หนูเลือกอะไรไม่ได้หรอก
2710 Words
“วาด เดี๋ยวพวกกูข้ามไปซื้อน้ำ มึงเอาไรปะ”
“เอาน้ำแดงแก้วหนึ่ง”
“โอเค เดี๋ยวมานะ”
“จ้า”
“วาด กลับบ้านยังไง เมฆไปส่งไหม”
“ไม่เป็นไร เมฆกลับเลย วันนี้พ่อกับแม่เรามารับเหมือนเดิม”
“งั้นเดี๋ยวเมฆนั่งรอเป็นเพื่อน”
ฉันพยักหน้าแล้วเมฆก็จอดบิ๊กไบค์แล้วก็มานั่งข้างๆ ก่อนจะถามฉันขึ้นมา
“พ่อวาดดุจริงๆ ไหม”
“หึหึ แล้วเมฆเคยเห็นเมฆว่าพ่อเราดุจริงไหม”
“หึหึ น่าจะจริงนะ ของขวัญชิ้นนี้พิเศษกว่าทุกปีที่เมฆเคยให้มา วาดอย่าลืมเปิดดูนะ”
ฉันยิ้มให้เมฆก่อนจะมองมาที่กล่องของขวัญที่มีกระดาษห่อสีหวานๆ ห่อกล่องอยู่ ฉันเลยยิ้มก่อนจะหันกลับไปมองเมฆพร้อมกับยิ้มให้
“จ้า เดี๋ยวกลับไปวาดจะแกะเลย เมฆอย่าไปเตะบอลจนลืมมากินหมูกระทะบ้านเรานะ”
“วันนี้วันเกิดวาดเมฆงดเตะบอล เดี๋ยวเมฆอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบไปหาเลย”
“คิกๆ โอเคๆ วาดรออยู่บ้านนะ”
“ครับ”
Rrrrr~~
ฉันนั่งคุยกับเมฆอยู่แป๊บหนึ่งคุณพ่อฉันก็โทรเข้ามา ฉันเลยกดรับสาย
“ค่ะพ่อ”
[ตอนนี้พ่อกำลังจะถึงหน้าโรงเรียนแล้วนะลูก หนูนั่งรอที่เดิมใช่ไหม]
“ใช่ค่ะพ่อ”
[โอเค เดี๋ยวเจอกันนะลูก]
“จ้า”
ฉันกดวางสายก่อนจะหันมาหาเมฆที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วก็บอกให้เมฆรีบไปก่อน เพราะพ่อฉันค่อนข้างจะหวงลูกสาวอะ ขนาดเพื่อนยังให้ฉันคบแต่เพื่อนผู้หญิงเลย
“พ่อแม่เราใกล้ถึงแล้วแหละ เมฆกลับบ้านเลยก็ได้ ขอบใจที่นั่งอยู่เป็นเพื่อนเรานะ”
“ครับ งั้นเดี๋ยวเจอกันที่บ้านวาดนะ”
“จ้า ขับรถดีๆ นะ”
“ครับผม”
ฉันยกมือบ๊ายบายเมฆแล้วก็นั่งรอคุณพ่ออยู่หน้าโรงเรียน แล้วในขณะที่นั่งอยู่ก็เห็นแมวตัวหนึ่ง ตัวอ้วน น่ารักน่าเอ็นดูมาก สีดำ ดำไปทั้งตัวเลย แล้วน้องก็กำลังจะข้ามถนน คือถ้าแมวไปเองไม่น่าจะรอด อุ้มไปส่งอีกฝั่งน่าจะปลอดภัยกว่า พอจังหวะที่รถมันโล่งเลยรีบเดินมาหาน้อง แต่น้องก็วิ่งหนี ฉันเลยเดินไปอีกก้าวจากนั้นเหมือนอะไรมันมาชนแรงๆ ถามว่าเจ็บไหม มันไม่เจ็บนะ แต่คือมันตกใจเสียง
ตู้ม!!!
