“มึงกลับไปก่อนแล้วก็เหมือนเดิมอย่าให้ใครรู้ว่ากูไปไหน” เสียงของเจ้านายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับแกว่งถุงกล่องของขวัญที่ด้านในเป็นเครื่องประดับสำหรับผู้หญิงอย่างอารมณ์ดี
เกือบอาทิตย์แล้วที่รู้สึกว่าร่างกายของเขาแห้งเหือดอย่างกับอยู่กลางทะเลทราย เหมือนลืมหรือขาดอะไรไป พอกลับมาถึงได้รู้ว่า ออ…
เขาขาดของเล่นชิ้นนี้ไม่ได้นี่เอง
“คุณไค คือว่า…” ลูกน้องคนสนิทเหมือนอยากจะบอกอะไรเขาแต่กลับถูกอีกคนปัดมือไล่
“ฉันรีบ นายค่อยรายงานทีหลังนะโอนิกซ์” ว่าแล้วเขาก็เดินไปยังรถคู่ใจของตัวเองที่เดี๋ยวนี้มันมีคนนั่งข้างๆไปไหนมาไหนด้วยเหมือนจับจองเบาะนั้นไว้แล้ว
เขาขับรถมาถึงหน้าบ้านหลังหนึ่งที่ระยะนี้เข้ามานอนอย่างกับเป็นบ้านตัวเอง แต่แปลกที่วันนี้มันเงียบกริบอย่างกับถูกทิ้งร้างทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุด แถมยังล็อกไว้จากด้านนอกอีกต่างหาก
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว กล้าจะเล่นตลกอะไรกับเขาอีก โดนลงโทษแล้วไม่รู้จ
