Elif’ten
İşittiklerimle hala kursağımda hissettiğim hap, ateş topuna dönmüş gibi içimi yaka yaka ilerlerken ağlamamak için tırnaklarımı avuç içlerime geçirdim.
Öfkem Azad'a değil, kendimeydi.
Ne demeye şaşırıyor, neye üzülüyordum ki ben! Kimdim de kendimi insan yerine koyuyordum...
Daha ilk sabahımızda, hakkımdaki fikirlerini yüzüme açık açık söylemiştim.
Azad’ın gözünde altı üstü bir çift meme ve kalçadan başka bir anlamım olmadığını unutup durmak benim aptallığımdı.
İki öptü, sevdi, bebeğim dedi diye kendimi bir şey zannetmiştim, o da bir güzel ki olduğumu hatırlatıvermişti.
Dün gece varımı yoğumu ellerine teslim ettikten sonra ayak basılan yere düşmüş hapı yutturması da bir şey değildi. İstediğini kolayca aldığı değersiz biriydim.
Rüzgarına kapılarak savrulup kim bilir daha ne k
