฟังไม่รู้เรื่อง)

"พูดอีสานคำไทยคำพอฟังรู้ครับแต่ถ้าอีสานทุกคำฟังไม่รู้เรื่องเลยครับ"

**จั๋งสั้นบ่**(อย่างนั้นเหรอ)

**อีแหม่ข่อยอิ่มแล้วขึ้นเฮือนแล้วเด้อ**

(แม่ชั้นอิมแล้วขึ้นเรือนแล้วนะ)

"แหม่มึงขนมจีนมันเป็นหยังน่ะไปเยิ่งมันนำเด้อเจ็บท้องเจ็บคิงก็บ่ฮู้"

(แม่มึงขนมจีนเป็นอะไรไปดูลูกด้วยนะปวดท้องปวดหัวหรือเปล่า)

พ่อคำปันเป็นห่วงลูกสาวเห็นช่วงนี้ตรากตรำงานในนาหนักหนาพอสมควร ขนมจีนเข้าห้องไปหัวใจของสาวแรกแย้มมันว้าวุ่นพิกลใช่ว่าจะไม่เคยเจอชายใดตอนอยู่กรุงเทพก็มีคนมาจีบเยอะแยะเธอก็ไม่สนใจใครในใจคิดถึงแต่บางอย่างที่มันกระดกกระตุกตรงเป้ากางเกงของธนภพ

"อีหยังหว่า..มันคืออีหยัง..เฮาสวยปานนั้นบ่หรือเพิ้นแอบชอบเฮา แม่นแหล่ว มันสปาร์คเลยทำให้ตื่นตัวหึยยยบักผีบ้า"

(อะไรนะมันคืออะไรเราสวยขนาดนั้นเลยเหรอหรือเขาแอบชอบเราใช่แล้วมันสปาร์คเลยทำให้ตื่นตัว)

ธนภพไม่รู้จะอธิบายยังไงดีเขานั่งคิดจนเกือบสองทุ่ม

"เฮ้อออ.."

"นี่อ้ายๆ..ปุ้นขอคำปรึกษาหน่อยสิ..คือปุ้นแอบรักผู้สาวคนหนึ่งเรียนที่เดียวกันชั้นเดียวกันแต่เธอบ่สนใจปุ้นเลยหาว่าปุ้นทำตัวไรสาระเธอเป็นนักเรียนดีเด่นเรียนเก่งสวยด้วยแอบชอบมานานและไม่กล้าบอกตื่นเต้นทุกครั้งที่เข้าใกล้"

"พี่ไม่เคยจีบสาวน่ะจีบไม่เป็นมีแต่สาวๆน่ะแหละที่เข้ามาจีบพี่"

"บ๊ะ...ฮั่นแหล่ว.."

"แปลว่าอะไร"

"คำอุทานน่ะ"

"สอนหน่อยทำยังไงให้มีสาวๆมาจีบน่ะอ้าย"

"ไม่ต้องทำอะไร..นี่ดมดู...ดูเสื้อผ้าหน้าผมฟันนี่ยิ้มทีสาวใจละลายฟันขาวยิ้มสวย กลิ่นปากสำคัญเกิดถึงเวลาที่จะเข้าด้ายเข้าเข็มมันจะเป็นอุปสรรค"

"ไม่ๆพี่ผมยังไม่นึกถึงขั้นนั้นแค่จีบเฉยๆ"

"นั่นแหละบางทีอารมณ์พาไปต้องเตรียมพร้อมรบเสมอ จูบสำคัญ กลิ่นปากอย่าให้มีพกหมากฝรั่งไว้ตลอดหรือสเปรย์ดับกลิ่นปาก"

"โห..อ้าย..สุดยอดปรมาจารย์งั้นพรุ่งนี้เย็นไปทำให้ปุ้นดูหน่อยอยู่ซื่อๆแล้วผู้สาวมาหา"

"อะไรซื่อๆ"

"เฉยๆ"

**บักปุ้นนอนได้แหล่วมื้ออื่นบ่ไปเฮียนบ่**

(ไอ้ปุ้นนอนได้แล้วพรุ่งนี้ไม่ไปเรียนเหรอ)

"ดุยิ่งกว่าแม่ก็เอื้อยนี่แหละจ่ะ..ไปแล้วพรุ่งนี้พ้อกัน"

