บนโต๊ะอาหารไม่มีบทสนทนาใดๆ ต่อจากนั้น เราต่างเงียบ อาหารมื้อแรกในบ้านหลังใหญ่ที่ไม่คุ้นเคยมันช่างฝืดคอเรียกได้ว่ากล่ำกลืนกินก็ได้ ไม่ใช่เพราะรสชาติแย่แต่เพราะมีคนตัวสูงนั่งร่วมโต๊ะด้วยต่างหาก
หลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็เตรียมตัวขึ้นห้อง แต่ยังไม่ทันจะได้เดินขึ้นบันไดเสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นมาซะก่อน ทำให้ต้องหยุดชะงัก
“รีบร้อนจังเลยนะ”
“ก็…ง่วงแล้ว”
“หืม เธอนอนเวลานี้?”
“อะ อื้อ”
“หนึ่งทุ่มเนี่ยนะ?” หัวคิ้วหนาขมวดชนกันหลังได้ฟังคำตอบ แน่นอนว่าฉันโกหก ถึงจะเตรียมใจมาดีแล้วแต่พอคิดถึงสิ่งที่เขาเคยทำมันก็รู้สึกไม่พร้อมขึ้นมาซะอย่างนั้น
“วันนี้เพลียๆ น่ะ”
“เธอดูรนๆ นะ”
“ปะ….เปล่า”
“หึ” เขากระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทางของฉัน ก่อนจะคว้าแขนมาโอบเอวแล้วดึงให้แนบชิดกับตัวพร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ “คืนนี้เตรียมตัวไว้ให้ดี…เพราะฉันคงไม่ปล่อยให้เธอนอนง่ายๆ”
….เฮือก ถึงกับต้องลอบกลืนน้ำล
