Chapter 6
1242 Words
ผมยืนกอดอกพิงกำแพงดูพุดดิ้งนั่งกอดเข่าตัวสั่นอยู่ตรงโซฟา เป็นวิญญาณนี่มันรู้สึกหนาว รู้สึกเจ็บป่วยด้วยเหรอ
"หนาวจัง"
"เธอเป็นวิญญาณนะอย่าลืมสิ ลองคิดว่าตอนนี้อุ่นสิ"
ผมแนะนำเธอไปเธอทำท่าทางตั้งสติแล้วหลับตาลงสักพักลืมตาขึ้นมามองหน้าผมแล้วยิ้มหวาน
"หายหนาวแล้ว"
ผมส่ายหน้าอย่างปลงๆ นี่งานที่บริษัทก็ต้องทำ เรียนก็ต้องเรียนไหนจะต้องมาปวดหัวกับพุดดิ้งอีก เป็นวิญญาณที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลยให้ตายสิ
"เห้ออ แล้วจะเอายังไงต่อไป"
ผมมองหน้าพุดดิ้งแล้วเอ่ยถาม รูปถ่ายเธอผมก็ไม่มีแล้วคือผมจะไปตามหาเธอจากไหน พ่อแม่เป็นใครก็จำไม่ได้ เธอชื่ออะไรก็ไม่รู้นามสกุลอะไรก็ไม่รู้ เห้อออออ
พูดละเครียดเลย
"ไม่รู้ค่ะ (•_• )( •_•)"
"เมื่อไหร่จะรู้อะไรกับเขาบ้างวะ"
ผมสบถออกไปอย่างหงุดหงิด เธอมองหน้าผมแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
"ฮึกๆๆ ทำไมต้องดุด้วย"
อ่าว ผิดอีก ผมหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เย็นไว้ๆๆๆๆ ใจเย็นๆโว๊ยไอ้ติวเตอร์
"โอเค ไม่ถามละ อยากไปเที่ยวข้างนอกมั้ย"
ผมเปลี่ยนเรื่องก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วก็กระเป๋าเงิน ขอไปสงบสติอารมณ์ตัวเองข้างนอกก่อนนะ เผื่อผมจะคิดอะไรออกได้บ้าง ตอนนี้คงต้องพึ่งความสามารถของตัวเองแล้วหละ ถ้าให้พุดดิ้งบอกชาตินี้คงไม่รู้อะไรละ
"เที่ยวเหรอ ไปค่ะ ไปๆๆๆ"
ตอนนี้ผมอยู่ที่สวนสาธารณะแถวๆหมูบ้าน นี่มันเป็นเวลาเย็นอากาศกำลังดีผมก็เลยมานั่งเล่นกินลมชมวิวพักสมองนั่งมองพุดดิ้งวิ่งเล่นไปมาตรงสนามอย่างกับเด็ก มองๆไปก็เพลินดีนะ
"ติวเตอร์"
"หืม ว่าไง"
ตรงนี้มีแค่ผมกับกับพุดดิ้งนะผมก็เลยคุยกับเธอได้ นี่ถ้าคนเยอะผมคงไม่คุยหรอกเดี๋ยวคนจะว่าผมบ้านะสิ
"อากาศดีจังเลย"
"รู้สึกด้วยเหรอ"
เธอยิ้มแห้งๆก่อนจะเดินไปเดินมาสงสัยจะเบื่อละมั่งวันๆเอาแต่นั่งเฝ้าผมอยู่ในห้อง ปกติผมไม่มานั่งเล่นแบบนี้หรอก โน่นร้านเหล้าโน้นนั่งอ่อยสาวๆอยู่กับไอ้พวกนั้นแหละ
"เบื่อยังฉันหิวจะไปหาอะไรกิน"
ผมเอ่ยถามออกไป คือจะให้เธอวิ่งเล่นจนเบื่อก่อนแหละผมจะได้ไปหาอะไรกินแล้วก็กลับคอนโดเลยทีเดียว
"ไปกันเถอะ ขอบคุณนะที่พาออกมาข้างนอก"
"อืม ไปกันเถอะ"
.
.
"รับอะไรดีคะ"
ผมก้มมองเมนูตรงหน้า ข้างๆผมมีพุดดิ้งอยู่เธอยื่นหน้ามามองเมนูกับผม แต่เธอคงจะลืมตัวหละมั่งเล่นเอาหน้ามาใกล้ผมจนแก้มจะชนกันอยู่แล้ว ผมเหลือบสายตามองเธอดูสิว่าจะรู้สึกตัวเมื่อไหร่
"วู้วววว มีแซลมอนด้วย พุดดิ้งชอบกินแซลมอน"
ผมยิ้มออกมาทันที ขนาดความจำเสื่อมยังจำว่าตัวเองชอบทานอะไรด้วย น่ารักวะถ้าไม่ติดว่าเป็นวิญญาณละก็นะ หืมมมม
"อีกนานมั้ย"
"คะ คุณลูกค้าว่ายังไงนะคะ"
ผมมองหน้าเธอเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ เหมือนว่าตอนนี้พุดดิ้งจะรู้สึกตัวแล้ว เธอยิ้มเขินๆก่อนจะมองเมนูตรงหน้าผมแล้วชี้ไปที่ปลาแซลมอน
"พุดดิ้งอยากกินอันนี้อ่ะ"
ผมอดยิ้มไม่ได้จริงๆ คือเธอเป็นวิญญาณนะโว๊ยยยยย มาชี้นิ้วอยากกินนั่นกินนี่แล้วจะกินได้เหรอ ฮ่าๆๆ ขำชะมัด ผมชี้นิ้วไปตรงเมนูก่อนจะจัดการสั่งเมนูตามที่พุดดิ้งต้องการ
"เอาปลาแซลมอนครับ"
"เอาสีเขียวๆนี่ด้วย"
ผมหลุดขำออกมาทันที แม่งเอ้ย เขาเรียกว่าวาซาบิโว๊ยยยยย
"ขอวาซาบิเยอะๆด้วยครับ"
"ค่ะ รับอย่างอื่นมั้ยคะ"
"ติวเตอร์ พุดดิ้งอยากกินราเมนด้วย เอาต้มยำนะอันเนี้ยๆๆ น่ากินๆๆๆ"
"เอาราเมนต้มยำกุ้งด้วยครับ "
ผมก็จัดการสั่งตามที่พุดดิ้งบอกทุกอย่าง แล้วคือผมจะทานหมดมั้ยว่างั้นเถอะ เอาเถอะตามใจหน่อยแล้วกันนานๆที
"เครื่องดื่มรับเป็นอะไรดีคะ"
ผมเปิดไปตรงหน้าเครื่องดื่ม ชามะนาวก็เบื่อแล้วอ่ะทานโค้กดีกว่า
"ผมเอาคะ.."