“ทำไมเรานั่งอยู่ตรงนี้ แต่ตรงนั้นเหมือนเราเลยวะ รถชนคนเหรอ”
ฉันมองไปที่ถนนแล้วก็เห็นรถพ่วงชนเข้ากับกำแพงแล้วก็มีร่างผู้หญิงคนหนึ่งนอนคว่ำหน้าเลือดเต็มไปหมด นักเรียนแล้วก็คุณครูที่อยู่แถวนั้นก็รีบวิ่งมาดู ฉันเลยเดินไปกับไทยมุงกับเขานั่นแหละ อีกอย่างตอนนี้ลูกแมวก็ไม่อยู่แล้ว น่าจะตกใจวิ่งไปแล้วแหละ
“ทำไม ทำไมเหมือนเราจัง ไอ้ฝน ไอ้หญิง มีคนโดนรถชน”
ฉันหันไปเห็นเพื่อนตัวเองเลยรีบหันไปพูดกับเพื่อน แต่เพื่อนฉันทำไมไม่เห็นฉันวะ แล้วสิ่งที่หน้าแปลกคือ ฉันเห็นเหมือนพระเกจิอยู่บนหัวเพื่อนฉันเลยอะ
“นี่เรามีเซ้นส์เหรอเนี่ย หรือว่าจะตาฝาด มึง ไอ้ฝน ไอ้หญิง พวกมึงแกล้งไม่เห็นกูปะเนี่ย คุณพ่อ คุณแม่ มีรถชนคนด้วยค่ะ น่ากลัวมาก”
“พี่ๆ พี่ไปดูที ว่านไม่กล้าไป”
“อืมๆ ใจเย็นๆ ก่อนนะ”
ฉันขมวดคิ้วมองคุณพ่อกับคุณแม่ คือตอนนี้เหมือนทุกคนไม่เห็นฉันเลยอะ แล้วตอนนี้รถร่วมก็พาวิ่งมาหลายคันมากก่อนจะเห็นเมฆจอดรถแล้วก็รีบวิ่งมา แต่จุดพีคคือเมฆวิ่งผ่านตัวฉันไปเลยอะ มันๆ มันทะลุ หรือว่า ฉันเลยหันไปมองร่างผู้หญิงที่นอนอยู่บนถนน พอเดินเข้าไปใกล้ๆ คือๆ ตัวฉันนอนคว่ำหน้า เลือดเต็มตัวไปหมดเลย แล้วสภาพมันเละมากอะ ฉันที่กำลังตกใจไม่มีสติ เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนไม่ได้ตั้งตัว แล้วฉันก็เห็นผู้ชายร่างกายกำยำใส่ชุดสีดำ เหมือนจะเป็นชุดสูทแต่ก็ไม่ใช่ แต่หน้านิ่งๆ แล้วประโยคต่อมาก็คือ
“ตอนนี้เจ้าได้เสียชีวิตลงแล้ว หมดอายุขัยแล้ว เรามาบอก ภายใน 3 วัน 7 วัน เราจะมารับเจ้าไป ตอนนี้เจ้าไปเก็บรอยเท้าและกลับบ้านของเจ้าไป หากมีพระมาเชิญดวงวิญญาณเจ้าจงไปตามเสียงเรียก จงมีสติ จิตอย่าได้ผูกอยู่ตรงนี้”
“หนู หนูตายแล้วเหรอคะ หนูเพิ่งไปช่วยแมว”
ฉันเงยหน้าแล้วก็ร้องไห้ออกมา คือมันเร็วไปหมดเลย บางคนเขาพร้อมตายเขาก็จะมีสติ แต่ฉันกลัวตายอะ ฉันยังไม่อยากตาย ฉันไม่พร้อม ฉันร้องไห้แล้วก็อ้อนวอนผู้ชายตรงหน้าทันที แล้วก็มองไปที่คุณพ่อกับคุณแม่แล้วมันยิ่งบีบหัวใจ เพราะท่านกอดกันร้องไห้ เพื่อนฉันทุกคนก็ร้องไห้ ตัวฉันเองก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“อึก พาหนูกลับไปหน่อยนะคะ หนูยังไม่อยากตาย หนูอยากดูแลพ่อกับแม่ หนูจะเป็นคนดีค่ะ หนูจะเป็นเด็กดี หนูจะไม่ดื้อ หนูอยากกลับไป”
