ตอนที่9.ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

1548 Words

“ก็ไม่ได้หัวเราะเยาะมึงไอ้ตะวัน กูแค่ขำ มึงเสียเวลาไปเปล่าๆ แปดปี สุดท้ายแล้ว...” คิมหันต์ไม่ได้พูดจนจบ เขากลืนคำพูดที่เหลือลงคอ เพราะแววตาของกล้าตะวันเปลี่ยนไป ‘ความจริงไม่ตาย แต่คนพูดอาจตายได้หากพูดออกมา’ “มีแต่ของอร่อยทั้งนั้นเลย” เมืองชายทะเลค่าครองชีพสูงก็จริง แต่อาหารทะเลสดๆ ต้องหากินที่พื้นที่ติดชายทะเลเช่นนี้ ถึงจะราคาแพง แต่กินในโอกาสพิเศษเช่นนี้ก็ช่วยเติมความสุขให้กับตัวเองได้ “หาที่นั่งดีกว่าพิม มุกจะเดินไม่ไหวแล้วนะ” เดินยังไม่ทันรอบตลาด มัดมุกก็แทบหมดแรง เธอทั้งอิ่มแล้วก็ปวดขาจนเดินไม่ไหวแล้ว “ฉันถึงบอกให้เธอออกกำลังกายบ่อยๆ ไง เดินแค่นี้เองไม่ไหวแล้วเหรอ” พิมนาราหันมาสัพยอก “แค่เตรียมวิชาที่จะสอนในแต่ละวันมุกก็หมดแรงแล้วพิม” มัดมุกตอบพร้อมกับมองหาที่นั่ง “เห้อ!! เมื่อไหร่ผู้ใหญ่ในกระทรวงจะมองเห็นความลำบากของครูผู้น้อยสักทีนะ โยนงานมาให้ เกินกำลังที่ครูเงินเดือนหมื่นกว่าๆ จะรับไว้แล้ว” “อย่าบ่นเลย หากรักอาชีพครู ก็ต้องอดทนอีกหน่อยสิ เพื่อเด็กๆ น่ะ” มัดมุกกระเซ้า พิมนาราเองก็แบกรับหน้าที่เกินกำลังไม่ต่างอะไรกับเธอ ครูโรงเรียนไกลตัวเมืองมีน้อย แต่ต้องแบกหน้าที่ไม่แตกต่างจากครูในเมือง “เลิกคุยเรื่องงานเถอะ อารมณ์เสีย!!” พิมนาราพูดหางเสียงสะบัด แล้วก็เดินนำมัดมุกไป “พิมๆ ตรงนั้นว่าง” มัดมุกรั้งไว้ เธอชี้มือไปที่ชายหาดมีโต๊ะว่างเหลืออยู่ “ปะ พักขากันดีกว่า” พิมนารายิ้มแป้นตอนที่ทิ้งตัวลงนั่งบนที่นั่งว่าง “อากาศดีแบบนี้ อยากอยู่ที่นี่นานๆ เลย” มัดมุกอมยิ้ม พลางมองไปรอบตัว แต่แล้ว...ความรู้สึกเย็นวาบตั้งแต่ผิวหน้าจนถึงปลายนิ้วเท้าเกิดขึ้น ทันทีที่มองเห็นใครบางคนเข้า เธอเผลอยกมือขยี้เปลือกตาแรงๆ จนพิมนาราสะดุดตา “ทรายเข้าตาเหรอมุก?” มัดมุกส่ายหน้า เธอเม้มปาก ไม่รู้จะตอบคำถามพิมนาราอย่างไรดี “แล้วเป็นอะไรละ ลมก็ไม่แรงหรือแมลงเข้าตาหึ!!” พิมนาราไม่วายสงสัย มัดมุกถอนใจ “เปล่าไม่มีอะไร แค่...” เธอพูดไม่ทันจบ ใครบางคนที่เพิ่งเจอก่อนหน้านี้ก็เดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ พิมนารากระตุกชายเสื้อมัดมุกแรงๆ “ยัยมุก ใช่เขามั้ย?” อาจจะเป็นเพราะเธอเลินเล่อเอง รูปสมัยเก่ามัดมุกเลยยังไม่ได้ทำลายทิ้ง เธอเก็บติดตัวไปด้วยทุกที และมีครั้งหนึ่งที่พิมนาราบังเอิญได้เห็น ครั้งนั้นพิมนาราพร่ำเพ้ออยู่หลายวันกว่าจะยอมสงบปากลงได้ “อือ...” มัดมุกพึมพำตอบ เธอก้มหน้าลง แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น มือที่แกะถุงพลาสติกใส่อาหารสั่นจนรู้สึก “แกๆ” พิมนาราไม่หยุดกระตุกชายเสื้อมัดมุก