“ทำสิ แล้วฉันจะยอมให้นอน” ไคเรียกสติของฉันอีกครั้งด้วยเสียงแหบพร่า มือหนาจับและลูบไล้ไปตามผิวกายเนียนเรียบ
“ไปในห้องได้ไหม ตรงนี้มัน…” ยังพูดไม่ทันจบไคก็ลุกพรวดขึ้นแบบไม่ต้องคิด เขาอุ้มฉันขึ้นทั้งที่เราทั้งคู่ยังสอดประสานกันอยู่อย่างนั้น จนฉันต้องรีบตวัดแขนและขากอดเกี่ยวร่างกำยำเอาไว้ไม่ให้ตกจนเจ้าตัวยิ้มออกมาอย่างพอใจ
บทจะดีก็น่ารักอยู่หรอก บทจะร้ายก็ร้ายอย่างกับปีศาจ เขาทำให้ฉันต้องตื่นเต้นตลอดเวลาเพราะไม่รู้ว่าระหว่างเรามันจะเป็นยังไงต่อไป
“เมื่อตอนเย็นฉันได้ยินนายคุยโทรศัพท์” ฉันเอ่ยขึ้นมาตอนที่ถูกอุ้มและเดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบทำให้รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดกันไปมา “ไหนบอกว่าเบื่อแล้วไง”
“เบื่อ?” เขาเลิกคิ้ว ก่อนจะขำเบาๆพร้อมกับรอยยิ้ม “เธอนี่ตลกดีนะ”
“อะไร” ทำไมเขาต้องมองเหมือนฉันเป็นตัวตลกด้วย
“ก็เลยประชดด้วยการออกไปเที่ยว”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