“ยมราช”
ฉันยกมือไหว้แล้วก็กำลังอ้อนวอนผู้ชายหน้าดุๆ ตรงหน้า แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวเหมือนกัน หน้าเหมือนกันปรากฎตัวขึ้น แล้วฉันก็เหมือนโดนค้อนทุบอีกครั้งหลังจากได้ยิน
“มีอะไรหรือ เรากำลังมาบอกดวงวิญญาณว่าอย่าคิดหนี แล้วก็ให้คำแนะนำ”
“เราจะบอกว่า เจ้าล็อกเป้าหมายผิดคน งานนี้เจ้าทำพลาด”
“ห๊ะ จะเป็นไปได้ยังไง เราตรวจสอบชื่อสกุลดีแล้วไม่ใช่หรือ”
“นามสกุลเขากับคนที่เจ้าต้องเอาไปต่างกันแค่ ส.เสือ ตัวเดียว”
อ้าว ฉันตายฟรี มันไม่ใช่ความผิดฉันเลยนะ แล้วฉันตายไปแล้วอะ ไม่ได้ ฉันจะไม่ตาย แล้วตอนนี้ฉันเห็นวิญญาณเต็มไปหมด ทั้งเสื้อผ้าแบบปัจจุบันและเสื้อผ้าแบบสมัยก่อน บางคนเหมือนใช้ชีวิตตามปกติก็มี บางคนก็ติดตามคนที่ยืนดูเหตุการณ์ แล้วก็จะมีพลังของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แล้วใครที่นับถืออะไรฉันเห็นได้เลยอะ แต่อยู่ใกล้พระก็ไม่ได้ร้อนนะ ทุกอย่างปกติมากๆ แต่ตอนนี้ต้องรีบหาทางเข้าร่างตัวเองก่อน เหมือนในละคร มันจะเป็นยังไงก็ดีกว่าตายไปแบบนี้อะ
“แล้วคุณจะรับผิดชอบหนูยังไง คุณบอกวิธีเข้าไปในร่างให้หนูหน่อย”
“ร่างมันเละเกินกว่าที่เจ้าจะกลับไปได้”
“อึก มันไม่ใช่ความผิดหนูเลย หนูกำลังทำความดีด้วย คนทำความดีแต่ต้องมาตายฟรีแบบนี้เหรอ อึก ที่บ้านเขาก็กำลังรอหนู อึก หนูกำลังฉลองวันเกิด อึก หนูพลาดอะไรไปตั้งหลายอย่าง หนูไม่ยอมอะ”
“ตอนนี้มีอีกดวงวิญญาณหนึ่งที่เขาต้องไป เราจะสลับร่างไหม พาเจ้าหนูคนนี้ไปส่งที่นั่น”
“เราต้องขอโทษด้วย ตอนนี้มีวิญญาณดวงหนึ่งที่ต้องไป เจ้าเข้าไปอยู่ในร่างนั้นแทน เจ้าจะตอบตกลงหรือไม่”
“แล้วหนูจะตายไหม ไม่ใช่ไปอยู่ในนั้นอีกสองวันก็ตายอีก อึก แบบนั้นหนูไม่เอานะ”
“เจ้าเป็นเจ้าของร่างนั้นและสามารถใช้ได้จนหมดอายุขัย เพราะ วัน เดือน และปีเกิดของเขาตรงกับเจ้าพอดี เวลาเกิดก็ตรงกัน”
“สวยเหมือนหนูไหม”
“คล้ายเจ้า”
“งั้นหนูไป หนูไม่อยากตาย”
“งั้นไปเลย”
“หนูอยากขอเวลาล่ำลาพ่อกับแม่”
“เกรงว่าจะไม่ทัน เพราะตอนนี้ทางนั้นกำลังจะออกจากร่างแล้ว ถ้าไปช้าทุกคนอาจจะเห็นว่าร่างนั้นเสียชีวิตแล้ว ถ้าเจ้าไปไม่ทันเข้าร่างนั้น เจ้าอาจจะต้องวนเวียนอยู่แบบนี้ เพราะเจ้าตายก่อนอายุขัย”
“อึก อือ คุณใจร้ายมากๆ เลย”
“ข้าว่าต่อเวลาให้นางหน่อยเถิด ให้แม่หนูนี่ได้ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวเพิ่มสักหน่อย”
“อืมๆ งั้นอีกสามวันเราจะมารับไปนะ เราขยายเวลาให้ได้เท่านี้”
“อึก หนูเลือกอะไรไม่ได้หรอก หนูโกรธคุณมาก”
“เราจะชดเชยให้อย่างดีที่สุด เราสัญญา”
“อึกๆ ยัยวาด หนูได้ยินเสียงแม่ไหมลูก หนูต้องตื่นมานะลูก”
พอพูดจบผู้ชายสองคนนั้นก็หายไป ส่วนฉันก็ยังยืนอยู่ที่เดิมแล้วก็เดินไปใกล้ๆ คุณพ่อกับคุณแม่ที่กอดกันร้องไห้ ฉันก็ยิ่งร้องหนักกว่าเดิม จากนั้นก็ได้ยินเสียงของเจ้าหน้าที่กู้ภัยที่อยู่ในบริเวณนั้นหันมาบอกคุณพ่อคุณแม่
“เสียใจด้วยนะครับ ทางเราไม่สามารถยื้อชีวิตน้องเอาไว้ได้ครับ เดี๋ยวทางเราขออนุญาตส่งน้องไปที่โรงพยาบาลก่อนนะครับ ทางครอบครัวจะได้ดำเนินพิธีทางศาสนา”
“ฮื่อๆ ยัยวาด ไหนเราบอกว่าเราเก่งไงลูก ทำไมแค่นี้เราไม่ฟื้นมาหาแม่ อึกๆ”
“วาดยังไม่ได้เห็นของขวัญของเมฆเลยนะ จะไม่ตื่นมาดูของขวัญที่เมฆตั้งใจให้หน่อยเหรอ”
“อึกๆ ฮื่อๆ ทำไมต้องเป็นฉันด้วย”
ฉันร้องไห้แล้วก็เอามือเช็ดน้ำตาของตัวเอง แล้วหลังจากนั้นเขาก็เคลียร์พื้นที่ ฉันก็เลยตัดสินใจตามคุณพ่อคุณแม่ไป เพราะฉันก็ไม่อยากอยู่ตรงนี้ ฉันอยากกลับบ้าน มันใช้มือเปิดประตูไม่ได้แต่มันทะลุเข้าไปนั่งในรถได้ แล้วรังสีของยันต์ที่คุณพ่อเอามาก็ดูร้อนแรงอยู่นะ ฉันเลยยกมือแล้วก็กล่าวบอกสิ่งศักดิ์ในรถ
“สิ่งศักดิ์สิทธิ์คะ หนูเป็นลูกสาวของแม่ว่านกับพ่อเก่ง หนูอยากกลับบ้าน ขอหนูนั่งในรถไปด้วยนะคะ”