"อะไรพ้อกัน"

"เจอกัน"

ขนมจีนแอบมองข้าวปุ้นน้องชายคุยกับธนภพอยู่นานแล้ว..ได้ยินที่ทั้งสองคุยกันนึกหมันไส้จึงแกล้งเรียกขัดจังหวะไปงั้นแหละ ธนภพขึ้นเรือนนอนแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้นขนมจีนเตรียมข้าวปลาอาหารห่อไว้สำหรับมื้อเที่ยง ข้าวปุ้นแต่งตัวลงตามมาติดๆ กลิ่นน้ำหอมโชยมาติดจมูกของขนมจีนจนฉุน

**โอ้ยยยเนาะขิวจนวินแล้วบักห่านี่แหม**

(เหม็นจนเวียนหัวแล้วไอ้ห่า)

"พูดไม่ไพเราะเลยนะเอื้อยคนสวยวันนี้กระผม ข้าวปุ้น น้องหล้าคนหล่อจะไปจีบผู้สาว"

"เออผู้สาวคงฮากใส่นั่นแหล่วขิวจนวิน"

(สาวๆคงอ้วกใส่แน่แล้วฉุนจนปวดหัว)

ธนภพลงตามมา เขาสวมชุดตามคำสั่งของขนมจีนเสื้อเชิ้ตแขนยาวกางเกงยีนขายาวรองเท้าบูท

"ป๊าดโถะ..อ้าย..คือหล่อแท้หว่า "

"นี่บอกว่าเสื้อแขนยาวเก่าๆนี่ถ้ามันเลอะโคลนซักไม่ออกนะ"

"ก็ไม่มีเสื้อเก่านี่นาชั่วมันเดี๋ยวมันก็เก่าเอง"

"ป๊าดโถ่ะ..ทำไมผมใส่เสื้อแบบนี้คือบ่หล่อซำอ้ายหว่า"

**เออ...ไปไป...ไปโรงเรียนได้แล้วมาอวยกันอยู่นั่นแหละ คุณก็ไปทำนาหรือไปเดินแบบน้ำหอมนี่ไม่ต่างจากบักปุ้นเลยไปสายแล้ว"

ทั้งคู่เดินไปที่นาแปลงเดิมมีเนื้อที่กว่าร้อยไร่หลายวันกว่าจะเสร็จมีคนงานที่พ่อคำปันมาลงช่วยหลายสิบคน ขนมจีนรีบเดินจ้ำเอาจ้ำเอาไม่กล้าอยู่ใกล้ธนภพ ส่วนธนภพก็คิดว่าขนมจีนโกรธเรื่องเมื่อวานก็ยิ่งวิ่งตาม ขนมจีนหยุดกระทันหันเขาชนเธอเกือบหน้าคมำ ธนภพดึงเธอไว้ทันเขารวบร่างบางไว้ไม่ให้ล้ม ชาวบ้านแถวนั้นที่กำลังลงนากันอยู่ก็ตะโกนแซวจนขนมจีนอายหน้าแดง

"หล้า..ผู้บ่าวบ่..คือหล่อแท้ มื้อนี้จะได้เฮ็ดนาบ่ น้อ..อย่าไปแอบเซิ้งกันเด้อ"

(แฟนใช่มั้ยหล่อจังวันนี้จะได้ทำนากันหรือเปล่าอย่าแอบพรอดรักกันนะ)

**ปากขิวซำฮูขี้..เจ้าเคยบ่เซิ้งกันในนาเคยบ่บักห่านี่**

(ปากเหม็นเหมือนตูดมึงเคยเหรอเคยพรอดรักกันในนาไอ้ห่า)

**เพราะคุณเลยไปไกลๆเลย**

"อ้าวก็คุณหยุดเดินทำไมล่ะผมกลัวคุณจะล้มนี่ช่วยก็ผิดโอ๊ย..เนาะ"

**ถึงแล้วลงแหมะ**

"อะไรคือแหมะ"

**ลงสิ..อย่าถามเยอะรีบลงไปแล้วก็ทำแบบที่ทำให้ดูเมื่อวานน่ะ**

"มันเดินยากน่ะมันติดโคลนน่ะครับ"

