ฉันรีบดึงสงครามให้เดินตามมาไกลๆ จากตรงนั้น เพราะกลัวจะมีใครได้ยินเข้า
“คิดว่าอึดอัดคนเดียวหรือไง แต่ฉันก็พยายามแล้วนะ ตอนแรกนายยังเห็นดีเห็นงามกับฉันอยู่เลย วันนี้เกิดบ้าอะไรขึ้นมา”
“แล้วคิดว่ามันจะเป็นเหมือนเดิมได้ ? จะพูดว่าเพื่อนเต็มปากได้ ?”
“ได้สิ เวลาผ่านไปเดี๋ยวก็ลืมๆ ไปเองนั่นแหละ”
“ครั้งแรกของเธอไม่คิดจะเรียกร้องอะไรสักหน่อยเลยหรอวะ!!”
“เรียกร้องอะไรล่ะ จะให้นายมารับผิดชอบด้วยการเป็นแฟนฉันอะไรแบบนั้นน่ะหรอ แค่คิดก็ขนลุกไปทั้งตัวแล้ว”
“เงิน จะเอาเท่าไร”
“ฉันไม่ได้ขายตัว!!” พอได้ยินเขาตีราคาค่าของคำว่ารับผิดชอบเป็นเงินมันก็ทำให้รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที ทั้งที่คิดว่าจะรู้สึกผิดซะอีก
“ฉันไม่ได้คิดว่าเธอขายตัว ตอนนั้นแค่ฉันเมาลวนลามนิดหน่อยเธอยังเรียกเงินได้ ครั้งนี้ทำมากกว่านั้นก็เรียกเงินมาดิ ฉันจะได้ไม่รู้สึกผิด”
“นายใช้เงินแก้ปัญหาจนเคยตัวแล้วนะ”
“แล้วจะให้ทำยังไงวะ