ฉันพูดจบรังสีนั้นก็หายไปตลอดระยะทางฉันก็ไม่อยากสนใจอะไรข้างทาง เพราะฉันก็กลัว ผีบางตัวก็น่ากลัว ใช่ตอนนี้ฉันเป็นผีที่กลัวผี จากนั้นคุณพ่อก็โทรบอกที่บ้านให้ไปจองศาลา ส่วนคุณพ่อคุณแม่ เพื่อนฉันก็มารับศพที่โรงพยาบาล แล้วตอนนี้ก็มาถึงวัดเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็ร้องไห้ ฉันที่นั่งอยู่ก็ร้องไห้มากกว่าเดิม พอพระสวดฉันก็นั่งประนมมือฟังพระสวดแล้วพอคุณพ่อคุณแม่กลับบ้านฉันก็กลับด้วย แล้วดีที่คุณแม่บอกกล่าวเจ้าที่เจ้าทางฉันเลยเข้าบ้านมาได้ แล้วก็เป็นแบบนี้แหละ ทุกวัน ถ้าคุณพ่อคุณคุณแม่ไปวัดฉันก็ไปด้วย ถ้าท่านกลับบ้านฉันก็กลับมาที่บ้าน แล้วก็ร้องไห้ทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ไม่ร้องไห้เลย พี่สาวฉันก็กลับมาร่วมงานด้วย อืม วันนี้ก็เหมือนเดิมอีกเช่นเคย มันเศร้าอะ ฉันนั่งอยู่ข้างหน้ารูปของตัวเองมองคนทุกคนที่มาจุดธูปเคารพศพ ทั้งแขกทั้งคนในครอบครัว ก่อนจะเห็นเมฆกับเพื่อนในห้องของตัวเองเดินมาแล้วในมือก็ถือตุ๊กตาหมีสีขาวมาคนละตัวแล้วก็เอาตุ๊กตามาวางไว้ด้านหน้า จากนั้นเมฆก็จุดธูปแล้วก็พูดกับฉันเบาๆ ซึ่งเพื่อนฉันกับเมฆก็มางานทุกวัน
“วาด วันนี้เมฆกับเพื่อนมาหาวาดเหมือนทุกวันเลยนะ”
“อึก แล้ววันนี้พวกฉันมีเพลงจะมาร้องให้แกด้วย เสียงพวกฉันมันอาจจะไม่เพราะเท่านักร้องของโรงเรียนเหมือนแกนะ แต่ก็ช่วยไม่ได้ แกไม่อยู่ร้องเองก็ทนฟังเสียงเพี้ยนๆ ของพวกฉันแล้วกัน”
“ฮึ อึก อืม แกไม่ยอมตื่นก็ทนหนวกหูไปแล้วกัน”
“อึก ฉันรักพวกแกจังเลย”
ฉันมองเพื่อนแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง คือมองแล้วมิตรภาพมันก็ชัดขึ้นมาอะ เคยทำอะไรมาด้วยกัน เข้าค่ายด้วยกัน ทำกิจกรรมโรงเรียนด้วยกัน แล้วพอได้ยินเพื่อนร้องไห้มันยิ่งเศร้ามากเลยอะ
เดินจับมือกัน
ทุกข์สุขด้วยกัน
หัวเราะร้องไห้ด้วยกันมานานเท่าไหร่
ฉันไม่เคยลืมจากใจ
วันที่เรายิ้ม
วันที่ทะเลาะ
ภาพวันและคืนเหล่านั้นจะยังงดงามไม่เคยเปลี่ยนไป
ยังคงเป็นดั่งเหมือนกับเมื่อวาน
อยู่ในส่วนลึกความทรงจำ
แต่ต่างกันแค่เพียงในตอนนี้
ฉันนั้นไม่ได้มีเธออยู่ข้างข้าง
เหมือนวันที่เราเคยเดินข้ามผ่าน
ทุกทุกสิ่ง
ทุกทุกอย่างมาด้วยกัน
นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด
แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นสั้น
ที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน
เพราะเธอ….
