Chapter 2
852 Words
ฉันเดินตามผู้ชายคนหนึ่งมาคือฉันไม่รู้จะพูดยังไงดีอยู่ๆฉันก็มาโผล่อยู่ตรงนี้ แล้วที่สำคัญมากที่สุดคือฉันจำไม่ได้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ที่แน่ๆคือ ฉันเรียกใครขอความช่วยเหลือใครเขาก็ไม่ตอบฉันสักคน ไม่มีใครเห็นฉันเลยหมายความว่าฉันตายไปแล้วเหรอ ฉันนั่งร้องไห้อยู่ตรงฟุตบาทคือมันมืดแปดด้านไปหมดเพราะไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร แต่อยู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาคุยกับฉัน
"ฮึกๆๆ"
"ร้องไห้อีกแล้ว ช่วยเงียบทีเดี๋ยวฉันจะช่วยตามหาบ้านเธอให้นะ แต่ตอนนี้ขอร้องหยุดร้องไห้ก่อน คือฉันหนวกหูมาก ฉันไม่ชอบเสียงร้องไห้เข้าใจมั้ย"
ฉันพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะกลั้นเสียงสะอื้นไว้ อย่างน้อยเขาก็เห็นฉัน ฉันก็ไม่ได้โดดเดี่ยวอยู่คนเดียวแล้ว
"เดี๋ยวฉันต้องไปหาเพื่อนฉันก่อน ไปด้วยกันนะแล้วเดี๋ยววันนี้ฉันจะโดนเรียนแล้วไปช่วยเธอตามหาบ้าน"
ฉันมองเขาที่เดินนำหน้าฉันไปก่อน ถ้าฉันไปเจอเพื่อนเขาแล้วถ้าพวกเขาไม่เห็นฉันแล้วผู้ชายคนนี้จะตกใจมั้ยที่ฉัน ไม่ใช่คน
"ไอ้ติวเตอร์มึงคุยกับใคร"
"อ่าวพวกมึงโทษทีมาสาย พอดีไปเจอพุดดิ้งมานะเธอหลงทาง นี่เพื่อนๆฉันนะ"
ฉันมองเขาที่ชี้มาทางฉันคือพยายามจะแนะนำฉันให้เพื่อนๆเขารู้จัก และก็เป็นดั่งคาดเพราะพวกเขาไม่เห็นฉันจริงๆ รู้สึกสมเพชตัวเองจังอยู่ๆก็มานั่งอยู่ตรงนี้แถมยังจำอะไรไม่ได้นอกจากชื่อของตัวเอง แถมตอนนี้ยังไม่มีใครมองเห็นอีก
"ไหนพุดดิ้ง"
"ก็นี่ไงยืนข้างๆกูนี่ไง"
"มึงตลกเหรอ พวกกูไม่เล่นนะโว๊ยยย"
ตอนนี้เหมือนพวกเขาจะเริ่มกลัวๆฉันแล้ว แต่ผู้ชายคนนั้นก็ยังพยายามจะชี้ให้เพื่อนๆเขาดู
"ไอ้เชี้ยพุดดิ้งอยู่ตรงนี้ไง กูตลกกับมึงที่ไหน"
"ไอ้เชี่ยติวเตอร์มึงโดนเล่นแล้ว"
"กูไปก่อนนะ บรึ๋ยยยยยย"
"อะไรของพวกมึงวะ"
พวกเพื่อนๆเขาวิ่งหนีไปคนละทาง เขาเกาหัวอย่างงงๆก่อนจะหันมามองสบตากับฉันอย่างสงสัย
"ทำไมพวกนั้นถึงไม่เห็นเธอเนี้ย ไม่เข้าใจวะไอ้พวกนี้แม่งตลกหรือไงวะ"
ฉันมองเขาด้วยแววตาเศร้าสร้อยก่อนจะมองสบตากับเขา
"พวกเขาไม่เห็นฉันหรอก"
"ทำไม"
เขามองฉันอย่างไม่เข้าใจ ฉันน้ำตาไหลออกมาอีกระรอกก่อนจะพยายามกลั้นร้องไห้แล้วเอ่ยออกไป
"ฉันไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร แต่ว่าฉันจำอะไรไม่ได้เลย รู้ตัวอีกทีฉันก็มาโผล่อยู่ตรงนี้ แล้วก็ฉันเรียกใครก็ไม่มีใครเห็นฉัน ฮึกๆๆ แต่อยู่ๆนายก็เห็นฉัน ฮึกๆๆ ฉันก็เลยเดินตามนายมา ฮือๆๆๆ"
เขาทำท่าทางตกใจก่อนจะเดินถอยหลังออกไปช้า เขาขยี้ตาตัวเองแรงๆก่อนจะมองสบตากับฉัน
"มะ..หมายความว่า ธะ..เธอ ปะ..เป็นผีอย่างนั้นเหรอ"
ฉันพยักหน้าเบาๆเขาทำหน้าตกใจก่อนจะวิ่งหนีฉันออกไปทันที
"เชี่ยกูโดนแล้วววววววว"
ฉันรีบวิ่งตามเขาไปทันที ยังไงฉันก็ไม่รู้จะไปที่ไหน ฮึกๆๆ ทำไมเขาต้องกลัวฉันด้วย
"ระ..รอด้วยสิ ตะ..ติวเตอร์"
.
.
ฉันเดินมาเรื่อยๆตามข้างถนน ผู้ชายคนนั้นหายไปแล้ว ฮึกๆๆ นี่ฉันจะไปที่ไหนดี มันมืดแปดด้านไปหมดแล้ว ฮืออออออ
"มานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ทำไมโยม"
ฉันเงยสบตากับหลวงพ่อที่เดินเท้าเปล่ามาตามถนนเหมือนเตรียมตัวจะไปไหนสักแห่ง ฉันนั่งคุกเข่าลงแล้วยกมือไหว้ท่าน
"สวัสดีค่ะ คือหนูไม่รู้จะไปไหน ฮึก! หนูมืดแปดด้านไปหมดแล้วค่ะ ฮือๆๆ"
"ใจเย็นๆนะโยมทุกอย่างมันคือโชคชะตาที่เขากำหนดมาแล้ว โยมยังมีเวลาที่จะแก้ไข"
ฉันมองหน้าท่านอย่างตกใจในคำพูด มะ..มันหมายความว่ายังไง
"หมายความว่ายังไงคะ"
"หมายความว่าโยมยังมีเวลาที่จะแก้ไข เวลาของโยมยังมี โยมจะต้องให้คนที่ช่วยเหลือโยมได้ช่วยแก้ไข แล้วโยมจะได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง"
"ใครคะ เขาเป็นใครคะ"
"คนที่สามารถมองเห็นโยมได้ ดวงชะตาผูกกัน เวลาเท่านั้นที่จะเฉลยทุกอย่าง อาตมาลาก่อน"
ฉันก้มหน้าลงกราบท่านเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก็ไม่เห็นท่านแล้ว ฉันหันซ้ายหันขวาแต่ก็ไม่เจอท่านอีก
"แล้วจะไปหาผู้ชายคนนั้นที่ไหนละเนี้ย"
- Writer