คงเป็นเพราะว่ากลุ่มชายคุ้นหน้าเหล่านี้เดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ นั่นเอง “มีที่ว่างพอให้พวกผมนั่งพักขาด้วยได้ไหมครับ” ทัพทองยื่นหน้าเข้ามาเจรจา “เออ คือ...” พิมนาราตอบไม่ถูก เธอไม่กล้าจะปฏิเสธ โอกาสดีๆ ที่จะได้เจอผู้ชายคนละระดับนั้น มันยากพอๆ กับการแยกเศษขยะที่ฝังอยู่ในผืนทราย “พวกเรากำลังจะกลับแล้ว เชิญนั่งตามสบายเลยค่ะ” มัดมุกทรงตัวยืน เธอไม่สามารถสู้หน้ากล้าตะวันได้ การควบคุมตัวของเธอหดสั้นลงทุกที “เดี๋ยวสิมุก ฉันยังไม่หายเหนื่อยเลย” พิมนารารั้งไว้ เธอวิงวอนมัดมุกผ่านแววตา มัดมุกส่ายหน้า เธอกัดริมฝีปากล่าง พยายามปรามพิมนาราด้วยแววตาเช่นกัน “นะมุกนะ อีกสิบนาทีก็ได้” พิมนาราต่อรอง มัดมุกสูดลมหายใจลึก เธอเกือบปฏิเสธออกไปแล้ว หากใครบางคนที่ยืนกอดอกสีหน้านิ่งๆ ไม่ชิงพูดออกมาเสียก่อน “คุณผู้หญิงท่านนี้อาจจะรังเกียจฉันกับเพื่อนก็ได้นะ” “ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ ยัยมุกคงอยากกลับไปพักแล้ว” พิมนารารีบแก้ตัวแทนมัดมุก กล้าตะวันไหวไหล่ “เธอแน่ใจนะว่าแผลที่หัวเข่าของเธอจะไม่อักเสบในคืนนี้ ท่าทางเหมือนกับว่า เธอไม่แม้แต่จะล้างแผลเลยด้วยซ้ำ” มัดมุกผ่อนลมหายใจยาวเหยียด เธอพยายามไม่ต่อปากต่อคำกับเขา มัดมุกพอเดาได้พายุอารมณ์ของกล้าตะวันกำลังกระพือ เธอไม่ควรโหมความโกรธของเขาให้มากไปกว่านี้ “ฉันแค่เหนื่อยค่ะ ไม่ได้รังเกียจพวกคุณ” เธอตอบแบบไม่ยอมมองสบตาเขา “นานๆ เจอกัน นั่งคุยกันดีกว่าครับคุณมุก” คิมหันต์พูดโพล่งออกมา เขาขยิบตาให้พิมนาราที่มองเขาตาค้าง “ทำไมเธอไม่บอกฉัน เพื่อนของ ‘เขา’ หล่อกว่าพระเอกซีรี่ย์ที่ฉันปลื้มเหอะ” ตอนที่10.วันอับโชคกับชะตาที่ไม่เข้าข้าง “ไอ้คิมมึงไปซื้อเบียร์มาสิ” ทัพทองสะกิดชายเสื้อคิมหันต์ คิมหันต์มองสบตาทัพทองแล้วก็พยักหน้าให้กัน “คุณพิม อยากได้อะไรเพิ่มมั้ยครับ” พอหนุ่มหล่อนัยน์ตาชวนฝันหันมาถาม พิมนาราก็เลยยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้น “มะ ไม่รู้สิคะ” “เอางี้มั้ยครับ ไปด้วยกัน อยากได้อะไรเพิ่มก็จัดมาได้เต็มที่ ผมเลี้ยงเอง” ทัพทองพูดแทรกแล้วก็ขยิบตาให้คิมหันต์ “นั่นสิครับ ไปด้วยกันเถอะ” พิมนาราหลวมตัวเดินตามเกมของสองหนุ่ม เธอลุกเดินตาเขาไปต้อยๆ เมื่อเดินห่างออกมาพอสมควรถึงเพิ่งนึกได้ เธอทิ้งให้มัดมุกนั่งอยู่กับ ‘อดีต’ คนเคยรัก และความรักครั้งนั้นไม่ได้จบแบบสวยงาม “ฉันกลับก่อนดีกว่าค่ะ” พิมนาราพึมพำ ทำท่าจะเดินกลับไปที่เดิม ทว่า สองหนุ่มที่เป็นต้นคิด ไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น “นานๆ พวกเขาจะได้คุยกัน คุณคงไม่คิดเข้าไปขัดขวางใช่ไหมครับ” พิมนารายิ้มแหยๆ “แน่ใจนะคะว่าแค่ ‘คุย’ พวกเขาจะไม่ทะเลาะกันใช่ไหมคะ” “แหม โตๆ กันแล้วทั้งนั้น เหตุการณ์แบบนั้นไม่น่าเกิดขึ้นมั้งครับ” คิมหันต์แบ่งรับแบ่งสู้ ถึงแม้ปีนี้กล้าตะวันจะอายุเกินยี่สิบหกปีแล้ว แต่เขาก็รับปากไม่ได้เต็มที่ หากเพื่อนของเขาหน้ามืดขึ้นมา อาจเกิดอะไรที่ไม่คาดคิด แต่กล้าตะวันไม่ใช่ผู้ชายที่จะลงมือทำร้ายผู้หญิงได้ ข้อนั้นเขามั่นใจ แต่คนที่กำลังคั่งแค้น อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น “เพื่อนผมมีสติเต็มร้อย ผมแน่ใจว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกครับ” ทัพทองยืนยันให้ ต่อให้โกรธจนหน้ามืด คนอย่ากล้าตะวันก็ไม่มีทางทำร้ายร่างกายผู้หญิงแน่ๆ “ความจริง ฉันไม่ได้ห่วงยัยมุกหรอกค่ะ พวกคุณคงไม่รู้ เห็นตัวเล็กๆ บางๆ อย่างนั้น ยัยมุกเรียนวิชาป้องกันตัวมาทุกแขนงค่ะ โดยเฉพาะยูโด เพื่อนของฉันได้สายดำมาตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน” คิมหันต์กับทัพทองมองหน้ากัน แล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ ในขณะที่กล้าตะวันประชดชีวิต ทั้งกินทั้งดื่ม เสียเวลาไปเกือบสองปีเต็มกว่าจะตั้งหลักได้ มัดมุกกลับดำเนินชีวิตมาอย่างเที่ยงตรง เธอทำตามความฝันตัวเอง ได้ทำงานในอาชีพที่เธอรัก แถมยังมีเวลาว่างสำหรับการฝึกฝน งานนี้หากกล้าตะวันคิดจะทำร้ายเธอ คงต้องออกแรงมากหน่อย “ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่” กล้าตะวันพึมพำ ความปั่นป่วนในใจเกิดขึ้นทุกครั้งที่เผชิญหน้ากับมัดมุก แม้เขาพยายามทัดทานแต่ก็ไม่เคยทำได้สำเร็จ มัดมุกผ่อนลมหายใจยาวๆ “มาเที่ยวเหรอคะ” “เธอไม่อยากรู้เหรอว่าฉันกลับมาเมื่อไหร่ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง” น้ำเสียงโทนต่ำของเขา ทำให้มัดมุกรู้ เวลานี้กล้าตะวันกำลังพยายามกดอารมณ์คุกรุ่นในใจอยู่ “ก็ได้เจอกันแล้วนี่คะ” มัดมุกตอบเสียงสำรวม “นั่นสินะ ฉันก็ลืมไป คนอย่างเธอคงไม่จำหลอก เพราะความจำมันเปลี่ยนเป็นเงินไม่ได้” มัดมุกเงยหน้ามอง แววตาของเธอเฉยชาก็จริง แต่ทำไมไม่รู้กล้าตะวันกลับรู้สึกเสียใจ เขาไม่ควรหลุดปากต่อว่าเธอไปแบบนั้น มันหมายถึงว่าเขา ยังคงแคร์เธออยู่ “ฉันไม่ได้ว่าเธอนะ ฉันพูดแบบนั้นเพราะเธอคงไม่เปลี่ยนนิสัยง่ายๆ” “ค่ะ มุกยังเหมือนเดิม มุกคิดว่ามุกไปดีกว่าค่ะ คุณตะวันจะได้สนุกได้เต็มที่ ฝากบอกเพื่อนมุกด้วยนะคะ มุกกลับไปรอที่รีสอร์ตแล้ว” “อย่าเพิ่งไปสิ ฉันปากไม่ดี เธอก็น่าจะรู้” มัดมุกยิ้มจางๆ “มุกไม่ถือสาค่ะ นานๆ เจอกันที หวังว่าครั้งหน้า คุณตะวันจะลดความเกลียดที่มีต่อมุกลงได้”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more