**โอ๊ยยยเนาะ..ท้องนาค่ะไม่ใช่ถนนคอนกรีตจะได้เดินสะดวกสบายมานี่จะดำให้ดูทิ่มลงไปแบบนี้ค่อยไปก้าวถอยหลังไปแบบนี้ทำได้มั๊ยให้มันตรงแถวให้เป็นระเบียบด้วย**

ธนภพเรียนรู้การทำนาจากขนมจีนข้างๆกัน ความเหนื่อยและความลำบากรวมทั้งกลิ่นโคลมตมเขาก็ไม่ได้สนใจสายตาธนภพจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าขาวนวลถึงแม้จะเอาผ้ามาปิดบังแดดไว้ก็ยังดูสวย อากับกิริยาที่เขาแสดงออกมานั้นอยู่ในสายตาของจ่อยตลอด ขณะที่เขากำลังมีความสุขอยู่จ่อยก๋เข้ามาแทรก

"ไปพักเถอะเดี๋ยวข่อยซ่อยฝึกให้คุณภพเอง"

ธนภพไม่พอใจมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้พอไม่มีแรงบันดาลใจจากขนมจีนเขาก็รู้สึกไม่ค่อยสนุกกับการทำนาสักเท่าไรเลยคิดๆ ว่าเมื่อไรจะเสร็จสักทีเมื่อไรจะเย็นสักทีอยากไปเที่ยวกับข้าวปั้นแล้ว

"นี่คุณชอบขนมจีนใช่ไหม แต่คงยากหน่อยนะขนมจีนเธอเกลียดคนกรุงเทพไปอยู่กรุงเทพตั้งหลายปียังไม่เคยมีแฟนเลยล้มเลิกเถอะถ้าคิดจะทำอะไรอยู่ผมเตือนคุณแล้วนะ"

"ผมชอบความท้าทายยิ่งยากยิ่งชอบ"

สายตาทั้งคู่จ้องกันเขม็งถ้าเป็นการ์ตูนก็จะเห็นประกายไฟของดวงตาทั้งคู่ปะทะกันดังเปรี๊ยะๆ

วันนี้ทั้งวันดำนาเสร็จหมดแล้ว ธนภพรู้สึกโล่งใจพรุ่งนี้สบายสักทีอะไรแค่ทำวันเดียวก็เสร็จแล้ว

"เย้..เสร็จแล้วพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมาใช่มั้ย?"

**ใครบอกพรุ้งนี้ไปใช้แรงช่วยบ้านเอื้อยลำเจียก..มะรืนไปใช้แรงบ้านอาสมปอง วันต่อๆไปก็ไปใช้แรงให้นาของคนที่มาช่วยเราวันนี้ไง**

"อ้าวคนพวกนี้ไม่ได้จ้างเขามาหรอกหรือ?"

**ใครเขาจ้างกันเขาลงแรงช่วยกันพอถึงเก็บเกี่ยวก็ช่วยกันแบบนี้ไม่มีจ้างกันนอกจากบางคนที่เขาไม่มีที่นาเขาก็จะมารับจ้างแต่คนส่วนใหญ่ระแวกนี้มีนากันทั้งนั้นพรุ่งนี้ไปต่อบ้านเอื้อยลำเจียกถ้าไม่ไหวก็กลับกรุงเทพฯไปซะชิวๆขิวขี้หน้า**

"คอยดูนะจะจับทำเมียให้เข็ดผู้หญิงสวยใจร้าย"

**อะไรบ่นอะไร เมียๆ..**

"เปล่าบอกว่าเมื่อยจังเลยกลับบ้านกันเถอะ"

ธนภพรีบกลับบ้านเพราะวันนี้มีนัดเขาอาบน้ำแต่งตัวหล่อ ข้าวปุ้นเด็กหนุ่มดีอกดีใจจะได้จีบสาวครั้งแรกได้เรียนรู้จากปรมาจารย์ ข้าวปั้นขับมอเตอร์ไซค์เก่าของพ่อพาธนภพไปเที่ยวตลาดนัดแถวบ้านสาวๆแค่เห็นธนภพเดินมาก็ตะลึงงันเดินกันไม่ถูกมองมาทางเดียวกันหมด

"อ้ายๆ..หล่อจริงหล่อจัง ผู้สาวงี้กรุ้มกริ่มๆกันพลอยให้ปุ้นดูหล่อไปด้วยพี่ทำไงเขาถึงจะมาหาเราล่ะทำไวเขาถึงจะมาขอเบอร์เรา"

"อยู่เฉยๆหล่อๆเดี๋ยวก็มา 5..4..3..2..1..."

"อ้ายขอเบอร์หน่อย.."

หญิงสาววัยรุ่นอายุประมาณ17-18เดินมาขอเบอร์ธนภพสร้างความตื่นเต้นให้กับข้าวปุ้นหนุ่มน้อยด้อยประสบการณ์ ราว7-8คนมีมาขแต่เบอร์โทรของธนภพไม่มีใครมาขอเบอร์ข้าวปุ้นเลย

"อ้ายๆไม่เห็นว่าจะมีใครมาขอเบอร์ผมเลยอ้ายน่ะบดบังความหล่อของผม...อ้ายๆ..คนนั้นคนนั้นผู้สาวผมทำยังไงทำยังไงดีมาแล้วมาแล้ว"

"ใจเย็นๆอย่าลนลานขรึมไว้ทำขรึมเข้าไว้..เดินมาหาแล้ว"

**ข้าวปุ้นนี่ใครนะหล่อจัง...ไม่เคยเห็นเลย**

"เชอะ..อ้ายเขยข่อยมีหยัง..."

**พูดดีๆก็ได้..เออเราว่าจะชวนไปดูหนังน่ะพาไปหน่อยนะ**

"จริงเปล่าเนี่ยคิดยังไงถึงชวนปุ้นล่ะ"

**เออก็ชวนแพรวาแล้วแพรวาไม่ว่างน่ะ ไปเป็นเพื่อนหน่อยไม่ได้เหรอ?*"

"ที่แท้เราเป็นแค่ตัวสำรองนี่เอง..ไม่..ไม่ไปเป็นเพื่อนหรอก"

**อ้าว..งั้นก็ไปคนเดียวก็ได้เชอะ**

"ใครบอกว่าจะไม่ไปล่ะ..ไม่ไปเป็นเพื่อนนะแต่จะไปเป็นแฟนได้ปะล่ะ"

**ไอ้บ้า..พรุ้งนี้หลังเลิกเรียนมารับด้วยจะรออยู่บ้าน**

"ผู้สาวข้าวปุ้นชื่ออะไรน่ะ?"

"ชื่อข้าวจี่"

"เออเหมาะกันดีชื่อเหมือนกันเลย"

"ไม่เหมือนข้าวจี่คือข้าวเหนียวเอามาย่างไฟ.. ข้าวปุ้นกับขนมจีนสิเหมือนกัน"

"เหมือนกันตรงไหนอ่านก็ไม่เหมือนกัน"

"เหมือนสิความหมายเหมือนกันข้าวปุ้นคือขนมจีน"

"อ๋อ..พึ่งรู้นะนี่..กลับกันยังหิวข้าวแล้ว"

"ไปครับไปเพราะน้ำปรุงเสน่ของอ้ายแน่ๆเลยข้าวจี่ถึงมาชวนไปดูหนังไปนำกันบ่"

"บ่..เอ้ยไม่ไปดูสภาพรถมอเตอร์ไซค์เก่าคันนี้ก่อนเถอะจะไปถึงได้แค่ไหน"

"อย่าดูถูกบักห่างนี่นะมันอยู่กับพ่อมายี่สิบปีได้แล้วมั้งก่อนจะจีบแม่อีกบักห้างนี่แหละที่พาแม่ไปเที่ยวสมัยนั้น.......ถึงบ้านแล้วปะกินข้าวแลงกันดีกว่า"

เย็นมากแล้วทุกคนไม่รอกินกันหมดแล้วเหลือสองหนุ่มนั่งกินข้าวกันหัวเราะคิกคักดูสนิทสนมกันเกินจนขนมจีนหมันไส้

**เชอะ..ไปจีบสาวนำกันกลับมาพากันม่วนแท้**

สองหนุ่มกินข้าวเย็นเสร็จแล้วก็เข้านอนข้าวปุ้นนอนฝันหวานอยากให้ถึงพรุ้งนี้เร็วๆส่วนธนภพไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ เลยเพราะวันนี้เหนื่อยมากจนแทบจะถอดใจ แต่เจาก็ไม่ท้อถอยถ้าพ่อยอมให้เงินลงทุนเขาจะได้อยู่ที่นี่กับสาวที่เขาหมายปองขนมจีนคือแรงบันดาลใจที่จะให้ธนภพอยู่ที่นี่อย่างอดทนได้ถึงหนึ่งปี

ฮือออ...อาาา ...ภพขา..ขนมจีนไม่..ไม่..

"เฮ้ยยยย..โถ่เอ้ย..ฝันไปน่ะเองบ้าจริง นี่เราหมกมุ่นขนาดนี้เลยเหรอเอาวะยังไงขนมจีนก็เป็นเมียเราแล้วในฝันก็ยังดีคริคริ ปกติไม่เคยฝันแบบนี้เลยสงสัยไม่ได้ปลดปล่อยหลายวัน จะทนได้มั๊ยเนี่ย"

เหมือนทุกวันขนมจีนเตรียมตัวห่อข้าว แล้วก็พาธนภพไปนาวันนี้ไปใช้แรงให้บ้านเอื้อยลำเจียก คนสอนธนภพก็คนเดิมไอ้จ่อยมารความรักก็้างขวางคอของธนภพ จ้องตาเขม่นกันทุกวันเพราะเขารักผู้หญิงคนเดียวกัน ทำงานไปจ้องตากันไป ธนภพเหงื่อไหลไคลย้อย ร้อนก็ร้อนเหนื่อยก็เหนื่อย

**จ่อยๆมาพักแหมะ..เดี๋ยวข่อยลงไปเบิ่งเพิ้นเองกะได่**

(จ่อยมาพักสิเดี๋ยวฉันไปดูเขาเองก็ได้)

"บ่เป็นหยังข่อยดูเพิ้นกะได่เจ้าไปซอยทางอื่นพุ้น"

(ไม่เป็นไรผมดูเขาให้ก็ได้เธอไปช่วยทางนู้น)

จ่อยคือก้างชิ้นใหญ่ไม่ปล่อยโอกาสให้ธนภพได้ใกล้ขนมจีนเลยธนภพเริ่มโมโหจึงพูดกับจ่อยว่า

"ถึงตอนทำงานจะไม่ได้อยู่ใกล้กันแต่กลับบ้านเรานอนเรือนเดียวกันพลันสายตาก็จ้องกันเขม็งอีกแล้ว

"เบิ่งแนมตากันอยู่ซั่นเป็นปลากัดท้องตะโดนแหล่ว ซอยกันเฮ็ดเวียกแหมจะเสร็จบ่ละซั่น"

(จ้องตากันอยู่นั่นเป็นปลากัดท้องตั้งนานแล้วช่วยกันทำงานสิจะเสร็จไหมล่ะนั่น)

"ขนมจีนไม่มีทางชอบคุณแน่..."

"ก็ไม่แน่นะ..น้ำตาลใกล้มดใครหรือจะอดใจได้ผมหล่อนะรึว่าไม่ใช่..สาวๆที่ไหนได้อยู่ใกล้ก็ใจละลายทั้งนั้นแหละขนมจีนก็ไม่น่าจะยากถ้าผมจะจีบ"

"ข้ามศพผมไปก่อนเถอะ...คุณอย่าหวังผมจะขวางให้ถึงที่สุด"

"แอบรักเธอแล้วเคยบอกเธอรึเปล่าที่เธอดีด้วยเพราะเห็นเป็นเพื่อนแค่นั้นแต่ถ้าสารภาพถ้าเธอคิดแค่เพื่อนความเป็นเพื่อนจะไม่เหมือนเดิมนะคิดให้ดีๆแต่สำหรับผมไม่ได้เป็นเพื่อนถ้าผมสารภาพถ้าเธอไม่ชอบผมผมก็ไม่เสียอะไรแต่คุณระวังเสียเพื่อนนะ"

ได้ผลคำขู่ของธนภพทำให้จ่อยคิดหนักการฝึกงานวันที่สองของธนภพลุล่วงไปด้วยไม่ดีสักเท่าไรอุปสรรคเยอะโดยเฉพาะเรื่องความรัก เรื่องงานไม่ต้องพูดถึงถอดใจตั้งแต่ถึงท้องนาแล้วแต่ที่ธนภพยังสู้ต่อเพราะขนมจีนเขาจะต้องพิชิตใจผู้สาวไทยบ้านคนนี้ให้ได้