Chapter 4
922 Words
ฉันนั่งกอดเข่าอยู่ในห้องของติวเตอร์ เหมือนเขาจะยังไม่เลิกกลัวฉันเลยอ่ะ เหมือนเขาจะกลายเป็นระแวงว่าจะเห็นผีอื่นอีกมั้ย ฉันก็เลยไม่กล้าไปให้เขาเห็น ทำได้แค่เดินตามเขาไปห่างๆ ฉันพยายามแล้วนะที่จะออกห่างจากเขา แต่พอฉันเหนื่อยล้าแล้วเผลอไป รู้สึกตัวอีกทีก็จะมาอยู่ใกล้ๆเขา
"ทำไมเหมือนคนไม่ได้นอนแบบนั้นกันนะ"
แต่ฉันแอบเห็นเขาทำงานหนักอยู่นะ เวลาเขาอยู่ที่บ้านเขาก็จะหอบงานอะไรหลายอย่างมานั่งทำเยอะแยะ แล้วไหนจะมาระแวงฉันอีก เห้อออ อึดอัดชะมัด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ใครมาน้า"
ฉันมองตามเขาที่ตอนนี้ลุกขึ้นกำลังจะไปเปิดประตูห้องนอน
แอ๊ดดดดดดดด
มีผู้ชายกับผู้หญิงสองคนยืนอยู่หน้าห้อง เธอมองฉันเหมือนเธอจะเห็นฉันนั่งอยู่ตรงนั้น ทำไมเธอถึงเห็นฉันได้นะ ฉันขอร้องให้เธอช่วยฉันจะดีมั้ยนะ
"ทำไมสภาพเป็นแบบนั้น"
"เอ่อ คือว่า"
"คนนี้ใช่ไหมที่ชื่อพุดดิ้ง"
ฉันตกใจพอๆกับที่เขาตกใจ ใช่จริงๆด้วยอ่ะเธอมองเห็นฉันจริงๆด้วย
"ธะ .. เธอเห็นด้วยเหรอ ฉะ..ฉันคิดว่าฉันถูกผีหลอกซะอีก "
"เธอไม่ใช่ผีติวเตอร์ ใจเย็นๆนะ ตอนนี้นายไม่เห็นเธอใช่ไหม"
เขาทำท่าทางเหมือนจะกลัวฉันสุดๆ เขาหันซ้ายหันขวาท่าทางของเขาทำเอาฉันไม่กล้าไปปรากฏตัวให้เขาเห็นเลย นี่ฉันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ
"ทำไมจะต้องมาให้ฉันเห็นด้วย ฉันกลัวอ่ะเมเปิ้ล เธอช่วยบอกพุดดิ้งทีนะอย่ามายุ่งกับฉันเลย"
ฉันหน้าสลดลงทันทีก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับผู้หญิงคนนั้น เธอมองมาทางฉันเหมือนจะเห็นใจฉันอยู่ไม่น้อยแต่แปลกตรงที่เธอไม่มีท่าทีกลัวฉันเลย
"มันเกิดอะไรขึ้นเมเปิ้ล เค้างงไปหมดแล้วอ่ะ ตกลงพุดดิ้งนี่มันมีจริงๆเหรอ"
"อื้ม เธอต้องการความช่วยเหลือจากนายนะ"
"ฉันจะไปช่วยเหลือได้ยังไง ฉันไม่รู้จักกับเธอเลยนะ"
ฉันน้ำตาไหลออกมาทันที ไม่มีใครต้องการฉันเลยถ้าฉันรู้ตัวเองสักนิดว่าฉันเป็นใคร ตายไปแล้วทำไมไม่ไปสู่สุขคติทำไมฉันจะต้องมาอยู่กับเขาตรงนี่ด้วยถ้าฉันรูัสักนิดฉันคงไปจากตรงนี้แล้ว
"ฟังฉันนะติวเตอร์ นายต้องช่วยเธอสืบเรื่องราวของเธอให้มากที่สุด มีนายคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยเธอได้ เวลาของเธอเหลือไม่มากแล้วถ้านายช่วยเธอไม่ทัน พุดดิ้งจะไม่สามารถกลับเข้าร่างแล้วฟื้นขึ้นมาอีก"
