“เสี่ยวเฮย เงียบ” ทันทีที่ได้รับคำสั่งเจ้าสุนัขตัวใหญ่ก็เงียบเสียง มันเข้าไปแอบอยู่ในหีบไม้ที่เปิดทิ้งไว้โดยมีเจ้าของเอาผ้ามาคลุม ส่วนตัวชายหนุ่มรีบวางร่างอ้อนแอ้นลงแล้วจับจูงไปนั่งใต้โต๊ะทำงานแถวมุมห้อง สองร่างขดงอเพื่อให้อยู่ในนั้นได้
“เอ่อ ท่านคือคุณชายหยวนใช่รึไม่เจ้าคะ” เสียงหวานกระซิบถามระยะประชิด ลมหายใจร้อนรินรดข้างใบหูของคนตัวโต ฟู่หวาอยู่ในท่าที่แผ่นหลังแนบไปกับหน้าท้องหนั่นแน่น รวมถึงก้นงอนที่นั่งทับตักแกร่ง ดังนั้นยามเอ่ยวาจาจึงต้องแหงนหน้าจนจมูกแทบชนกับแก้มสากอยู่รอมร่อ ถึงอย่างนั้นสิ่งแรกที่ออกจากปากนางคือการยืนยันตัวตนของบุรุษผู้นี้
ดวงตาคมหลุบมองโฉมสะคราญที่ไม่ได้มีท่าทีหวั่นวิตกใดทั้งที่เผชิญสถานการณ์อันตราย เขาหยักหน้ารับเป็นเชิงตอบรับทั้งยังเอานิ้วชี้แตะริมฝีปากตนเองเพื่อส่งสัญญาณว่าอย่าเพิ่งคุยกัน นั่นทำให้คู่สนทนากระพริบตาปริบ ๆ
‘นี่ข้ากำลังอยู่ในเส้นเรื่องของนิยายเ
