My Ghost ป่วนหัวใจคุณผีที่รัก

Chapter 7

ฉันนั่งกระพริบตาปริบๆมองเขาตาแป๋วอยู่ตรงโต๊ะทำงานของเขาที่บ้าน ใช่สิบ้านไงเขาบอกว่าจะนอนที่บ้านไม่นอนที่คอนโด อร๊ายย นี่ฉันมานอนค้างบ้านผู้ชายแบบนี้ได้ยังไงเนี้ย

"จะมองอีกนานมั้ย"

เขาเอ่ยถามเสียงเรียบก่อนจะเหลือบสายตามองฉันเล็กน้อนแล้วก้มทำงานต่อ ฉันเท้าคางด้วยมือทั้งสองข้างแล้วมองเขา

"ถ้ามีอย่างอื่นให้มอง พุดดิ้งก็จะไม่มองติวเตอร์"

"โน่น ทีวีตรงโซฟาโน่นอ่ะ"

เขาบุ้ยปากไปยังทีวีตรงโซฟาอีกฝั่งแต่อยู่ในห้องนอนเขาเนี่ยแหละ ฉันเปิดไม่ได้นี่นาให้ดูยังไงอ่ะ

"เปิดไม่ได้อ่ะ "

"เห้อออ เธอนี่มันภาระชัดๆ"

ฉันยิ้มดีใจทันทีเมื่อเขาวางทุกอย่างลงตรงหน้าแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปกดเปิดทีวีให้ฉัน ฉันรีบวิ่งไปนั่งลงตรงหน้าทีวีทันที เอาวะดีกว่าไม่มีอะไรทำนั่งมองหน้าเขาก็เพลินดีแต่มองเยอะก็โดนเขาดุ

"นั่งเงียบๆนะ ฉันจะทำงานเข้าใจที่พูดใช่มั้ย"

"รับทราบค่า"

ฉันยิ้มหวานให้เขาแล้วก็หันไปจ้องตากับทีวีตรงหน้า อร๊ายๆๆๆ ละครเย็นดราม่าตบกันแหลก ไม่ค่อยชอบหรอกแต่ก็ดูได้อ่ะ

'กริ๊ดดดดด นะ นี่คุณ นี่คุณนอกใจฉันไปนอนกับมันอย่างนั้นเหรอ'

'ใจเย็นๆนะคุณพิมพ์ ผมอธิบายได้'

'ไอ้คนเลว ฮึกๆๆ ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง'

"ไอ้คนเลว ไอ้พระเอกไอ้คนชั่ว อร๊ายๆๆ ทิ้งมันไปเลยนะ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย"

ฉันกริ๊ดออกมาทันที เลวมากพระเอกเรื่องนี้นอกใจเมียไปนอนกับคนอื่นได้ยังไง เลวๆๆๆ

"เบาๆหน่อยพุดดิ้งฉันไม่มีสมาธิ"

'ผมอธิบายได้นะคุณพิมพ์ คือว่ามัน'

'มันอะไรคะ หลักฐานคาตาแบบนี้คุณจะอธิบายอะไรอีก'

"อร๊ายยย อย่าไปเชื่อมันนะ มันโกหก ใจแข็งไว้นะพิมพ์ ใจแข็งไว้"

"ฉันบอกให้อยู่เงียบๆไงพุดดิ้ง"

ฉันทำตาโตตกใจเขาอยู่ๆก็เสียงแข็งใส่ฉัน ฉันกระพริบตาปริบๆตอนนี้ขอบตาเริ่มแดงๆแล้ว ทำไมรู้สึกตัวเองอ่อนไหวกับเรื่องพวกนี้จังเลย

"พุดดิ้ง"

"ฮึกๆๆ ฮืออออออออ"

.

.

"s**t!"

ผมสบถออดมาอย่างหงุดหงิดเมื่อพุดดิ้งตั้งเค้าจะร้องไห้ออกมาอีกแล้ว ผมพยายามระงับอารมณ์ตัวเองไม่ให้หงุดหงิดใส่เธอ ผมไม่ใช่คนใจเย็นติดอารมณ์ร้อนมากๆเลยด้วยซ้ำ ตั้งแต่ผมมาเจอพุดดิ้งผมนี่เย็นเป็นน้ำแข็งเลยจริงๆ

"โอเค พอ ไม่ทำละแม่ง"

ผมวางเอกสารทุกอย่างก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปหาพุดดิ้งตรงโซฟา ผมกอดอกมองหน้าเธอที่เหลือบสายตามองผมเป็นพักๆแล้วก็ร้องไห้ออกมาเสียงดังลั่น

"ฮืออออ ติวเตอร์ใจร้าย"

"ฉันใจดีกับเธอที่สุดแล้วนะ พุดดิ้ง"

ผมกดเสียงลงต่ำอารมณ์แบบกดดันให้เธอหยุดร้องไห้กลายๆ

"ถ้าเธอไม่เงียบพรุ่งนี้ไม่ต้องกินนะพิซซ่า"

และแน่นอนครับรีบหยุดร้องแล้วยิ้มแป้นทันที

"ไม่ร้องก็ได้"

เหอะ การแสดงนี่สุดยอดเลยวะ เป็นดาราก่อนจะวิญญาณออกร่างรึเปล่าวะ ผมหยิบรีโมทมากดเปลี่ยนช่องเป็นช่องข่าว

"ดูข่าวไปละกันจะได้ไม่อินกับละคร"