“ไม่ว่าแกจะอยู่ที่ไหน แกจะเป็นเพื่อนของพวกฉันเสมอนะไอ้วาด”
“อึก อืม พวกฉันรักแกนะ”
ฉันปาดน้ำตาแล้วก็ยิ้มก่อนจะตอบเพื่อนกลับไป ทั้งๆ ที่เพื่อนไม่ได้ยิน แต่ฉันก็คิดว่าเพื่อนจะรู้สึกได้อะ
“ฉันก็รักพวกแกทุกคนเลยนะ”
พอเพื่อนฉันทยอยไปนั่งที่เก้าอี้ บางคนก็ช่วยเสริฟน้ำ ตอนนี้ก็เหลือแต่เมฆคนเดียวที่ยังอยู่ จากนั้นเมฆก็นั่งลงแล้วก็วางตุ๊กตาแล้วก็กล่องของขวัญวันเกิดที่เมฆให้ฉันพร้อมกับพูดออกมาเบาๆ โดยที่น้ำตาของเมฆก็ไหลออกมาเหมือนกัน ส่วนฉันตอนนี้ยังไหลไม่หยุดเลย
“วาด เมฆตั้งใจบวชให้วาดด้วยนะ เมฆลาครูเรียบร้อยแล้ว สำหรับเมฆ วาดเป็นผู้หญิงที่สวยแล้วก็น่ารักมากสำหรับเมฆเสมอ แล้วไม่ว่าวาดจะได้ยินหรือไม่ก็ตาม เมฆอยากจะบอกวาดว่า ในชีวิตนี้ของเมฆ ไม่มีผู้หญิงคนไหนมาแทนวาดได้เลย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหน ชีวิตจะเป็นยังไงต่อไป วาดจะเป็นคนแรกที่เมฆคิดถึงและเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เมฆจะไม่ลืม ชาตินี้ใจร้ายกับเราทั้งคู่จังเลยวาดว่าไหม เราโตมาด้วยกันแต่ไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยกัน ถ้าคนข้างบนเค้าใจดีเมฆอยากให้เขาได้ยินว่าเมฆอยากอยู่ข้างๆ วาด มีอนาคตด้วยกัน มีลูกด้วยกัน แล้วถ้ามีวันนั้น ไม่ว่าจะเป็นชาติไหนสักชาติที่เราได้เจอกัน จิตของเมฆขอสัญญาต่อหน้าวาดว่า เมฆจะรักและดูแลวาดให้ดีที่สุดเท่าที่เมฆจะทำได้ ถ้าวาดไม่เบื่อรอ วาดอยู่รอเมฆก่อนนะ รอเมฆแล้วเราไปพร้อมกัน แล้ววาดไม่ต้องห่วง เมฆจะคอยดูคุณแม่ คุณพ่อ ของวาด แทนวาดเอง เมฆรักวาดนะครับ”
“เมฆ อึก วาดก็รักเมฆนะ”
“เรามารับเจ้าตามสัญญา ได้เวลาแล้ว”
“พ่อขา แม่ขา ทุกคนขา อึก หนูขอบคุณที่เลี้ยงหนูมาจนถึงวันนี้ หนูรักทุกคนนะคะ ไม่ว่าจะชาติหน้าหรือชาติไหน ขอให้หนูมีโอกาสเกิดมาเจอคุณพ่อแล้วก็ไดุ้ณแม่อีก ให้หนูมีโอกาสตอบแทนพระคุณคุณพ่อคุณแม่บ้างนะคะ พวกแกด้วยนะ ขอบคุณที่ทำให้ฉันมีมิตรภาพดีๆ ในชาตินี้ ไม่ว่าวาดจะไปอยู่ที่ไหน วาดก็จะไม่ลืมทุกคนนะคะ เมฆ เมฆก็จะเป็นคนที่วาดไม่ลืมเมฆนะ ไม่ว่าวาดจะไปอยู่ที่ไหน เมฆก็จะอยู่ในใจวาดตลอด”
“ไปเถิด”
ฉันมองทุกคนก่อนจะหันมาบอกยมทูตที่ทำงานผิดพลาดด้วยแววตาไม่พอใจและพูดออกไป มือก็เช็ดน้ำตาไปด้วย
“ท่านต้องชดเชยให้หนูด้วย ท่านผิด”
“เรารับปาก เจ้าจะมีที่เก็บสมบัติส่วนตัว และครอบครัวนี้ สามีจะรักเจ้ามาก”
“ห๊ะ!!”
- Writer
