วุ่นรักทายาทมหาเศรษฐี

ตอนที่11.ถ้าอยากได้ฉันจนตัวสั่น เดี๋ยวฉันจัดให้

มัดมุกพยายามขยับถอยหนี เพราะสถานการณ์ตลอดนี้ไม่ดีเอาเสียเลย เธอเคยคิดว่าเวลาจะช่วยให้โทสะในใจของกล้าตะวันลดลง ที่ไหนได้เธอเข้าใจผิด ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ตะกอนในใจของกล้าตะวันก็ยิ่งทับถมมากขึ้น

“เชื่อมุกเถอะนะคะ คุณทำแบบนี้ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้” มัดมุกพยายามกล่อม ทั้งที่ตอนนี้เธอกลัวจนตัวสั่นไปหมด

“ใครบอกเธอ ว่าฉันต้องการเปลี่ยน” กล้าตะวันยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะค่อยๆ โน้มตัวลงไปใกล้มัดมุกเพิ่มขึ้นอีกหน่อย

“มุกหายใจไม่ออก” มัดมุกพึมพำ พลางเบี่ยงใบหน้าหลบปลายจมูกของกล้าตะวันที่เฉียวผิวแก้มของเธอไปมา กล้าตะวันรั้งเอวบางเข้ามาใกล้ตัวเองมากขึ้นอีกหน่อย

“อุ่ย!” มัดมุกสะดุ้ง

“อย่าพยายามเลย มารยาของเธอใช้กับฉันไม่ได้ผลหรอก” กล้าตะวันพึมพำเสียงแข็ง ผิวหน้ากระด้างของเขายิ่งทำให้มัดมุกเสียใจมากขึ้น ผู้ชายที่เคยสดใสขี้เล่นหายไปแทบไม่เหลือเค้าเดิม ตอนนี้กล้าตะวันเป็นผู้ชายกระด้างที่มีแววตาไม่ต่างอะไรกับมีดโกน

“เอ่อ...” มัดมุกพูดไม่ออก เธอไม่มีข้อแก้ตัว เพราะต่อให้เธอพยายามอธิบาย เวลานี้กล้าตะวันก็ไม่คิดจะฟัง ในหัวของเขาเต็มไม่ด้วยความเกลียด และมองเธอในแง่ลบไปเสียแล้ว

แต่แล้ว...ลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดหน้าผากโหนกก็ทำให้มัดมุกรู้สึกแปลกๆ เธอขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัว

“เธอตัวหอมไม่เปลี่ยนเลยนะ” กล้าตะวันเผลอตัวชม หลังสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ระเหยออกมาจากร่างกายมัดมุกเข้าไปเต็มปอด

มัดมุกหน้าแดงซ่าน “คุณตะวันคะ ปล่อยมุกไปเถอะค่ะ” มัดมุกวิงวอน บอกพลางแกะมือของกล้าตะวันออกจากลำแขนของเธอ

“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย” คนที่รับรู้อาการต่อต้านถามเสียงห้วน

ตอนที่12.ความจริงที่ตีเข้ากลางแสกหน้า

“เธอคิดว่าใครจะเข้ามาช่วยเธอหะมุก?”

การที่กล้าตะวันกล้าถามออกไปแบบนั้น เพราะเขารู้ดี ทัพทองกับคิมหันต์จะไม่มีทางเข้ามาขัดขวางเขา สองคนนั้นจะช่วยกันพิมนาราให้ด้วย ดังนั้นเขามีเวลาสามสิบนาทีสำหรับการเผด็จศึกมัดมุกครั้งนี้

มัดมุกผงะ!! ดวงตาเบิก เธอพลาด!! พลาดเพราะสะเพร่า ไม่คิดถึงความปลอดภัยของตัวเองเลย เธอเผลอติดกับเขาเข้าจนได้ กล้าตะวันเจ้าเล่ห์ทำไมเธอจะไม่รู้ แต่ไม่คิดว่าเขาจะกล้าวางแผนตลบหลังเธอได้ในช่วงเวลาสั้นๆ เช่นนี้

“อย่าทำบ้าๆ นะ มุกไม่มีทางยอมคุณง่ายๆ หรอกค่ะ”

เธอขู่ฟ่อ...เดินถอยหลังไปเรื่อยๆ แม้จะรู้ว่าทางรอดของตัวเองริบหรี่เต็มที แต่จะให้ยอมง่ายๆ ก็ไม่ใช่เธอนะสิ