"หมายความว่าพุดดิ้งมะ..ไม่ใช่ผีอย่างนั้นเหรอ"
"ใช่ แค่วิญญาณหลุดออกจากร่าง นายคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยเธอได้ "
"ทำไมจะต้องเป็นฉัน"
"เพราะคนอื่นไม่สามารถมองเห็นเธอได้ ไม่มีใครเห็นนอกจากนายเท่านั้น ส่วนฉันเป็นข้อยกเว้นไม่สามารถช่วยเธอได้จริงๆ ต้องเป็นคนที่ผูกพันอะไรบางอย่างด้วยกันเท่านั้นถึงจะช่วยเธอได้"
"ก็ได้ฉันจะพยายามไม่กลัว ฉันจะพยายามช่วยเธอนะ ขอบคุณมากนะเมเปิ้ล ไอ้ไผ่"
ฉันเงยหน้ามองเขาทันที มะ.หมายความว่าเขาจะช่วยฉันอย่างนั้นเหรอ ขะ...เขาพูดจริงๆเหรอ ฉันมองผู้หญิงคนนั้นสลับกับนายติวเตอร์ เธอยิ้มให้ฉันก่อนจะพาผู้ชายอีกคนกลับบ้าน ติวเตอร์ถอนหายใจออกมาก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
"ออกมาพุดดิ้ง"
ฉันยังนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่กล้าแม้แต่จะปรากฏตัวให้เขาเห็น ทันกลัวไปหมด กลัวว่าเขาจะกลัวฉัน กลัวว่าเขาจะเกลียดฉัน กลัวว่าเขาจะไล่ฉันไปอีก
"ถ้าไม่ออกมาฉันก็ไม่ช่วย"
ฉันตกใจรีบปรากฎตัวให้เขาทันที เขาตกใจเกือบจะหงายหลังก่อนจะมองหน้าฉันอย่างกลัวๆ
"ตกใจหมด มาดีๆไม่ได้หรือไง"
"มาดีๆ มายังไงอ่ะ"
ฉันมองเขาตาแป๋วก่อนจะถามออกไป เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะกอดอกมองหน้าฉัน
"ก็เปิดประตูมาดีๆไง"
"ฉันเดินทะลุประตูได้นี่นา ทำไมจะต้องเปิดประตูเข้ามาด้วยล่ะ"
เขาทำหน้าเหมือนไม่สบอารมณ์สุดๆ ก่อนจะเว้นระยะห่างกับฉัน ตอนนี้เขาลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับฉันที่นั่งอยู่ตรงโซฟา
"ตามฉันตลอดเลยเหรอ"
ฉันพยักหน้าเบาๆ
"อือ ก็ไม่มีที่ไปนี่นา"
"แล้วรู้มั้ยว่าเธอยังไม่ตาย แต่วิญญาณหลุดออกจากร่าง"
ฉันพยักหน้าเบาๆ ต้องรู้สิก็หลวงพ่อบอกว่าฉันนังไม่ตาย ฉันยังมีโอกาสที่จะกลับเข้าร่างนี่นา
"รู้สิ หลวงพ่อบอก"
"หลวงพ่อ หลวงพ่อ...ไปเจอตอนไหน"
"ก็ตอนที่ตามหานายครั้งแรกแล้วไม่ทันอ่ะ"
เขาหยีหัวตัวเองก่อนจะถอนหายใจยาวๆเหมือนกำลังปรับอารมณ์ของตัวเองอยู่ เขามองสบตากับฉันกอดอกมองหน้าฉัน
"ฉันจะถามเธอนะ เธอเป็นอะไรถึงวิญญาณหลุดออกจากร่าง"
"ไม่รู้ (•_• )( •_•)"
"แล้วตอนนี้ร่างเธออยู่ที่ไหน"
"ไม่รู้ (•_• )( •_•)"
"แล้วรู้อะไรบ้าง"
"ไม่รู้ (•_• )( •_•)"
"กูจะบ้าตายโว๊ยยยยยยย Shit"
- Writer