ผมกำลังจะลุกขึ้นเดินกลับไปทำงานก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อเสียงเล็กเอ่ยออกมา

"คนสมัยนี้ใจร้ายจังเลย ฆ่าข่มขืนเลยเหรอ ฮือออ สงสารผู้หญิงคนนี้จัง ฮึกๆๆ"

ผมค่อยๆถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะหันกลับไปแล้วหยิบรีโมทไปเปลี่ยนเป็นช่องสารคดี

"เปลี่ยนทำไมอ่ะ"

"นั่งดูเงียบๆไม่เป็นเหรอ"

ผมถามออกไป เธอยิ้มแห้งๆก่อนจะหันไปมองต่อ

"ก็พุดดิ้งสงสารผู้หญิงคนนั้นนี่นา ติวเตอร์ดูสิผู้หญิงตัวเล็กสวยมากๆด้วย ผู้ชายคนนั้นทำได้ยังไงอ่ะ"

"เธอนี่อินกับทุกเรื่องเลยเนาะ เหอะ"

พุดดิ้งไม่สนใจผมยิ้มแป้นแล้วเท้าคางมองสารคดีที่ผมเพิ่งจะเปลี่ยนช่องให้เธอดูต่อ

"กริ๊ดดดดด งูๆๆ ติวเตอร์งูมันกำลังกินอะไรอ่ะ"

"กินกระต่าย"

พุดดิ้งหลับตาปี๋ทำหน้าตกใจก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วชี้นิ้วให้ผมดู

"โอ๊ยยย เจ้ากระต่ายน้อยน่าสงสารจังเลย ติวเตอร์ทำไมคนที่ถ่ายเขาไม่ช่วยกระต่ายอ่ะ ทำงี้ได้ไงเนี้ย ปล่อยให้กระต่ายถูกกินต่อหน้าต่อตาได้ยังไงกัน ไม่ได้เรื่องเลย"

น้ำเสียงจริงจังสุดๆ จนผมต้องกุมขมับยาพาราอยู่ไหนวะกินสักสิบเม็ดแล้วช็อคน้ำลายฟูมปากตามเลยดีมั้ย ผมจะเป็นบ้าแล้วโว๊ยยยยยย ผมกดปิดทีวีทันทีก่อนจะเดินหนีกลับไปที่โต๊ะ ผมนั่งกุมขมับตัวเองก่อนจะหลับตาลงช้าๆ

"อ่าวติวเตอร์ปิดทีวีทำไม พุดดิ้งกำลังดูอยู่นะ"

ผมลืมตามองหน้าเธอก่อนจะชี้ให้เธอนั่งลงตรงเก้าอี้

"นั่งลงแล้วอยากจะมองหน้าฉันก็มองเลย ฉันจะทำงานเอกสารพวกนี้เลขาจะเอาพรุ่งนี้ เข้าใจที่ฉันพูดมั้ย"

พุดดิ้งพยักหน้ายิ้มๆเหมือนจะเข้าใจที่ผมพูดก่อนจะนั่งลงแล้วเท้าคางมองหน้าผมยิ้มหวานทำตาแป๋วมองผมทำงาน เออก็ยังดีไม่ได้ยินเสียง ผมก้มลงอ่านเอกสารการสั่งซื้ออะไหล่ต่างๆคือสมาธิต้องมีไม่งั้นเซ็นมั่วๆแล้วผิดพลาดมาเจ๊งอ่ะสิ ผมเหลือบสายตามองเธอที่ยังมองหน้าผมตาแป๋วเหมือนเดิม

"หึหึ"

ผมก้มหน้าลงทำงานต่อเวลาผ่านไปเกือบสิบนาทีผมเงยหน้ามองพุดดิ้งตอนนี้ตาเคลิ้มไปเหมือนคนง่วงนอน เธอกระพริบตาปริบๆก่อนหนังตาจะค่อยหย่อนลงๆ ผมมองภาพนั้นแล้วยิ้มออกมา สิ้นฤทธิ์แล้วสินะ หึ สักพักเธอก็ฟุบหลับลงโต๊ะไป น่าเหลือเชื่อใช่มั้ยล่ะเธอทำทุกอย่างเหมือนคนปกติเลยแต่แค่ไม่มีใครมองเห็นเธอแค่นั้น ผมลองยื่นมือไปแตะตัวเธอดูคือผมก็สงสัยไงว่าเธอเป็นวิญญาณที่หลุดออกจากร่าง ไม่ใช่ผีใช่มะ แล้วผมจะจับตัวเธอได้มั้ย ผมยื่นมือเข้าไปใกล้เธอช้าๆก่อนจะแตะลงตรงแก้มเธอ

"เชี่ยยย แตะได้วะ"

ผมตกใจจนเกือบหงายหลัง คือมันรู้สึกนุ่มๆมืออ่ะ มันไม่เหมือนจับคนนะ แต่ทำไมถึงรู้สึกว่าผมสัมผัสมันได้วะ

"ไม่จริง"

ผมยื่นมือเข้าไปลองอีกรอบหนึ่ง ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะยื่นมือไปแตะแก้มเธออีกรอบ

"เชี่ยยย จับได้จริงๆด้วย"

เขาอ้าปากค้างอย่างตกใจสุดขีด นี่มันอะไรกันเนี่ยเขางงไปหมดแล้วนะ ทำไมถึง...... ทำไมถึงแตะตัวเธอได้