“พูดบ่อยไปแล้วนะมุกไอ้คำว่า ‘อย่า’ เนี้ยะ ถามจริงเคยทำได้เหรอ หากฉันเอาจริง”

กล้าตะวันสืบเท้าเข้าใกล้ เขาถามคำถามที่มัดมุกรู้คำตอบดี เธอไม่เคยชนะเขา หากกล้าตะวันเอาจริง

“คุณทำแบบนี้กับมุกไม่ได้นะคะ”

แม้ไม่มีทางรอด แต่มัดมุกก็ยังขู่ฟ่อเหมือนเดิม หากทำท่ากลัวลนลานกล้าตะวันคงจะได้ใจ

“คนข้างนอกนั่น.จะไม่มีทางเข้ามาขวางทางฉันหรอก.....ช่างมันเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ใช่ผู้ชายดีอะไร เลวเพิ่มอีกนิดคงจะไม่เป็นไร”

กล้าตะวันไหวไหล่ เขาไม่เคยแสร้งทำตัวเป็นคนดี เมื่อเป็นคนดีร้อยเปอร์เซ็นต์มันไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นมา ลองเป็นคนเลวดูบ้างเผื่อมันจะมีอะไรดีขึ้นบ้าง

“มุกไม่มีทางเป็นเหยื่อความสนุกของคุณหรอกค่ะ คุณพอใจแค่นี้เองเหรอคะ ต่อให้มุกแปดเปื้อนเพราะคุณ คุณก็ได้แค่ความสะใจเท่านั้นแหละค่ะ”

มัดมุกตะโกนเสียงแหบ!! เธอจะเป็นอย่างไรก็ช่าง หากช่วยให้ความแค้นในใจของกล้าตะวันลดลง

“เธอคิดว่าฉันกระเดือกเธอลงเหรอมุก...ให้ตายเถอะ แค่คิดฉันก็ขยะแขยงจนขนลุกแล้ว ฉันเกลียดเธอ!! ฉันไม่แตะเธอหรอกน่า”

กล้าตะวันพูดเสียงห้วน เขาสาปส่งมัดมุกตั้งแต่เมื่อแปดปีก่อน วันที่เธอเฉดหัวเขาทิ้ง คือวันที่สิ้นสุดความรู้สึกดีๆ ต่อกัน

“ก็ดีค่ะ...เกลียดมุกให้มากๆ นะคะ คุณจะได้ปล่อยมุกไป”

มัดมุกพยักหน้าหงึกหงัก ยอมรับความชิงชังนั่น เธอถอนใจด้วยความโล่งอก หากกล้าตะวันรังเกียจเธอขนาดนั้น เธอก็คงมีทางรอด

“ปล่อย...ใครบอกเธอ ว่าฉันจะปล่อยเธอ”

หัวคิ้วเลิกขึ้นสูง เขายิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์เจ้ากล

มัดมุกอ้าปากเหวอ!! ทางรอดที่เห็นริบหรี่เมื่อสักครู่ปิดฉับลงมาทันที

“อ้าว...ก็คุณพูดเมื่อสักครู่ไงคะ เอาไงแน่นคะ... มุกเริ่มงงกับคุณแล้วนะ”

มัดมุกแหวเสียงขุ่น เขากลับกลอกพูดวกไปวนมา...เธอเริ่มงง

“ฉันเกลียดเธอ แต่เธอเป็นข้อยกเว้นมุก เพราะฉันจะยอมลงไปในอาจมพร้อมกับเธอ”

กล้าตะวันตอบแบบกวนโทสะ เขาสืบเท้าเข้าใกล้มัดมุกอีกนิด จนมัดมุกต้องกระโจนหนี

“อะไรของคุณ? เกลียดมุกต่อไปเถอะค่ะ เกลียดจนตายเลยยิ่งดี”

มัดมุกกระถดถอยหลังพร้อมกับพูด เธอสับสนไปหมด ปากเขาบอกว่าเกลียดๆ แต่พอเธอเผลอ กล้าตะวันมักจะถือโอกาสลวนลามเธอตลอด

“ฉันจะ ‘เอา’ เธอไง”

