แม่เหรอ?
2114 Words
พรึ่บ!
“มาม๊าครับ มาม๊า น้องร้องแล้วครับ”
“แงๆ แวๆ”
ฉันเหมือนถูกกระชากขึ้นมาแรงๆ แล้วก็สะดุ้งตื่นขึ้นมามันเหมือนเห็นเป็นเพดานบ้าน แล้วก็มีเสียงเด็กร้อง เสียงเด็ก ฉันหันมองไปทางเตียงเห็นเด็กทารกคนหนึ่ง ตัวไม่อ้วนมาก แต่ก็ไม่ผอมมาก ผิวขาว นอนร้องไห้แล้วก็ยกแขนยกขาไปมา จากนั้นก็ได้ยินเสียงผู้หญิงลอยขึ้นมาในอากาศ
“ฉันฝากพวกเขาทั้งสองคนที ฉันเป็นแม่ที่ไม่ดี ฝากเธอดูแลเขาหน่อยนะ”
“ม๊าครับ ม๊าให้น้องกินนมไหมครับ อาม่าบอกว่านมม๊ามีประโยชน์ให้น้องกินนมของม๊าครับ ป๊าทำงานคนเดียว สงสารป๊าครับ”
ฉันมองเด็กตัวน้อยแต่ด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่มันยังไม่หมดไปฉันเลยร้องไห้ออกมา แล้วเด็กตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างเตียงก็รีบเหยียบกล่องไม้ที่วางอยู่ข้างเตียงแล้วก็พาตัวเองขึ้นมาบนเตียงก่อนจะกอดฉันไว้แล้วก็ร้องไห้ตามออกมา
“อึก มาม๊าร้องไห้ทำไมครับ มาม๊าไม่ต้องร้องนะครับ”
ฉันกอดเด็กตัวเล็กก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนักอยู่สักพัก พอมันเหมือนได้ระบายความเสียใจตอนนี้ฉันมาอยู่ในร่างใหม่แล้วเหรอ ถ้าฉันได้ยินไม่ผิดเด็กคนนี้เรียกฉันว่าม๊า แปลว่า
“แม่เหรอ?”
“อึก ม๊าครับ มาม๊าไม่ต้องร้องไห้นะครับ เดี๋ยวภพจะไปตามอาม่ามาให้ครับ”
“ครับ อึก”
ฉันยิ้มแล้วก็พยักหน้าตอบเด็กกับเด็กผู้ชายตัวน้อยที่ฉายแววหล่อตั้งแต่เด็กเลย หน้าตาก็น่ารักมาก ผิวขาวๆ เนียนๆ แต่ผอมแห้งไปหน่อย เด็กๆ ต้องตัวอ้วนๆ สิ ถึงจะน่ารัก ฉันใช้มือเช็ดน้ำตาออกจากแก้มน้อยๆ ของเด็กตัวเล็ก จากนั้นเด็กตัวน้อยก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง
“อาม่าครับ อึก”
“อาภพ! ลื้อร้องไห้ทำไม ม๊าลื้อตีลื้อเรื่องที่ลื้อมาหาอาม่ากับอากงอีกแล้วเหรอ ไหนบอกอาม่ามาสิ ม๊าลื้อมันจะเกินไปแล้วมั้ง”
“อึก เปล่าครับ มาม๊าร้องไห้ครับ”
“หื้อ ลื้อไปดูอีหน่อยเถอะ”
“อืม เฮียดูลูกค้าด้วยล่ะ”
“อืมๆ”
“ไป อาเด่นภพ ไปกับหาม๊าลื้อกับอาม่า”
“ครับ”
“อ้าว อาซิ้ม ลูกสะใภ้คนเล็กของลื้อยังไม่ตื่นเหรอ”
“ม๊าตื่นแล้วครับ ม๊าดูน้อง”
“อีเป็นแม่ลูกอ่อน ร่างกายก็อ่อนเพลีย ลื้อก็เคยเลี้ยงลูกเล็กน่าจะเข้าใจนะอาเล้ง”
“ฮึ อาเล้ง ม๊าฉันก็แบบนี้แหละ เข้าข้างสะใภ้สี่ตลอด ทุกวันนี้สะใภ้สี่อีจะขี่คอม๊าอยู่แล้ว”
“อาปิ่น ลื้อเลี้ยงลูกไปซะ อาทอง ลื้อดูแลเมียลื้อให้ดี คำพูดจาของเมียลื้อม๊าไม่ค่อยจะชอบ”
“ครับม๊า”
