Chapter 3
772 Words
หลังจากวันนั้นผมก็ไปวัดทำบุญแถมเอาของดีจากหลวงพ่อมาอีก เอาสิจะมาหลอกหลอนผมอีกก็ให้มันรู้ไปสิวะ แม่งเอ้ยพอนึกถึงผีผู้หญิงที่ชื่อพุดดิ้งแล้วก็อดเสียดายไม่ได้อ่ะ สวยมาก สวยสุดๆ แต่ติดตรงที่ผีกับคนอยู่ด้วยกันไม่ได้โว๊ยยย
"ติวเตอร์"
"ห๊ะๆ เอ้ยย พ่ออ่ะผมตกใจหมด ฟู่ววว"
ผมตบหน้าอกตัวเองเบาๆก่ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แม่งทำไมหลังๆผมถึงขวัญอ่อนแบบนี้วะ
"เป็นอะไรเรา พ่อเห็นหลังมานี้แกดูหลอนๆอ่ะ เหมือนระแวงอะไรสักอย่าง "
"ผมโดนผีหลอกครับพ่อ"
พอพูดถึงผีผมก็ขนลุกขนพองขึ้นมาทันที ก่อนจะหันซ้ายแลขวาเพื่อดูว่าผีพุดดิ้งจะโผล่มาอีกมั้ย แต่ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่เห็นเธอเลยนะ
"ไร้สาระ นี่แกไหวป่ะเนี่ยไอ้ติวเตอร์ พ่อว่าแกไปพบจิตแพทย์ดีมั้ย"
พ่อผมเอ่ยถามแถมยังยิ้มขำๆเหมือนสิ่งที่ผมพูดมันเป็นเรื่ิองตลกอ่ะ ใช่สิพ่อไม่เจอกับตัวนี่หว่าถึงมาตลกขำขันกับเรื่ิองน่าขนลุกของผมเนี้ย
"ไม่โดนบ้างนะพ่อ หึหึ"
"ไหนว่ามาสิผีที่แกเจออ่ะ เป็นใครแล้วเขามาหลอกแกทำไมล่ะ"
ผมมองพ่อผมอย่างระแวง อยู่เข้าโหมดจริงจังแล้วถามเหมือนอยากรู้ ไม่ใช่ผมเล่าไปแล้วหัวเราะใส่ผมอีกหละ
"ไม่รู้สิครับรู้แต่ว่าสวยอ่ะพ่อ เสียดายชิบ"
ประโยคหลังนี่ออกแนวบ่นกับตัวเองมากกว่า ะ่อผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะกอดอกมองหน้าผม
"เขาอาจจะอยากขอความช่วยเหลือจากเราหรือเปล่า แล้วนี่เครื่องรางเต็มตัวขนาดนี้เขาคงไม่กล้าเข้าใกล้แกแล้วล่ะมั่ง ไปทำบุญให้เขาสิ"
พ่อผมคงจะอดขำกับท่าทีของผมไม่ได้ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆแล้วเดินออกไปทันทีทิ้งให้ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นแล้วคิดตามคำพูดที่พ่อผมพูดเมื่อกี้
"ขอความช่วยเหลืองั้นเหรอ"
.
.
ฉันในตอนนี้ยืนอยู่ตรงฟุตบาทที่ฉันเคยอยู่ ก็ไม่รู้จะไปที่ไหนนี่นา แล้วผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ไหนกันนะ นี่ฉันมารอเขาตรงนี้ได้หลายวันแล้วนะแต่ก็ไม่เจอเลย เพราะเท่าที่เห็นตอนนี้คือมีเขาคนเดียวเท่านั้นที่เห็นฉัน
"อ๊ะ ตรงนั้น"
ฉันรีบวิ่งตามเขาทันทีก่อนจะต้องหลบมุมแล้วค่อยๆมองเขาที่เดิมไปกับผู้หญิงอีกคน
"แฟนเขาเหรอ"
ฉันค่อยๆเดินตามหลังเขาไปเส้นระยะห่างเพื่อไม่ให้เขาเวลาเห็นฉันแล้วตกใจมากนัก เขาโอบรอบเอวผู้หญิงคนนั้นอย่างกระหนุงกระหนิงกัน รู้สึกหมั่นไส้อ่ะ ฉันเดินตรงไปหาเขาก่อนจะไปยืนประจันหน้ากับเขาทันที
"เชี่ยยย ผะ...ผี เฮ้ยยยยย"
"พี่ติวเตอร์เป็นอะไรคะ"
เขาทำท่าทางตกใจฉันก่อนจะรีบวิ่งหนีไปทันที ฉันรีบวิ่งตามเขาไปให้ทัน ไม่อย่างนั้นฉันก็คงจะคลาดกันกับเขาอีก
"รอด้วยสินาย"
ฉันวิ่งตามเขาไปติดๆ เมื่อไหร่เขาจะเลิกกลัวฉันเนี่ย ฉันไม่ได้หลอกเขาซักหน่อยนะ
"นาย รอด้วย"
"ยะ..อย่ามาหลอกมาหลอนฉันเลยนะ อย่ามา ไปสู่สุคติเถอะนะ"
ฉันหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ ที่นี่ที่ไหนเนี้ยห้องใครอ่ะ ฉันหันไปมองเขาที่ตอนนี้หลับตาปี๋พร้อมกับยกมือไหว้
"นี่เขากลัวเราขนาดนี้เลยเหรอเนี้ย"
ฉันคุกเข่านั่งลงก่อนจะมองเขาที่ทำท่าทางกลัวฉันสุดๆ ใบหน้าฉันสลดลงพร้อมกับมองเขาด้วยแววตาสงสาร
"ฉันขอโทษนะที่ทำให้นายตกใจ "
ฉันเอ่ยออกไปน้ำเสียงสั่น น้ำตาเริ่มคลอเบ้าฉันกระพริบตาปริบๆเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
"ยะ..อย่ามายุ่งกับฉันเลยนะ"
"ไม่ต้องกลัวฉันหรอกนะ ฉันขอโทษนะที่มารบกวน ฉันไม่รู้จะไปที่ไหนจริงๆ เอาเถอะต่อไปนี้ฉันจะไม่มารบกวนนายแล้ว ขอโทษอีกครั้งนะ"
ฉันส่งยิ้มให้เขา เขามองหน้าฉันด้วยแววตาที่สั่นไหวเหมือนกำลังสับสนอะไรสักอย่างแต่ช่างเถอะ ฉันจะไม่ให้เขาเห็นฉันอีกแล้ว
"เอ่อ คือไม่ใช่"
"ไม่ต้องห่วงนะฉันจะไม่มาให้นายเห็นอีก"
- Writer