"พุดดิ้งจะกินชามะนาว"
ผมกำลังอ้าปากสั่งโค้กแต่พุดดิ้งจะกินชามะนาว ผมหลับตาลงแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ใจเย็นๆนะติวเตอร์ ใจเย็นๆ ผมสูดลมหายใจเข้าลึกไปลืมตาขึ้นก็เจอกับพุดดิ้งมองหน้าผมตาแป๋ว น่ารักตายแหละ ชิ
"เอาชามะนาวครับ"
"ดิฉันขอทวนรายการอาหารนะคะ เป็นปลาดิบแซลมอน ราเมนต้มยำ แล้วก็ชามะนาวนะคะ รออาหารสิบนาทีค่ะ"
พูดจบพนักงานก็เดินออกไป ผมมองคนข้างที่ดี้ด้าจะได้ทานปลาแซลมอน
"พุดดิ้ง"
"คะ"
เธอมองผมตาแป๋วเป็นเชิงสงสัยว่าผมเรียกเธอทำไม ผมมองสบตากับเธอก่อนจะเท้าคางกับโต๊ะแล้วเอ่ยถาม
"ให้ฉันสั่งมานี่เธอจะทานยังไง"
"ไม่รู้ รู้แต่ว่าอยากกิน (•_• )( •_•)"
ผมทำหน้าปลงๆก่อนจะเท้าคางมองเธอนั่งยิ้มหวานหันซ้ายหันขวา นี่ดีนะที่มันเป็นห้องแยกมีประตูปิดเห็นแต่วิวข้างนอกนะไม่งั้นคนคงจะบอกว่าผมบ้าแล้วล่ะคุยอยู่คนเดียว
"อาหารมาเสิร์ฟแล้วค่ะ"
ผมมองเมนูบนโต๊ะแล้วเอาช้อนตักราเม็งมาชิม ผมเหลือบสายตามองพุดดิ้งที่กลืนน้ำลายดังอึกมองผมทานราเม็งอย่างเอร็ดอร่อย
"อยากกินเหรอ"
"ก็อยากกินแต่ว่ากินไม่ได้นี่นา"
ผมเห็นใบหน้าเศร้าๆของเธอก็อดที่จะสงสารไม่ได้ ผมวางช้อนลงก่อนจะหลับตาลงแล้วอธิษฐานดู ลองดูแล้วกันเผื่อฟลุ๊ค
'ผมขอทำบุญด้วยอาหารมื้อนี้ให้กับพุดดิ้ง ผู้หญิงที่มีชะตาพูกผันกับผม ขอให้เธอรับมันไปได้ด้วยเถิด'
ผมลืมตาขึ้นก็เห็นพุดดิ้งทำตาโตเมื่อมีเมนูทุกอย่างที่เหมือนกับของผมวางอยู่ตรงหน้าเธอ
"อร๊ายยย พุดดิ้งทานได้ด้วย"
เธอหยิบตะเกียบมาคีบราเมนทานอย่างเอร็ดอร่อย คีบปลาแซลมอนทานโดยไม่สนใจผมที่ทำบุญไปให้เธอเลยสักนิด ผมยิ้มขำๆก่อนจะจัดการอาหารตรงหน้าของตัวเองบ้าง
.
ยี่สิบนาทีต่อมา......
"อ้าาาา อิ่มจัง"
"สมควร ทานไปขนาดนั้นอ่ะ"
ผมทำหน้าปลงๆมองเธอลูบท้องตัวเองป้อยๆด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มสุดๆ
"ขอบคุณนะคะติวเตอร์ พรุ่งนี้พาพุดดิ้งไปกินอีกนะ ว่าแต่พรุ่งนี้จะกินอะไรดีน้า คิดๆๆๆๆ"
ผมมองเธออย่างทึ่งสุดๆ เวลานี้มันควรจะคิดสิว่าตัวเองจะกลับเข้าร่างยังไง ไม่ใช่มาคิดว่าพรุ่งนี้จะกินอะไรโว๊ยยยย
"พิซซ่าเซตใหญ่เลยเป็นไง"
"กินๆๆ อร๊ายยย ขอบคุณน้าติวเตอร์ใจดีจังเลย"
"ประชดโว๊ยยยยยยย"
- Writer