ฉันเช็ดน้ำตาแล้วก็หันมามองเด็กทารกตัวน้อยที่ตอนนี้ก็ยังร้องไห้อยู่ แต่ถ้าอุ้มแล้วเด็กจะตกหรือเปล่าวะ แล้วทำไมมันดูไม่ทันสมัยเหมือนบ้านฉันเลย มันดูเหมือนย้อนยุคงั้นแหละฉันมองไปรอบๆ ห้อง คือของที่อยู่ในนี้บ่งบอกเลยว่าฐานะคงจะไม่ธรรมดา แต่มันจะอธิบายยังไงดี บรรยากาศมันไม่เหมือนบ้านเราอะ คิดถึงทุกคนจัง
“แงๆ อึก แงๆ”
“ไอหย่า อาวาด ลื้อปล่อยให้ลูกร้องไห้หน้าดำหน้าแดงขนาดนี้ได้ยังไง โอ๋ๆ ลูกหิวนมลื้อก็เอานมให้ลูกกินสิ ใจคอลื้อจะให้ลูกกินนมที่ซื้ออย่างเดียวเลยหรือไง น้ำนมลื้อก็ไหลเยอะแยะ กลัวจะนมยานแต่ลูกจะตายอยู่แล้ว ลื้อนี่มันยังไงกัน แล้วลื้อเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”
ฉันหันไปมองผู้หญิงที่อายุน่าจะเท่าแม่ฉันได้แล้วแหละ ตัวเล็กๆ แต่เป็นคนจีนเลยเลยแหละ หน้าตาผิวพรรณคือใช่เลย ใส่กางเกงสีเลือดหมูยาวถึงหน้าแข้งแล้วก็ใส่เสื้อคอจีน ลวดลายก็พิมพ์ลายจีน ฉันเลยยิ้มก่อนจะยกมือไหว้แล้วก็รีบบอกกับท่าน คือก่อนหน้านี้จะยังไงก็ช่างมันเถอะ ฉันก็ฉัน เขาก็เขา ชีวิตต้องดำเนินไป จะให้ฉันเป็นเหมือนเจ้าของร่างเดิมทุกอย่างมันก็ไม่ใช่อะ อ่อ แล้วเข้าของร่างนี้ชื่อ เหมือนวาด ชื่อคล้ายฉัน เจ้าของร่างเป็นลูกคนมีเงินเหมือนกัน ที่บ้านตามใจ แล้วก็ให้แต่งงานเพราะมีหน้ามีตา แล้วความจำก็อีกส่วนหนึ่งมันเห็นภาพหมดอะ ลูกขอเงินไม่ค่อยให้ งานบ้านไม่ทำ เอาเงินไปตัดเสื้อผ้าแล้วก็ซื้อเครื่องสำอาง ชอบแต่งตัว ต่อจากนี้ก็ต้องเป็นในแบบที่ฉันตัดสินใจเองละ ฉันเลยเช็ดน้ำตาออกจากหน้า แล้วก็ตอบม๊ากลับไปพร้อมกับยกมือไหว้ทักทายท่าน
“อึก มาม๊า สวัสดีค่ะ คือน้ำนมของวาดไหล แต่วาดไม่กล้าอุ้มลูก กลัวลูกตก ม๊าสอนวาดหน่อยนะคะ”
“ลื้อนี่นะ มันเกินคำบรรยากาศจริงๆ มีลูกสองคนยังบอกว่าตัวเองอุ้มไม่เป็น ทำแบบนี้ ค่อยๆ อุ้มลูกขึ้นมา มืออีกข้างลื้อก็เปิดเสื้อแล้วก็จับเสื้อไว้”
ฉันอุ้มเด็กตัวน้อยขึ้นมาแล้วก็เปิดนมให้กิน ตอนแรกมันเหมือนจะปวดบริเวณหน้าอกทั้งสองข้างของตัวเอง แต่ตอนนี้คือโล่งแล้วอะ ไม่ปวดเหมือนตอนแรก จากนั้นก็ได้ยินเสียงของม๊าพูดขึ้นมาแล้วก็ส่งถุงของมาให้
“เอานี่ ที่ปั๊มนมที่ลื้ออยากได้ แล้วก็ไม่ต้องบอกใครล่ะว่าม๊าเป็นคนซื้อมาให้ลื้อ บ้านอื่นเขาซื้อกันเอง แล้วถ้าอยู่ในบ้านแล้วมันเครียดลื้อก็เดินไปเล่นที่ร้านได้ ถึงแม้ลื้อจะแยกออกมาแล้ว ลื้อจะเดินไปเล่นก็ไม่มีใครว่าลื้อหรอก”
“ขอบคุณค่ะมาม๊า”
“อืม มีอะไรก็เดินไปที่ร้าน ม๊าจะไปขายของ อาภพ ลื้อไม่ต้องทำงานบ้านตามที่แม่ลื้อบอกล่ะ”
“ครับอาม่า”