กล้าตะวันเกลียดเธอเข้าไส้ แต่เขากลับอยากได้เธอ มัดมุกกวาดตามองประตู มันอยู่ไกลเกินกว่าเธอจะไปถึง หากต้องวิ่งผ่านกล้าตะวันไป เธอพยายามหาตัวช่วยแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มี ห้องพักในรีสอร์ตนี่ไม่ได้กว้างอะไร แต่ที่น่าห่วงคือ มันเป็นห้องพักที่สร้างอยู่ห่างๆ กัน แทบไม่มีผู้เข้าพักคนไหนสนใจกันเลย มัดมุกสูดลมหายใจลึกๆ สิ่งแรกที่เธอควรทำ... คือทำยังไงก็ได้ให้กล้าตะวันหลบให้พ้นประตู แต่จะทำยังไงล่ะ

“มีผู้หญิงสวยๆ ข้างนอกนั่นสนใจที่จะขึ้นเตียงกับคุณเยอะแยะ มาสนใจอะไรกับผู้หญิงที่คุณเกลียดอย่างมุกด้วย”

มัดมุกต่อปากต่อคำกับกล้าตะวันเพื่อประวิงเวลา และมองหาช่องทางหนี

“ฉันแค่อยากได้เธอ” กล้าตะวันพูดหน้าตาย

คำพูดของกล้าตะวันเล่นเอามัดมุกสะอึก!! เธอไม่เคยคิดว่าคนอย่างเขาจะฝังหัวขนาดนี้ เขาทำท่าเหมือนหากไม่ได้ตัวเธอเพื่อชะล้างความเกลียดในใจ เขาจะไม่มีทางอยู่รอด กล้าตะวันไม่ได้หน้ามืดจนตั้งใจจะปล้ำเธอหน้าด้านๆ ความจริงแล้ว เขาตั้งใจทำเช่นนั้นเพื่อลบความคั่งแค้นในใจ

“คุณมันบ้า!!” มัดมุกหลุดปากด่ากล้าตะวันออกไปด้วยความฉุนเฉียว เธอทนเก็บเอาไว้ในใจไม่ไหวแล้วจริงๆ อยากจะร้องกรี๊ดๆ ด้วยซ้ำ แต่หน้าสิ่วหน้าขวาน มันทำแบบนั้นไม่ได้

“เธอควรรู้นานแล้ว”

กล้าตะวันตอบหน้าตาย เขายอมเป็นคนบ้า

สติมัดมุกแทบกระเจิง เธอเกือบกระโจนใส่เขาเพื่อจัดกำราบเขา แต่ฉุกใจทัน!! เพราะหากเธอกระโดดใส่กล้าตะวันจริงๆ เธอคงถูกเขา ล็อกเอาไว้แน่ๆ เมื่อเขาจ้องรอโอกาสอยู่แล้ว

“แน่ใจนะคะหากคุณได้ในสิ่งที่คุณต้องการแล้ว คุณจะยอมปล่อยมุกไปจริงๆ”

เธอกับเขามีเรื่องติดค้างกันอยู่

หากเธอยอมลงให้ บางทีเธออาจมองคนอื่นได้บ้าง อย่างน้อยก็ช่วยชดเชยความรู้สึกดีๆ ที่เสียไปแล้วของเขา หรืออีกในหนึ่ง เธอจะเก็บความทรงจำครั้งนี้ไว้ สำหรับเยียวยาตัวเองในอนาคต

“เธอคงไม่ได้หวังให้ฉันหลงใหลเธออีกครั้งหรอกนะ”

กล้าตะวันถามกลับ เขายอมรับ เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับมัดมุก หล่อนทำให้เขากระชุ่มกระชวย มีความสุขจนอยากแบ่งปันความรู้สึกนั้นให้มัดมุกด้วย แม้หล่อนจะไม่อยากรับไว้เพราะเจตนาของมัดมุกคือการกอบโกย

“คุณมันบ้า”

“ฉันไม่เคยบอกนะว่าฉันเป็นคนดี”

กล้าตะวันตอบหน้าตาย เขากระโจนรวบตัวมัดมุก เมื่อกะระยะแล้วไม่มีทางพลาด

“ว้าย!!” โครม!!

มัดมุกร้องเสียงหลง เธอถูกรวบกอดไว้ด้วยมือของผู้ชายตัวใหญ่ เขากดเธอจนล้มลงบนเบาะหนังนุ่มบนโซฟาตัวใหญ่ ถูกตรึงไว้ด้วยร่างกายใหญ่ยักษ์ที่คร่อมทับเธอไว้ทั้งตัว

“อย่าทำบ้าๆ นะคะคุณตะวัน คุณจะเสียใจภายหลัง!!”