My Ghost ป่วนหัวใจคุณผีที่รัก

Chapter 5

ผมเดินไปหยิบยาพารามากินสองเม็ดก่อนจะเดินไปนอนลงบนเตียง คือตอนนี้ผมปวดหัวมากจริงๆนะ พุดดิ้งคือถามอะไรก็ไม่รู้ๆๆๆ จนผมไม่รู้จะถามอะไรต่อเลย ตอนนี้ขอนอนสักแปปนะผมปวดหัวจริงๆ

"จะนอนเหรอ"

ผมมองเธอที่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงโซฟา ท่าเดิมตั้งแต่ปรากฏตัวให้ผมเห็นละ ไม่ปวดขาไงวะนั่งท่านั้นนานๆอ่ะ

"อือ ปวดหัว ขอนอนแปปนะเดี๋ยวตื่นมาคุยด้วย ตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ"

ขอเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าก่อนจะนอนราบกับเตียงแล้วหลับตาลงทันที สักพักผมรู้สึกเหมือนมีลมเย็นๆพัดโชยมาก่อนจะนอนหลับไป.......

.

.

ฉันเดินมานั่งลงข้างเขาตั้งแต่ที่เขาบอกว่าปวดหัวแล้วก็อยากจะนอนพัก ฉันก็ไม่รู้จะทำอะไรดีก็เลยเดินมานั่งข้างๆเขาบนเตียงก่อนจะค่อยๆเป่าแก้มเขาเบาๆ เหมือนเขาจะเคลิ้มหลับไปแล้วนะเนี้ย ฉันนั่งพัดให้เขาอยู่อย่างนั้นกลัวว่าจะมีอะไรมากวนแล้วจะทำให้เขาไม่ได้นอนพัก ก็ฉันสงสารเขานี่นาคงจะอดหลับอดนอน นอนไม่เต็มอิ่มคงจะระแวงฉันนั้นแหละ

"เห้อออ ว่าแต่ฉันเป็นใครเนี้ย ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้เลยเนี้ย"

ฉันพยายามจะนึกว่าตัวเองเป็นอะไรแต่นึกให้ตายก็นึกไม่ออก หรือว่าฉันจะต้องหาว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหนแล้วทำไมวิญญาณถึงหลุดออกจากร่าง งั้นแสดงว่าร่างของฉันยังหายใจอยู่เหรอ โอ๊ยยย ปวดหัวจังฉันนอนลงข้างๆเขามองใบหน้ารูปไข่อันหล่อเหลาของเขาก่อนจะยิ้มออกมา

"หล่อจังเลย"

ฉันยิ้มเขินๆก่อนจะหลับตาลง เป็นผีก็นอนได้นะ

ฉันหลับๆตื่นๆมาหลายรอบแล้วแต่เขาก็ยังไม่ยอมตื่นสักที ทำไมกันนะหรือว่าทานยาแล้วมันง่วงจนหลับนานขนาดนี้เลยเหรอเนี้ย

ฉันก้มหน้าลงไปใกล้ๆเขาก่อนจะเป่าลมตรงใบหูของเขา เหมือนเขาจะรู้สึกเอามือมาปิดหูไว้ก่อนจะตะแคงข้างหันไปอีกทาง ฉันยิ้มขำๆก่อนจะเป่าหูเขาอีกข้าง คราวนี้เสียงเริ่มมาก่อนจะปิดหูทั้งสองข้างแล้วยังนอนต่อ

ฟู่วววววววว

"อื้อออออ "

เขายังไม่ยอมตื่นอีกคราวนี้ฉันเลยยื่นหน้าไปอีกรอบก่อนจะเป่าลมเข้าไปหน้าผากของเขา ฉันเป่าเสร็จเลื่อนใบหน้าไปมองเขาก็สบตาเข้ากับเขาพอดี ฉันผงะถอยหลังออกมาอย่างตกใจสุดๆ

"อ๊ะ ตื่นแล้วเหรอ"

เขามองฉันอย่างไม่วางตาก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วมองหน้าฉันแทบจะไม่กระพริบตาเลย โอ๊ยฉันเขินนะ

"ทำอะไร"

"กะ...ก็ ก็เห็นว่านายนอนนานแล้วอ่ะ กะ..ก็เลยปลุก"

เขามองฉันเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อ

"แล้วทำไมจะต้องเอาหน้ามาใกล้ฉันด้วย"

"ขะ..ขอโทษ ฉะ..ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่นา งั้นนายตื่นแล้วก็ ..เอ่อ งั้นฉะ..ฉันไปแล้วนะ"

พูดจบฉันก็หายตัวไปจากตรงนั้นทันที ฉันมาแอบเขาอยู่หลังประตูหน้าห้องนอนของเขา ทำไมรู้สึกใจสั่นแบบนี้นะ เดี๋ยวสิฉันมีหัวใจด้วยเหรอ

"นี่ฉันเป็นอะไรของฉันเนี่ย อร๊ายยย"

.

