น้ำเสียงของสงครามที่ตอบกลับมาดูเหมือนกำลังไม่พอใจที่ฉันขอไปแบบนั้น
“ถ้าเธอไม่คิดอะไรมากฉันก็สบายใจ” พอทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบเขาก็พูดขึ้นมาอีก “ฉันจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด”
“อือ ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก มันเป็นแค่เรื่องที่ผิดพลาด”
สงครามลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะยื่นแผงยาคุมมาให้ “รีบๆ กินซะ”
ฉันรับยามาแล้วพยักหน้าไม่พูดอะไร จากนั้นสงครามก็เดินไปที่ประตูก่อนจะเปิดแล้วเดินออกไปจากห้อง
เมื่อได้ระบายสิ่งที่อัดอั้นมันก็ทำให้โล่งใจขึ้นมานิดหน่อย หวังว่าคำว่า ‘เพื่อน’ ของเราสองคนจะเป็นเหมือนเดิม
วันต่อมา
วันนี้ฉันตั้งใจทำตัวเป็นปกติเพราะได้เคลียร์ใจแล้ว หลังจากตื่นนอนก็มาปลุกสงครามเพราะวันนี้เรามีเรียนตรงกัน
แต่ทว่าเมื่อเดินมาจนถึงประตูห้องกลับเจอผู้หญิงคนหนึ่งเปิดมันออกมาก่อน เธอกับฉันหยุดนิ่งมองหน้ากันครู่หนึ่ง
“เธอเป็นใคร ?” ผู้หญิงที่ยืนตรงไหนถามเสียงห้วน เธอใช้สายตาที่ไม่ค่อยจ
