นับตั้งแต่ย้ายมาพำนักเมืองหลวง มีน้อยครั้งนักที่สาวใช้ในเรือนจะเห็นคุณชายรองผู้นี้ ดังนั้นจึงพากันมองอย่างตื่นตะลึง ลืมแม้กระทั่งการทำความเคารพ กว่าจะได้สติอีกฝ่ายก็เดินผ่านตรงไปยังห้องโถงชั้นในเสียแล้ว
ลู่อี้เหิงหาได้สนใจเรื่องราวเล็กน้อยเหล่านั้นไม่ ในหัวกำลังคิดทบทวนทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น กระทั่งมั่นใจว่าผู้มีอำนาจที่สามารถทำให้เขาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ย่อมหนีไม่พ้นบิดามารดา พอมาถึงประตูห้องโถง ดวงตาดำเข้มจับจ้องอย่างดุดันอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งถึงได้ก้าวเท้าเข้าไป ทว่าขยับได้เพียงก้าวเดียวคำสนทนาของคนด้านในกลับทำให้เขาไม่อาจขยับเขยื้อนได้อีก
“ไม่รู้ว่าพวกเราจะสามารถปิดบังเหิงเอ๋อได้นานแค่ไหน”
แม่นมฮั่วลูบฝ่ามือที่มีร่องรอยแห่งวัยของนายหญิง “ที่ผ่านมา ไม่ว่ายังไงทุกสิ่งทุกอย่างที่ฮูหยินทำก็ล้วนเพื่อคุณชายรองทั้งสิ้น”
จั่วซางหรงหลับตาลง “หากเหิงเอ๋อจำเด็กน้อยผู้นั้นได้ คงมีความสุขยิ่งนัก” ว