.

ผมนั่งกุมหน้าอกตัวเองอยู่บนเตียงนอน ทำไมใจเต้นวะ นั้นวิญญาณนะเว้ยเห้ย ผมตกใจนะคือนอนๆอยู่แม่งรู้สึกว่ามีลมเป่าหน้าตื่นมาเจอยัยพุดดิ้งกำลังยื่นหน้ามาเป่าหน้าผากผม คือใครมันจะไม่ตกใจบ้างวะ แต่ผมก็ไม่ได้โวยวายคือจะรอดูว่าเธอจะทำอะไรนั้นแหละ แต่ที่แปลกกว่าก็คือ ทำไมผมถึงใจเต้นกับเธอ

"เลอะเทอะละกู ไปอาบน้ำดีกว่า"

ผมลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที สักยี่สิบนาทีก็เดินออกมา นั่งดูโทรทัศน์มาประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ผมยังไม่เห็นพุดดิ้งโผล่หน้ามาเลย

"ไปไหนวะ ไหนบอกว่าไปไหนไม่ได้ไง"

ผมหันซ้ายหันขวาก่อนจะไม่สนใจแล้วดูหนังต่อ ผ่านไปสักห้านาทีผมก็สบถออกมาอย่างหัวเสียสุดๆ

"ไปไหนวะ ที่ทางก็ไม่ค่อยจะรู้จักจะไปไหนได้ยังไง เห้ออออ ภาระชัดๆบ้าเอ้ย"

ผมลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วเดินออกจากห้องไป ผมขึ้นลิฟท์ลงมาชั้นล่างสุดก่อนจะเดินวนหาเธอ

"น่าจะอยู่แถวๆนี้ล่ะมั่ง คงไปไหนไม่ถูกอ่ะ"

ผมเดินอ้อมไปตรงสวนของคอนโดลัดไปอีกหน่อยก็เจอสระว่ายน้ำของคอนโด ตอนนี้ไม่มีคนอยู่เลยคงจะไปทำงานกันหมดก็มันไม่ได้เป็นวันหยุดนี่เนาะ ผมหันซ้ายหันขวาก่อนจะเจอพุดดิ้งนั่งอยู่ตรงขอบสระว่ายน้ำ มือแกว่งไปมาในน้ำ

"เป็นวิญญาณแต่ทำไมทำอะไรเหมือนคนจังวะ"

ผมเดินเข้าไปเบาๆมาจนถึงหลังเธอก็ยังไม่เห็นผมเหมือนเธอกำลังเหม่อคิดอะไรอยู่อ่ะ

"พุดดิ้ง"

ผมเรียกชื่อเธอเบาๆแต่เธอก็ไม่ตอบแถมยังมองลงไปในสระน้ำ แม้แต่เงาเธอในน้ำก็ไม่มีแล้วเธอมองอะไรวะ

"พุดดิ้ง"

ผมตะโกนออกไปเทียงดังลั่นวินาทีนั้นแหละที่เธอตกใจเสียงผมก่อนจะตกลงไปในน้ำ

ตู้มมมมมมม

"เชี่ยเอ้ย"

ผมมองเธอที่ตะเกียดตะกายดิ้นไปมาอยู่ในน้ำ เธอร้องเรียกขอความช่วยเหลือ ผมกอดอกมองท่าทีของเธออย่างขำๆ

"ชะ..ช่วยด้วย ฉะ..ฉันว่ายน้ำไม่เป็น"

"เธอเป็นวิญญาณป่ะ ลองนึกว่าตัวเองว่ายน้ำเป็นดูสิ"

ผมเอ่ยยิ้มๆสักพักเหมือนเธอจะลอยอยู่ในน้ำได้ก่อนะจะยิ้มหวานให้กับผม

"ว่ายน้ำได้จริงๆด้วย อร๊ายยยย"

ผมนั่งยองๆลงข้างๆสระก่อนจะยิ้มหวานให้เธอ

"ตอนนี้ฉันรู้มาอีกอย่างแล้วนะ ว่าเธอ ว่ายน้ำไม่เป็น"