“เออ แล้วอาสี่ส่งจดหมายมาหาลื้อบ้างไหม”
ฉันทบทวนความคิดอีกฝั่งหนึ่งแล้วก็เหมือนว่าจะไม่มีนะ ฉันเลยส่ายศีรษะแล้วก็ตอบม๊ากลับไป
“ไม่นะคะม๊า”
“ผัวไม่ส่งมาลื้อก็ส่งไปหาผัวบ้างสิ”
“ค่ะม๊า”
“แล้วอาภพจะไปโรงเรียนได้แล้ว ลื้อจะให้ลูกเรียนไหม ไอ้ความคิดที่จะไม่ให้ลูกเรียนเพราะกลัวเสียเงินลื้อเลิกคิดไปเลยนะ ถ้าไม่ส่งอั๊วส่งหลานอั๊วได้”
“วาดจะให้ลูกเรียนค่ะม๊า เดี๋ยววาดอาจจะฝากลูกคนเล็กไว้กับม๊าแล้วก็พาน้องภพไปซื้อเสื้อผ้าแล้วก็อุปกรณ์การเรียนค่ะ”
“อืม มีอะไรก็เดินไปหาอั๊วที่ร้านแล้วกัน ลื้อก็หยุดร้องได้แล้ว”
“ค่ะ”
พอคุณแม่เดินออกไปเจ้าเด็กตัวเล็กที่ชื่อเด่นภพก็ขึ้นมาบนเตียงก่อนจะถามฉันออกมาด้วยสีหน้าแปลกใจผสมกับแววตาที่ดีใจอย่างเห็นได้ชัด
“มาม๊าจะให้ผมไปเรียนจริงๆ เหรอครับ”
“ใช่แล้วครับ แล้วลูกอยากไปเรียนไหมล่ะ”
“อยากครับ”
“ถ้าลูกอยากไป ก็ต้องตั้งใจเรียนนะ ถ้าหนูตั้งใจเรียน หนูจะเรียนสูงแค่ไหนม๊ากับป๊าก็ส่งหนูไหว”
พรึ่บ!
“อึก มาม๊าจริงๆ เหรอครับ”
ฉันมองเด็กตัวเล็กที่กอดที่เอวแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองฉัน ส่วนคนที่กำลังกินนมอยู่ก็มองหน้าฉันเหมือนกัน มันอาจจะเร็ว แต่เราก็ต้องทำให้ดีที่สุด อีกอย่างเด็กๆ ก็น่ารัก น่าเอ็นดูอะ แค่เห็นก็แพ้ความน่ารักแล้ว
“จริงๆ สิครับ ต่อไปม๊าจะดูแลหนูกับน้องให้ดีนะ ให้ทุกคนอิจฉาหนูไปเลยดีไหม”
“ผมรักมาม๊าครับ”
“มาม๊าก็รักหนู เรามาเริ่มกันใหม่นะ”
“ครับ แล้วมาม๊าเจ็บเหรอครับ มาม๊าถึงร้องไห้”
ฉันยิ้มให้เด็กตัวเล็กที่ตัวแค่นี้แต่รู้จักใส่ใจคนรอบข้างแล้วนะ แล้วลูกน่ารักขนาดนี้ ก่อนฉันจะเข้าร่างแม่ตัวจริงยังตีลูกแล้วก็ดุลูกเรื่องที่ลูกแอบไปหาอากงอาม่าของตัวเองที่ร้านขายของอยู่เลย ฉันเลยยิ้มก่อนจะตอบเจ้าตัวเล็กกลับไป
“เปล่าครับลูก มาม๊าแค่ฝันร้าย”
“มาม๊ายังโกรธภพอยู่ไหมครับ ต่อไปภพจะไม่แอบมาม๊าไปหาอากงกับอาม่าแล้วครับ มาม๊าอย่าโกรธภพเลยนะครับ”
“ภพครับ ต่อไปนี้หนูไปหาอากงกับอาม่าได้ตลอดเลยนะลูก มาม๊าจะไม่โกรธ แล้วก็ไม่ตีหนูแล้วนะครับ”
“จริงๆ เหรอครับมาม๊า มาม๊าใจดีจังครับ”
“ครับ”
หลังจากฉันให้นมเจ้าตัวเล็กเสร็จแล้วก็พากันมาอาบน้ำ อาบให้เจ้าตัวเล็กก่อน แล้วก็คนโต จากนั้นก็แต่งตัวให้เด็กๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาหลังจากเห็นสภาพที่เด็กๆ อยู่ คือเสื้อผ้าน่ารักๆ ของลูกไม่ค่อยจะมีเลยอะ สภาพแต่ละชุด โทษนะ บางตัวผ้าขี้ริ้วบ้านฉันยังดูดีกว่าอีกอะ ฉันเลยเลือกอันไหนที่พอจะใส่ได้ก็เอามาใส่ให้เด็กๆ อันไหนที่มันเก่าเกินจะเยียวยาก็เก็บทิ้ง แล้วในจังหวะที่ฉันกำลังทิ้งลูกชายคนโตก็วิ่งเข้ามาหาฉันอย่างเร็ว แล้วหน้าตาก็น่าสงสารจนฉันจะร้องไห้ตามอะ
“ม๊าครับ ทำไมมาม๊าทิ้งเสื้อผ้าของภพกับน้องล่ะครับ”
“เสื้อผ้าของภพมันเก่าขนาดนี้แล้วนะลูก เดี๋ยวม๊าซื้อชุดใหม่ให้ภพกับน้องหลายๆ ชุดดีไหม งั้นเดี๋ยวม๊าเอาน้องไปฝากอาม่า แล้วพาภพไปซื้อของดีกว่า”
“จริงๆ เหรอครับ”
“จริงสิครับ”
“แล้วมาม๊าจะมีเงินเหรอครับ มาม๊าบอกว่าไม่มีเงิน”
อ้าว สรุปเจ้าของร่างจะมีเงินหรือเปล่าวะเนี่ย ไหนลองนึกดูสิว่ามีหรือไม่มี อ่อ แล้วข้อดีคือ ฉันสามารถนึกเรื่องราวต่างๆ ของเจ้าของร่างเดิมได้หมดทุกอย่างเลยจ่ะ ฉันนั่งอยู่กับตัวเองแล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าจริงๆ แล้วผู้หญิงคนนี้มีเงินเยอะมาก อยู่ในกระเป๋าในตู้เสื้อผ้า เพราะสามีของเธอส่งเงินมาให้ทุกบาททุกสตางค์ของทุกเดือนเพื่อให้เธอดูแลลูก แต่พอลูกขอเงินไปกินขนมเธอก็จะบอกว่าไม่มี แต่เอาเงินนั้นไปซื้อของแต่งตัวให้ตัวเอง ฉันเลยส่ายศีรษะไปมาก่อนจะพึมพำออกมากับตัวเองเบาๆ
“ว่าละ ทำไมถึงพูดว่าเป็นแม่ที่ไม่ดี ก็ใจดำจริงๆ นั่นแหละ ม๊ามีเงินครับลูก เงินของป๊าที่ส่งมาให้ เดี๋ยวม๊าไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน ภพดูน้องให้ม๊าหน่อยนะ ถ้าน้องร้องภพก็เอาขวดนมให้น้องกินก่อนนะลูก”
“ครับม๊า”
ฉันใช้มือลูบศีรษะของเด็กตัวเล็กเบาๆ จากนั้นก็พาตัวเองเข้ามาในห้องน้ำ แปรงสีฟันก็เอาอันใหม่ เพราะเจ้าของร่างนางซื้อทิ้งไว้อันสองอัน แต่ฉันก็ยังติดใจอยู่นะ ว่าตอนนี้ฉันอยู่ พ.ศ.ที่เท่าไหร่ หรือฉันอยู่ที่ไหนในประเทศไทย เพราะการออกแบบผงซักฟอกก็คลาสสิคแบบสุดๆ แล้วไม่ได้เป็นห่อแบบที่เราเคยใช้กันอะ เป็นกล่องสี่เหลี่ยม สีกล่องเป็นสีแดงสีเดียวแล้วตัวหนังสือก็ใหญ่มาก เป็นชื่อยี่ห้อนั่นแหละ จากนั้นฉันก็อาบน้ำสระผม พอเสร็จเรียบร้อยก็เช็ดตัวแล้วก็แต่งตัวในห้องน้ำ แล้วสิ่งควรจะมีเลยคือ
“ต้องทำห้องแต่งตัวซะละ”
ฉันแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยใช้ผ้าขนหนูโพกศีรษะออกมาจากนั้นก็เดินมาที่โต๊ะกระจก ก่อนจะเห็นร่างที่ฉันมาอยู่
“อือหื้อ โคตรสวย สัดส่วนคือจึ้งมากแม่ แต่ทำไมแอบคล้ายเราจังวะ ไม่เหมือนแฝด แต่ก็เหมือนพี่น้องกันมากอะ คิดแล้วก็ขนลุก พ่อคะ แม่คะ ทุกคนคะ วาดอยู่ทางนี้จะรักษาตัวเองให้ดี วาดกำลังเริ่มชีวิตใหม่ ขอให้ทุกคนเป็นกำลังใจให้วาดด้วยนะคะ ขอให้พรของพ่อกับแม่คอยปกปักรักษาวาดด้วยนะคะ”
- Writer
