Chapter 6

1242 Words
ผมยืนกอดอกพิงกำแพงดูพุดดิ้งนั่งกอดเข่าตัวสั่นอยู่ตรงโซฟา เป็นวิญญาณนี่มันรู้สึกหนาว รู้สึกเจ็บป่วยด้วยเหรอ "หนาวจัง" "เธอเป็นวิญญาณนะอย่าลืมสิ ลองคิดว่าตอนนี้อุ่นสิ" ผมแนะนำเธอไปเธอทำท่าทางตั้งสติแล้วหลับตาลงสักพักลืมตาขึ้นมามองหน้าผมแล้วยิ้มหวาน "หายหนาวแล้ว" ผมส่ายหน้าอย่างปลงๆ นี่งานที่บริษัทก็ต้องทำ เรียนก็ต้องเรียนไหนจะต้องมาปวดหัวกับพุดดิ้งอีก เป็นวิญญาณที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลยให้ตายสิ "เห้ออ แล้วจะเอายังไงต่อไป" ผมมองหน้าพุดดิ้งแล้วเอ่ยถาม รูปถ่ายเธอผมก็ไม่มีแล้วคือผมจะไปตามหาเธอจากไหน พ่อแม่เป็นใครก็จำไม่ได้ เธอชื่ออะไรก็ไม่รู้นามสกุลอะไรก็ไม่รู้ เห้อออออ พูดละเครียดเลย "ไม่รู้ค่ะ (•_• )( •_•)" "เมื่อไหร่จะรู้อะไรกับเขาบ้างวะ" ผมสบถออกไปอย่างหงุดหงิด เธอมองหน้าผมแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ "ฮึกๆๆ ทำไมต้องดุด้วย" อ่าว ผิดอีก ผมหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เย็นไว้ๆๆๆๆ ใจเย็นๆโว๊ยไอ้ติวเตอร์ "โอเค ไม่ถามละ อยากไปเที่ยวข้างนอกมั้ย" ผมเปลี่ยนเรื่องก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วก็กระเป๋าเงิน ขอไปสงบสติอารมณ์ตัวเองข้างนอกก่อนนะ เผื่อผมจะคิดอะไรออกได้บ้าง ตอนนี้คงต้องพึ่งความสามารถของตัวเองแล้วหละ ถ้าให้พุดดิ้งบอกชาตินี้คงไม่รู้อะไรละ "เที่ยวเหรอ ไปค่ะ ไปๆๆๆ" ตอนนี้ผมอยู่ที่สวนสาธารณะแถวๆหมูบ้าน นี่มันเป็นเวลาเย็นอากาศกำลังดีผมก็เลยมานั่งเล่นกินลมชมวิวพักสมองนั่งมองพุดดิ้งวิ่งเล่นไปมาตรงสนามอย่างกับเด็ก มองๆไปก็เพลินดีนะ "ติวเตอร์" "หืม ว่าไง" ตรงนี้มีแค่ผมกับกับพุดดิ้งนะผมก็เลยคุยกับเธอได้ นี่ถ้าคนเยอะผมคงไม่คุยหรอกเดี๋ยวคนจะว่าผมบ้านะสิ "อากาศดีจังเลย" "รู้สึกด้วยเหรอ" เธอยิ้มแห้งๆก่อนจะเดินไปเดินมาสงสัยจะเบื่อละมั่งวันๆเอาแต่นั่งเฝ้าผมอยู่ในห้อง ปกติผมไม่มานั่งเล่นแบบนี้หรอก โน่นร้านเหล้าโน้นนั่งอ่อยสาวๆอยู่กับไอ้พวกนั้นแหละ "เบื่อยังฉันหิวจะไปหาอะไรกิน" ผมเอ่ยถามออกไป คือจะให้เธอวิ่งเล่นจนเบื่อก่อนแหละผมจะได้ไปหาอะไรกินแล้วก็กลับคอนโดเลยทีเดียว "ไปกันเถอะ ขอบคุณนะที่พาออกมาข้างนอก" "อืม ไปกันเถอะ" . . "รับอะไรดีคะ" ผมก้มมองเมนูตรงหน้า ข้างๆผมมีพุดดิ้งอยู่เธอยื่นหน้ามามองเมนูกับผม แต่เธอคงจะลืมตัวหละมั่งเล่นเอาหน้ามาใกล้ผมจนแก้มจะชนกันอยู่แล้ว ผมเหลือบสายตามองเธอดูสิว่าจะรู้สึกตัวเมื่อไหร่ "วู้วววว มีแซลมอนด้วย พุดดิ้งชอบกินแซลมอน" ผมยิ้มออกมาทันที ขนาดความจำเสื่อมยังจำว่าตัวเองชอบทานอะไรด้วย น่ารักวะถ้าไม่ติดว่าเป็นวิญญาณละก็นะ หืมมมม "อีกนานมั้ย" "คะ คุณลูกค้าว่ายังไงนะคะ" ผมมองหน้าเธอเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ เหมือนว่าตอนนี้พุดดิ้งจะรู้สึกตัวแล้ว เธอยิ้มเขินๆก่อนจะมองเมนูตรงหน้าผมแล้วชี้ไปที่ปลาแซลมอน "พุดดิ้งอยากกินอันนี้อ่ะ" ผมอดยิ้มไม่ได้จริงๆ คือเธอเป็นวิญญาณนะโว๊ยยยยย มาชี้นิ้วอยากกินนั่นกินนี่แล้วจะกินได้เหรอ ฮ่าๆๆ ขำชะมัด ผมชี้นิ้วไปตรงเมนูก่อนจะจัดการสั่งเมนูตามที่พุดดิ้งต้องการ "เอาปลาแซลมอนครับ" "เอาสีเขียวๆนี่ด้วย" ผมหลุดขำออกมาทันที แม่งเอ้ย เขาเรียกว่าวาซาบิโว๊ยยยยย "ขอวาซาบิเยอะๆด้วยครับ" "ค่ะ รับอย่างอื่นมั้ยคะ" "ติวเตอร์ พุดดิ้งอยากกินราเมนด้วย เอาต้มยำนะอันเนี้ยๆๆ น่ากินๆๆๆ" "เอาราเมนต้มยำกุ้งด้วยครับ " ผมก็จัดการสั่งตามที่พุดดิ้งบอกทุกอย่าง แล้วคือผมจะทานหมดมั้ยว่างั้นเถอะ เอาเถอะตามใจหน่อยแล้วกันนานๆที "เครื่องดื่มรับเป็นอะไรดีคะ" ผมเปิดไปตรงหน้าเครื่องดื่ม ชามะนาวก็เบื่อแล้วอ่ะทานโค้กดีกว่า "ผมเอาคะ.." "พุดดิ้งจะกินชามะนาว" ผมกำลังอ้าปากสั่งโค้กแต่พุดดิ้งจะกินชามะนาว ผมหลับตาลงแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ใจเย็นๆนะติวเตอร์ ใจเย็นๆ ผมสูดลมหายใจเข้าลึกไปลืมตาขึ้นก็เจอกับพุดดิ้งมองหน้าผมตาแป๋ว น่ารักตายแหละ ชิ "เอาชามะนาวครับ" "ดิฉันขอทวนรายการอาหารนะคะ เป็นปลาดิบแซลมอน ราเมนต้มยำ แล้วก็ชามะนาวนะคะ รออาหารสิบนาทีค่ะ" พูดจบพนักงานก็เดินออกไป ผมมองคนข้างที่ดี้ด้าจะได้ทานปลาแซลมอน "พุดดิ้ง" "คะ" เธอมองผมตาแป๋วเป็นเชิงสงสัยว่าผมเรียกเธอทำไม ผมมองสบตากับเธอก่อนจะเท้าคางกับโต๊ะแล้วเอ่ยถาม "ให้ฉันสั่งมานี่เธอจะทานยังไง" "ไม่รู้ รู้แต่ว่าอยากกิน (•_• )( •_•)" ผมทำหน้าปลงๆก่อนจะเท้าคางมองเธอนั่งยิ้มหวานหันซ้ายหันขวา นี่ดีนะที่มันเป็นห้องแยกมีประตูปิดเห็นแต่วิวข้างนอกนะไม่งั้นคนคงจะบอกว่าผมบ้าแล้วล่ะคุยอยู่คนเดียว "อาหารมาเสิร์ฟแล้วค่ะ" ผมมองเมนูบนโต๊ะแล้วเอาช้อนตักราเม็งมาชิม ผมเหลือบสายตามองพุดดิ้งที่กลืนน้ำลายดังอึกมองผมทานราเม็งอย่างเอร็ดอร่อย "อยากกินเหรอ" "ก็อยากกินแต่ว่ากินไม่ได้นี่นา" ผมเห็นใบหน้าเศร้าๆของเธอก็อดที่จะสงสารไม่ได้ ผมวางช้อนลงก่อนจะหลับตาลงแล้วอธิษฐานดู ลองดูแล้วกันเผื่อฟลุ๊ค 'ผมขอทำบุญด้วยอาหารมื้อนี้ให้กับพุดดิ้ง ผู้หญิงที่มีชะตาพูกผันกับผม ขอให้เธอรับมันไปได้ด้วยเถิด' ผมลืมตาขึ้นก็เห็นพุดดิ้งทำตาโตเมื่อมีเมนูทุกอย่างที่เหมือนกับของผมวางอยู่ตรงหน้าเธอ "อร๊ายยย พุดดิ้งทานได้ด้วย" เธอหยิบตะเกียบมาคีบราเมนทานอย่างเอร็ดอร่อย คีบปลาแซลมอนทานโดยไม่สนใจผมที่ทำบุญไปให้เธอเลยสักนิด ผมยิ้มขำๆก่อนจะจัดการอาหารตรงหน้าของตัวเองบ้าง . ยี่สิบนาทีต่อมา...... "อ้าาาา อิ่มจัง" "สมควร ทานไปขนาดนั้นอ่ะ" ผมทำหน้าปลงๆมองเธอลูบท้องตัวเองป้อยๆด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มสุดๆ "ขอบคุณนะคะติวเตอร์ พรุ่งนี้พาพุดดิ้งไปกินอีกนะ ว่าแต่พรุ่งนี้จะกินอะไรดีน้า คิดๆๆๆๆ" ผมมองเธออย่างทึ่งสุดๆ เวลานี้มันควรจะคิดสิว่าตัวเองจะกลับเข้าร่างยังไง ไม่ใช่มาคิดว่าพรุ่งนี้จะกินอะไรโว๊ยยยย "พิซซ่าเซตใหญ่เลยเป็นไง" "กินๆๆ อร๊ายยย ขอบคุณน้าติวเตอร์ใจดีจังเลย" "ประชดโว๊ยยยยยยย"
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD